“Το Άγγιγμα του Κακού” του Όρσον Γουελς στον θερινό κινηματογράφο Θησείον

Η NEW STAR ΠΑΡΟΥΣΙΑΖΕΙ ΣΕ ΕΠΑΝΕΚΔΟΣΗ
ΤΟ ΑΡΙΣΤΟΥΡΓΗΜΑΤΙΚΟ ΦΙΛΜ ΝΟΥΑΡ,
ΤΗ ΣΠΟΥΔΑΙΟΤΕΡΗ ΙΣΩΣ ΤΑΙΝΙΑ ΤΟΥ
ΟΡΣΟΝ ΓΟΥΕΛΣ

“ΤΟ ΑΓΓΙΓΜΑ ΤΟΥ ΚΑΚΟΥ”
“Touch of Evil”
Μυστηρίου – Αμερική 1958 – Διάρκεια 95′ – Α/Μ

Η πιο περίεργη εκδίκηση που σχεδιάστηκε ποτέ!

Ένα αριστουργηματικό φιλμ νουάρ σαιξπηρικών διαστάσεων και για πολλούς κριτικούς  η σπουδαιότερη ταινία του Όρσον Γουέλς, με τον ίδιο σε έναν ηθικό διφορούμενο ρόλο και ένα φοβερό καστ.  Πολυπρόσωπο φιλμ νουάρ με πλήθος σαιξπηρικών αναφορών ανιχνεύει τα δυσδιάκριτα όρια μεταξύ του Καλού και του Κακού αντιπαραβάλλοντας τις έννοιες του νόμου, της εξουσίας, της δικαιοσύνης…

Ταινία με εκπληκτική ατμόσφαιρα γοτθικού εξπρεσιονισμού, γυρισμένη με πρωτοποριακές κινηματογραφικές τεχνικές για την εποχή.
Ένα από τα πιο εφιαλτικά θρίλερ που μας έδωσε ο κινηματογράφος και ένα από τα τελευταία παραδείγματα της κλασικής εποχής του φιλμ νουάρ, που απέσπασε 6 Βραβεία και μια υποψηφιότητα.

Ο Όρσον Γουέλς, σκηνοθετεί αριστουργηματικά, έχοντας στη διάθεση του ένα εκπληκτικό καστ. Εκτός από τον ίδιο που ενσαρκώνει ιδανικά τον διεφθαρμένο αστυνομικό Κουίνλαν, συμπεριλαμβάνει το ζευγάρι Τσάρλτον Ιστον, Τζάνετ Λι, που καταφέρνουν να αποτυπώσουν με εξαιρετική επιτυχία τις εσωτερικές συγκρούσεις δύο ανθρώπων αδύναμων να “αγγίξουν” ο ένας τον άλλον, τον Ακίμ Ταμίροφ, αλλά και την σπουδαία Μάρλεν Ντίτριχ, σε ηλικία 60 ετών, παγιδεύει το κοινό με μία γοητεία, στην κυριολεξία αφοπλιστική.

Ο Όρσον Γουέλς καταφέρνει να μας παρουσιάζει μία κλασσική αστυνομική περιπέτεια με στοιχεία φιλμ – νουάρ.

Η εξαιρετική μουσική επένδυση είναι του Χένρι Μαντσίνι και έκπληξη δημιουργεί το γεγονός ότι η μουσική που ακούγεται στο φιλμ προέρχεται πάντα από πηγές (ραδιόφωνα, τζουκ-μποξ, πιανόλα κλπ) που βρίσκονται εντός του πλάνου και συμμετέχουν στη ταινία.

Σημαντικό ρόλο στην ταινία έχει και ο εξπρεσιονιστικός φωτισμός, η μαυρόασπρη φωτογραφία του Ράσελ Μέτι.

Από 24 Αυγούστου στον θερινό Κινηματογράφο ΘΗΣΕΙΟ
από τη NEW STAR σε Επανέκδοση
“ΤΟ ΑΓΓΙΓΜΑ ΤΟΥ ΚΑΚΟΥ”
“Touch of Evil”
Μυστηρίου – Αμερική 1958 – Διάρκεια 95΄ – Α/Μ

Σκηνοθεσία: Όρσον Γουέλς
Σενάριο: Όρσον Γουέλς, Πολ Μόνας, Φράνκλιν Κόεν, Γουίτ Μάστερσον (Μυθιστόρημα)
Πρωταγωνιστούν: Όρσον Γουέλς, Τσάρλτον Ίστον, Τζάνετ Λι, Τζόσεφ Καλλία, Τζοάνα Μουρ, Ρέυ Κόλινς, Μάρλεν Ντίτριχ, Ζα Ζα Γκαμπόρ, Ακίμ Ταμίροφ.
Μουσική: Χένρι Μαντσίνι
Διευθυντής φωτογραφίας: Ράσελ Μέτυ

ΣΥΝΟΨΗ

Ο Μάικ Βάργκας (Τσάρλτον Ιστον) είναι ένας διακεκριμένος Μεξικάνος αστυνομικός, που υπηρετεί στο τμήμα δίωξης ναρκωτικών. Παντρεύεται τη Σούζαν, μία γοητευτική Αμερικανίδα (Τζάνετ Λι) και αποφασίζουν να περάσουν το μήνα του μέλιτος στην πόλη Los Robles, που βρίσκεται στο Μεξικό, ακριβώς δίπλα στα σύνορα με τις ΗΠΑ.

Η ηρεμία τους όμως διακόπτεται απότομα όταν, δολοφονείται με βόμβα που τοποθετήθηκε στο αυτοκίνητο του, ο αρχιμαφιόζος της πόλης. Την υπόθεση αναλαμβάνει ο αμερικάνος αστυνομικός Χανκ Κουίνλαν (Όρσον Γουέλς). Ο Κουίνλαν είναι διαβόητος και φημίζεται για το γεγονός ότι εξιχνιάζει όλες τις υποθέσεις, αλλά χωρίς να φαίνεται, αν και κατά πόσο, τις χειρίζεται πάντα με καθαρό τρόπο.

Επειδή όλα συμβαίνουν στα σύνορα, αλλά κυρίως σε μεξικάνικο έδαφος, ο Βάργκας επιστρατεύεται στην υπόθεση. Ο Κουίνλαν αγανακτά γρήγορα βλέποντας πως θα έχει τον επίμονο Βάργκας μέσα στα πόδια του και “μαγειρεύει” τα πειστήρια, για να βρει ένα ένοχο και να κλείσει την υπόθεση. Για να πετύχει το στόχο του, ο Κουίνλαν συνεργάζεται με έναν δευτεροκλασάτο μαφιόζο, τον Τζο Γκράντι (Ακίμ Ταμίροφ), ο οποίος θέλει να τρομοκρατήσει τον Βάρκγας, που είναι ο κύριος μάρτυρας κατηγορίας στη δίκη του αδελφού του, σπιλώνοντας τη τιμή της συζύγου του Σούζαν…

Λίγα λόγια για την ταινία

“ΤΟ ΑΓΓΙΓΜΑ ΤΟΥ ΚΑΚΟΥ” είναι ένα εκπληκτικό, σαιξπηρικών αναφορών, φιλμ νουάρ. Ο Όρσον Γουέλς σκηνοθετεί αριστουργηματικά και ενσαρκώνει ιδανικά τον διεφθαρμένο αστυνομικό Κουίνλαν, τον διφορούμενο ηθικά και εκπληκτικό ερμηνευτικά χαρακτήρα της ταινίας. Μιας εκπληκτικής ταινίας γύρω απ’ την αέναη μάχη του καλού (Βάργκας, τον υποδύεται ο Τσάρλτον Ιστον) με το κακό (Κουίνλαν, τον υποδύεται φυσικά ο Όρσον Γουέλς).

Αλλά κυρίως, το “ΤΟ ΑΓΓΙΓΜΑ ΤΟΥ ΚΑΚΟΥ” αναλύει τους κώδικες της εξουσίας, της δικαιοσύνης και της ηθικής, όπως η τελευταία διαγράφεται μέσα από τις πράξεις των χαρακτήρων.

Πρόκειται για την πέμπτη και τελευταία αμερικάνικη ταινία του Όρσον Γουέλς και είναι η μεταφορά στην μεγάλη οθόνη ενός μυθιστορήματος με τίτλο “Βadge of Εvil” του Whit Masterson, που έγραψε το 1956. Την σεναριακή προσαρμογή έκανε ο Πολ Μόνας. Ωστόσο, οι παρεμβάσεις του Όρσον Γουέλς στο σενάριο ήταν τόσες πολλές και ανατρεπτικές, που τελικά μετά βίας πιστώνεται η προσαρμογή του σεναρίου στον Μόνας.

Η εναρκτήρια σκηνή, το ενιαίο, τρίλεπτο πλάνο-σεκάνς, είναι ίσως το τεχνικά αρτιότερο και αισθητικά απολαυστικότερο της ιστορίας του κινηματογράφου. “Μία σκιά πετάγεται μέσα από το σκοτάδι της νύχτας και πλησιάζει με βιαστικές κινήσεις ένα σταθμευμένο αμάξι. Τοποθετεί κάτι στον χώρο αποσκευών και γρήγορα χάνεται και πάλι στα στενά δρομάκια. Η κάμερα αρχίζει να ανυψώνεται, μέχρι να προσδιορίσει τη θέση του αυτοκινήτου στο χώρο. Ένα ζευγάρι εισέρχεται στο πλάνο και μπαίνει στο αμάξι. Την ίδια στιγμή, η κάμερα, πάντα από ψηλά και πάντα με το βλέμμα στραμμένο στο όχημα, οπισθοχωρεί καθώς αυτό ξεκινά την πορεία του. Τα στενά δρομάκια, οι πινακίδες από νέον, οι στέγες των φτηνών ξενοδοχείων, οι βρώμικοι τοίχοι, η βρεγμένη άσφαλτος, οι ύποπτοι περαστικοί, μοιάζουν σαν στοιχειά σε αυτή την ανήλια, σκονισμένη πόλη. Η κάμερα πετά τώρα πιο κοντά στα πρόσωπα των συνεπιβατών, ενός ώριμου κυρίου και της νεαρής συντροφιάς του, και σχεδόν αμέσως τους εγκαταλείπει για να στρέψει την προσοχή της σε ένα από τα πολλά ζευγάρια που περνούν. Το αυτοκίνητο έχει πια απομακρυνθεί, και το μόνο που απομένει στο πλάνο, είναι η φωνή της συνοδηγού, που παραπονιέται ότι ακούει έναν επίμονο, ενοχλητικό θόρυβο ρολογιού. Καθώς ο φακός παρατηρεί με περιέργεια τα πρόσωπα του νέου ζευγαριού, ο εκκωφαντικός ήχος της έκρηξης καλύπτει τα πάντα”. Πρόκειται για ένα αριστουργηματικό μονοπλάνο, που διδάσκεται μέχρι και σήμερα σε όλα τα πανεπιστήμια και τις σχολές κινηματογράφου, ως σκηνή ιστορικής σημασίας και καινοφανούς τεχνικής.

Ο τρόπος μετακίνησης της κάμερας που βρίσκεται πάνω σε ένα γερανό και απογειώνεται από το έδαφος, κατεβαίνει, υψώνεται ξανά και συνεχίζει αυτές τις μεταβολές της κίνησης της, ενώ ταυτόχρονα, παραμένει “προσηλωμένη”, να παρακολουθεί τους πρωταγωνιστές, υπήρξε θέμα αντιγραφής για πολλούς μετέπειτα σκηνοθέτες.

Οι ερμηνείες όλων των ηθοποιών είναι εξαιρετικές και είναι ένας ακόμη λόγος που κάνει την ταινία αριστούργημα. Ο Όρσον Γουέλς στο ρόλο του διεφθαρμένου, μεσήλικα αστυνομικού, που παγιδεύει τους υπόπτους με ψεύτικα στοιχεία, δίνει σάρκα και οστά σε μία ψυχή χαμένη στα σκοτεινά και στα δαιδαλώδη μονοπάτια της διαφθοράς και της διαστροφής. Το ζευγάρι Τσάρλτον Ιστον, Τζάνετ Λι, καταφέρνουν να αποτυπώσουν με εξαιρετική επιτυχία τις εσωτερικές συγκρούσεις δύο ανθρώπων αδύναμων να “αγγίξουν” ο ένας τον άλλον. Η Μάρλεν Ντίτριχ, σε ηλικία 60 ετών, παγιδεύει το κοινό με μία γοητεία, στην κυριολεξία αφοπλιστική.

Η εξαιρετική μουσική επένδυση είναι του Χένρι Μαντσίνι και έκπληξη δημιουργεί το γεγονός ότι η μουσική που ακούγεται στο φιλμ προέρχεται πάντα από πηγές (ραδιόφωνα, τζουκ-μποξ, πιανόλα κλπ) που βρίσκονται εντός του πλάνου και συμμετέχουν στη ταινία.  Ο Όρσον Γουέλς ήταν ο πρώτος που χρησιμοποίησε αυτό τον τρόπο εισαγωγής της μουσικής υπόκρουσης. Ήταν επίσης ένας από τους πρώτους που αναγνώρισαν το ταλέντο του Μαντσίνι.

Σημαντικό ρόλο στην ταινία έχει και ο εξπρεσιονιστικός φωτισμός, η μαυρόασπρη φωτογραφία του Ράσελ Μέτι. Η φωτογραφία του Ράσελ Μέτi εντυπωσιάζει ενώ οι σκιές των ηθοποιών πραγματικά συμμετέχουν στην ταινία και λαμβάνουν ενεργά μέρος στη σύνθεση των ανεπανάληπτων εικόνων, ολοκληρώνοντας έτσι το αριστούργημα.

Η ταινία γυρίστηκε μέσα σε έξι εβδομάδες, δηλαδή σε χρόνο ρεκόρ, με κόστος μόλις 895.000 δολάρια. Τα γυρίσματα γίνονταν μόνο βράδυ, γιατί ο Γουέλς σιχαινόταν να ανακατεύονται στα πόδια του οι υπεύθυνοι της παραγωγής και έκανε ότι μπορούσε για να τους αποφεύγει.

Για πρακτικούς λόγους τα γυρίσματα έγιναν στην πόλη Venice της Καλιφόρνια, που πείθει ότι πρόκειται για την μεξικάνικη Los Robles, στην οποία υποτίθεται ότι διαδραματίζεται η ιστορία.

Η ταινία θεωρείται κλασική και περιλαμβάνεται σε αρκετές λίστες με τις καλύτερες ταινίες όλων των εποχών. Το 1993, επιλέχτηκε για συντήρηση από την Βιβλιοθήκη του Κογκρέσου, ως “πολιτιστικά, ιστορικά, και αισθητικά σημαντική ταινία”.

“Ενδιαφέρομαι περισσότερο για την κατάχρηση της αστυνομικής και κρατικής εξουσίας κι όχι του χρήματος. Σήμερα το κράτος είναι πολύ πιο δυνατό απ’ το χρήμα. Ψάχνω λοιπόν μια δυνατότητα να το εκφράσω. Είναι καλύτερα να κυκλοφορεί ελεύθερος ένας δολοφόνος, παρά να δίνουμε στην αστυνομία την ευκαιρία να καταχραστεί την εξουσία της. Αν είχαμε την εκλογή ανάμεσα στην κατάχρηση της αστυνομικής εξουσίας απ’ τη μια και το ατιμώρητο έγκλημα απ’ την άλλη, θα ‘πρεπε να διαλέξουμε το δεύτερο. Αυτή είναι η άποψή μου.” – Όρσον Γουέλς

ΟΡΣΟΝ ΓΟΥΕΛΣ – ΒΙΟΓΡΑΦΙΑ

Αμερικανός ηθοποιός, σκηνοθέτης, σεναριογράφος και παραγωγός του κινηματογράφου. Οι καινοτομίες που επέφερε στην έβδομη τέχνη, τον κατέταξαν ανάμεσα στους κορυφαίους του κινηματογράφου. Κορυφαία στιγμή του ως σκηνοθέτης η ταινία “Πολίτης Κέιν” (Citizen Kane, 1941), που θεωρείται μία από τις σημαντικότερες όλων των εποχών.

Ο Όρσον Γουέλς (Orson Welles) γεννήθηκε στις 6 Μαΐου 1915 στην πόλη Κενόσα της πολιτείας του Ουισκόνσιν. Οι γονείς του χώρισαν όταν ήταν έξι ετών και η μητέρα του, που του έμαθε να παίζει πιάνο και βιολί, πέθανε όταν ήταν οκτώ ετών. Χάρη στον πατέρα του, ένα επιτυχημένο εφευρέτη και βιομήχανο, που πέθανε όταν ο γιος του ήταν 13 ετών, γνώρισε ηθοποιούς και ήλθε για πρώτη φορά σε επαφή με τον κόσμο του θεάματος. Σε ηλικία 11 ετών είχε ήδη κάνει δύο φορές τον γύρο του κόσμου.

Τα πρώτα βήματά του τα έκανε ως ηθοποιός σε πειραματικό θέατρο της Ιρλανδίας, ενώ σύντομα σκηνοθετούσε μικρές θεατρικές ομάδες. Στα τέλη της δεκαετίας του ‘30 μαζί με τον βρετανό παραγωγό (και μετέπειτα ηθοποιό) Τζον Χάουζμαν ήταν πλήρως αφοσιωμένοι στο θέατρο, ανεβάζοντας με τον θίασο “Μέρκιουρι” ριζοσπαστικές παραστάσεις στη Νέα Υόρκη.

Ήταν το 1938 που συντάραξε τους συμπολίτες του μέσω μιας ραδιοφωνικής διασκευής του “Πολέμου των κόσμων” του X. Τζ. Γουέλς. Με την ψευδαίσθηση ότι εξωγήινα όντα είχαν όντως εισβάλει στη Γη, ο κόσμος κατέβηκε πανικόβλητος στους δρόμους, αναζητώντας καταφύγιο! Τον μίσησαν, αλλά είχε πετύχει. Μέσα σε μία νύχτα είχε γίνει διάσημος.

Η φήμη που απέκτησε από τον “Πόλεμο των κόσμων” δεν άφησε αδιάφορο το Χόλιγουντ, το οποίο σύντομα τον κάλεσε στα “λημέρια” του για τον “Πολίτη Κέιν”. Περιέργως, ο κινηματογράφος άφηνε αδιάφορο ως τότε τον Γουέλς, ο οποίος μάλιστα δεν είχε ιδέα από την πρακτική του. Αν και τον ακολούθησαν όλα τα μέλη του Μέρκιουρι (13 ηθοποιοί του έπαιξαν στον “Κέιν”), στο Χόλιγουντ φρόντισε να βρει τους κατάλληλους συνεργάτες που θα τον βοηθούσαν να εκφρασθεί έτσι όπως μόνον ο ίδιος επιθυμούσε. Ένας από αυτούς ήταν ο διευθυντής φωτογραφίας Γκρεγκ Τόλαντ (1904-1948), που σύμφωνα με τον ίδιο τον Γουέλς, τον βοήθησε να ξεπεράσει την ασχετοσύνη του, μαθαίνοντάς του κινηματογράφο μέσα σε μόλις ένα απόγευμα!

Αφομοίωσε με δημιουργικότητα την τεχνική των παλιών δασκάλων του κινηματογράφου και ανανέωσε την παραδοσιακή κινηματογραφική αφήγηση, εξαρθρώνοντας τους χρόνους, τεμαχίζοντας το ντεκουπάζ και προτείνοντας πρωτοποριακές για την τότε εποχή γωνίες λήψης και κινήσεις της μηχανής. Με τη χρήση του δραματικού φωτισμού και της μουσικής, ενέτεινε το δραματικό στοιχείο για να δημιουργήσει ατμόσφαιρα. Διόλου παράξενο που ο γάλλος σκηνοθέτης και θεωρητικός του κινηματογράφου Φρανσουά Τριφό (1932-1984) είπε κάποτε ότι ο “Πολίτης Κέιν” είναι ίσως η ταινία, χάρη στην οποία οι περισσότεροι κινηματογραφιστές αποφάσισαν να ξεκινήσουν την καριέρα τους.

Ο “Πολίτης Κέιν” είναι διασκευή του ομώνυμου μυθιστορήματος του Μπουθ Τάρκινγκτον και απεικονίζει τη ζωή ενός μεγιστάνα του Τύπου, που σύμφωνα με ορισμένους κριτικούς δεν ήταν άλλος από τον Γουίλιαμ Ράντολφ Χερστ (1863-1951) ή Χιρστ, όπως είναι γνωστός στην Ελλάδα. Η ταινία βραβεύτηκε με Όσκαρ σεναρίου το 1941, αλλά άργησε να αναγνωριστεί. Παραπάνω από μία εξηκονταετία μετά την πρώτη προβολή της ταινίας, το Αμερικανικό Ινστιτούτο Κινηματογράφου (AFI) ανακήρυξε τον “Πολίτη Κέιν” καλύτερη ταινία όλων των εποχών.

Όμως, η μεγαλομανία και η αστείρευτη φαντασία του Γουέλς δεν μπορούσαν να αντέξουν ένα καταπιεστικό σύστημα, όπως αυτό του Χόλιγουντ. Μετά τη δεύτερη ταινία του, “Οι υπέροχοι Άμπερσον” (The Magnificent Ambersons – 1942), που ξεπέρασε τον προϋπολογισμό παραγωγής της και τελικά σφαγιάστηκε από το στούντιο RKO στην αίθουσα του μοντάζ, ο Γουέλς εκδιώχθηκε. Η καριέρα του δεν ανέκαμψε ποτέ, αλλά εκείνος ποτέ δεν σταμάτησε να επιμένει. Έπαιζε παντού για να συγκεντρώνει τα απαραίτητα χρήματα για την παραγωγή των προσωπικών δημιουργιών του, παραμένοντας πάντα μια γοητευτική προσωπικότητα μπροστά στα φώτα της δημοσιότητας.

Το 1947 σκηνοθέτησε τις ταινίες “Η κυρία απ’ τη Σαγκάη” (“The Lady from Shanghai”) και “Μάκβεθ” (“Macbeth”), στις οποίες ήταν και πρωταγωνιστής. Στη συνέχεια έζησε για αρκετά χρόνια στην Ευρώπη, όπου ήταν παραγωγός, σκηνοθέτης και πρωταγωνιστής στις ταινίες “Οθέλος” (“Othello”, 1952) και “Ο κ. Αρκάντιν” (“Mr. Arkadin”, 1955).

Επέστρεψε στο Χόλιγουντ για να σκηνοθετήσει και να πρωταγωνιστήσει στην ταινία “Ο  άρχων του κακού” (“Touch of Evil”, 1958) κι ύστερα γύρισε στην Ευρώπη για τη “Δίκη” (“The Trial”, 1962) και τις “Καμπάνες του Μεσονυκτίου” (“Chimes at Midnight”, 1966). To 1975 έγραψε και σκηνοθέτησε την ταινία “Αλήθειες και ψέματα” (F for Fake), όπου έπαιζε κι ο ίδιος.

Ο Γουέλς εμφανίστηκε ως ηθοποιός και σε πολλές άλλες ταινίες, ανάμεσά τους στις “Τζέιν Έιρ” (Jane Eyre, 1944), “Ο τρίτος άνθρωπος” (The Third Man, 1949), “Πόθοι στην κάψα του καλοκαιριού” (The Long Hot Summer, 1958), “Σύντροφοι του κακού” (“Compulsion”, 1959), “Ένας άνθρωπος για όλες τις εποχές” (“A Man for all Seasons”, 1966) και “Κατς 22” (Catch-22, 1970). Στην κατοπινή δουλειά του στο θέατρο συμπεριλαμβάνονται και οι πρωταγωνιστικοί ρόλοι του στον “Οθέλο” (Λονδίνο, 1951) και τον “Βασιλιά Ληρ” (Νέα Υόρκη, 1956).

Στην προσωπική του ζωή, νυμφεύθηκε τρεις φορές και τις τρεις με ηθοποιούς: Βιρτζίνια Νίκολσον (1934-1940), Ρίτα Χέιγουορθ (1943-1947) και Πάολα Μόρι (1955-1985) και απέκτησε τρία κορίτσια, ένα με κάθε του σύζυγο. Από τη σχέση του με την ηθοποιό Τζεραλντίν Φιτζέραλντ απέκτησε ένα γιο, ενώ τα είκοσι τελευταία χρόνια της ζωής του διατηρούσε δεσμό με την Κροάτισσα ηθοποιό Όγια Κόνταρ.

Ο Όρσον Γουέλς πέθανε στις 10 Οκτωβρίου 1985 στο Λος Άντζελες από καρδιακή προσβολή.

Φιλμογραφία

1941 Πολίτης Κέιν (Citizen Kane)
1942 Οι Υπέροχοι Άμπερσον (The Magnificent Ambersons)
1943 Κατάσκοποι της Σταμπούλ (Journey into Fear)
1946 Ο Άγνωστος (The Stranger)
1947 Η Κυρία από τη Σαγκάη (The Lady from Shanghai)
1948 Μάκβεθ (Macbeth)
1952 Οθέλλος (Othello)
1955 Ο Κύριος Αρκαντίν (Mr. Arkadin)
1958 Ο Άρχων του Κακού (Touch of Evil)
1962 Η Δίκη (Le Procès)
1967 Οι Καμπάνες του Μεσονυχτίου (Chimes at Midnight/ Campanadas a medianoche)
1968 The Immortal Story
1974 Vérités et mesonges