Λένε ότι τα παραμύθια είναι αφελείς απλοϊκές ή απλοποιημένες ιστορίες που απευθύνονται αποκλειστικά σε παιδιά. Μεγαλώνοντας όμως και ρίχνοντας μια δεύτερη ματιά σε ξεχασμένα παραμύθια που λάτρευες να διαβάζεις όταν ήσουν μικρός, αντιλαμβάνεσαι ότι παρά την απλουστευμένη γλώσσα, πολλά παραμύθια αποδεικνύονται θησαυροί που μπορούν να διδάξουν τόσο τα μικρά παιδιά, όσο και τους ενήλικες (με διαφορετικό τρόπο).
Και σίγουρα πολλές ιστορίες είναι υπερβολικές όσον αφορά στο σχεδόν πανομοιότυπο τέλος τους (το καλό υπερνικά πάντα), ωστόσο υπάρχουν και παραμύθια που αν το δίδαγμά τους εφαρμόζονταν σήμερα, ο κόσμος μας θα ήταν αδιαμφισβήτητα καλύτερος.
Μπορεί στην Ελλάδα να μην είναι ευρέως διαδεδομένο, ωστόσο “Το δέντρο που έδινε” έχει αγαπηθεί από εκατομμύρια ανθρώπους στις ΗΠΑ και στην Αγγλία, ενώ φιγουράρει στη λίστα με “Τα 100 κορυφαία βιβλία δασκάλων” και στα “100 καλύτερα βιβλία με εικόνες”.
Η ιστορία όμορφη και απλά δοσμένη: Πρόκειται για τη σχέση ανάμεσα σε ένα νεαρό αγόρι και μία μηλιά. Όσο το αγοράκι ήταν μικρό, σκαρφάλωνε πάνω στο δέντρο, αποκοιμιόταν στις ρίζες του, έπαιζε μαζί του κρυφτό. Όσο μεγάλωνε, οι επισκέψεις του αραίωναν με αποτέλεσμα το δέντρο να αισθάνεται νοσταλγία και στεναχώρια. Κάθε φορά ωστόσο που το παιδί (που μεγάλωνε όσο περνούσαν τα χρόνια) πήγαινε στη μηλιά, αυτή του παρείχε ό,τι το αγόρι ζητούσε, προκειμένου να το κάνει ευτυχισμένο.
Μήλα και φύλλα για να τα πουλήσει και να βγάλει λεφτά, κλαδιά για να χτίσει σπίτι, τον κορμό για να φτιάξει μια βάρκα. Όταν πια το παιδί έγινε γέρος, η μηλιά δεν ήταν παρά ένα κούτσουρο ξερό και μόνο, που σε όλη της τη ζωή έδινε στο παιδί τα πάντα. Και όταν πια ο γέρος έγειρε για να ξαποστάσει στο κούτσουρο, τότε η μηλιά ήταν ευτυχισμένη.
Οι αρνητικές κριτικές για το βιβλίο αυτό του Σελ Σιλβερστάιν (1964), δεν έλειψαν, ωστόσο η ιστορία αγαπήθηκε ιδιαιτέρως από μικρούς και μεγάλους, καθώς συμβολίζει κάτι πολύ πραγματικό και ρεαλιστικό: την ανιδιοτελή αγάπη των γονιών προς τα παιδιά τους, η οποία δεν ξεφτίζει όσα χρόνια κι αν περάσουν. Μπορεί τα παιδιά να γίνονται άπληστα, απερίσκεπτα και απαιτητικά, ωστόσο οι γονείς -όπως στο παραμύθι η μηλιά- δεν σταματούν ποτέ να τους δίνουν την αγάπη τους, κι ας μην έχει ανταπόδοση που θέλουν.
Τι πιο όμορφο άλλωστε από το να δίνεις;
Σοφιάννα Μπονοβόλια
Το 3point magazine είναι ένα οριζόντια δομημένο μέσο που πιστεύει ότι η γνώμη όλων έχει αξία και επιδιώκει την έκφρασή της. Επικροτεί τα σχόλια, την κριτική και την ελεύθερη έκφραση των αναγνωστών του επιδιώκοντας την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Σε μια εποχή όμως που ο διάλογος τείνει να γίνεται με όρους ανθρωποφαγίας και απαξίωσης προς πρόσωπα και θεσμούς, το 3point δεν επιθυμεί να συμμετέχει. Για τον λόγο αυτόν σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού, σεξιστικού περιεχομένου θα σβήνονται χωρίς ειδοποίηση του εκφραστή τους.
Ακόμα, το 3point magazine έχει θέσει εαυτόν απέναντι στο φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, σχόλια ανάλογου περιεχομένου θα έχουν την ίδια μοίρα με τα ανωτέρω, τη γνωριμία τους με το "delete".
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του 3point.