Στις 16 Ιανουαρίου του 1964 ανοίγει τις πόρτες του για το κοινό ένα από τα πιο ιστορικά clubs του Hollywood, το Whisky a Go Go, σε κεντρικό σημείο της φημισμένης Sunset Boulevard. Περίπου ένα χρόνο αργότερα, σε μια άλλη περιοχή του Λος Άντζελες, δημιουργούνταν οι Doors. Οι πρώτοι μήνες ήταν ιδιαίτερα δύσκολοι για το συγκρότημα, καθώς το υλικό τους θεωρούνταν πολύ θεατρικό, πολύ εξεζητημένο και όχι αρκετά χαλαρό για την περιοχή της Sunset Strip. Παρ’ όλα αυτά κατάφεραν να κλείσουν κάποιες εμφανίσεις στο London Fog, με επιτυχία μάλλον, καθώς από ένα σημείο και μετά εμφανιζόταν έξι βράδια την εβδομάδα. Εκεί ήταν που ο Jim γνώρισε και την κοσμική του σύντροφο, όπως την αποκαλούσε, Pamela Courson.
Στο μεταξύ, η Columbia, με την οποία το συγκρότημα είχε ηχογραφήσει ένα ντέμο, μετά το πέρας του προσυμβολαίου που είχαν υπογράψει τους άφησε, θεωρώντας πως δεν έχουν μέλλον. Κάπου εκεί ξεκίνησε να γράφεται και η, διάσημη πλέον, ιστορία των Doors. Ο Ronnie Haran, κυνηγός ταλέντων για το γειτονικό του London Fog, Whisky a Go Go, καταφέρνει να πείσει τον επιφυλακτικό ιδιοκτήτη του club, Elmer Valentine, να τους προσλάβει ως δεύτερο γκρουπ.
Στο London Fog έλαβαν χώρα κάποιες ακυκλοφόρητες ηχογραφήσεις.
Αρχικά το συγκρότημα άνοιγε τους Captain Beefheart και Buffalo Springfield. Ο Haran έφερε τον διευθυντή της Electra Records, Jack Holzman, να τους δει, όμως αυτός δεν ενθουσιάστηκε. Δεν ενθουσιάστηκε ούτε τη δεύτερη φορά, όταν πήγε να τους δει έπειτα από παρότρυνση του Billy James. Παρ’ όλα αυτά, ο τελευταίος τον έπεισε πως επρόκειτο για εμπορική μπάντα, οπότε αποφάσισε να υπογράψει συμβόλαιο μαζί τους, στα τέλη του ’66.
Η συνέχεια είναι λίγο πολύ γνωστή, εκτός από μια ιστορία που αφορά τους Doors και το Whisky. Την τελευταία τους από αυτό το club. Η ελευθερία που τους έδινε η Electra εντός του στούντιο (ήταν η περίοδος που ηχογραφούσαν το ομώνυμο άλμπουμ τους) δεν συμβάδιζε με την παρουσία τους στο μαγαζί και την λογοκρισία που επιβαλλόταν εκεί, προς χάριν του «καθωσπρέπει», με αποτέλεσμα να βρίσκονται πάλι χωρίς σταθερό σημείο εμφανίσεων.
Την περίοδο που ήταν στο Whisky οι Doors άνοιξαν και τους Byrds.
Όλοι έχουμε ακούσει το The End των Doors και οι περισσότεροι, αν όχι όλοι, αναγνωρίζουμε πως πρόκειται για ένα από τα πιο θεατρικά και δυνατά τραγούδια του συγκροτήματος. Γι αυτόν το λόγο έγινε και η αιτία να απολυθούν από το Whisky. Συγκεκριμένα, οι εκτελέσεις του στο μαγαζί κοβόταν στο «mother, I want to…», ενώ και το υπόλοιπο κομμάτι αφηνόταν να ακουστεί «με το ζόρι». Ένα βράδυ όμως ο Jim κοίταξε στα μάτια το διευθυντή του club και ούρλιαξε: «mother, I want to fuck you!», με τον Mario, όπως λεγόταν, να σπεύδει στη σκηνή σε έξαλλη κατάσταση και φωνάζοντας «Αυτοί οι τύποι είναι τρελοί -πέταξέ τους έξω από εδώ!» με την απόλυση να έρχεται άμεσα, ως φυσικό επακόλουθο.
Η λογοκρισία ήταν πάντοτε ένα θέμα για τους Doors. Το ’67, στην εμφάνιση τους στην τηλεοπτική εκπομπή The Ed Sullivan Show, τους ζητήθηκε να αντικαταστήσουν τη φράση «girl we couldn’t get much higher» με κάτι άλλο, πιο πολιτικά ορθό και χωρίς υπαινιγμούς σε ναρκωτικά(;). Οι Doors δέχτηκαν, μέχρι τη στιγμή που ξεκίνησαν να τραγουδάνε. Ο Jim κλείνει τα μάτια, και τραγουδά τη φράση χωρίς να αλλάξει ούτε την αναπνοή του, φέρνοντας στο πρόσωπο του Robbie Krieger ένα… πονηρό χαμόγελο. Στα παρασκήνια της εκπομπής συντελεστές και υπεύθυνοι έπαθαν ένα μικρό σοκ, όμως οι Doors στο πλατό συνέχιζαν απτόητοι.
H… επίμαχη στιγμή της εκπομπής.
Όσες προσπάθειες έγιναν για να λογοκριθούν οι Doors, οι οποίες έφτασαν στο σημείο να «εξαφανίζονται» τα τραγούδια τους από τις λίστες των σταθμών, δεν γινόταν να τους σταματήσεις. Το δικαίωμα γι΄ αυτό το είχαν οι δημιουργοί του συγκροτήματος, και δεν το καταχράστηκαν. Δεν είναι τυχαίο ότι μιλάμε γι΄ αυτούς ακόμη και σήμερα, περισσότερες από τέσσερις δεκαετίες από το θάνατο του Jim Morrison και τη διάλυση του συγκροτήματος.
Για τις δυο ιστορίες βασιστήκαμε στη βιογραφία του Jim Morrison, «No One Here Gets Out Alive» (Jerry Hopkins – Danny Sugerman, 1980) και το βιβλίο του Barry «Miles Hippie: Τα παιδιά των λουλουδιών».
Εδώ μπορείτε να ακούσετε ένα ραδιοφωνικό αφιέρωμα στους Doors, από τον Summer Rain Radio.
Το 3point magazine είναι ένα οριζόντια δομημένο μέσο που πιστεύει ότι η γνώμη όλων έχει αξία και επιδιώκει την έκφρασή της. Επικροτεί τα σχόλια, την κριτική και την ελεύθερη έκφραση των αναγνωστών του επιδιώκοντας την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Σε μια εποχή όμως που ο διάλογος τείνει να γίνεται με όρους ανθρωποφαγίας και απαξίωσης προς πρόσωπα και θεσμούς, το 3point δεν επιθυμεί να συμμετέχει. Για τον λόγο αυτόν σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού, σεξιστικού περιεχομένου θα σβήνονται χωρίς ειδοποίηση του εκφραστή τους.
Ακόμα, το 3point magazine έχει θέσει εαυτόν απέναντι στο φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, σχόλια ανάλογου περιεχομένου θα έχουν την ίδια μοίρα με τα ανωτέρω, τη γνωριμία τους με το "delete".
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του 3point.