Μπορεί τα «πού» και τα «πώς» να είναι τα άμεσα ερωτήματα για έναν άνθρωπο που φεύγει, αλλά είναι τα «τι» είναι τα πιο σημαντικά. Αυτά που άφησε στον κόσμο ο Σάκης Μπουλάς και ο χρόνος θα κρατήσει.
Το θέμα μας δεν είναι πού γεννήθηκε και πώς έφυγε, ούτε κανενός είδους βιογραφικό σημείωμα. Γεννήθηκε και έφυγε όπως κάθε θνητός. Το θέμα μας είναι τι άφησε στο πέρασμά του.
Μουσική και τραγούδι, γεμάτο ροκ. Από τα πρώτα ροκ που ακούστηκαν στην Ελλάδα και έβαλαν τις βάσεις για να μη φοβόμαστε τις βρισιές, το σεξ και το καυστικό χιούμορ. Ένα ροκ, που εισήγαγε με ελεύθερες προσωπικότητες όπως τον Άσιμο, φτιάχνοντας μαζί με αυτόν και με άλλους το Μουσικό Καφενείο, ονόματι «Σούσουρο». Ροκ που μοιράστηκε σε 6 δίσκους, πολλές μουσικές σκηνές και χώρες, με διάφορους καλλιτέχνες της ίδιας κατεύθυνσης αλλά κυρίως με την ίδια διαχρονική αγάπη και στυλ. Θα τον θυμόμαστε δίπλα στον Θάνο Μικρούτσικο, τον Βασίλη Παπακωνσταντίνου και τον Λαυρέντη Μαχαιρίτσα.
Αυτό που κάνει ξεχωριστό τον Σάκη Μπουλά, είναι ότι δεν ήταν μόνο τραγουδιστής ή μόνο στιχουργός, αλλά περισσότερο performer. Συνδύασε μουσική με θέατρο και live εμφανίσεις με σάτιρα.
Οι πιο παλιοί θα τον θυμούνται στην ΕΡΤ με τον Νίκο Ζερβό στα «Κουφώματα», ενώ οι πιο νέοι θα τον πρωτοείδαν στο «10 λεπτά κήρυγμα», αλλά και σε πιο πρόσφατες σειρές της μικρής οθόνης, όπως το «Πενήντα- Πενήντα», το «Φίλα το βάτραχό σου» κ.α. Για όσους ψάχνονται περισσότερο με τον ελληνικό κινηματογράφο, θα πέρασαν πάμπολλες στιγμές γέλιου με ταινίες όπως οι «Λουκουμάδες με μέλι», «Ας περιμένουν οι γυναίκες» και ακόμη πιο παλιά, θα τον θυμούνται στο «Δράκουλα των Εξαρχείων», σε μία περίοδο που το σινεμά στην Ελλάδα μόλις είχε αρχίσει να ξεπροβάλλει. Σε όλες ήταν διάχυτο το προσωπικό του χιούμορ που μας έκανε να τον ξεχωρίσουμε.
Αυτό όμως που μας μένει εξίσου και μας κάνει να δακρύζουμε χωρίς να είμαστε δικοί του, είναι η οικεία εκείνη μελαγχολία πίσω από το χιούμορ. Η στιγμή που όλοι βάλαμε το «Φλασάκι» σε κάποια φάση της ζωής μας που όντως ήμασταν το «παιδί που μοναχό το δρόμο του γυρεύει», η φορά που ακούσαμε το τραγούδι «ο Ντικ» σε μία διαδήλωση ή όταν τον είδαμε live με τον Ζουγανέλη και τον Σταρόβα και δε γινόταν να μη γελάσουμε ή τα βράδια που καθόμασταν στην τηλεόραση και βλέπαμε το «πενήντα- πενήντα» γιατί δεν είχαμε κάτι καλύτερο να κάνουμ
Το 3point magazine είναι ένα οριζόντια δομημένο μέσο που πιστεύει ότι η γνώμη όλων έχει αξία και επιδιώκει την έκφρασή της. Επικροτεί τα σχόλια, την κριτική και την ελεύθερη έκφραση των αναγνωστών του επιδιώκοντας την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Σε μια εποχή όμως που ο διάλογος τείνει να γίνεται με όρους ανθρωποφαγίας και απαξίωσης προς πρόσωπα και θεσμούς, το 3point δεν επιθυμεί να συμμετέχει. Για τον λόγο αυτόν σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού, σεξιστικού περιεχομένου θα σβήνονται χωρίς ειδοποίηση του εκφραστή τους.
Ακόμα, το 3point magazine έχει θέσει εαυτόν απέναντι στο φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, σχόλια ανάλογου περιεχομένου θα έχουν την ίδια μοίρα με τα ανωτέρω, τη γνωριμία τους με το "delete".
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του 3point.