Μια φορά και ένα καιρό ήταν ένα κοριτσάκι…
Αυτό το κοριτσάκι δεν το έλεγαν Κοκκινοσκουφίτσα, γιατί δεν φορούσε κόκκινο σκούφο. Ούτε Σταχτοπούτα το έλεγαν, γιατί δεν καθάριζε κάθε μέρα τις στάχτες από το τζάκι. Αυτό το κοριτσάκι δε μας νοιάζει πως το έλεγαν. Δε θα ήταν σωστό να μάθουμε το όνομά του.
Κάθε μέρα πήγαινε στο σχολείο. Το μεσημέρι, όταν γύριζε στο σπίτι, έπαιρνε αγκαλιά το μαξιλάρι του και περίμενε να μεγαλώσει. Μετά, ερχόταν ο μπαμπάς του κατάκοπος από τη δουλειά του και το έσπαγε στο ξύλο. Η μαμά του έτρεχε να κλείσει όλα τα παράθυρα του σπιτιού, για να μην ακούσει η γειτονιά το κοριτσάκι να κλαίει. Το κοριτσάκι σκούπιζε τα δάκρυα και τα αίματα στο μαξιλάρι του και καθισμένο στο κρεβάτι του, κοιτούσε για πολλή ώρα τον τοίχο. Μετά, έτρωγε το βραδινό του. Καμία κακιά μητριά δεν το είχε αναγκάσει να το μαγειρέψει μόνο του.
Τη νύχτα δεν περίμενε κανένα πριγκιπόπουλο να το σώσει. Περίμενε μόνο τον μπαμπά του. Περίμενε να έρθει κάτω από την κουβέρτα του. Και μετά πάλι περίμενε. Τον μπαμπά του να τελειώσει. Όταν, ο μπαμπάς του τελείωνε πήγαινε πάλι στο κρεβάτι με την μαμά, η οποία έσφιγγε το δικό της μαξιλάρι στα αυτιά της για να μην ακούει το κοριτσάκι να ουρλιάζει. Το κοριτσάκι σκούπιζε τα δάκρυα και τα αίματα στο μαξιλάρι του και κοιμόταν.
Το κοριτσάκι δεν είχε το μαγικό λυχνάρι για να κάνει μια ευχή του, πραγματικότητα. Δεν είχε φίλο ένα παπουτσωμένο γάτο για να το βοηθήσει. Είχε, όμως, το μαξιλάρι του. Έτσι, μια μέρα πήρε το μαξιλάρι του και έφυγε. Με τα πόδια έφυγε. Δεν είχε ιπτάμενο χαλί, ούτε καν χρήματα για εισιτήριο στα κτελ.
Εκεί που έφτασε δεν ήταν παλάτι. Αλλά και να ήταν παλάτι, δεν είχε κρυστάλλινο γοβάκι για να μπει στο χορό. Ήταν, απλώς, ένα σπίτι. Το κοριτσάκι είχε ότι ακριβώς χρειαζόταν, για να μπει σ’ αυτό το σπίτι, το μαξιλάρι του. Το σπίτι αυτό ανήκε σε μια κυρία, που δεν ήταν η γριά, κακιά μάγισσα. Ή έτσι, τουλάχιστον, θέλουμε να πιστεύουμε εμείς.
Η κυρία δεν έδινε στο κοριτσάκι τη νεραϊδόσκονη για να μείνει για πάντα κοριτσάκι. Της έδινε μια άλλη σκόνη, λευκή. Το κοριτσάκι ήταν πάντα χαμογελαστό. Ξάπλωνε στο μαξιλάρι του και έκανε οποιαδήποτε χάρη της ζητούσε η κυρία. Συνήθως, το κοριτσάκι δεν θυμόταν τίποτα. Έβλεπε, που και που, αντρικές μορφές πάνω της, δίπλα της, πίσω της. Μία ή και δυο ή και περισσότερες. Μερικές φορές, έβλεπε και τον μπαμπά της. Τότε, ζητούσε λίγη περισσότερη λευκή σκόνη για να μην τον βλέπει.
Ήρθε, όμως, η μέρα που η κυρία έδιωξε το κοριτσάκι από το σπίτι της. Όχι, επειδή δεν ήταν καλό κοριτσάκι. Δεν μπήκε στο δωμάτιο, που ήταν κρυμμένο το αδράχτι. Αν θέλετε, το λέμε πολιτισμένα. Το κοριτσάκι ήταν πλέον οροθετική.
Αυτή τη στιγμή το κοριτσάκι είναι έξω στο κρύο και τρέμει. Δεν ανάβει σπίρτα για να ζεσταθεί. Σε κάποια γωνία ενός δρόμου, περιμένει να σταματήσει ένα αυτοκίνητο. Περιμένει αγκαλιά με το μαξιλάρι του. Γιατί, όταν θα σταματήσει το αυτοκίνητο και μπει μέσα το κοριτσάκι, θα πρέπει να έχει κάπου να σκουπίσει τα δάκρυα και τα αίματα του. Και τώρα, θα μου πείτε ότι σιχαίνεστε αυτό το μαξιλάρι; Μα, εμείς του το δώσαμε.
Και ζήσαμε εμείς καλά;
Το 3point magazine είναι ένα οριζόντια δομημένο μέσο που πιστεύει ότι η γνώμη όλων έχει αξία και επιδιώκει την έκφρασή της. Επικροτεί τα σχόλια, την κριτική και την ελεύθερη έκφραση των αναγνωστών του επιδιώκοντας την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Σε μια εποχή όμως που ο διάλογος τείνει να γίνεται με όρους ανθρωποφαγίας και απαξίωσης προς πρόσωπα και θεσμούς, το 3point δεν επιθυμεί να συμμετέχει. Για τον λόγο αυτόν σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού, σεξιστικού περιεχομένου θα σβήνονται χωρίς ειδοποίηση του εκφραστή τους.
Ακόμα, το 3point magazine έχει θέσει εαυτόν απέναντι στο φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, σχόλια ανάλογου περιεχομένου θα έχουν την ίδια μοίρα με τα ανωτέρω, τη γνωριμία τους με το "delete".
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του 3point.