«Το μάτι μου το αλλήθωρο…», του Αντώνη Morgan Κωνσταντουδάκη

Ο Αντώνης Morgan Κωνσταντουδάκης είναι σκηνοθέτης & οικονομολόγος.

Κυριακή πρωί, σπίτι, κέντρο, έκτος όροφος.

Φωνές με ξυπνάνε από τον δρόμο, η πρωινή πορεία του ΠΑΜΕ, το “δίκιο του εργάτη” και τα λοιπά.

Σηκώνομαι. Ένα αίσθημα αδικίας κάπου στον αέρα.  Αριστερή κυβέρνηση, δεξιά κυβέρνηση, μεσαία κυβέρνηση, όλες, ίδια πολιτική, όλες μνημόνιο.

Έχει πλάκα, καθώς πλησιάζω στο μπάνιο, βλέπω το μικρό φουρνάκι που είχα πάρει πρόπερσυ (ναι, το μπάνιο μου είναι δίπλα στην κουζίνα, so what?).

Πολύ χρήσιμο φουρνάκι… μικρό, ελαφρύ, με δύο ταψιά και πάνω δύο μεγάλα μάτια (δεν κάνω διαφήμιση στο κουζινάκι, απλώς μου αρέσει να γίνομαι περιγραφικός – κάποια με λέει απλώς πολυλογά!)

Αυτό το φουρνάκι όμως, επειδή είναι μικρό, δεν έχει ένδειξη για τα δύο μάτια αν καίνε.  Ως εκ τούτου, αν ήθελα να δω αν καίνε θα έπρεπε να τα ακουμπήσω.

Εκείνη την στιγμή, μου ήρθε μία παράξενη αίσθηση, να ακουμπήσω το δεξί μάτι, να δω αν καίει.  Πλησιάζω αποφασιστικά την παλάμη μου και την ακουμπάω πάνω με περίσσια αισιοδοξία.  Το χέρι μου κάηκε, ένας πόνος διαπέρασε το κορμί μου (και λίγη αδρεναλίνη) και το τράβηξα τρομαγμένος απότομα.  Ναι, το δεξί μάτι, έκαιγε, πολύ, τόσο πολύ που το χέρι μου κοκκίνησε αμέσως.  Κοιτάω το αριστερό μάτι, και σκέφτομαι “θα καίει και αυτό πολύ, ας μην το πιάσω”.

Αφήνω να περάσει ώρα και ξανά στέκομαι μπροστά στα δύο μάτια.  Αποφασίζω πάλι, να ακουμπήσω το δεξί, καθώς θεωρούσα ότι αυτή την φορά, θα έχει παγώσει. Πλησιάζω το χέρι μου με κάποια σιγουριά, το ακουμπάω.  Αμέσως η φωτιά καίει όλο το κορμί μου, σαν να ακούμπησα λάβα.  Τινάζομαι, σφαδάζω στον πόνο, το κορμί μου σοκάρεται, η παλάμη μου αποκτά πλέον έγκαυμα.  Κοιτάω το αριστερό μάτι, σκέφτομαι “άσε, θα καίει πιο πολύ”.

Αφήνω και περνάει πάλι ώρα.

Πλησιάζω διστακτικά το χέρι μου και προς τα δύο μάτια.  Κοιτάω το δεξί με μίσος, το αριστερό με απορία.  Δεν ξέρω τι να κάνω.  Τελικά, αποφασίζω να ακουμπήσω διστακτικά το δεξί μάτι.  Το μάτι πιο καυτό από ποτέ, με καίει τόσο έντονα που τα δικά μου μάτια δακρύζουν, μυρίζω έντονα καμένο δέρμα (δεν συνεχίζω την περιγραφή, you get the picture).  Κοιτάω το αριστερό μάτι, σκέφτομαι πάλι “αυτό σίγουρα θα καίει ακόμα πιο πολύ”.

Εδώ κάπου θα σταματήσω, αν και η αλήθεια είναι, ότι αυτή η εκδοχή του εαυτού μου, θα συνέχιζε για πάντα, να ακουμπάει μόνο το δεξί μάτι, ενώ ήξερε ότι θα καίγεται, αλλά δεν θα τολμούσε ποτέ να ακουμπήσει το αριστερό μάτι, επειδή απλώς δεν ξέρει αν θα καίει και πόσο.

Θα μου πείτε “άρα αυτή η εκδοχή του εαυτού σου, είναι ο μαλάκας;”.  Κάπως έτσι, σίγουρα κάπως έτσι… είναι όμως και ό,τι ζούμε θεωρώ, τα τελευταία 6 χρόνια.

Συνεχίζουμε να ακουμπάμε το δεξί μάτι (μνημόνιο), ενώ ξέρουμε ότι καίει, ενώ ξέρουμε ότι πονάει, απλώς επειδή δεν ξέρουμε τι θα γίνει αν ακουμπήσουμε το άλλο μάτι.

Αυτό επίσης, μπορώ να πω, ότι ισχύει και με τους “αγωνιστές” του ΠΑΜΕ, ή των συνδικάτων, ή των αγανακτισμένων, ή όλων αυτών τέλος πάντων, που συνεχίζουν και χρησιμοποιούν μία συγκεκριμένη τακτική αντίδρασης, που ξέρουν ότι κάθε φορά αποτυγχάνει, αλλά φοβούνται να κάνουν κάτι διαφορετικό, κάτι πιο έντονο, κάτι πιο ακραίο.

Είμαι λάτρης της ψυχολογίας, και θεωρώ ότι πίσω από κάθε συμπεριφορά, κρύβεται μία εξήγηση.  Δεν έχω μιλήσει ακόμα με τον συνεργάτη μου Ιάκωβο (ψυχολόγος που με βοηθάει με τις ταινίες που σκηνοθετώ) αλλά πιστεύω ότι αυτή όλη η συμπεριφορά κρύβει κάτι πολύ μαζοχιστικό…

Δευτέρα πρωί.  Τα μέτρα πέρασαν.  Και αυτά, πέρασαν, όπως και άλλα πολλά στο μέλλον, όσο θα ακουμπάμε το δεξί μάτι.

ΥΓ: Ο διαχωρισμός δεξιού και αριστερού ματιού, οφείλεται σε τυχαία επιλογή και οποιαδήποτε ομοιότητα με αληθινά γεγονότα, είναι απλώς σύμπτωση… και καλά!