Γράφει ο Λάμπρος Τσουκνίδας (Αυγή)
Tην καθημερινότητά μας φυσιολογικά την απορροφούν η πορεία τής πανδημίας και η προσπάθεια κατανόησης της έντασης του τέταρτου κύματος, σε σχέση μάλιστα με τα συγκριτικά χαμηλά επίπεδα εμβολιασμού. Επίπεδα που έρχονται ως αποτέλεσμα της αλλοπρόσαλλης κυβερνητικής τακτικής, που, αντί να χτίσει ένα τείχος ανοσίας στην αντιεμβολιαστική συνωμοσιολογία, επιχειρεί να χρεώσει επικοινωνιακά στην Αριστερά τους αρνητές που γεννήθηκαν και μεγάλωσαν στον κόρφο των alt-right πρακτικών της.
Το πρόβλημα ταλανίζει το σύνολο του δυτικού κόσμου, παράγοντας μάλιστα δυσοίωνα πολιτικά αποτελέσματα – αρκεί να δει κανείς τις φανερές ή κρυμμένες ακροδεξιές εκδοχές που απλώνονται ως κηλίδες πετρελαίου στις δυτικές κοινωνίες. Όσο οι πολίτες τροφοδοτούνται με διχαστικά διλήμματα, που κρύβουν τις νεοδεξιές μεν, πλην παμπάλαιες πολιτικές κατά του κόσμου της εργασίας, στα υψηλά δώματα της ευρωπαϊκής (και αμερικανικής) πολιτικής μπαίνουν οι βάσεις του κόσμου στον οποίο θα ζήσουν τα παιδιά μας.
Οι φιλόδοξες προτάσεις της Ευρωπαϊκής Επιτροπής για την αντιμετώπιση της κλιματικής αλλαγής και η σπουδή τής κυβέρνησης Μπάιντεν να υιοθετήσει ειδικά τις προτάσεις για έναν μηχανισμό συνοριακής προσαρμογής άνθρακα -ένα σύστημα επιβολής δασμών στα προϊόντα τα οποία προέρχονται από χώρες με υψηλές εκπομπές άνθρακα- δεν είναι ένα απλό φιλοπεριβαλλοντικό μέτρο. Στρατηγικός στόχος είναι η οικονομίας της Κίνας, η αλματώδης ανάπτυξη της οποίας θα μπορούσε να οδηγηθεί σε επιβράδυνση – για καλό σκοπό. Εκτός αν καταφέρει να μειώσει ταχύτερα από τους Δυτικούς το αποτύπωμα άνθρακα της οικονομίας της, οπότε θα συμβάλει στην επίτευξη των στόχων τής κλιματικής αλλαγής κι αυτό θα είναι όντως θετικό για τη ζωή όλων.
Αυτού του είδους οι αντιπαραθέσεις, πάντως, δυστυχώς δεν εδράζονται στους καλούς σκοπούς που θέτουν ως στόχο. Ειδικά η κλιματική ουδετερότητα, την οποία ευαγγελίζονται για τις αμέσως προσεχείς δεκαετίες (όταν τα παιδιά μας θα ζήσουν τα πιο δημιουργικά τους χρόνια), μόνο ουδέτερη δεν είναι. Το κόστος τής πράσινης μετάβασης σε μορφές καθαρής ενέργειας, που θα χρησιμοποιούμε από τις μετακινήσεις μας μέχρι όποια λειτουργία μπορούμε να φανταστούμε μέσα στα σπίτια μας, είναι εξαιρετικά μεγάλο. Το αναγνωρίζουν οι ίδιοι οι συντάκτες τής πολυσέλιδης ευρωπαϊκής έκθεσης – με μια γλώσσα, είναι αλήθεια, ελάχιστα κατανοητή στην πλειονότητα των ανθρώπων, που δεν έχουν χρόνο να αποκρυπτογραφήσουν κοντά 300 σελίδες γραφειοκρατικών αγγλικών, γαλλικών, γερμανικών, ιταλικών, ελληνικών.
Ο κίνδυνος μια ενεργειακή φτώχεια που δεν έχουμε καν φανταστεί να αποτελέσει τη μετά την πανδημία καθημερινότητα εκατομμυρίων ανθρώπων είναι ορατός. Ιδίως όσο τα πολιτικά ηνία τής μετάβασης βρίσκονται στα χέρια ιδεοληπτικών των διαρκών ιδιωτικοποιήσεων των πάντων – καλή ώρα σαν την κυβέρνηση Μητσοτάκη.
Η πράσινη μετάβαση είναι απαραίτητη όσο ο εμβολιασμός – είναι, με τον τρόπο της κι αυτή, μια πράξη ευθύνης και αλληλεγγύης. Αρκεί να τη δει, να τη σχεδιάσει και να την υπηρετήσει κανείς με αυτό το κριτήριο. Οπότε ξαναφτάνουμε στο μείζον: την ανάγκη ενός νέου κοινωνικού συμβολαίου που μόνο μια προοδευτική διακυβέρνηση μπορεί να εξασφαλίσει.
ην καθημερινότητά μας φυσιολογικά την απορροφούν η πορεία τής πανδημίας και η προσπάθεια κατανόησης της έντασης του τέταρτου κύματος, σε σχέση μάλιστα με τα συγκριτικά χαμηλά επίπεδα εμβολιασμού. Επίπεδα που έρχονται ως αποτέλεσμα της αλλοπρόσαλλης κυβερνητικής τακτικής, που, αντί να χτίσει ένα τείχος ανοσίας στην αντιεμβολιαστική συνωμοσιολογία, επιχειρεί να χρεώσει επικοινωνιακά στην Αριστερά τους αρνητές που γεννήθηκαν και μεγάλωσαν στον κόρφο των alt-right πρακτικών της.
Το πρόβλημα ταλανίζει το σύνολο του δυτικού κόσμου, παράγοντας μάλιστα δυσοίωνα πολιτικά αποτελέσματα – αρκεί να δει κανείς τις φανερές ή κρυμμένες ακροδεξιές εκδοχές που απλώνονται ως κηλίδες πετρελαίου στις δυτικές κοινωνίες. Όσο οι πολίτες τροφοδοτούνται με διχαστικά διλήμματα, που κρύβουν τις νεοδεξιές μεν, πλην παμπάλαιες πολιτικές κατά του κόσμου της εργασίας, στα υψηλά δώματα της ευρωπαϊκής (και αμερικανικής) πολιτικής μπαίνουν οι βάσεις του κόσμου στον οποίο θα ζήσουν τα παιδιά μας.
Οι φιλόδοξες προτάσεις της Ευρωπαϊκής Επιτροπής για την αντιμετώπιση της κλιματικής αλλαγής και η σπουδή τής κυβέρνησης Μπάιντεν να υιοθετήσει ειδικά τις προτάσεις για έναν μηχανισμό συνοριακής προσαρμογής άνθρακα -ένα σύστημα επιβολής δασμών στα προϊόντα τα οποία προέρχονται από χώρες με υψηλές εκπομπές άνθρακα- δεν είναι ένα απλό φιλοπεριβαλλοντικό μέτρο. Στρατηγικός στόχος είναι η οικονομίας της Κίνας, η αλματώδης ανάπτυξη της οποίας θα μπορούσε να οδηγηθεί σε επιβράδυνση – για καλό σκοπό. Εκτός αν καταφέρει να μειώσει ταχύτερα από τους Δυτικούς το αποτύπωμα άνθρακα της οικονομίας της, οπότε θα συμβάλει στην επίτευξη των στόχων τής κλιματικής αλλαγής κι αυτό θα είναι όντως θετικό για τη ζωή όλων.
Αυτού του είδους οι αντιπαραθέσεις, πάντως, δυστυχώς δεν εδράζονται στους καλούς σκοπούς που θέτουν ως στόχο. Ειδικά η κλιματική ουδετερότητα, την οποία ευαγγελίζονται για τις αμέσως προσεχείς δεκαετίες (όταν τα παιδιά μας θα ζήσουν τα πιο δημιουργικά τους χρόνια), μόνο ουδέτερη δεν είναι. Το κόστος τής πράσινης μετάβασης σε μορφές καθαρής ενέργειας, που θα χρησιμοποιούμε από τις μετακινήσεις μας μέχρι όποια λειτουργία μπορούμε να φανταστούμε μέσα στα σπίτια μας, είναι εξαιρετικά μεγάλο. Το αναγνωρίζουν οι ίδιοι οι συντάκτες τής πολυσέλιδης ευρωπαϊκής έκθεσης – με μια γλώσσα, είναι αλήθεια, ελάχιστα κατανοητή στην πλειονότητα των ανθρώπων, που δεν έχουν χρόνο να αποκρυπτογραφήσουν κοντά 300 σελίδες γραφειοκρατικών αγγλικών, γαλλικών, γερμανικών, ιταλικών, ελληνικών.
Ο κίνδυνος μια ενεργειακή φτώχεια που δεν έχουμε καν φανταστεί να αποτελέσει τη μετά την πανδημία καθημερινότητα εκατομμυρίων ανθρώπων είναι ορατός. Ιδίως όσο τα πολιτικά ηνία τής μετάβασης βρίσκονται στα χέρια ιδεοληπτικών των διαρκών ιδιωτικοποιήσεων των πάντων – καλή ώρα σαν την κυβέρνηση Μητσοτάκη.
Η πράσινη μετάβαση είναι απαραίτητη όσο ο εμβολιασμός – είναι, με τον τρόπο της κι αυτή, μια πράξη ευθύνης και αλληλεγγύης. Αρκεί να τη δει, να τη σχεδιάσει και να την υπηρετήσει κανείς με αυτό το κριτήριο. Οπότε ξαναφτάνουμε στο μείζον: την ανάγκη ενός νέου κοινωνικού συμβολαίου που μόνο μια προοδευτική διακυβέρνηση μπορεί να εξασφαλίσει.
Το 3point magazine είναι ένα οριζόντια δομημένο μέσο που πιστεύει ότι η γνώμη όλων έχει αξία και επιδιώκει την έκφρασή της. Επικροτεί τα σχόλια, την κριτική και την ελεύθερη έκφραση των αναγνωστών του επιδιώκοντας την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Σε μια εποχή όμως που ο διάλογος τείνει να γίνεται με όρους ανθρωποφαγίας και απαξίωσης προς πρόσωπα και θεσμούς, το 3point δεν επιθυμεί να συμμετέχει. Για τον λόγο αυτόν σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού, σεξιστικού περιεχομένου θα σβήνονται χωρίς ειδοποίηση του εκφραστή τους.
Ακόμα, το 3point magazine έχει θέσει εαυτόν απέναντι στο φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, σχόλια ανάλογου περιεχομένου θα έχουν την ίδια μοίρα με τα ανωτέρω, τη γνωριμία τους με το "delete".
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του 3point.