Τις πρώτες ώρες του Brexit, στα ελληνικά social media, πρώτο trend ήταν το τρολάρισμα στον Τσίπρα. Σε φάση, να του τηλεφωνήσει ο Κάμερον ώστε να πάρει ιδέες για το πώς να τουμπάρει το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος.
Ήταν μια αστεία πλευρά του κραξίματος που τρώει ο ΣΥΡΙΖΑ εδώ κι ένα χρόνο γιατί του χρεώνεται πως έκανε το ΟΧΙ στο δημοψήφισμα ΝΑΙ.
Το πρόβλημα είναι ότι όλη η οργή εκτονώνεται στους διαδικτυακούς τοίχους και όλη η δημιουργικότητα που μπορεί να γεννήσει η οργή περιορίζεται σε εμπνευσμένο photoshop.
Στον αντίποδα της προδοσίας Τσίπρα, δεν έχουμε δει να δημιουργούνται ούτε κινήματα ούτε αντίστοιχα εμπνευσμένες πρωτοβουλίες που να υπερβαίνουν την λογική αμηχανία που προκάλεσε η συμφωνία – τρίτο μνημόνιο. Μιλάμε για την πιο ήρεμη χρονιά διακυβέρνησης από τότε που μπήκαμε στα μνημόνια.
Το εκλογικό σώμα που στήριξε το ΟΧΙ και δεν ήταν σε οργανώσεις, απομακρύνθηκε μετά την «προδοσία» ακόμη περισσότερο από αυτές, κλείστηκε για τα καλά σπίτι του και βρίζει τους πάντες στο facebook και στις όποιες εξόδους του. Απέναντι στα αφεντικά που παίζουν με ακόμη πιο σκληρούς όρους, καμία αντίδραση.
Συνεπώς το ΟΧΙ έχει γίνει ΝΑΙ και από αυτούς που πίστεψαν στο ΟΧΙ μέχρι το τέλος, γιατί και οι ίδιοι συμβιβάστηκαν, πράγμα για το οποίο κατηγορούν τον ΣΥΡΙΖΑ.
Το ΟΧΙ έγινε από εκείνους ΝΑΙ στην καθημερινότητα, γιατί έπαψαν να αμφισβητούν και να ξεσηκώνονται, καθώς εναπόθεσαν κάθε ελπίδα στην κυβέρνηση, ενώ ακόμη κι αν αυτή τα έκανε όλα τέλεια, πάλι θα έπρεπε να είναι διεκδικητικοί απέναντί της.
Πάντα υπάρχουν βέβαια και οι εξαιρέσεις, αλλά δεν αρκούν για να γεμίσουν οι δρόμοι. Το καλοκαίρι για τα κινήματα στην Ελλάδα έχει έρθει φέτος πολύ νωρίς και την ίδια ώρα η Αριστερά όπως πάντα ψάχνεται. Έχουν δημιουργηθεί 7.053 παρακλάδια μετά τη νέα διάσπαση και έχουν γίνει πολύ – πολύ λιγότερες δράσεις. Καμία από αυτές δεν κατάφερε να έχει μαζικό χαρακτήρα. Μπαίνει πλέον έντονα το ερώτημα για πόσο θα κρατήσει η πολυσυζητημένη «διαχείριση της ήττας» και τι γίνεται για να μην κρατήσει άλλον έναν αιώνα όσο μοιάζει ο χρόνος που πέρασε από το δημοψήφισμα.
Το μόνο σίγουρο είναι ότι η ελπίδα αν έρθει ξανά, δεν θα έρθει από προεκλογικό σλόγκαν, αλλά από τις γειτονιές που για την ώρα μένουν με κλειστά τα παντζούρια και ανοιχτές τις τηλεοράσεις.
ΥΓ: Για να τα λέμε όλα, μπορεί ο κόσμος να “έκατσε” για το θέμα της λιτότητας, αλλά είναι αλήθεια πως έκανε πολλές δράσεις αλληλεγγύης στους πρόσφυγες. Όλη η ενέργεια φαίνεται πως διοχετεύθηκε προς εκείνη την κατεύθυνση, πράγμα θετικό και ασυνήθιστα ώριμο.
Το 3point magazine είναι ένα οριζόντια δομημένο μέσο που πιστεύει ότι η γνώμη όλων έχει αξία και επιδιώκει την έκφρασή της. Επικροτεί τα σχόλια, την κριτική και την ελεύθερη έκφραση των αναγνωστών του επιδιώκοντας την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Σε μια εποχή όμως που ο διάλογος τείνει να γίνεται με όρους ανθρωποφαγίας και απαξίωσης προς πρόσωπα και θεσμούς, το 3point δεν επιθυμεί να συμμετέχει. Για τον λόγο αυτόν σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού, σεξιστικού περιεχομένου θα σβήνονται χωρίς ειδοποίηση του εκφραστή τους.
Ακόμα, το 3point magazine έχει θέσει εαυτόν απέναντι στο φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, σχόλια ανάλογου περιεχομένου θα έχουν την ίδια μοίρα με τα ανωτέρω, τη γνωριμία τους με το "delete".
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του 3point.