«Για να προστατέψουμε το έθνος, για να ανοίξουμε το δρόμο που οδηγεί στην αδέσμευτη λαϊκή κυριαρχία και τη δημοκρατία. Σ΄ αυτά τα πλαίσια πρέπει να ερμηνευτεί και η δικιά μας απόφαση να προχωρήσουμε σήμερα σε μια πολιτική πράξη, στη διακήρυξη των βασικών αρχών και στόχων ενός νέου πολιτικού Κινήματος, του Πανελλήνιου Σοσιαλιστικού Κινήματος.
Μόνο με την ενεργό πολιτική παρουσία των πολιτών, απ΄ άκρου εις άκρο της Ελλάδας, θα εξασφαλιστούν τόσο η εθνική μας ανεξαρτησία όσο και η λαϊκή κυριαρχία. Ήρθε η ώρα να περάσουμε από την παθητική αναμονή στην ενεργό λαϊκή παρουσία για τη διαμόρφωση του μέλλοντος της χώρας μας.»
Τα παραπάνω ανήκουν στην ιδρυτική διακήρυξη του ΠΑ.ΣΟ.Κ, που σαν σήμερα, στις 3 Σεπτεμβρίου 1974, εγκαταστάθηκε στην πολιτική ζωή του τόπου ως η «δύναμη αλλαγής» που χρειαζόταν η Ελλάδα, μετά την τραυματική εμπειρία της 7ετίας και τα γεγονότα της Κύπρου, καθώς επίσης και την πολυετή πολιτική αστάθεια και την παρεκτροπή του δημοκρατικού πολιτεύματος ουκ ολίγες φορές, με επίσημη μορφή, όπως τον Απρίλη του 1967, όσο και μη, με τον αντιδημοκρατικό τρόπο διακυβέρνησης της Ελλάδας στα χρόνια που προηγήθηκαν.
Η πολιτική της εποχής εκφραζόταν με ορολογία που μόλις μέχρι πριν από λίγα χρόνια ξαναθυμηθήκαμε. Το τέλος του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, ο εμφύλιος, τα Ιουλιανά, τα χρόνια που ακολούθησαν και τα βαριά τραύματα στην οπισθοδρομημένη και υπανάπτυκτη πολιτικά και οικονομικά ελληνική κοινωνία, έφερναν στο προσκήνιο χαρακτηρισμούς όπως «αριστερά» και «δεξιά». Με το Κ.Κ.Ε μέχρι πρόσφατα εκείνη την εποχή στην παρανομία, πλήθος δημοκρατικού κόσμου, αηδιασμένου και κουρασμένου απ΄ τον ολετήρα μιας σκληρής αντιδημοκρατικής Δεξιάς που για χρόνια έπαιζε κυρίαρχο ρόλο και ενός Κέντρου που ουσιαστικά μόνο γεωγραφικά στα έδρανα του Κοινοβουλίου διαφοροποιούνταν, «διψούσε» για βαθιές αλλαγές και μεταρρυθμίσεις στον τόπο. Ταυτόχρονα, μετά το τέλος της 7ετίας, ολοένα και πιο φανερός γινόταν ο ρόλος των ξένων δυνάμεων, για τις οποίες η Ελλάδα για πλήθος γεωγραφικών και οικονομικών λόγων γινόταν προνομιακό πεδίο δράσης και αντικείμενο διαμάχης των συμφερόντων.
Τότε, στο εύφορο κλίμα ενός χάους και υπό τις επευφημίες ανθρώπων που ζητωκραύγαζαν έμπλεοι ενθουσιασμού, ο Ανδρέας Παπανδρέου ανακοινώνει την ίδρυση του Πανελλήνιου Σοσιαλιστικού Κινήματος, μιας «αντιγραφειοκρατικής πολιτικής δύναμης» που καλούσε το λαό να συσπειρωθεί στις τάξεις του για να πετύχει τον τελικό στόχο, που δεν ήταν άλλος απ΄ τον «σοσιαλιστικό μετασχηματισμό της κοινωνίας». Και τα υπόλοιπα είναι πλέον ιστορία…
Η ουσία όμως όσων εξετάζονται είναι η εξής: τι πραγματικά σήμαινε το ΠΑ.ΣΟ.Κ; Ποια είναι η ιδεολογική μορφή ενός κόμματος στο οποίο άνθρωποι ορκίστηκαν και το οποίο αγάπησαν παθολογικά, υπερασπιζόμενοι ακόμη και τα στήθια της Μιμής όταν κάποιος μη ομοϊδεάτης αναφερόταν σ΄ αυτά, και ποιο είναι το περιεχόμενο των λόγων ενός αρχηγού που λατρεύτηκε σαν θεός;
Η «προστασία του έθνους», η «αδέσμευτη λαϊκή κυριαρχία», η «δημοκρατία», η καταγγελία του ΝΑΤΟ και του ιμπεριαλισμού των Η.Π.Α, ο «διαχωρισμός εκκλησίας και κράτους», ο «τερματισμός της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο», η «κοινωνική απελευθέρωση και ο σοσιαλιστικός μετασχηματισμός της κοινωνίας», τα συνθήματα δηλαδή του ΠΑ.ΣΟ.Κ που με την ίδρυσή του έγινε και ο φορέας υλοποίησής τους, φανερώνει το ιδεολογικό υπόβαθρο του κόμματος: μια χοάνη που χωρά τους πάντες και τα πάντα, με το λούμπεν προλεταριάτο που υπηρετεί και που το εκφράζει.
Ουσιαστικά, πολύ πριν την εμφάνιση της αποπολιτικοποίησης και της εμφάνισης κομμάτων και φορέων όπως το Ποτάμι, που προσωποποιούν το τέλος της ιδεολογίας, αυτό το έκανε πριν απ΄ όλους το ΠΑ.ΣΟ.Κ. Είναι ταυτόχρονα άρνηση της ιδεολογίας, και ταυτόχρονα παν-ιδεολογία, στην οποία χωράει ο αντι-ιμπεριαλισμός του Καντάφι, ο εκσυγχρονισμός του Σημίτη, ο Μιτεράν, ο Στρος Καν, ο Κατσιφάρας, ο Κουτσόγιωργας και ο Μίμης Ανδρουλάκης, ο Τσοχατζόπουλος, ο ΓΑΠ και ο Βενιζέλος. Χωράει η συγκυβέρνηση με τη Ν.Δ., χωράει ακόμα, τόσα χρόνια μετά, η λέξη «σοσιαλιστικό» στο όνομά του. Χωράει το ’89 μαζί με τον ήλιο στο σήμα του, που είναι εμπνευσμένος από μια τροτσκιστική ομάδα που βρέθηκε εντός του σχηματισμού άμα τη ιδρύσει του.
Είναι τα σκάνδαλα του: είναι ο Κοσκωτάς, ο Κόκκαλης, ο Μαντέλης, ο Τσουκάτος και η Siemens, το χρηματιστήριο και τα υποβρύχια που γέρνουν, η λίστα Λαγκάρντ.
Είναι όμως και κάτι ακόμα σημαντικότερο: είναι ο κόσμος που μεγάλωσε και η κοινωνία την οποία μόλυνε με τον αμοραλισμό και την πολιτική αλητεία. Ένας λαός που άκουγε τον αρχηγό να λέει πως «δεν θα γίνουμε τα γκαρσόνια της Ευρώπης», που φώναζε «Ε.Ο.Κ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο» και την ίδια ώρα εκπαιδευόταν για τον τρόπο με τον οποίο δεν θα δουλέψει, δεν θα μοχθήσει, δεν θα αγωνιστεί για να πετύχει τα προσωπικά του οράματα, καθώς και τα συλλογικά που εκπορεύονται απ’ το κόμμα και την κοινωνία, αλλά θα πάρει μια θέση αργομισθίας στο δημόσιο και θα βρίσκεται σε θέση άμυνας απέναντι σε όποιον ψέγει τη συνδικαλιστική σαπίλα της μεταπολίτευσης, για την οποία κυρίαρχη ευθύνη φέρει το ίδιο κόμμα που ο ίδιος ο κόσμος ψήφιζε.
Στην ουσία το ΠΑ.ΣΟ.Κ αποτελεί το κυριότερο χαρακτηριστικό της ελληνικής πολιτικής κουλτούρας και σκηνής έως σήμερα. ΠΑ.ΣΟ.Κ υπάρχει στη σημερινή ξετσιπωσιά του Τσίπρα και του εναπομείναντος ΣΥ.ΡΙΖ.Α όταν δεν απεμπολούν μόνοι τους το χαρακτηρισμό του «αριστερού» όταν έρχονται σε συμφωνία με το κατεστημένο και τη διαπλοκή, φέρνοντας νύχτα άλλο ένα Μνημόνιο στη Βουλή. ΠΑ.ΣΟ.Κ ψάχνει έως και σήμερα ο κόσμος να τον κυβερνήσει, τείνοντας πάντα ευήκοον ους σε όποιον μοναχά του τάζει, δίχως να είναι έτοιμος να βρεθεί σε θέση μάχης για να διεκδικήσει όσα του ανήκουν. ΠΑ.ΣΟ.Κ είναι, κι ας μην το ψηφίζει απαραίτητα, όποιος ψάχνει διαρκώς το βόλεμα χωρίς να αγωνιστεί για πραγματικές αλλαγές στη ζωή του, κάνοντας αυτοσκοπό την προσωπική ευδαιμονία.
ΠΑ.ΣΟ.Κ είναι να χρησιμοποιείς επαναστατική ορολογία και προοδευτικά τσιτάτα, όταν βαθιά μέσα σου είσαι σε όλα αντιδραστικός και στην πραγματικότητα ανελεύθερος.
Για τους εργατοπατέρες, τους σωβινιστές που γοητεύτηκαν απ΄ το «η Ελλάδα ανήκει στους Έλληνες» και βρήκαν με τα χρόνια το αποκούμπι τους στη Χρυσή Αυγή, τα καθίκια των ξεφτιλισμένων Μ.Μ.Ε του lifestyle, των πιστωτικών καρτών και της πνευματικής παρακμής, τους αναμορφωμένους καιροσκόπους δεξιούς, όσους προσδιόρισαν και προσδιορίζουν την ψήφο τους ανάλογα με το βόλεμα που τους προσφέρεται, τους αποτυχημένους πολιτικάντηδες και τους αγύρτες, που στο όνομα ενός κόσμου διψασμένου για «αλλαγή και λαϊκή συμμετοχή», και πολλές φορές με τη συγκατάθεση του, κατέστρεψαν ό,τι είχε απομείνει από έναν διαλυμένο τόπο:
Χρόνια πολλά σε όλους μας. Χρόνια ΠΑ.ΣΟ.Κ.
Το 3point magazine είναι ένα οριζόντια δομημένο μέσο που πιστεύει ότι η γνώμη όλων έχει αξία και επιδιώκει την έκφρασή της. Επικροτεί τα σχόλια, την κριτική και την ελεύθερη έκφραση των αναγνωστών του επιδιώκοντας την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Σε μια εποχή όμως που ο διάλογος τείνει να γίνεται με όρους ανθρωποφαγίας και απαξίωσης προς πρόσωπα και θεσμούς, το 3point δεν επιθυμεί να συμμετέχει. Για τον λόγο αυτόν σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού, σεξιστικού περιεχομένου θα σβήνονται χωρίς ειδοποίηση του εκφραστή τους.
Ακόμα, το 3point magazine έχει θέσει εαυτόν απέναντι στο φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, σχόλια ανάλογου περιεχομένου θα έχουν την ίδια μοίρα με τα ανωτέρω, τη γνωριμία τους με το "delete".
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του 3point.