Ζούμε, κατά γενική ομολογία, σε ενδιαφέροντες καιρούς. Δύσκολους κι επικίνδυνους αλλά σίγουρα ενδιαφέροντες. Σε καιρούς όπου ο ιστορικός χρόνος συμπυκνώνεται, γεγονότα και καταστάσεις που σε άλλες εποχές θα έπαιρναν χρόνια να δρομολογηθούν, ξετυλίγονται μέσα σε ελάχιστες μέρες. Η ιστορία περνάει μπροστά από τα μάτια μας και οφείλουμε να πάρουμε τα απαραίτητα μέτρα ώστε το βέλος της ιστορικής εξέλιξης να δείξει προς ένα καλύτερο αύριο για τους εργαζόμενους και την νεολαία.
Ένα παλιό γνωμικό λέει πως “οι λαοί έχουν τους ηγέτες και τις κυβερνήσεις που τους αξίζουν”. Στην περίπτωσή μας διαψεύδεται με τον πιο εκκωφαντικό τρόπο.
Από την μια ένας λαός χειμαζόμενος από μια πενταετία απανωτών μνημονίων και αντιλαικών μέτρων, με τους αγώνες και την ψήφο του, σήκωσε το κεφάλι και είπε ένα περήφανο ΟΧΙ. ΟΧΙ σε παλιά και νέα μνημόνια, ΟΧΙ στους εκβιασμούς και τα τελεσίγραφα που εκσφενδόνιζαν οι δυνάστες του. Ύψωσε το ανάστημα του κόντρα σε “θεούς και δαίμονες” . Στο παλιό πολιτικό προσωπικό, στην τρομολαγνεία των καθεστωτικών media, στην εργοδοτική τρομοκρατία, στις κλειστές τράπεζες, στις απειλές των γραβατωμένων οικονομικών δολοφόνων των Βρυξελλών πως αν ψηφίσει ΟΧΙ, θα …πέσει ο ουρανός στο κεφάλι του. Κι όμως! Με συντριπτικό τρόπο είπε το μεγάλο ΟΧΙ κάνοντας το διεθνές σύμβολο αντίστασης, σημαία στα χέρια κάθε καταπιεσμένου ανά τον κόσμο (μια ματιά μάλιστα στα ποιοτικά στοιχεία και στον “χάρτη” του δημοψηφίσματος εύκολα θα μας πείσει και για την κοινωνική σύνθεση του ΟΧΙ, δηλαδή ότι η νεολαία και οι φτωχοί ψηφίσαν συντριπτικά ΟΧΙ)
Από την άλλη μια κυβέρνηση δειλή, μοιραία και άβουλη αντάμα – που λέει κι ο ποιητής – μπροστά στην λαική ανάταση, πριν καν στεγνώσει το μελάνι στο αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος, το προσάρμοσε στα ασφυκτικά όρια της “εθνικής συνενόησης” με το παλιό πολιτικό σύστημα. Ξόρκισε το φάντασμα της ρήξης, νεκρανέστησε τα μνημονιακά ζόμπι και πορεύτηκε σε έναν προδιαγεγραμμένο δρόμο που στο τέλος του βρίσκεται η οριστική διάρρηξη των σχέσεων της με τα λαικά στρώματα και τα απελευθερωτικά οράματα της Αριστεράς,ένα νέο βαρύτατο μνημόνιο και η συγκυβέρνηση με τα φθαρμένα κόμματα του παλιού καθεστώτος.
Αν αποδείχθηκε κάτι το τελευταίο διάστημα είναι πως ανάμεσα στην ταπεινωτική υποταγή στους εκβιασμούς των δανειστών και την αναγκαία ρήξη δεν υπάρχει ενδιάμεσος δρόμος. Δεν μπορεί να ασκηθεί ούτε η στοιχειώδης φιλολαική πολιτική αν γίνει αποδεκτή η διαιώνιση του συστήματος της διαρκούς ευρωλιτότητας και η διάσωση του ευρώ, η αποπληρωμή του τοκογλυφικού χρέους, η συνέχιση της καπιταλιστικής κερδοφορίας και οι νόμοι της αγοράς. H Κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ δέσμια της τραγικής αυταπάτης για την “Ευρώπη των λαών και των θεμελιωδών αρχών της αλληλεγγύης και της ισοτιμίας” , ειδικά τώρα που η Ε.Ε. σπαράσσεται από ανταγωνισμούς και θωρακίζεται για τους τριγμούς της επόμενης περιόδου, έφερε στον λαό νέο επαχθές μνημόνιο.
Η ανάγκη της ρήξης με την Ε.Ε. και ότι αυτή αντιπροσωπεύει δεν βρίσκεται πλέον στα χαρτιά, τα μυαλά και τις “ιδεοληψίες” της ανατρεπτικής αριστεράς. Ο Βασιλιάς είναι πλέον γυμνός και αποκρουστικός. Αποδεικνύεται λοιπόν, μπροστά στα μάτια ευρύτερων τμημάτων του λαού ο βαθιά αντιδραστικός χαρακτήρας του. Παραμονή στην ευρωζώνη και την Ε.Ε. σημαίνει διαρκή μνημόνια, φτώχεια, ταπεινωτική επιτροπεία.
Και τώρα τι; Εύλογο ερώτημα. Καταρχήν και πάνω από όλα, να μην μείνουμε θεατές των γεγονότων. Καμία απογοήτευση, συλλογικός αγώνας και αλληλεγγύη. Ο λαικός παράγοντας να έρθει στο προσκήνιο και με την πάλη του να σφραγίσει τις εξελίξεις. ΌΧΙ μέχρι τέλους σε κάθε μνημόνιο, μάχη για να μην περάσει η νέα συμφωνία κι εκεί είναι που θα κριθούμε όλοι. Ο λαός, “της ιστορίας ο χοντρός ο κινητής” που λέει κι ο ποιητής, δεν υπέγραψε και δεν συνθηκολόγησε. Αντιθέτως, έδωσε σκληρές μάχες για μια πενταετία και στο πρόσφατο δημοψήφισμα κόντρα στο συστρατευμένο μαύρο μέτωπο ύψωσε ένα περήφανο ΟΧΙ που κρατάει ενεργό το ρήγμα, διατηρεί ακέραια την ελπίδα της ανατροπής.
Τώρα όμως είναι και η ώρα που ο περήφανος λαός πρέπει να έχει και την Αριστερά που του αναλογεί. Με την συμπαράταξη όλων των δυνάμεων που υποστηρίζουν το ΟΧΙ της ρήξης, το ΟΧΙ μέχρι τέλους. Για την οργάνωση και την προετοιμασία του δικού μας “στρατοπέδου”, των δυνάμεων της εργασίας και της νεολαίας στην κυοφορούμενη, ιστορικού χαρακτήρα σύγκρουση που φαίνεται πως ωριμάζει με τις συνασπισμένες δυνάμεις του κεφαλαίου. Απαιτείται όμως να παρουσιάστει και να ισχυροποιηθεί μέσα στον λαό η εναλλακτική πρόταση. Χρειαζόμαστε την ενίσχυση της λογικής του άλλου δρόμου (ενός δρόμου δύσκολου στην αρχή αλλά αναγκαίου) δηλαδή συνεκτικό σχέδιο σύγκρουσης, ρήξης και διεξόδου προς όφελος των εργατικών και λαϊκών συμφερόντων, με στρατηγικό βάθος.Με λίγα λόγια πρόγραμμα για ρήξη και έξοδο από ευρώ-ΕΕ, για παύση πληρωμών – διαγραφή του χρέους, για εθνικοποίηση τραπεζών και επιχειρήσεων στρατηγικής σημασίας με εργατικό-λαϊκό έλεγχο με ορίζοντα έναν ριζικά διαφορετικό σχεδιασμό της οικονομίας και της παραγωγής σε σύγκρουση και ρήξη με τον καπιταλιστικό μονόδρομο, σε μια σύγχρονη σοσιαλιστική-κομμουνιστική προοπτική.
Κι αν όλα σήμερα φαντάζουν δύσκολα, ας μην ξεχνάμε πως το πιο βαθύ σκοτάδι είναι πριν την αυγή…
*Ο Γιάννης Μπαλάσης είναι μαθηματικός και στέλεχος του ΝΑΡ και της ΑΝΤΑΡΣΥΑ.
Το 3point magazine είναι ένα οριζόντια δομημένο μέσο που πιστεύει ότι η γνώμη όλων έχει αξία και επιδιώκει την έκφρασή της. Επικροτεί τα σχόλια, την κριτική και την ελεύθερη έκφραση των αναγνωστών του επιδιώκοντας την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Σε μια εποχή όμως που ο διάλογος τείνει να γίνεται με όρους ανθρωποφαγίας και απαξίωσης προς πρόσωπα και θεσμούς, το 3point δεν επιθυμεί να συμμετέχει. Για τον λόγο αυτόν σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού, σεξιστικού περιεχομένου θα σβήνονται χωρίς ειδοποίηση του εκφραστή τους.
Ακόμα, το 3point magazine έχει θέσει εαυτόν απέναντι στο φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, σχόλια ανάλογου περιεχομένου θα έχουν την ίδια μοίρα με τα ανωτέρω, τη γνωριμία τους με το "delete".
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του 3point.