Ακούω και διαβάζω συχνά «αντιμνημονιακές» απόψεις που καταφεύγουν στην ατυχή παρομοίωση της δανειακής σύμβασης με την εξάρτηση από τα ναρκωτικά.
Η επικρατούσα «ορολογία του Μνημονίου» βοηθάει όσους καταφεύγουν σε φτηνά λογοπαίγνια: «προσπαθούν να μας πείσουν ότι χρειαζόμαστε τη δόση», «η κυβέρνηση ζητιανεύει για την επόμενη δόση» και ούτω καθεξής. Προσωπικά βρίσκω ατυχή την μεταφορά, που αφ’ ενός προσβάλλει τους χρήστες-ασθενείς, αφ’ ετέρου υποβιβάζει το μεγαλύτερο πρόγραμμα διάσωσης ευρωπαϊκής οικονομίας στην ιστορία στο επίπεδο μιας συναλλαγής του δρόμου.
Εφ’ όσον, όμως, προτιμούμε να κάνουμε διάλογο με αυτούς τους όρους, αντί με πραγματικά –αλλά βαρετά- οικονομικά στοιχεία, θα μπω κι εγώ στο παιχνίδι. Ας πούμε λοιπόν ότι η Ελλάδα είναι το «πρεζάκι». Η πρέζα, στην περίπτωση αυτή, είναι τα χρήματα της διεθνούς βοήθειας.
Η «αντιμνημονιακή» αντιπολίτευση υποστηρίζει ότι αν η Ελλάδα συνεχίσει τη χρήση, κινδυνεύει με θάνατο. Η πρέζα ποτέ δεν βοηθάει το χρήστη• αντιθέτως, η εξάρτηση τον αποξενώνει ολοένα και περισσότερο από την κοινωνία, του στερεί τη δυνατότητα να έχει μία φυσιολογική ζωή, και βέβαια θέτει σε κίνδυνο την υγεία του- δεν είναι μόνο η ίδια η ουσία, αλλά και οι ασθένειες όπως το HIV, που μπορούν να μεταδοθούν από τις σύριγγες. Εξάλλου, η χρήση συνδέεται άμεσα με την εγκληματικότητα. Τελικά, κερδισμένοι βγαίνουν μόνο οι έμποροι.
Δεν είναι δύσκολο να κάνουμε τους παραλληλισμούς: τα 31,5 δις που αναμένει με αγωνία η κυβέρνηση θα μπορούσαν να είναι η θανατηφόρα υπερβολική δόση – αφού προϋποθέτει αβάσταχτα μέτρα λιτότητας που θα «σκοτώσουν» την πραγματική οικονομία. Ακόμα κι αν τη γλυτώσει αυτή τη φορά, το «πρεζάκι» κινδυνεύει να μείνει για χρόνια σε κωματώδη κατάσταση (βαθειά ύφεση), χάνοντας αργά αλλά σταθερά τη λειτουργικότητα ζωτικών οργάνων (βιομηχανία, γεωργία, μικρομεσαίες επιχειρήσεις, και, σε τελικό στάδιο, τουρισμός). Μόνο οι «τοκογλύφοι δανειστές μας» κερδίζουν από τη συνεχιζόμενη εξάρτηση – πάντα σύμφωνα με τους σημαιοφόρους του αγώνα κατά της πρέζας (διεθνούς βοήθειας).
Το ζητούμενο βέβαια είναι να «κόψουμε» την ηρωίνη. Αυτό όμως δεν είναι απλή υπόθεση. Καμία μέθοδος απεξάρτησης δεν έχει αποδειχθεί απολύτως αποτελεσματική, αλλά σε γενικές γραμμές οι επιλογές είναι δύο: είτε η θεραπεία μέσω κάποιου υποκατάστατου (όπως η μεθαδόνη και η βουπρενορφίνη), είτε το «κόψιμο μαχαίρι». Ωστόσο, σε χώρες όπως η Ελβετία έχει δοκιμαστεί με επιτυχία μία τρίτη μέθοδος, για χρόνια εξαρτημένους χρήστες: η χορήγηση ηρωίνης από το κράτος, σε ελεγχόμενο περιβάλλον. Αποφεύγοντας τους κινδύνους των νοθευμένων ουσιών και των μολύνσεων, μακριά από την εγκληματικότητα που συνδέεται με το παράνομο εμπόριο, οι χρήστες λαμβάνουν τη δόση τους στα ειδικά κρατικά κέντρα μαζί με ψυχολογική υποστήριξη και ωφελούνται πολλαπλά: πολύ σύντομα, το ένα τρίτο οδηγείται στην απεξάρτηση, ενώ άλλο ένα τρίτο εντάσσεται σε προγράμματα υποκατάστασης.
Επιστρέφοντας στον αμφιλεγόμενο παραλληλισμό, η δανειακή σύμβαση μοιάζει με το ελβετικό πρόγραμμα: παίρνουμε τις δόσεις μας έξω από τις αγορές ομολόγων, όπου το να «σκοράρουμε» είχε γίνει από επικίνδυνο έως αδύνατο. Είμαστε διαρκώς υπό την αυστηρή επιτήρηση των δανειστών, που σαν σχολαστικοί Ελβετοί γιατροί ελέγχουν κάθε πτυχή της συμπεριφοράς μας. Κι όλα αυτά ενώ συνεχίζουμε να παίρνουμε ηρωίνη συμμετέχοντας ουσιαστικά σε ένα πείραμα: η επιβίωση δεν είναι εγγυημένη, ενώ μπορεί κάλλιστα να καταλήξουμε στο ένα τρίτο των χρηστών που δεν «καθαρίζουν» ποτέ. Δεν έχουν λοιπόν άδικο όσοι αμφισβητούν την αποτελεσματικότητα της νέας μεθόδου.
Αν θέλουμε όμως να διακόψουμε τη θεραπεία, δεν αρκεί η καταγγελία- θα συνεχίσουμε να είμαστε εξαρτημένοι. Πρέπει λοιπόν να επιλέξουμε εναλλακτική μέθοδο. Η μεθαδόνη (δανεισμός από τις αγορές) είναι απαγορευτικά ακριβή, ενώ η βουπρενορφίνη (δανεισμός εκτός αγορών από τους Ρώσους, τους Κινέζους, τους Κουβανούς ή τους Ελοχίμ) αποδεικνύεται, αυτόν τον καιρό τουλάχιστον, δυσεύρετη. Ήρθε η ώρα για την αντιπολίτευση να μας πει ευθέως αν υποστηρίζει το «κόψιμο μαχαίρι», μία μέθοδο που ίσως αποβεί πιο αποτελεσματική, αλλά τουλάχιστον βραχυπρόθεσμα συνεπάγεται αβάσταχτο πόνο: στην περίπτωσή μας χρεοκοπία, και πιθανότατα επιστροφή στη δραχμή.
ΥΓ. Μιας και το έφερε η κουβέντα, τί θα γίνει με την πολιτική για τα ναρκωτικά; Με μια πρόχειρη ματιά στο νέο νομοσχέδιο θα συμφωνήσω με όσους λένε ότι πάμε πάλι ένα βήμα μπροστά και δύο πίσω.
Το 3point magazine είναι ένα οριζόντια δομημένο μέσο που πιστεύει ότι η γνώμη όλων έχει αξία και επιδιώκει την έκφρασή της. Επικροτεί τα σχόλια, την κριτική και την ελεύθερη έκφραση των αναγνωστών του επιδιώκοντας την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Σε μια εποχή όμως που ο διάλογος τείνει να γίνεται με όρους ανθρωποφαγίας και απαξίωσης προς πρόσωπα και θεσμούς, το 3point δεν επιθυμεί να συμμετέχει. Για τον λόγο αυτόν σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού, σεξιστικού περιεχομένου θα σβήνονται χωρίς ειδοποίηση του εκφραστή τους.
Ακόμα, το 3point magazine έχει θέσει εαυτόν απέναντι στο φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, σχόλια ανάλογου περιεχομένου θα έχουν την ίδια μοίρα με τα ανωτέρω, τη γνωριμία τους με το "delete".
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του 3point.