Το πρωτάθλημα της σκοπιμότητας

Εδώ και μερικά χρόνια, όλοι μας ανυπομονούμε να δούμε κάθε φορά το ElClasico της Ισπανίας ανάμεσα σε Ρεάλ Μαδρίτης και Μπαρτσελόνα. Στο ματς του Σαββάτου όμως, η σκοπιμότητα για το αποτέλεσμα ήταν τόσο εξόφθαλμη, που σε κάποια σημεία ο αγώνας θύμιζε Σούπερ Λιγκ. Γιατί συμβαίνει όμως αυτό;

Όταν σε ένα πρωτάθλημα, οι δύο από της 20 ομάδες είναι τουλάχιστον ένα σκαλοπάτι πάνω από σχεδόν όλες (αν όχι όλες) τις υπόλοιπες, το πρωτάθλημα είναι πολύ πιθανόν να κριθεί στα δύο μεταξύ τους παιχνίδια.

Μπορεί η Ατλέτικο Μαδρίτης του Ντιέγκο Σιμεόνε να έχει κλέψει τις εντυπώσεις, αλλά είναι πολύ δύσκολο να ακολουθήσει τους δύο μεγάλους της Ισπανίας στο μαραθώνιο των 38 αγωνιστικών. Απλούστατα, γιατί αν τραυματιστεί κάποιος από τους Ντιέγκο Κόστα ή Νταβίντ Βίγια (κατά κύριο λόγο) το κενό τους είναι κάτι παραπάνω από δυσαναπλήρωτο.

Αντίθετα, από την Μπαρτσελόνα έχει απουσιάσει σε αρκετά ματς φέτος ο Λιονέλ Μέσι, αλλά παρόλα αυτά έχει καταφέρει να τα βγάλει πέρα, με εξαίρεση το 0-0 με την Οσασούνα (ο Μέσι μπήκε αλλαγή) την περασμένη αγωνιστική.

Πιθανότατα, αν απουσιάσει για κάποιο λόγο ο Κριστιάνο Ρονάλντο από την Ρεάλ Μαδρίτης, προφανώς και το κενό που θα αφήσει θα είναι δυσαναπλήρωτο, αλλά δεν θα μπει στη θέση του η «κουτσή Μαρία».

Πού θέλω να καταλήξω. Σε μία κούρσα για δύο «άλογα» ο νικητής θα κριθεί στις λεπτομέρειες. Στην προκειμένη περίπτωση τα δύο μεταξύ τους ματς. Αυτόματα και συνειδητά και υποσυνείδητα, η νίκη σε αυτά τα ματς είναι αυτοσκοπός, έστω και με κάλπικο πέναλτι στις καθυστερήσεις. Δεν έχει σημασία το πώς. Μόνο οι τρεις βαθμοί.

Αυτό φάνηκε ξεκάθαρα, μετά το γκολ που πέτυχε η Μπαρτσελόνα. Μετά το 1-0, το ματς, θύμισε Σούπερ Λιγκ, ειδικά στο πρώτο ημίχρονο. Η μία λάθος πάσα διαδεχόταν την άλλη, όπως και τα σκληρά μαρκαρίσματα. Η Ρεάλ ήταν απογοητευτική, παρόλα αυτά θα μπορούσε να είχε φέρει το παιχνίδι στα ίσια και να είχαμε γλυτώσει το μαρτύριο που ζήσαμε επί σχεδόν δύο ώρες, Αν ο Κεντίρα δεν «σημάδευε» την επικαλαμίδα του Βαλντέζ.

Με το σκορ στο 1-0 υπέρ της στο ημίχρονο, η Μπαρτσελόνα βγήκε στο δεύτερο ημίχρονο ακόμα πιο αμυντικογενής και παραλίγο να το πληρώσει. Πρώτα ο Ρονάλντο δεν κατάφερε να νικήσει με το αριστερό τον Βαλντέζ από καλή θέση, στη συνέχεια ο διαιτητής αρνήθηκε καθαρό πέναλτι του Μασεράνο πάνω στον Ρονάλντο, για να τριτώσει το κακό με δοκάρι του Μπενζεμά, λίγο αργότερα.

Για ακόμα μία φορά σε ποδοσφαιρικό αγώνα, η ομάδα που έχανε τις ευκαιρίες ήταν αυτή που τελικά δέχτηκε γκολ με την εκπληκτική έμπνευση του Αλέξις Σάντσες. Κάπου εκεί τελείωσε και το παιχνίδι, αν και η Ρεάλ κατάφερε τελικά να μειώσει στο τελικό 1-2.

Χωρίς να είμαι οπαδός της Ρεάλ, θα προτιμούσα το ματς να είχε λήξει τουλάχιστον ισόπαλο και επειδή με την εικόνα του δευτέρου ημιχρόνου οι φιλοξενούμενοι το δικαιούνταν απόλυτα και επειδή η Μπαρτσελόνα θα είχε πληρώσει το ποδόσφαιρο της σκοπιμότητας.

Είναι πραγματικά λυπηρό, να βλέπεις την ομάδα που τα τελευταία χρόνια μας προσέφερε (προσφέρει;) το ομορφότερο ποδόσφαιρο, να γυρνάει τη μπάλα από το κέντρο στον τερματοφύλακα, από το 19^ο λεπτό του αγώνα, αντί να παίξει στα ίσια και να «τελειώσει» το ματς κάνοντας το 2-0 απέναντι στην πάρα πολύ κακή Ρεάλ του πρώτου μέρους.

Από την άλλη, ποιος είμαι εγώ για να τους κατηγορήσω, από τη στιγμή που αν έπαιρναν τη νίκη θα ξέφευγαν στο +6 από την Ρεάλ Μαδρίτης, όπως και έκαναν τελικά. Μπορεί σε λίγες μέρες να δούμε το ίδιο στα ματς Μπάγερν Μονάχου – Μπορούσια Ντόρτμουντ και Παρί Σεν Ζερμέν – Μονακό καθώς, και σε αυτά τα πρωταθλήματα, δύο ομάδες διεκδικούν ξεκάθαρα το θρόνο από πολύ νωρίς.

Πιθανόν οι παίκτες, οι προπονητές και οι πρόεδροι των μεγάλων ομάδων δεν το καταλαβαίνουν, αλλά με αυτόν τον τρόπο, στερούν από μια πολύ μεγάλη μερίδα ανθρώπων παγκοσμίως, το βασικό (αν όχι το μοναδικό) πράγμα που τους προκαλεί αγνά συναισθήματα, είτε χαράς είτε απογοήτευσης, και που τους κάνει να ξεφεύγουν για 90 (και κάτι) λεπτά από τα προβλήματα της καθημερινότητας. Περαστικά μας.