Το τέλος

Αν διαβάζετε αυτές τις γραμμές, το τέλος του κόσμου δεν ήρθε. Πλησιάζει μόνο το τέλος άλλης μίας χρονιάς, της πέμπτης συνεχούς χρονιάς με βαθειά ύφεση στην Ελλάδα. Δεν αποχαιρετούμε τη ζωή στον πλανήτη, αλλά απλώς το 2012. Μαζί όμως κουνάμε και το μαντήλι σε έννοιες και πράγματα που ήταν δεδομένα μέχρι πριν λίγο καιρό, αλλά μοιάζουν πλέον να ανήκουν οριστικά στο παρελθόν. Θα ήταν εύκολο να μιλήσω για τα χαμένα εργασιακά δικαιώματα, τις απώλειες θέσεων απασχόλησης, δώρων Χριστουγέννων, επικουρικών συντάξεων – θα ήταν όμως και βαρετό. Καλύτερα λοιπόν -χρονιάρες μέρες- να αναλογιστούμε όλα αυτά που τελείωσαν και δεν θα μας λείψουν καθόλου.

Ήρθε το τέλος του ΠΑΣΟΚ. Αντίο στο κόμμα, που όπως έγραφα το Νοέμβριο, “γέννησε τους πρασινοφρουρούς, τα ζεϊμπέκικα, το ‘Τσοβόλα, δώστα όλα’, το σκάνδαλο Κοσκωτά (και πολλά ακόμη), τα Greek Statistics, τους Ολυμπιακούς Αγώνες της χρεοκοπίας – και βέβαια, την αντίληψη ότι το Δημόσιο ανήκει στο κόμμα”.

Ήρθε το τέλος των “Καμμένων”. Αντίο, πολλοί, ανεξάρτητοι Έλληνες. Μας κάνατε και γελάσαμε, αν και εδώ που τα λέμε ήσασταν λίγο επικίνδυνοι. Μπορείτε να πάτε να βρείτε τα αδέρφια σας τους Ελ στο Σείριο Β’, όπου ως γνωστόν απαγορεύονται οι αεροψεκασμοί.

Ήρθε το τέλος του ΛΑ.Ο.Σ. Αυτό ήταν πραγματικά απώλεια. Αν ξέραμε τι μας περίμενε με τη Χρυσή Αυγή, παίζει και να σας ψηφίζαμε. Ελαφρύ να ‘ναι το χώμα που σας σκεπάζει – όλους εσάς που δεν είστε “ούτε Εβραίοι, ούτε κομμουνιστές, ούτε αδερφές”, όπως έλεγε και ο Καρατζαφύρερ.

Ήρθε το τέλος του Λαυρεντιάδη, του Τσοχατζόπουλου και κάμποσων άλλων αντίστοιχων κομπιναδόρων. Κρατάμε και μια πισινή, βέβαια, γιατί μέχρι πρότινος μια μίζα αρκούσε για το απυρόβλητο. Αλλά σας αποχαιρετούμε με την ευχή να ακολουθήσουν κι άλλοι.

Ήρθε το τέλος των Cayenne. Αντίο στα 4.500 κυβικά που κατέβαιναν περήφανα την Κηφισίας -από τη λεωφορειολωρίδα- για ένα καφεδάκι (των 6 Ευρώ) στο Κολωνάκι. Το αυθαίρετο του μπαμπά έμεινε απούλητο, τώρα με το ζόρι μπόρεσε να σου πάρει το τελευταίο iPhone: το αυτοκίνητο έπρεπε να φύγει. Μοιράζομαι τη θλίψη σου για τα τόσα διπλοπαρκαρίσματα με αλάρμ στη Σκουφά, για τα τόσα μαλλιοτραβήγματα με την άλλη που ‘χε κάμπριο, αλλά όχι, δεν θα μου λείψεις -ήσουν κι ένας επιπλέον κίνδυνος για μας τους ποδηλάτες.

Ήρθε το τέλος του lifestyle. Αντίο στα ρεπορτάζ για τα χλιδάτα gourmet εστιατόρια της Μυκόνου και τα-κωλαράκια-που-κουνιούνται-με-μπιτάκια-στο-Paradise, το Super Paradise, το Ultra Wow Paradise. Εντάξει, τα άλλα από τον Αστέρα Βουλιαγμένης δεν τα γλυτώνουμε, αλλά δεν μπορούμε να τα θέλουμε κι όλα δικά μας. Αντίο πάμπλουτοι φοροφυγάδες σχεδιαστές μόδας, αντίο βίλες στον αιγιαλό, αντίο κότερα. Στα τσακίδια.

Ήρθε το τέλος του αχαλίνωτου shopping. Αντίο στα μπλουζάκια που φτιάχνονται στο Μπαγκλαντές από δεκάχρονα και πωλούνται σε τριψήφιες τιμές. Αντίο στις γούνες και τα διαμάντια που χρεώνονται σε “κόκκινες” πιστωτικές. Καλό βόλι, παράνομα, τερατώδη εμπορικά κέντρα.

Ήρθε το τέλος του ελληνικού “clubbing”. Αντίο, συμπαθή-πλην-αγενή γορίλα που φυλάς το μαγαζί μην μπω με τα παλιά μου αθλητικά και σου χαλάσω το feng shui. Θρηνούμε για τα μοναδικά και ανεπανάληπτα parties σας, με τους δήθεν “διεθνούς φήμης” DJs, τα ποτά-μπόμπες και τις τιμές Ζυρίχης. Άντε τώρα πίσω στα σκυλάδικα της Εθνικής.

Ήρθε το τέλος των hot spots. Αντίο στον κάθε “επιχειρηματία” της πλάκας που νόμιζε ότι θα κάνει την αρπαχτή του αιώνα ανοίγοντας ένα μπαρ, ανάμεσα σε -και πανομοιότυπο με- άλλα είκοσι μπαρ, πουλώντας ποτά με 9 Ευρώ και κοκτέιλ με 12. Παρεμπιπτόντως, γεια χαρά και να μας γράφετε, στα “ανεξάρτητα” έντυπα που προσπαθούσαν να μας πείσουν ότι τα εν λόγω μπαρ είναι όντως hot spot. Α! Και στους hipsters, αν υπήρξε ποτέ τέτοιο πράγμα.

Από όλα όσα χάσαμε τα τελευταία χρόνια – κι ήταν πολλά – τα παραπάνω θα τα σβήσουμε από τη μνήμη μας σαν κακό όνειρο. Διότι, αντιστρέφοντας τη γνωστή παροιμία, σ’ αυτή την κρίση, μαζί με τα χλωρά καίγονται ευτυχώς και πολλά ξερά.