Ο Θεός υπάρχει. Και ζει στις Βρυξέλλες.
Φυσικές καταστροφές, ατυχήματα, κακή τύχη, νόμοι του Μέρφι… είναι όλα αποτελέσματα της σαδιστικής φύσης του Θεού, ο οποίος γελά χαιρέκακα κάθε φορά που μας κάνει τη ζωή πατίνι.
Η κόρη του, όμως, μπουχτίζει με όλα αυτά και το σκάει από το σπίτι, αφού πρώτα «χακάρει» τον κεντρικό υπολογιστή «διαχείρισης του σύμπαντος» και στείλει ενημερωτικά SMS σε όλους τους ανθρώπους, ανακοινώνοντάς τους την ακριβή ώρα του θανάτου τους.
Και, με αυτή τη γνώση, ο κάθε άνθρωπος καλείται να αντιμετωπίσει το υπόλοιπο της ζωής του: κάποιοι συνεχίζουν να ζουν ακριβώς όπως πριν, αποδεχόμενοι την κατάσταση, ενώ άλλοι αποφασίζουν να αλλάξουν τελείως και να αξιοποιήσουν το χρόνο που τους απομένει.
Και όσο οι κοινοί θνητοί εξερευνούν το νόημα της ζωής, ο Θεός και η κόρη του εξερευνούν τη ζωή στη Γη.
Στην κωμωδία του Βέλγου Jaco Van Dormael εντοπίζονται στοιχεία κοινωνικής σάτιρας που σε πολλά σημεία ενισχύονται από τον –αρχικά συγκρατημένο- σουρεαλιστικό χαρακτήρα της.
Ενδιαφέρουσα πρωτοτυπία αποτελεί η επιλογή να αντιστραφεί η -καθιερωμένη πλέον- αποτύπωση των δύο κόσμων. ‘Ετσι βλέπουμε από τη μία, τη μεσοαστική πραγματικότητα της οικογένειας του Θεού να εικονογραφείται με ύφος γκρίζο και με αμεσότητα, και από την άλλη το μαγικό ρεαλισμό να δίνει μια «παραδεισένια» διάσταση στη ζωή των κοινών θνητών.
Θέλοντας να συγκινήσει, η ταινία αμφιταλαντεύεται μεταξύ μιας αισθητικής α λα Roy Andersson και μιας χαριτωμένης αφήγησης α λα «Αμελί», χωρίς να καταφέρνει, όμως, να παντρέψει αυτά τα αντιθετικά στοιχεία με ισορροπία. Ακόμη, οι υπαρξιακοί προβληματισμοί παρουσιάζονται μέσα από μια παιδική ματιά, που σε κάποια σημεία προσπαθεί πολύ να είναι αθώα και γλυκιά.
Ξεκινώντας με ευφυές χιούμορ, όμορφα οπτικά εφέ και ταιριαστά τοποθετημένα μελαγχολικά σημεία, η «Ολοκαίνουργια Καινή Διαθήκη» δε μας προϊδεάζει σχετικά με τη φλύαρη και κάπως επιτηδευμένα πολύχρωμη εξέλιξή της.
Στο πρώτο μισό, χορεύει αρμονικά και μας βάζει σε ένα ρυθμό μινιμαλισμού και αλληγορίας, και μετά επιταχύνει, σπαταλώντας το δεύτερο μισό στο να προσθέτει, απλώς, νέους χορευτές που αρχίζουν να στροβιλίζονται όλοι μαζί σε μια συναυλία με πολλές μελωδίες, που δε συμπίπτουν, όμως, τονικά η μία σε σχέση με την άλλη.
Αν δε σας άρεσε, δείτε καλύτερα : “Comme un Chef”
Το 3point magazine είναι ένα οριζόντια δομημένο μέσο που πιστεύει ότι η γνώμη όλων έχει αξία και επιδιώκει την έκφρασή της. Επικροτεί τα σχόλια, την κριτική και την ελεύθερη έκφραση των αναγνωστών του επιδιώκοντας την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Σε μια εποχή όμως που ο διάλογος τείνει να γίνεται με όρους ανθρωποφαγίας και απαξίωσης προς πρόσωπα και θεσμούς, το 3point δεν επιθυμεί να συμμετέχει. Για τον λόγο αυτόν σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού, σεξιστικού περιεχομένου θα σβήνονται χωρίς ειδοποίηση του εκφραστή τους.
Ακόμα, το 3point magazine έχει θέσει εαυτόν απέναντι στο φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, σχόλια ανάλογου περιεχομένου θα έχουν την ίδια μοίρα με τα ανωτέρω, τη γνωριμία τους με το "delete".
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του 3point.