Τα εκλογικά αποτελέσματα αποκρυσταλλώνονται, όσο περνούν οι μέρες τα «μηνύματα» θα γίνονται πιο κατανοητά και η επόμενη μέρα διαμορφώνεται σε backround άγχους, περιέργειας, ανυπομονησίας, αναλόγως της θέσης του καθενός.
Θεωρητικά, σε μια χώρα καταβαραθρωμένη σε επίπεδο οικονομικό, κοινωνικό, αξιακό, με τα μνημόνια, την επιτήρηση και την περιπολία των «μπατσικών» της ΕΕ, του ΔΝΤ και όσων μάθαμε να αποκαλούμε «θεσμούς» να έχουν κλείσει τον κύκλο τους, με σημάδια ανάκαμψης για τον κόσμο της εργασίας και τους συνταξιούχους, που επλήγησαν τα μάλα από την κρίση και τα μέτρα λιτότητας στο σύνολο των χρόνων, ουδείς θα ήθελε να δει τα «φαντάσματα» να βγαίνουν από τη ντουλάπα.
Μητσοτάκη πρωθυπουργό, Άδωνι σε ρόλο «λύνω και δένω», ορκωμοσίες με μαυρίλα, μανουάλια και κύριε ελέησον, πατρίδα και θρησκεία σε πρώτο φόντο, εξαγγελίες-απειλές για τάξη και ασφάλεια, πολιτικούς με «λερωμένες» φωλιές και τουλάχιστον στιγματισμένους για λογής-λογής σκάνδαλα και «σκάνδαλα», μια παράταξη συνώνυμο του πελατειακού κράτους και του ρουσφετιού, «τζάκια» και πλούσιους με ραμμένα ακριβά κοστούμια, έτοιμους να κάτσουν στις καρέκλες του υπουργικού συμβουλίου και να γνωρίσουν τα άδυτα του Μαξίμου.
Κι όμως, αυτή ήταν η λαϊκή εντολή. Μιλώντας περιχαρής στο τηλεοπτικό στούτιο του Alpha το βράδυ των εκλογών, ο Μάκης Βορίδης ανέφερε πως «για πρώτη φορά κυβέρνηση έχει ρητή λαϊκή εντολή αυτοδυναμίας για κατάργηση του πανεπιστημιακού ασύλου». Προφανώς αυτό δεν αποτέλεσε το κεντρικό «μήνυμα» της πλειοψηφίας, που εξέλεξε τη Νέα Δημοκρατία ως πρώτο κόμμα και κυβέρνηση, όμως είναι αλήθεια πως πολύς κόσμος το συζητά, το επιθυμεί, το τοποθετεί ψηλά στις προτεραιότητές του.
Σε κάτι τέτοια απλά συμπυκνώνεται και το κεντρικό προεκλογικό σλόγκαν της Ν.Δ: επιστροφή στην κανονικότητα. Ό,τι κι αν αυτή σημαίνει για τους ψηφοφόρους: τέρμα οι εξαγγελίες αριστερών, εντός ή εκτός εισαγωγικών, επιστροφή σε πιο παραδοσιακές αξίες, σε έναν πολιτικό με όνομα βαρύ σαν ιστορία, στις γραβάτες και στον συντηρητικό λόγο. Όπως βλέπουν τα Εξάρχεια ως «αντικανονικά», έτσι φάνταζε και ο Τσίπρας με τον Τσακαλώτο στους επιτελικούς ρόλους του κράτους.
Ο ΣΥΡΙΖΑ ξεκίνησε να επανορθώνει οικονομικά τις πληγές που άνοιξε κι εκείνος ως κόμμα διακυβέρνησης. «Too little, too late», φάνηκε να του απαντούν οι εκλογείς. Τώρα, που η ανεργία κάπως έπεσε, που τα επιδόματα κάπως εμπεδώθηκαν, που η ισορροπία κάπως αποκαταστάθηκε, παλινόρθωσε το «παλιό», που ούτως ή άλλως δεν ξεχωρίζει και πολύ από το «νέο».
Η κόπωση έστειλε ξανά τον Αλέξη Τσίπρα και τον ΣΥΡΙΖΑ στα έδρανα της αντιπολίτευσης. Ήταν πιο «κανονική» η εξέλιξη αυτή, συγκριτικά με τα αποτελέσματα των εκλογικών αναμετρήσεων από τον Μάιο του 2014 ως και τον Σεπτέμβριο του 2015. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης είναι πρωθυπουργός, η Νέα Δημοκρατία επιστρέφει στην κυβέρνηση, οι εξαλλοσύνες, μαζί με ορισμένες γραφικότητες, περνούν στην ιστορία. Η Αριστερά κάνει ένα βήμα πίσω και όσοι ξέραμε κάνουν ένα βήμα μπροστά, με νανογιλέκα, ξενοφοβία, ανοίγματα στην «επιχειρηματικότητα», αγκαζέ με μεγαλοεκδότες και μεγιστάνες. Ό,τι κατήγγειλε δηλαδή ο ΣΥΡΙΖΑ πριν το 2014.
Επιστροφή στην κανονικότητα στην Ελλάδα προ των μνημονίων δεν συμβολίζει μόνο αυτό, αλλά και η αυτοδυναμία, για πρώτη φορά μετά το 2009. Η εξώθηση των ναζιστικών σιχαμάτων από το Κοινοβούλιο και η αντικατάστασή τους με ακροδεξιούς «ακίνδυνους» τσαρλατάνους. Η παραλαβή-παράδοση του Μαξίμου, αφού ο Τσίπρας τον Ιανουάριο του 2015 δεν βρήκε πουθενά τον χειρότερο των ηττημένων, των «bad losers», Σαμαρά. Η διαχείριση μιας κατάστασης χωρίς μνημόνια, προγράμματα και τρόικες, έστω αν και γι’ αυτό πάντα πρέπει να κοιμόμαστε με το ένα μάτι ανοιχτό.
Τα πάντα θυμίζουν την εποχή προ του 2009. Ακόμα και οι προθέσεις του ΣΥΡΙΖΑ να «εισβάλλει» στα κεντροαριστερά ακροατήρια και να αποτελέσει το αντίπαλο δέος της Δεξιάς, αλλά μετατοπισμένος από την αγωνιστική Αριστερά.
Η κανονικότητα επιστρέφει, ό,τι κι αν σημαίνει αυτό για τον καθέναν.
Το 3point magazine είναι ένα οριζόντια δομημένο μέσο που πιστεύει ότι η γνώμη όλων έχει αξία και επιδιώκει την έκφρασή της. Επικροτεί τα σχόλια, την κριτική και την ελεύθερη έκφραση των αναγνωστών του επιδιώκοντας την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Σε μια εποχή όμως που ο διάλογος τείνει να γίνεται με όρους ανθρωποφαγίας και απαξίωσης προς πρόσωπα και θεσμούς, το 3point δεν επιθυμεί να συμμετέχει. Για τον λόγο αυτόν σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού, σεξιστικού περιεχομένου θα σβήνονται χωρίς ειδοποίηση του εκφραστή τους.
Ακόμα, το 3point magazine έχει θέσει εαυτόν απέναντι στο φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, σχόλια ανάλογου περιεχομένου θα έχουν την ίδια μοίρα με τα ανωτέρω, τη γνωριμία τους με το "delete".
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του 3point.