Υπάρχει πάντα μία ώρα της ημέρας που την βρίσκει αφηρημένη και απόλυτα απορροφημένη από σκέψεις και ιδέες, άλλοτε έμμονες και άλλοτε προσωρινές , σε κάθε περίπτωση όμως άναρχα δομημένες στο κεφάλι της. Από εκείνες όπου ένα απροσδόκητο-και υπό άλλες συνθήκες, απολύτως ασήμαντο- εξωτερικό ερέθισμα, έρχεται να σου ξυπνήσει μνήμες και να σου γεννήσει παραστάσεις.
Έτσι έγινε και με τη σημερινή μέρα.. βέβαια, ίσως να ήταν συνέπεια της μοναξιάς που νιώθει να την περιβάλλει όποτε βρίσκεται σε συνωστισμένους κλειστοφοβικούς χώρους. Χώρους σαν τα μέσα μαζικής μεταφοράς, όπου η καθημερινότητα αυτές τις συγκεκριμένες στιγμές, περισσότερο από κάθε άλλη, φαντάζει μία σειρά από αλλεπάλληλα deja vu..
Μοτίβα, στερεότυπα επαναλαμβανόμενα, που πλέον δε σε κουράζουν, ούτε σε καταβάλλουν (όχι σε σημαντικό βαθμό, τουλάχιστον), αλλά απλώς σε αφήνουν αδιάφορο,να τα υπομένεις… Άλλες φορές σε ναρκώνουν, μα τις περισσότερες σου δίνουν μία υπέροχη ευκαιρία να κάνεις “βουτιά” μέσα στις σκέψεις σου, σαν εκείνες που θα επιθυμούσες να πραγματοποιήσεις στην κοντινότερη παραλία αυτής της πόλης.
Κάτι τέτοιες ώρες, λοιπόν “επέστρεφε” σε θολές θύμισες, μισο-ξεχασμένες από το φευγάτο, πλην όμως ακόμη ζωντανό σε συναισθήματα και (ηθικά) διδάγματα παρελθόν της, στιγμές.
Αν μπορούσε να γύριζε πίσω σ’ εκείνο τον καιρό.. σ’ εκείνη την συναυλία που την δέσμευσε.. σ’ εκείνη την πλατεία που βίαια την αποδέσμευσε. Ίσα ίσα για να έκανε ορισμένες καίριες ‘διορθώσεις’.. να έδινε στα γεγονότα την βαρύτητα που τους άρμοζαν και στον χαμένο της χρόνο ουσία και χρησιμότητα. Σε στιγμές που εξανάγκαζε ένα ψεύτικο συναίσθημα ή που ‘έπνιξε’ μια αλήθεια που δεν την ικανοποιούσε, αγνοώντας πως η αλήθεια είναι κατάφωρα πιό ισχυρή από το κάθε ψέμα.
Η αλήθεια άλλωστε πάντα στο τέλος καταφέρνει να ‘επιπλεύσει’ και να ακυρώσει την “πραγματικότητα”, κατασκευασμένη απ’ τους πολλούς, με την ίδια ευκολία που γκρεμίζει την αυταπάτη του ενός.
Αλλά,αν μπορούσε να τραβήξει μία γραμμή απ’ το άσκημο παρελθόν,σκεφτόταν, ..μιά γραμμή σαν εκείνη που χαράζαμε μικροί στο θρανίο μας, για να ορίσουμε-δηλώσουμε τον χώρο μας,ακέραιο και καθαρό.. ολόδικό μας, ξέχωρο από κείνον του διπλανού, με τις ενοχλητικές μουντζούρες και τα “ανόητα” συνθήματα..
Όχι μία γραμμή σαν εκείνη του φράχτη στον Έβρο, όχι μία εχθρική γραμμή.. η δική της θα ‘ναι ευγενική..
Και σε καμία περίπτωση μια γραμμή μεγάλη και πλατιά σαν την οδό Πανεπιστημίου, η οποία διαχωρίζει τους ανέμελους καταναλωτές του Attica από τους άστεγους τοξικομανείς του απέναντι πεζοδρομίου, φιγούρες μιάς κοινωνίας σε αποσύνθεση.. Αλλά μία γραμμή πιό μικρή και διακριτική.. αρκετή να σε προφυλάσσει από τους ανεπιθύμητους “επισκέπτες” στα συναισθήματα σου, όχι για να ξεκόβει την ασχημη και ανεπιθύμητη αλήθεια από το κατασκευασμένο από μπόλικη “ευτυχία” ψέμα.
Ούτε και μία γραμμή κρύα και επικίνδυνη σαν ανυποψίαστο ‘βέλος’ που διαπερνά το στήθος και αφήνει το κενό μίας καθαρής πληγής.
Μία γραμμή με νόημα και ουσία , όχι σαν εκείνη που σου επιβάλλει την άποψη της “..ανάγκης να συμβιβαστεί το ιδεώδες της δικαιοσύνης με την πραγματικότητα της ισχύος.” , γιατί εκείνη δεν πιστεύει στο ‘δίκαιο της πυγμής’, το ‘δίκαιο του ισχυρού’ – αλλά μια αληθινή γραμμή, σαν εκείνη που υπογράμμισε σε ένα βιβλίο με αναφορά στον Γκάντι και που χάραξε στην ψυχή της από τότε. Που λέει πως “οι μόνες δυνάμεις που μπορεί να χρησιμοποιήσει κανείς για να εξαναγκάσει τον άλλον είναι η αλήθεια, η άρνηση της βίας απέναντι σε οποιοδήποτε ζωντανό όν, η αγνότητα”. Μειδίασα αμέσως ειρωνικά..! Ανεπαίσθητα είχε παραλληλίσει τον έρωτα με τον πόλεμο.. και με πόση αφέλεια τα είχε συλλογιστεί και παρουσιάσει στο μυαλό της, στερημένα απο “ρεαλισμό και λογική συνέχεια”..!
Μα τί ανόητες σκέψεις.. αφού οι σκιές δε λογαριάζουν γραμμές, απλώνονται και τις ξεπερνάνε..
“Το βρήκα τί χρειάζομαι! Μία γραμμή σιδερένια και “αποφασιστική” σαν εκείνη που πάνω της πορεύονται τα τρένα χρειαζομαι..”σκέφτηκε “Να επιβιβαστώ σ αυτά και να οδηγηθώ σε άλλα μέρη..στη θάλασσα!”.
Εκεί βρίσκεται η απάντηση απ’ όλες αυτές τις γραμμές πιθανώς… Μέσα στη θάλασσα, σε μια πανέμορφη,βυθισμένη Ατλαντίδα,που περιμένει να την εξερευνήσεις.. Άλλο ένα από εκείνα τα μαγευτικά και λυτρωτικά μέρη που αρέσκεται να κατασκευάζει η ανθρώπινη φαντασία, σε πείσμα της μονότονης καθημερινότητας .
“Κι αν δε βρίσκεται μες στη θάλασσα;” αφού κάτι τέτοιο είναι αδύνατο,αναρωτήθηκε.. “ε, ίσως να βρίσκεται στην επιφάνειά της.. σε κάποιο μακρινό νησί του Αιγαίου”, χαμογέλασε…
“Επόμενη στάση: Συγγρού-Φιξ,
Next station: Syggrou-Fix”!
Η επιτειδευμένα αισθησιακή φωνή από τα μεγάφωνα του συρμού έρχεται να διαταράξει και να διακόψει τους συνειρμικούς συλλογισμούς της, και να την επαναφέρει στον πραγματικό χρόνο και τόπο, διαψεύδοντας κάθε εντύπωση πως επιδρούσε πάνω στον χρόνο.. τον σταματούσε και ζούσε μέσα του στιγμές τρισδιάστατες ξανά και ξανά..
Γιατί σήμερα είναι Δευτέρα και αύριο Τρίτη και η κάθε μέρα έχει ακριβώς 24 ώρες. Ο συρμός έχει μία διαδρομή να πραγματοποιήσει και εκείνη τις πανεπιστημιακές σπουδές της να ολοκληρώσει.
Άλλωστε η γραμμή, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο (σίγουρα πάντως όχι με τον δικό της) τραβήχτηκε καιρό πριν, και εκείνη αφέθηκε οριστικά να φυγεί.
Ε.Μ.Ν.
Το 3point magazine είναι ένα οριζόντια δομημένο μέσο που πιστεύει ότι η γνώμη όλων έχει αξία και επιδιώκει την έκφρασή της. Επικροτεί τα σχόλια, την κριτική και την ελεύθερη έκφραση των αναγνωστών του επιδιώκοντας την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Σε μια εποχή όμως που ο διάλογος τείνει να γίνεται με όρους ανθρωποφαγίας και απαξίωσης προς πρόσωπα και θεσμούς, το 3point δεν επιθυμεί να συμμετέχει. Για τον λόγο αυτόν σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού, σεξιστικού περιεχομένου θα σβήνονται χωρίς ειδοποίηση του εκφραστή τους.
Ακόμα, το 3point magazine έχει θέσει εαυτόν απέναντι στο φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, σχόλια ανάλογου περιεχομένου θα έχουν την ίδια μοίρα με τα ανωτέρω, τη γνωριμία τους με το "delete".
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του 3point.