Ο υποψήφιος ηγέτης για το Εργατικό Κόμμα στη Βρετανία αποδεικνύεται κάτι παραπάνω από ένας «γραφικός» Αριστερός, χαρακτηρισμό που του προσδίδουν οι πολιτικοί του αντίπαλοι.
“Υπάρχει μια σειρά άτυπων κανόνων που λένε ότι οι πολιτικοί πρέπει να ντύνονται τέλεια, να ακούγονται τέλεια, να εμφανίζονται τέλεια, να δείχνουν λαμπεροί, ή απόλυτα επιδέξιοι. Ο Τζέρεμι δεν κάνει τίποτα από όλα αυτά γιατί δεν δίνει δεκάρα τσακιστή για όλα αυτά”. Τα παραπάνω λόγια ανήκουν στον Κάρμελ Μπράουν. Είναι ο επικεφαλής της επικοινωνιακής ομάδας του Τζέρεμι Κόρμπιν, του υποψηφίου που συγκεντρώνει τις περισσότερες πιθανότητες να διαδεχτεί τον Εντ Μπίλιμπαντ στην ηγεσία του Εργατικού Κόμματος στο Ηνωμένο Βασίλειο.
Ο Τζέρεμι Κόρμπιν ανήκει στην αριστερή πτέρυγα του Εργατικού κόμματος και δηλώνει θαυμαστής των ιδεών που έχουν ΣΥΡΙΖΑ και Podemos. Μετά την παταγώδη αποτυχία του Εργατικού Κόμματος στις εκλογές του Μαΐου και τη φυσιολογική παραίτηση του Μπίλιμπαντ, εμφανίζεται κι ενώ δεν το περίμενε κανείς ως το αδιαφιλονίκητο φαβορί για την ηγεσία των εργατικών.
Το ανεπιτήδευτο και καθημερινό λουκ του 66αρη Κόρμπιν, αντανακλούν τον εξίσου ανεπιτήδευτο και καθημερινό χαρακτήρα του, στοιχεία που τον καθιστούν αγαπητό και δημοφιλή. Υπάρχει διάχυτη η αίσθηση στον κόσμο ότι με τον Κόρμπιν στην ηγεσία έχουν κάποιον “δικό τους” μέσα στα πράγματα, αίσθηση που σίγουρα δεν μπορούσε να υπάρχει για παράδειγμα με ένα άλλο ηγέτη των Εργατικών, τον Τόνι Μπλερ. Αν και ο Μπλερ κατάφερε να εκλεγεί πρωθυπουργός ως επικεφαλής του Εργατικού Κόμματος 3 συνεχείς φορές (1997, 2001, 2005).
Ο Κόρμπιν τα πάει τόσο καλά, που δεν υπάρχει χρόνος ούτε για να δώσει συνέντευξη. Μέλος της ομάδας που τρέχει την προωθητική του καμπάνια, ανέφερε ότι επικρατεί η απόλυτη τρέλα, καθώς υπάρχει τόση ζήτηση στο πρόσωπο του, αλλά και τόσες προγραμματισμένες δράσεις, που είναι ενδεικτικό ότι δεν υπήρχε χρόνος ούτε για μια μικρή δήλωση στους Financial Times, ενώ η Mirror ίσα που κατάφερε να του ξεκλέψει πέντε λεπτά.
Ο Κόρμπιν προσπαθεί να βρίσκεται όπου χτυπάει ο παλμός της κοινωνίας. Εξ ου και η συμμετοχή του στην πορεία υπερηφάνιας στο Λίβερπουλ για τα δικαίωμα στην ελεύθερη σεξουαλικότητα.
Οι συνεχόμενες ομιλίες του έχουν το χαρακτηριστικό ότι απουσιάζει οποιοδήποτε γκλάμουρ στοιχείο. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η λιτή και απέριττη ομιλία του σε κάποια αίθουσα του Μπρίστολ, η οποία γέμισε βέβαια ασφυκτικά. Ο Κόρμπιν κάνει το αυτονόητο, θα πει κανείς. Ωστόσο, στις ομιλίες του μιλάει συνεχώς και αδιαλείπτως για τη δύναμη από τα κάτω, την ανάγκη της συμβολής του κόσμου στην παραγωγή της πολιτικής των Εργατικών. «Χάνουμε το δρόμο μας όταν δεν ακούμε τον κόσμο μας, την κοινωνία μας. [..] Υπάρχουν άνθρωποι που διαδώσουν το μήνυμά μας, αλλά πρέπει να είναι και δημιουργεί του μηνύματός μας επίσης», υποστηρίζει.
Από ομιλία του στο Κόβεντρι.
Η “Corbynmania” δεν οφείλεται απλά και μόνο στην απλότητα του Κόρμπιν. Ούτε τα συγκλονιστικά υψηλά του ποσοστά που τον φέρνουν στην πρώτη θέση με διαφορά 19% από τον δεύτερο μπορούν να αποδοθούν σε κακόβουλες ερμηνείες. Οι κακές γλώσσες λένε ότι αντίπαλοι του Εργατικού Κόμματος, γράφονται στο κόμμα ίσα για να ψηφίσουν υπέρ του Κόρμπιν με απώτερο σκοπό την περαιτέρω επιτάχυνση της κατρακύλας των Εργατικών. Ακόμη κι αν αυτό ισχύει, ο Κόρμπιν έχει ζητήσει με δημόσια τοποθέτησή του μόνο «αυθεντικές» ψήφους από κόσμο που θέλει πράγματι να εγγραφεί στο κόμμα και να συμμετέχει στις δράσεις του, δείχνοντας ότι δεν θέλει να νικήσει με οποιοδήποτε τρόπο.
Ο υποψήφιος αριστερός ηγέτης για το Εργατικό κόμμα αποδεικνύεται κάτι παραπάνω από ένας «γραφικός» Αριστερός, χαρακτηρισμό που του προσδίδουν οι πολιτικοί του αντίπαλοι και φαίνεται πως διαβάζει σωστά τη συγκυρία.
Λαμβάνοντας ως δεδομένο ότι η Βρετανία δεν είναι χώρα από άλλο πλανήτη αλλά αντιμετωπίζει αυτή σοβαρά οικονομικά και κοινωνικά προβλήματα με υψηλά ποσοστά φτώχειας και ανεργίας, είναι λογικό να διαμορφώνονται όμοιες συνθήκες με αυτές που διαμορφώνονται σε πολλές ακόμη χώρες της Ευρώπης.
Η αντίληψη της οικονομικής κρίσης ως πολιτική, που διαπιστώνεται σε όλο και περισσότερες χώρες, εξ ου και η πρώτη κυβέρνηση της Αριστεράς στην Ελλάδα και την Ευρώπη μετά το Β’ Παγκόσμιο πόλεμο, δίνει πολλές δυνατότητες για την πολιτική αλλαγή. Σε αυτές δείχνει πως πιστεύει πολύ ο Τζέρεμι Κόρμπιν και οι θέσεις του έχουν πολλά κοινά σημεία με αυτές των Podemos και του ΣΥΡΙΖΑ. Σε συνέντευξή του στην Daily mail, απόσπασμα της οποίας δημοσιεύτηκε στην Εφημερίδα των Συντακτών αναφέρει για τα δύο κόμματα: «Έχω πάει στην Ελλάδα και την Ισπανία. Είναι πολύ ενδιαφέρον πως σοσιλαδημοκρατικά κόμματα, που αποδέχονται τη λιτότητα και την εφαρμόζουν, καταλήγουν να χάνουν πολλά στελέχη και οπαδούς. Νομίζω πως εδώ έχουμε να κάνουμε κάτι διαφορετικό. Θα φέρουμε πίσω τους ανθρώπους, επιστρέφοντας στις αρχές μας».
Στο περιοδικό newstatesman, μία από τις ισχυρότερες φωνές της Αριστεράς από το 1913, ο Κόρμπιν λέει επίσης ότι αυτές τις μέρες έχουν μπει στο τραπέζι: το τέλος των πολιτικών λιτότητας, το τέλος στα πυρηνικά και η επιστροφή του Εργατικού Κόμματος στη βάση. Στη δική του ιστοσελίδα αναφέρεται ακόμη, ότι οι Εργατικοί θα πρέπει ως κυβέρνηση να κλείσουν το τρέχον οικονομικό έλλειμμα μέσω της δημιουργίας μιας ισχυρής αναπτυσσόμενης οικονομίας που λειτουργεί για όλους. Παρότι αναγνωρίζει τα στενά περιθώρια και τις δυσκολίες για απονομή κοινωνικής δικαιοσύνης στα τωρινά πολιτικά πλαίσια, προτεραιότητα θα έχουν σε μια δική του κυβέρνηση η προστασία των δημόσιων περιουσιών και η στήριξη των πλέον ευάλωτων. Παράλληλα ο Κόρμπιν ζητά από τους πλούσιους «να συνεισφέρουν λίγο περισσότερο».
Η δικαιότερη Βρετανία που οραματίζεται ο Κόρμπιν έχει θέση μέσα στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Την λειτουργία της οποίας πάντως χαρακτηρίζει προβληματική, επικαλούμενος ως χαρακτηριστικό παράδειγμα τη στάση που έχει κρατηθεί απέναντι στην Ελλάδα. «Αν επιτρέψουμε τις ασύδοτες δυνάμεις να καταστρέψουν την οικονομία της Ελλάδας, τη στιγμή που μάλιστα όλα αυτά τα χρήματα δεν καταλήγουν στον ελληνικό λαό, αλλά στις τράπεζες, τότε πιστεύω ότι χρειάζεται να σκεφτούμε πολύ, πολύ προσεκτικά το ρόλο που παίζει η Ε.Ε και το ρόλο που εμείς παίζουμε σε αυτή». Ο Κόρμπιν πιστεύει πάντως ακόμη ότι λύση δεν είναι η έξοδος από την Ε.Ε, αλλά «να παλέψουμε μαζί για μια καλύτερη Ευρώπη».
Όπως συνηθίζεται να συμβαίνει, η άνοδος του Κόρμπιν, σχολιάστηκε αρνητικά σχεδόν από το σύνολο των πολιτικών του αντιπάλων, παρότι στο ίδιο κόμμα, που έχουν επιστρατεύσει σειρά από επιχειρήματα που χαρακτηρίζονται από προσβλητικούς χαρακτηρισμούς.
Ο Μπλερ σε ομιλία του είπε ότι όσοι τάσσονται με την καρδιά τους υπέρ του Κόρμπιν θα πρέπει «να κάνουν μεταμόσχευση», ενώ ένα βήμα παραπέρα το πήγε ο Τζον ΜακΤέρναν, πρώην σύμβουλος του Μπλερ που χαρακτήρισε «καθυστερημένους» τους βουλευτές που προσυπέγραψαν την υποψηφιότητα του Κόρμπιν. Η πρώην υπουργός Εξωτερικών Μάργκαρετ Μπέκετ, ως μία από τους «καθυστερημένους», φαίνεται πώς μετάνιωσε για την επιλογή της να τον στηρίξει και χαρακτήρισε εαυτόν «ηλίθιο», ενώ από την μεριά της η Λιζ Κένταλ, επίσης υποψήφια για την ηγεσία του Εργατικού Κόμματος, αλλά με πολύ χαμηλότερη απήχηση έκανε λόγο για «καταστροφή» σε περίπτωση που επιβεβαιωθούν οι εκτιμήσεις για νίκη του Κόρμπιν.
Οι κίνδυνοι που παραθέτουν οι αντίπαλοι του Κόρμπιν αποτελούν μέρος της συνηθισμένης επικοινωνιακής στρατηγικής για κινδύνους που δήθεν ελλοχεύουν αν τις εκλογές δεν τις κερδίσουν αυτοί που συνηθίζεται να τις κερδίζουν.
Φυσικά υπάρχουν και αντίθετες απόψεις όπως της αρθρογράφου του Guardian, Λούσι Κόσλετ, η οποία τόνισε για τον ασυμβίβαστο σοσιαλιστή που εκλέγεται αδιαλείπτως βουλευτής από το 1983 ότι «όσα περισσότερα μαθαίνουμε για τον Κόρμπιν, τόσος περισσότερος κόσμος τον στηρίζει». Σημειώνεται επίσης ότι ο Κόρμπιν έχει καταψηφίσει 533 φορές το κόμμα του, από το 1997, αλλά αυτό δεν τον εμπόδισε να βάλει υποψηφιότητα για πρόεδρος και να πετύχει να εγκριθεί ως υποψήφιος.
Στις 12 Σεπτεμβρίου ολοκληρώνεται η διαδικασία για την εκλογή του νέου ηγέτη των Εργατικών. Ο δρόμος ακόμη είναι πολύ μακρύς, όπως λέει όμως ο Κόρμπιν τόσο για την προεκλογική διαδικασία, αλλά και για την μεγάλη ανηφόρα που θα έχει να ανέβει εφόσον κερδίσει «έχω πολλή αντοχή, κάθε μέρα κάνω ποδήλατο!» Φαίνεται τελικά, ότι εκείνοι που του καταλογίζουν οπισθοδρομικές ιδέες αντίστοιχες με το λιτό του βίο και την όχι και τόσο πληθωρική γκαρανταρόμπα, είναι σαφώς φτωχότεροι σε ιδέες και όραμα, που σήμερα, επιτέλους φαίνεται ότι «μετρούν» περισσότερο για την κοινωνία.
Το 3point magazine είναι ένα οριζόντια δομημένο μέσο που πιστεύει ότι η γνώμη όλων έχει αξία και επιδιώκει την έκφρασή της. Επικροτεί τα σχόλια, την κριτική και την ελεύθερη έκφραση των αναγνωστών του επιδιώκοντας την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Σε μια εποχή όμως που ο διάλογος τείνει να γίνεται με όρους ανθρωποφαγίας και απαξίωσης προς πρόσωπα και θεσμούς, το 3point δεν επιθυμεί να συμμετέχει. Για τον λόγο αυτόν σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού, σεξιστικού περιεχομένου θα σβήνονται χωρίς ειδοποίηση του εκφραστή τους.
Ακόμα, το 3point magazine έχει θέσει εαυτόν απέναντι στο φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, σχόλια ανάλογου περιεχομένου θα έχουν την ίδια μοίρα με τα ανωτέρω, τη γνωριμία τους με το "delete".
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του 3point.