Όσον αφορά τον χώρο του θεάτρου με τον οποίο λόγω σπουδών έχω μια κάποια επαφή θέλω να πω δυο πράγματα.
Ξέρετε πόσο εύκολο είναι τα βίτσια του κάθε μαλάκα να περαστούν ως τρόπος “ξεκλειδώματος”, ως τρόπος λειτουργίας, ως μέθοδος διδασκαλίας, ως μέθοδος σκηνοθετική; Θα σας απαντήσω εν πλήρη συνειδήσει, πολύ!
Σκεφτείτε τώρα παρ-ενοχλητικές συμπεριφορές οι οποίες βαφτίζονται μέθοδοι να λαμβάνουν χώρα τις περισσότερες φορές και με τρόπο ύπουλο ώστε εύκολα κάποιος να μπορεί να πουλήσει τρελίτσα κατόπιν εορτής αν νιώσει ότι εκτίθεται, δηλώνοντας πως παρεξηγήθηκαν τόσο οι κινήσεις όσο κι οι προθέσεις του.
Ζώντας σε μια κοινωνία η οποία μας έχει γαλουχήσει εδώ και χρόνια με το δεδομένο πως κάποια πραγματα “έτσι είναι” φτάνουμε στο σημείο πολλές φορές να αμφισβητούμε τον ίδιο μας τον εαυτό αφήνοντας τους ενόχους να αλωνίζουν.
“Έλα μωρέ, μην υπερβάλλεις, είναι απλώς λίγο πέφτουλας, ας του έλεγες ότι σε ενοχλεί ο τρόπος του, θα σταματούσε” θα σου πει ανάλαφρα στην καλύτερη περίπτωση κάποιος αν του εκμυστηρευτείς πως ο τάδε καθηγητής υποκριτικής, για παράδειγμα, ήταν κάπως πιο διαχυτικός από όσο θα έπρεπε με τη δικαιολογία ότι προσπαθεί να σε κάνει να απελευθερωθείς στο πλαίσιο κάποιου ρόλου.
“Έλα μωρέ, είσαι κι εσύ πολύ σφιγμένη, όντως, προσπαθεί να σε ξεκλειδώσει”, θα σου πει ένας τρίτος.
Φέρνοντας τελικά εσένα στην αλλόκοτη θέση να αμφιβάλλεις για όσα ένιωσες και να το βουλώνεις μη θέλοντας να αδικήσεις κάποιον δίνοντας συνέχεια σε κάτι που κατά βάθος σε ενόχλησε.
Φτάνεις κάπως έτσι να πειστείς όντως ότι όλα ήταν πολύ αθώα κι ανάλαφρα, να κλειδώσεις στο ντουλαπάκι του μυαλού σου την εκάστοτε παρ-ενοχλητική συμπεριφορά καταλήγοντας να έχεις ακόμη και μια χαρά σχέσεις με τον εν λόγω παραβλέποντας απλώς όσα πάνω του δε σου ταιριάζουν.
Βλέπεις, φίλε μου, το παν στην υποκριτική είναι να είσαι διαθέσιμος! Κι αν δεν είσαι, δε θα σε προτιμήσουν. Τόσο απλά, τόσο ξαστερα. Ο ανταγωνισμός είναι ακραίος, η προσφορά σε σχέση με τη ζήτηση δυσανάλογη κι εσύ αποπροσανατολισμένη/ος δεν αναρωτιέσαι καν από ένα σημείο και μετά για το αν υπάρχουν όρια. Πόσες φορές όμως αυτή σου η διαθεσιμότητα μπερδεύεται με την ανοχή; Διότι παρενόχληση δεν είναι μόνο η εξώφθαλμη κακοποίηση ούτε ο βιασμός, μη λέμε τα ίδια.
Είμαστε τόσο μπερδεμένοι οι άνθρωποι έχοντας κολλήσει σε στερεότυπα αιώνων που γι’ αυτόν τον λόγο είναι τελικά πάρα πολύ σημαντική η μαζική αντιμετώπιση για την οποία έστω ένας άνθρωπος θα βρεθεί κάποτε να ανοίξει τον δρόμο.
Γιατί βαρεθήκαμε να βγάζουμε τρελούς τους εαυτούς μας. Γιατί βαρεθήκαμε να λέμε “δε βαριέσαι, ένα χάδι ήταν, ίσως να μη σήμαινε κάτι τελικά”. Γιατί βαρεθήκαμε να βαφτίζουμε ενοχικά εμάς τις/τους ίδιες/ίδιους υστερικές/ους ή φαντασιόπληκτες/ους όταν κάποιος εισβάλλει στον προσωπικό μας χώρο ή μας υποτιμά.
Γιατί σιχαθήκαμε το ότι μπορεί ο καθένας από μόνος του να παίρνει το δικαίωμα να φέρεται όπως γουστάρει επειδή “έτσι ειναι” καθιερώνοντας ως κανονικότητα συμπεριφορές παρ-ενοχλητικές.
Γιατί βαρεθήκαμε να μην πιστεύουμε στα μάτια μας και να ξεπλένουμε τα βίτσια τους.
Είναι άθλος το βήμα που χρειάζεται να κάνει ένα άτομο ώστε να ξεφύγει από μια πραγματικότητα εδραιωμένη και να ξεμπροστιάσει μια πραγματικότητα αληθινή. Είναι άθλος γιατί μοιάζει να είναι στη φύση μας οτιδήποτε έχουμε συνηθίσει να το πιστεύουμε ως το μόνο ισχύον. Γι’ αυτόν τον λόγο όπως και για πολλούς άλλους είναι επίσης άθλος το να παραδεχτείς κάποια πράγματα στον ίδιο σου τον εαυτό ως έχουν χωρίς ίχνος εξωραϊσμού.
Το να σε αφυπνίσει η κίνηση κάποιου ανθρώπου που τολμά να κάνει την αρχή, λοιπόν, είναι ευχής έργο. Γιατί ο λήθαργος χρειάζεται γερό ταρακούνημα κι η νηφαλιότητα πλάτες στήριξης ειδικά τώρα που είναι ακόμη αρχή.
Όποιος δεν ξέρει, λοιπόν, πώς είναι να θεωρείται μια απλή συνηθισμένη Τετάρτη το να παραβιάζουν τον προσωπικό σου χώρο, το να σε εκθέτουν έμμεσα κι υποχθόνια, το να σε φέρνουν σε δύσκολη θέση κι ακριβώς επειδή είναι μια απλή Τετάρτη εσύ να βγάζεις ψεύτη τον εαυτό σου τελικά αντί να βγεις να κάνεις χαμό, καλύτερα αυτή τη στιγμή να το βουλώσει.
Ήρθε η ώρα να το βουλώσουν αυτά τα στόματα πλέον. Τα στόματα που έχτισαν την πραγματικότητα αυτή, τα στόματα που την ξεπλένουν ακόμη.
Κι αν “φταίμε” επειδή σταθήκαμε παραπλανημένες, μπερδεμένες, τρομαγμένες, αποπροσανατολισμένες απέναντι σε κάθε δυστοπική κατάσταση, αν φταίμε επειδή πειστήκαμε τελικά πως ήταν όλα “εντάξει” σκάστε επιτέλους τώρα που έφτασε η ώρα να “επανορθώσουμε”. Η καθεμία κι ο καθένας στον χρόνο που χρειάζεται κι έχει ανάγκη, χωρίς ψυχαναγκασμό μα με τη γνώση πλέον πως δεν είναι μόνη/ος.
Έτσι αλλάζει ο κόσμος. Και δε θα σε ρωτήσει πότε!
Το 3point magazine είναι ένα οριζόντια δομημένο μέσο που πιστεύει ότι η γνώμη όλων έχει αξία και επιδιώκει την έκφρασή της. Επικροτεί τα σχόλια, την κριτική και την ελεύθερη έκφραση των αναγνωστών του επιδιώκοντας την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Σε μια εποχή όμως που ο διάλογος τείνει να γίνεται με όρους ανθρωποφαγίας και απαξίωσης προς πρόσωπα και θεσμούς, το 3point δεν επιθυμεί να συμμετέχει. Για τον λόγο αυτόν σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού, σεξιστικού περιεχομένου θα σβήνονται χωρίς ειδοποίηση του εκφραστή τους.
Ακόμα, το 3point magazine έχει θέσει εαυτόν απέναντι στο φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, σχόλια ανάλογου περιεχομένου θα έχουν την ίδια μοίρα με τα ανωτέρω, τη γνωριμία τους με το "delete".
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του 3point.