Ένα όμορφο πρωινό της Τρίτης τα βήματά μας, μας οδήγησαν στο γραφείο του Βαγγέλη Διαμαντόπουλου (βουλευτής Καστοριάς του ΣΥΡΙΖΑ). Εν μέσω ενός κλίματος αναμονής συζητήσαμε εφ΄ όλης της ύλης μαζί του για θέματα που μας αφορούν όλους κι όλες κι είναι πιο επίκαιρα από ποτέ.
Είδαμε πρόσφατα την πορεία που έκανε η Ν.Δ. στο Σύνταγμα, θεωρείτε ότι είναι σύγκρουση δύο κόσμων; Θεωρείτε ότι φάνηκαν πιο καθαρά οι διαφορές μεταξύ Ν.Δ. και ΣΥΡΙΖΑ;
Κοιτάξτε, η διαμόρφωση των κοινωνιών σε όλη την ιστορική περίοδο προέρχεται από συγκρούσεις κοινωνικών ομάδων με εκ διαμέτρου αντίθετα συμφέροντα. Προφανέστατα στις σύγχρονες κοινωνίες, στον σύγχρονο καπιταλισμό, σε περιόδους που υπάρχει κάποια κρίση κι αναγκαστικά το κεφάλαιο πρέπει να κερδοφορεί με οποιονδήποτε τρόπο αναδεικνύονται πιο αιχμηρά αυτές οι διαφορές.
Θα ήταν τελείως διαφορετική η προσέγγιση και η κοινωνική διάρθρωση τα προηγούμενα χρόνια των παχιών αγελάδων και αναδεικνύονται ως δύο κόσμοι κάθε φορά στον οποίο έχουμε μία κρίση. Δηλαδή φτάνει ένα κομμάτι, μία μερίδα της κοινωνίας να παλεύει για τα αυτονόητα, για την επιβίωση, έτσι λοιπόν αυτό έχει συμβεί τα τελευταία πέντε χρόνια με αποτέλεσμα να φτάνουμε σε ένα σημείο που οι από κάτω, η συντριπτική μερίδα της εργατικής τάξης, οι αγρότες, οι αυτοαπασχολούμενοι, ένα κομμάτι της μεσαίας τάξης που έχασε πολλά και ίσως έχει καταστραφεί σε μεγάλο βαθμό, να κερδίσουν μια μάχη, την πρώτη μάχη, στις 25 Γενάρη. Αποτέλεσμα ήταν οι υπόλοιποι, δηλαδή η μεγαλύτερη μερίδα της μεσαίας τάξης η οποία προφανώς δεν είχε χάσει πολλά από τα προηγούμενα χρόνια κι ένα κομμάτι της εργατικής τάξης που διακατέχεται από ένα σύνδρομο Χατζηαβατισμού, καθώς και η νομενκλατούρα που συμπυκνώνεται και παρασιτεί γύρω από την πολιτική ελίτ, αλλά κι από την ελίτ των ολιγαρχών που σίγουρα είναι κερδισμένοι όλα αυτά τα χρόνια να αρχίζει να δραστηριοποιείται. Να έχει μια κινητικότητα κι αυτό εκφράστηκε και στη πλατεία Συντάγματος.
Η πολιτική κάλυψη που παρείχαν ΝΔ, ΠΑΣΟΚ και ΠΟΤΑΜΙ μας δίνει ένα ξεκάθαρο στίγμα ποιες πολιτικές τακτικές εκφράζουν. Δεν το θεωρώ διχαστικό, για να προλάβω ίσως κάποια ερώτηση, η πραγματικότητα είναι αυτή πάντα στην Ιστορία και οριζοντίως και καθέτως, κοινωνικές και επαγγελματικές ομάδες των οποίων τα συμφέροντα είναι εκ διαμέτρου αντίθετα, έρχονται σε ένα είδος σύγκρουσης. Απλά επειδή πλέον ζούμε σε μια άλλη εποχή με μεγάλο κομμάτι εμβάθυνσης όσον αφορά την Δημοκρατία, όσο κι αν έχει φτάσει στα επίπεδα της Μεταδημοκρατίας, όπως οριζόταν σε παλαιότερες εποχές, έχει εμβαθυνθεί αρκετά με αποτέλεσμα να μην έχουμε του τύπου συγκρούσεις όπως παλαιότερα, όπως π.χ. τα πραξικοπήματα, δεν γίνονται με τάνκς, υπάρχουν άλλοι και διαφορετικοί τρόποι, τα συστημικά μέσα μαζικής ενημέρωσης και κατά τον ίδιο τρόπο τράπεζες και γενικότερα το χρηματοπιστωτικό σύστημα μπορεί να προκαλέσει ασφυξία και να ρίξει μία κυβέρνηση χωρίς να χρειάζεται κάποιος βίαιος τρόπος.
Μέχρι λοιπόν αυτές οι κοινωνικές συγκρούσεις που συντελούνται δεν είναι με τους παλιούς βίαιους τρόπους αν και πραγματικά το ποιος θα κερδίσει, ποιος θα επικρατήσει σε αυτό, η διαδικασία επιβίωσης για τις υπόλοιπες είναι πραγματικά “βίαιη”. Όταν δεν έχεις τα απαραίτητα, όταν δεν μπορείς να ανταποκριθείς στα δημόσια κοινά αγαθά ώστε να εκμεταλλεύεσαι αυτές τις παροχές τότε μιλάμε για μια βία δίχως προηγούμενο.
Θεωρείτε ότι όλη αυτή η επίθεση που δέχεται η Ζωή Κωνσταντοπούλου είναι κυρίως λόγω της προσωπικότητας ή λόγω του γεγονότος ότι είναι γυναίκα, γιατί έχει δεχτεί πολλά σεξιστικά πυρά στη Βουλή;
Κοιτάξτε, αντίληψή μου είναι ότι το πρώτο που δέχεται είναι για τις πολιτικές της τοποθετήσεις και προφανώς δεν μιλάμε για μια κατάσταση η οποία διεξάγεται σε ένα οικογενειακό ή σε ένα φιλικό κοινωνικό πεδίο, διεξάγεται εντός της Βουλής. Διεξάγεται απέναντι σε μια βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ, απέναντι στην Πρόεδρο της Βουλής, άρα για μένα το ζήτημα κατά πρώτον είναι πολιτικό.
Τώρα ο κάθε ένας με ποιον τρόπο διαλέγει να ασκεί την κριτική του αφορά τον ίδιο, δηλαδή αν προκύπτει ότι δεν έχει πολιτικά επιχειρήματα για να αντικρούσει κάποια πράγματα και καταφεύγει σε σεξιστικές προσωπικές επιθέσεις δείχνει απλά ένδεια επιχειρημάτων. Τώρα κι από την άλλη πλευρά η Πρόεδρος ζυγίζει την κατάσταση και οφείλει όπως οφείλουμε όλοι να μαθαίνουμε από τις πράξεις και τις ενέργειές μας, να προστατεύει κατά κύριο λόγο τις πολιτικές της επιλογές και εννοείται την προσωπική της διάσταση. Ο καθένας με τις πράξεις του μπορεί να δίνει αφορμές, μπορεί και να μη δίνει όμως, έχουμε ζήσει μονταζιέρες απέναντι μας, έχουμε ζήσει αισχρές επιθέσεις, άρα καταλήγω σε αυτό, ότι οτιδήποτε της ασκείται σαν κριτική έχει κατά βάθος ως αίτιο τις πολιτικές της ενέργειες.
Βλέπουμε στην Ευρώπη μεγάλη άνοδο της ακροδεξιάς, αλλά από την άλλη βλέπουμε και μια σημαντική πρόοδο της Αριστεράς, διανύουμε περίοδο ευρωπαϊκής κρίσης;
Καταρχήν είναι δυο τελείως διαφορετικά πράγματα. Η κρίση προφανώς αφορά όλη την Ευρώπη και όλον τον κόσμο, η ύφεση που ΄χει προκληθεί από την καπιταλιστική κρίση έχει επηρεάσει όλες τις οικονομίες του κόσμου. Από την άποψη πως η κοινωνία μας γίνεται αντιληπτή με μια οικονομίστικη λογική, δηλαδή ότι το πρωταρχικό ζητούμενο που επηρεάζει την κοινωνία είναι η οικονομία, αυτόματα επηρεάζει και τις κοινωνίες.
Η απάντησή μου αυτή εντάσσεται στην απάντηση του πρώτου ερωτήματος, αυτο δείχνει ότι δεν έχουμε καμία διχαστική διάθεση στον ΣΥΡΙΖΑ, ούτε εγώ προσωπικά. Η αποτυχία του καπιταλιστικού μοντέλου, η κρίση που ΄χει παράγει το ίδιο φέρνει σε μια μεγάλη ανισότητα εντός των κοινωνιών σε όλα τα ευρωπαϊκά κράτη, απλά σε μας είναι πιο δραματική η κατάσταση και λόγω της εφαρμογής του μνημονίου και της διάρθρωσης της οικονομίας, άρα αυτό αναδεικνύεται παντού.
Είναι ιστορικά καταγεγραμμένο πως ένα κομμάτι παρασυρόταν από τις ακροδεξιές και φασιστικές ρητορίες, η ακροδεξιά και οι φασίστες χρησιμοποιούν τη ρητορική της αριστεράς για να θέλξουν όλο αυτό τον πληθυσμό. Η δική μας μάχη είναι εκεί, σε αυτό το σημείο, είναι σημαντικό αυτή τη στιγμή ο ΣΥΡΙΖΑ να κρατήσει ζωντανή την εναλλακτική, αυτό που προτάξαμε πολιτικά, άρα με οποιαδήποτε συμφωνία προκύψει, εμείς πρέπει να κρατήσουμε ζωντανό το εναλλακτικό.
Κράτος-Εκκλησία. Θεωρείται ότι είναι πιο επίκαιρο από ποτέ να γίνει τώρα διάσπαση Κράτους και Εκκλησίας;
Καταρχήν δεν θεωρώ ότι θα υπάρξει διάσπαση γιατί δεν υπάρχει κάτι το ενιαίο, άρα μιλάμε για διαχωρισμό, στη δικιά μου αντίληψη προφανώς δεν είναι κάτι ενιαίο, δεν είναι εννοιολογικά το ίδιο πράγμα, κάτι που ταυτίζεται. Π.χ. το κράτος με την εκκλησία έχει περίεργους δεσμούς, ιστορικούς, αυτή είναι η πραγματικότητα. Όταν ξεκίνησε το ελληνικό κράτος, η γέννηση του ελληνικού κράτους ήταν συνυφασμένη με την Εκκλησία, παρ΄ όλα αυτά ζούμε σε μια άλλη εποχή και βλέπουμε δυσλειτουργίες που δημιουργούνται και στη λειτουργία του κράτους αλλά και στην ίδια την εκκλησία.
Από τη σκοπιά τη δική μου όντας μέλος της νομοθετικής εξουσίας μπορώ μόνο να δω τα προβλήματα που δημιουργούνται στο κράτος. Οι θρησκευτικοί ηγέτες, οι πιστοί, μπορούν να δουν αντίστοιχα ποια προβλήματα δημιουργούνται στην ίδια την Εκκλησία, άρα ο διαχωρισμός είναι όχι απλά αναγκαίος θεωρώ ιστορικά και κοινωνικά αλλά και απαίτηση απ΄ το μεγαλύτερο κομμάτι του κόσμου, το έχουμε δει και σε πρόσφατες δημοσκοπήσεις και έρευνες της κοινής γνώμης.
Είναι προς το συμφέρον όλων, θεωρώ ιδιαίτερα πως στην εποχή μας πρέπει να γίνει λαμβάνοντας υπόψη βέβαια την ανεξιθρησκεία κι όλα τα δικαιώματα που προκύπτουν σε οποιοδήποτε μέλος της ελληνικής κοινωνίας, από όπου κι αν προέρχεται, σεβόμενοι πάντα την θρησκευτική τοποθέτηση του καθενός και την ανάγκη του να λειτουργεί απρόσκοπτα όσον αφορά τα θρησκευτικά του καθήκοντα. Ο μη διαχωρισμός Κράτους-Εκκλησίας δημιουργεί τέτοια ζητήματα σε πολίτες οι οποίοι ασπάζονται διαφορετικές θρησκείες πέρα απ’ την Ορθόδοξη Χριστιανική.
Χτες άκουσα μια κουβέντα από δύο παιδιά που με προβλημάτισε: “Έχουμε δικαίωμα στο όνειρο ή κι αυτό το χρωστάμε κάπου;”
Κοιτάξτε προφανώς αυτό έχει να κάνει με το τι ορίζουν τα παιδιά ως όνειρο, αν το όνειρο μπαίνει σε ένα στενό πλαίσιο του οικονομισμού, αν όνειρο είναι να αποκτήσεις κάποια καταναλωτικά αγαθά, αν μπαίνει στον στενό ορισμό αυτού που επηρεάζεται από το οικονομικό κομμάτι, τότε πραγματικά αν συνθηκολογήσουμε στις παράλογες για μένα απαιτήσεις των δανειστών και έτσι αυτό να δένει με αλυσίδες τους πολίτες του κόσμου, τότε πραγματικά μπορούμε να πούμε πως ίσως χρωστάμε. Από την άλλη άποψη πως τα όνειρα τα ίδια είναι πολιτικά προτάγματα, τα οποία διαμορφώνουν την κοινωνία και διαμορφώνουν και την οικονομία, τότε προφανώς δεν χρωστάμε σε κανέναν κι η αντίληψη ότι χρωστάμε και δεν μπορούμε να ονειρευτούμε γιατί χρωστάμε είναι μια λογική που προφανώς δεν μπορεί να μας πάει μπροστά κι αν η νεολαία μας σκέφτεται με αυτόν τον τρόπο την έχουμε άσχημα.
Για το μεταναστευτικό θέμα έχουν ακουστεί πάρα πολλά, βλέπουμε ότι τα μέσα μαζικής ενημέρωσης κατηγορούν και λοιδορούν τον ΣΥΡΙΖΑ. Ποια πιστεύετε ότι πρέπει να ΄ναι η τακτική του ΣΥΡΙΖΑ απέναντι σε όλο αυτό;
Κοιτάξτε, θεωρώ ότι η τακτική του ΣΥΡΙΖΑ ήταν η σωστή τακτική, ήταν η μη “φοβική” τακτική και η τοποθέτηση της συντρόφισσας Χριστοδουλοπούλου στο συγκεκριμένο χαρτοφυλάκιο δείχνει ότι δεν κάνουμε βήμα πίσω σε αυτό. Και προεκλογικά και σαν κυβέρνηση ακόμα και στη διαδρομή της διαμόρφωσης του ΣΥΡΙΖΑ και σαν αντιπολίτευση και σαν αξιωματική αντιπολίτευση δικαιώνεται η τοποθέτησή μας ότι το ζήτημα είναι ευρωπαϊκό ζήτημα, δικαιώνεται ότι οποιαδήποτε μισανθρωπιστική λογική μιλά για κλειστά σύνορα, με βάναυσους τρόπους οι οποίοι θα πετύχαιναν τον ακροδεξιό κύκλο, έδειξε πως δεν μπορεί να υλοποιηθεί.
Ήδη η Ισπανία και η Ιταλία εκπέμπουν SOS προς την υπόλοιπη Ευρώπη, οι μεταναστευτικές ροές δεν έχουν σταματήσει από τότε που υπάρχει ο άνθρωπος γενικότερα και δεν θα σταματήσουν ποτέ ειδικότερα όσο οξύνεται το πρόβλημα, με τις αντιθέσεις του Καπιταλισμού και τις πολεμικές συγκρούσεις λόγω του Ιμπεριαλισμού, άρα αυτό που πρέπει να κάνουμε είναι να αντιληφθούμε την κοινωνία ως πολυπολιτισμική, αυτό επιδιώκουμε ως πρώτο μέτρο και με την κατάθεση του Νομοσχεδίου για την Ιθαγένεια.
Σπάει σιγά σιγά αυτή η φαιδρή προπαγάνδα, η ακροδεξιά ρητορεία η οποία ουσιαστικά δεν αφορούσε μόνο την Χρυσή Αυγή, ακόμα και ο ίδιος ο Σαμαράς μιλούσε για ανακατάληψη πόλεων! Και άλλα τέτοια φαιδρά τα οποία στηλιτεύτηκαν ευτυχώς από τον αρμόδιο επίτροπο της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Και βλέπουμε ότι ενώ δυστυχώς η πρώτη αντίδραση της Ευρώπης ήταν μια Ευρώπη φρούριο, προ ολίγων ημερών να αλλάζει ευτυχώς αυτό και να αντιλαμβάνονται πια το πρόβλημα, σε αυτό έχει καταλυτικό ρόλο η δική μας κυβέρνηση, προχωράμε με βήματα προσεκτικά, θεωρώ βέβαια ότι είναι λίγα για να αντιμετωπιστεί αυτό το πρόβλημα αν και θεωρώ ότι και με πιο γρήγορα βήματα δεν θα μπορούσαμε να το αντιμετωπίσουμε μόνοι καθώς είναι πολύ μεγάλες οι ροές και για αυτό επιμένουμε σε ένα κοινό ευρωπαϊκό πλαίσιο κι αυτή είναι η σταθερή τακτική μας.
Πώς είδατε τις εξελίξεις στις Βρυξέλλες;
Πολύ κρίσιμη φάση, η ελληνική κυβέρνηση έχει κάνει αρκετά βήματα πίσω σε μια λογική απόδειξης της διάθεσής μας να βρεθεί μια λύση. Θεωρώ ότι η τακτική της έως τώρα ήταν σωστή, βέβαια η τακτική δικαιώνεται μόνο όταν δικαιωθούν οι στρατηγικοί μας στόχοι. Έτσι λοιπόν οι λόγοι για τους οποίους μας επέλεξε ο ελληνικός λαός στις 25 Γενάρη ήταν το πολιτικό πρόταγμα το οποίο συμπύκνωνε τις κοινωνικές ανάγκες των τελευταίων ετών.
Έτσι λοιπόν είχαμε ως στόχο τη διαγραφή μεγάλου μέρους του χρέους ούτως ώστε να καταστεί βιώσιμο, άρα είναι προϋπόθεση στρατηγικός στόχος να καταστεί βιώσιμο το χρέος. Έπειτα ένα βασικό ζήτημα ήταν η αντιμετώπιση της ανθρωπιστικής κρίσης, ένα βήμα έχει γίνει ήδη, καθώς και η επανεκκίνηση της οικονομίας και η παραγωγική ανασυγκρότηση. Άρα οποιαδήποτε λύση προκύψει θα πρέπει να έχει αυτά τα βασικά χαρακτηριστικά.
Προφανώς έχουμε πάει πίσω από αυτά που θα θέλαμε να κάνουμε κι αυτά που εξαγγέλθηκαν στην Έκθεση της Θεσσαλονίκης αποδείχτηκε ότι δεν μπορούσαν να υλοποιηθούν εκτός του πεδίου της διαπραγμάτευσης, άρα όσοι χάραξαν αυτήν την τακτική όφειλαν τουλάχιστον να αναλογιστούν και τις συνέπειες βάση της ενδεχόμενης αποτυχίας. Η αλήθεια είναι βέβαια πως ένα μέρος του προγράμματος της Θεσσαλονίκης πραγματοποιήθηκε και εκτός διαπραγμάτευσης κι ένα άλλο μέρος του δεν ετεροπροσδιορίστηκε.
Έχουν κατατεθεί συγκεκριμένες προτάσεις, η αλήθεια είναι πως απ΄ τη μια αφορούν τους “έχοντες”, τα μέτρα αυτά βαραίνουν κυρίως τους έχοντες, από την άλλη όμως δεν διαφαίνεται κάποια ελάφρυνση εκείνων που πλήρωναν τόσα χρόνια το μάρμαρο, να το πω έτσι λαϊκά. Μένει βέβαια να καταλήξει για να δούμε τη συμφωνία με τις λεπτομέρειές της και ξαναλέω κυρίαρχο θα είναι να έχει τα βασικά προτάγματα και τους στρατηγικούς στόχους του χρέους και το αναπτυξιακό.
Αν αναδιαρθρωθεί το χρέος και υπάρξουν αναπτυξιακά πακέτα τα οποία δεν βλάπτουν βέβαια την έννοια της δόσης, τότε μιλάμε για μια άλλη κατάσταση, μιλάμε για επίτευξη στρατηγικών στόχων, με ισχυρές σημαντικές υποχωρήσεις, αποδοχή μέτρων που αφορούν μεγάλες επιχειρήσεις, κόσμο που τελοσπάντων κατέχει έναν πλούτο, ή τελοσπάντων έχει εισοδήματα που ξεπερνούν τον μέσο Έλληνα, τον μέσο πολίτη, αλλά όλα αυτά θα αξιολογηθούν από την τελική συμφωνία.
Πώς μπορεί μια κυβέρνηση της Αριστεράς να σπάσει όλες αυτές τις σαθρές δομές που έχτισε η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ; Μπορεί ο ΣΥΡΙΖΑ να είναι κυβέρνηση, αλλά ακόμα την εξουσία την ασκούν στα ΜΜΕ οι παλιές κομματικές αντιλήψεις και ιδεολογίες. Πόσος χρόνος χρειάζεται για να σπάσει όλο αυτό και να πούμε ότι πια είμαστε στη σωστή αφετηρία;
Κοιτάξτε, τώρα εδώ έχει δημιουργηθεί ένα σύμπλεγμα, έχω χαρακτηρίσει τα κόμματα αυτά βιομηχανίες παραγωγής κυβερνητικών στελεχών των οποίων και το προσωπικό και η λογική έχει διαποτίσει το ελληνικό δημόσιο, συνεπώς όσον αφορά τα πρόσωπα είναι ευθύνη των Υπουργών αλλά είναι και ζήτημα πολιτικού προσωπικού. Ο ΣΥΡΙΖΑ όπως και οι ΑΝΕΛ που συγκροτούν την κυβέρνηση είναι κόμματα που ήταν μικρά (οι ΑΝΕΛ παραμένουν, χωρίς ουσιαστική κομματική βάση), εμείς από την άλλη το άλμα που κάναμε ήταν τεράστιο και σε μικρό χρονικό διάστημα, δεν μας έχει αφήσει να αναπτύξουμε δεσμούς με τους πολίτες και την διαμόρφωσή τους στην δική μας κουλτούρα, άρα υπάρχει ένα ζήτημα αριθμητικό.
Από εκεί και πέρα η κουλτούρα που ΄χουν αφήσει πίσω πέρα από ανθρώπους που εξυπηρετούν στενά τα κομματικά συμφέροντα ΠΑΣΟΚ, ΝΔ και του ΠΟΤΑΜΙΟΥ, ορισμένοι έχουν κατατοπιστεί και μπορεί να δημιουργούν προβλήματα στη λειτουργία της κυβέρνησης, αυτή η νοοτροπία δεν μπορεί να γίνεται μόνο με αλλαγή προσώπων γιατί δεν μπορούμε να φέρουμε ένα Δημόσιο είτε ακόμα και ψηφοφόρους από άλλο πλανήτη, πρέπει να διαμορφώσουνε τη δική τους λογική, αυτό μπορεί να γίνει και με τη νομοθέτηση από την μία και από τις αρχές που θα εκπέμπονται από τους Υπουργούς, από τους ανθρώπους που θα τοποθετήσουμε σε καίρια πολιτικά πόστα αλλά και με την εφαρμογή πειθαρχικού κώδικα αναμόρφωσής του με την καλή έννοια και όχι με την τιμωριτική. Είναι δηλαδή τα παραδείγματα που πρέπει να παραγάγει η κυβέρνηση σε όλα τα επίπεδα της κοινωνίας για να μπορέσει να πείσει και τον λαό και τους δημόσιους λειτουργούς ότι αποπνέει άλλος άνεμος.
Αν θέλετε το σχόλιό μου σε αυτό το σημείο, θα πω ότι δεν έχουμε πετύχει να εμφυσήσουμε σε όλον αυτόν τον κόσμο ότι φυσάει καινούριος άνεμος κι αυτό προκύπτει και από επιλογές Υπουργών, υπάρχουν υπουργεία που μας έχουν ικανοποιήσει, υπάρχουν όμως και υπουργεία που μας έχουν απογοητεύσει οικτρά και εμάς τους ίδιους και τους ψηφοφόρους αλλά και ανθρώπους που μπορεί να μην μας ψήφισαν αλλά περίμεναν το διαφορετικό.
Ήταν ένας διάλογος που μας πήγε ένα βήμα πιο πέρα. Η κοινωνία προσπαθεί να επιβιώσει σε αυτές τις συνθήκες που της επιβάλλει η Ευρωπαϊκή “Οικονομία”, άρα ένα καπιταλιστικό μοτίβο, που εξυπηρετεί όχι τον αδύναμο αλλά τον ισχυρό. Ο αδύναμος γίνεται πιο μικρός και ο ισχυρός “οικονομικά” πολύ μεγαλύτερος. Η Αριστερά αντιστέκεται όχι για τον εαυτό της αλλά για τους “μικρούς”, γι’ αυτό και η “Ελπίδα” είναι ζωντανή και θα παραμείνει “Αναλλοίωτη”.
Φωτογραφίες: Νάσια Ντάλλα
Το 3point magazine είναι ένα οριζόντια δομημένο μέσο που πιστεύει ότι η γνώμη όλων έχει αξία και επιδιώκει την έκφρασή της. Επικροτεί τα σχόλια, την κριτική και την ελεύθερη έκφραση των αναγνωστών του επιδιώκοντας την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Σε μια εποχή όμως που ο διάλογος τείνει να γίνεται με όρους ανθρωποφαγίας και απαξίωσης προς πρόσωπα και θεσμούς, το 3point δεν επιθυμεί να συμμετέχει. Για τον λόγο αυτόν σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού, σεξιστικού περιεχομένου θα σβήνονται χωρίς ειδοποίηση του εκφραστή τους.
Ακόμα, το 3point magazine έχει θέσει εαυτόν απέναντι στο φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, σχόλια ανάλογου περιεχομένου θα έχουν την ίδια μοίρα με τα ανωτέρω, τη γνωριμία τους με το "delete".
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του 3point.