‘Εξω από το ραδιομέγαρο της ΕΡΤ, όσοι έρχονταν για να δηλώσουν τη συμπαράστασή τους στους εργαζομένους και την αντίθεσή τους στην πραξικοπιματική κυβερνητική πρακτική, γίνονταν μάρτυρες μιας συγκλονιστικής εικόνας. Μπροστά από τις παρατεταγμένες διμοιρίες των ΥΜΕΤ, που φρουρούσαν το κτίριο, βάζοντας συμβολικά χειροπέδες στα κάγκελα, στεκόταν για ώρες μια ηλικιωμένη γυναίκα, μαυροντυμένη σαν να πενθεί, κρατώντας ένα χαρτόνι κρεμασμένο απ’ το λαιμό της που έγραφε “Βοήθεια”. Σιωπηλή, με το βλέμμα της να κρύβεται από τα μαύρα γυαλιά, παρέμενε ακίνητη. “Ο κόσμος πρέπει να βγει έξω. Ν’ αφήσει την πολυθρόνα παλικάρι μου και να διαδηλώσει για να μην τον κάνουν φτωχότερο”, έλεγε.
Πόσοι και ποιοι άραγε νιώθουν την ανάγκη να πουν βοήθεια σήμερα; Είναι οι νέοι που παίρνουν πτυχίο και δεν μπορούν να βρουν δουλειά, είναι οι μαθητές που δεν έχουν δικαίωμα στο όνειρο, ο παππούς κι η γιαγιά που βλέπουν κόπους χρόνων να ψαλιδίζονται όπως οι συντάξεις τους, οι γονείς που μένουν άνεργοι και δεν έχουν να φροντίσουν τα κουτσούβελά τους, ο κόσμος που δεν έχει να πληρώσει μερικές εκατοντάδες ευρώ σε εφορία και τράπεζες και πλέον κινδυνεύει να μείνει στο δρόμο. Είναι οι εργαζόμενοι της δημόσιας ραδιοτηλεόρασης που έχασαν τα πάντα σε μια νύχτα. “Για όλους αυτούς ζητάω βοήθεια”, μου λέει η Μελίνα Κοτσάκη, 69 ετών, συνταξιούχος αεροσυνοδός της παλιάς Ολυμπιακής.
“Ξέρεις τι είναι 25 χρόνια σ’ένα κονσερβοκούτι, όπως τα αεροπλάνα; Και μετά αφού έχεις δουλέψει τόσα χρόνια, έρχονται να σου κόψουν αυτό που δικαιούσαι για να περάσεις το υπόλοιπο της ζωής σου”. Το ’91, όταν και σταμάτησε να εργάζεται, δεν φανταζόταν έτσι το μέλλον. “Αυτοί ξεπουλούν τα πάντα. Κι ο Στουρνάρας όλο χαμογελαστός είναι.”
Στο δρόμο κατεβαίνει για εκείνους που δεν τη λογάριασαν. “Ένα διαμερισματάκι έχω και με τους φόρους και τα χαράτσια θα το χάσω. Θα μ’ αφήσουν στα γεράματα στο δρόμο!”. Αλλά κατεβαίνει και για τον κόσμο που έχει ανάγκη. “Οι γείτονες με κοροϊδεύουν. Αλλά όσο με κρατούν τα πόδια μου εγώ θα βγαίνω έξω. Παιδιά κι οικογένεια δεν έχω, αλλά τη χώρα μου και τους ανθρώπους της τους νοιάζομαι. Ελπίζω η ενέργειά μου να αφυπνίσει τους συμπολίτες μας”. Λίγους μήνες πριν όμως, είχε αναγκάσει ακόμα και τους ανθρώπους που γελούσαν μαζί της όταν την έβλεπαν να παίρνει το λεωφορείο κρατώντας ένα χαρτόνι ή ένα πλακάτ για να φτάσει στο κέντρο, να της βγάλουν το καπέλο.
“Με παραδέχτηκαν όλοι, όταν πάλι, έτσι σε πορεία είχα ένα χαρτόνι που έγραφε ‘σκύβω και προσκυνώ το λείψανό σου Ελλάδα’. Τότε, είχε σπεύσει κι η Χρυσή Αυγή ν’ αγκαλιάσει την πρωτοβουλία της Μ. Κοτσάκη. Μόνο που η ίδια, δεν θέλει ούτε να τους βλέπει τους ναζί. “Μένω στην Άνω Πεύκη. Νομίζω εδώ είναι κι ο Μιχαλολιάκος. Αυτοί οι άνθρωποι δεν έχουν να προσφέρουν απολύτως τίποτα. Ο φασισμός δεν έχει να δώσει απολύτως τίποτα”.
Το 3point magazine είναι ένα οριζόντια δομημένο μέσο που πιστεύει ότι η γνώμη όλων έχει αξία και επιδιώκει την έκφρασή της. Επικροτεί τα σχόλια, την κριτική και την ελεύθερη έκφραση των αναγνωστών του επιδιώκοντας την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Σε μια εποχή όμως που ο διάλογος τείνει να γίνεται με όρους ανθρωποφαγίας και απαξίωσης προς πρόσωπα και θεσμούς, το 3point δεν επιθυμεί να συμμετέχει. Για τον λόγο αυτόν σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού, σεξιστικού περιεχομένου θα σβήνονται χωρίς ειδοποίηση του εκφραστή τους.
Ακόμα, το 3point magazine έχει θέσει εαυτόν απέναντι στο φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, σχόλια ανάλογου περιεχομένου θα έχουν την ίδια μοίρα με τα ανωτέρω, τη γνωριμία τους με το "delete".
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του 3point.