Σε ταινίες, οι οποίες βασίζονται σε ένα γεγονός το οποίο σημάδεψε μία κοινωνία, εμπεριέχονται ένα σημαντικότατο πλεονέκτημα, αλλά και ένα μειονέκτημα, το οποίο αν δεν αντιμετωπιστεί κατάλληλα, μπορεί να αποδειχτεί καταστροφικό….

Η ταινία Wasted Youth των Αργύρη Παπαδημητρόπουλου και Jan Vogel αποτέλεσε την πρώτη ουσιαστικά απόπειρα προσέγγισης των όσων έγιναν στις 6 Δεκεμβρίου του 2008 στην Οδό Τζαβέλλα στα Εξάρχεια. Της δολοφονίας δηλαδή ενός μικρού παιδιού από έναν αστυνομικό, η οποία αποτέλεσε, όπως αποδείχτηκε, την αφορμή για το ξέσπασμα εκατομμυρίων πολιτών και την έκφραση της οργής τους για πρώτη φορά κατά τη διάρκεια της Μεταπολίτευσης.

Η ευθύνη του να παράγουν ένα αποτέλεσμα, εφάμιλλης βαρύτητας με αυτό το οποίο συνέβη ήταν τεράστια. Mάλλον όμως αποδείχτηκε δυσβάσταχτη…

Δεν έδωσε το κάτι παραπάνω. Δεν φανέρωσε κάποια άγνωστη πτυχή των γεγονότων, δεν μπόρεσε να δώσει κάποια ιδιαίτερη ερμηνεία, στα όσα διαδραματίστηκαν και σε καμία περίπτωση δεν καθήλωσε τον θεατή. Δεν επανέφερε καν στο προσκήνιο τα συναισθήματα, τα οποία προκλήθηκαν εκείνες τις ημέρες, ή έστω να ξύσει λίγο κάποιες όχι και τόσο καλά θαμμένες πληγές.
Αξίζει να επισημανθεί πάντως, ότι κάποιος ο οποίος είχε κρατήσει μία αποστασιοποιημένη στάση εκείνες τις ημέρες, είτε δεν είχε πληροφορηθεί επαρκώς, είτε δεν είχε μπορέσει να εγκλιματιστεί, σε ένα άγνωστο για όλους, ή τουλάχιστον για τους περισσότερους περιβάλλον, είναι πολύ πιθανό να δει με καλό μάτι το Wasted Youth.

Του δίνεται η δυνατότητα, έστω και χωρίς τον καλύτερο δυνατό τρόπο, να έρθει σε επαφή με ένα γεγονός που συγκλόνισε ολόκληρη τη χώρα. Βοηθά δε, το γεγονός ότι, όπως και στο «Ψυχή Βαθιά» του Παντελή Βούλγαρη παρατηρείται μία ουδέτερη στάση. Από την μία περιγράφεται η ζωή ενός καταπιεσμένου αστυνομικού, από την άλλη η ανέμελη ζωή ενός έφηβου, που εξαιτίας μίας κακής συγκυρίας τα πάντα άλλαξαν.

Για όσους όμως έζησαν έντονα εκείνη την περίοδο, ξεψάχνισαν κάθε πιθανή πληροφορία και ερμήνευσαν με τελείως διαφορετικό τρόπο το συγκεκριμένο γεγονός, μάλλον απογοητεύτηκαν. Προσωπικά θεωρώ απαράδεκτο, μία ταινία να βασίζεται σε μία αληθινή ιστορία και την ίδια στιγμή να παραποιεί βασικά της σημεία, ανεξαρτήτως του ότι αναφέρει πως ναι μεν έχει εμπνευστεί από αληθινά γεγονότα, αλλά έχει προχωρήσει σε ένα είδος μυθοπλασίας.

Έχει σημασία το ότι έγινε στα Εξάρχεια, έχει σημασία το να αναδειχτεί ο ρόλος της αστυνομίας του σήμερα, καθώς δεν πρόκειται για ένα τυχαίο περιστατικό, ούτε για μία εξαίρεση, αλλά για κανόνα! Έχει σημασία το να υπογραμμίσεις τα όσα επακολούθησαν και σηματοδότησαν μία σειρά από κοινωνικές εκρήξεις. Έχει σημασία να μην επιχειρήσεις να αποβάλλεις την οργή για το τι συνέβη και έχει μεγάλη σημασία το να μην επιχειρήσεις να καλύψεις τη σαθρότητα και τη διαφθορά που χαρακτηρίζει συγκεκριμένους χώρους, που ελέγχονται από το κράτος.  Έχει σημασία να στήσεις μία ταινία, η οποία θα έχει κάτι να πει.

Αν αξίζει κάτι από το Wasted Youth είναι το τρέιλερ και οι καλές ερμηνείες των ηθοποιών. Κατά τα άλλα πρόκειται για ένα waste of time…

(14/12/2011)

Το 3point magazine είναι ένα οριζόντια δομημένο μέσο που πιστεύει ότι η γνώμη όλων έχει αξία και επιδιώκει την έκφρασή της. Επικροτεί τα σχόλια, την κριτική και την ελεύθερη έκφραση των αναγνωστών του επιδιώκοντας την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.

Σε μια εποχή όμως που ο διάλογος τείνει να γίνεται με όρους ανθρωποφαγίας και απαξίωσης προς πρόσωπα και θεσμούς, το 3point δεν επιθυμεί να συμμετέχει. Για τον λόγο αυτόν σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού, σεξιστικού περιεχομένου θα σβήνονται χωρίς ειδοποίηση του εκφραστή τους.

Ακόμα, το 3point magazine έχει θέσει εαυτόν απέναντι στο φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, σχόλια ανάλογου περιεχομένου θα έχουν την ίδια μοίρα με τα ανωτέρω, τη γνωριμία τους με το "delete".

Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του 3point.

[fbcomments width="100%" count="off" num="5"]

About The Author

Γεννήθηκε και ζει στα Εξάρχεια. Αγαπά τους τοίχους τους, τους αγώνες και τους ανθρώπους τους. Του αρέσει να φωτογραφίζει και να γράφει για όσα δεν μπόρεσε να φωτογραφίσει. Κυκλοφορεί από τα εννιά του με μια εφημερίδα στο χέρι και συνεχίζει να γράφει σε μπλοκάκι στα ρεπορτάζ. Ακούει ό,τι μακριά πολύ μακριά μας ταξιδεύει και διαβάζει ό,τι του γυαλίσει στις βιτρίνες της Καλλιδρομίου, της Ζωοδόχου Πηγής και της Θεμιστοκλέους. Αγαπά τα νησιά και κάποτε θέλει να ζήσει σε ένα από αυτά. Μέχρι τότε, κάνει ό,τι περνάει από το χέρι του για μια διαφορετική δημοσιογραφία, με πολλά αυτοδιαχειριζόμενα 3point και γραφιάδες χωρίς περιορισμούς.

Related Posts

//