Γιατί για εκείνες τις μέρες δεν χρειάζεται επετειακές ημερομηνίες για να γράψει κανείς…
«Εκείνες οι μέρες ήταν αλλόκοτες. Ήταν τόσο μεγάλες που μπορούσαν να χωρέσουν σ’ ένα σπιρτόκουτο και τόσο μικρές που αδυνατούσαν να χωρέσουν σε μια ολόκληρη χώρα…» συνήθιζε να λέει ο Λώρενς Φερλινγκέττι κάθε φορά που αναφερόταν σε εκείνο το αυγουστιάτικο τετραήμερο που σημάδεψε την αμερικάνικη κοινωνία στα τέλη της δεκαετίας του 60. Και συνέχιζε: «…και κάθε φορά που μου ‘ρχονται εκείνες οι μέρες στο νου, στοιχειώνουν το μυαλό μου οι στίχοι από το Ουρλιαχτό του Άλεν Γκινσμπεργκ. Μη με ρωτάτε γιατί, δεν ξέρω το γιατί και δεν με ενδιαφέρει να το μάθω. Τελικά δεν με ενδιαφέρει τι ήταν το Woodstock, με ενδιαφέρει ότι υπήρξε…»
Και όντως, ένα ουρλιαχτό μοιάζει να ήταν το Woodstock, τουλάχιστον στην δική μου σκέψη. Μια κραυγή κοινωνικής, πολιτικής, καλλιτεχνικής αγωνίας, που συσσώρευε όλη εκείνη την πολιτισμική κίνηση τοπικών και διεθνών μετασχηματισμών και που απλά έπρεπε να ξεσπάσει. Και ξέσπασε…
Ειλικρινά δεν ξέρω αν τα αίτια ήταν περισσότερο κοινωνικά, περισσότερο πολιτικά ή καθάρια καλλιτεχνικά. Δεν ξέρω αν ήταν ο πόλεμος του Βιετνάμ, ο Γαλλικός Μάης, οι πολιτικές δολοφονίες, τα κινήματα που αναμόρφωναν το πολιτισμικό τοπίο των ΗΠΑ, η μουσική επανάσταση μιας άγριας νότας ή το καταναλωτικό μπούκωμα μιας φορντικής κοινωνίας που δεν άντεχε άλλο. Μπορεί να ήταν όλα τα παραπάνω, μπορεί και τίποτα από αυτά.
Στο μυαλό μοιάζει να μην έχει σημασία. Έτσι κι αλλιώς οι σκέψεις μου και η γραφή μου είναι προϊόν ιστορικών αναδρομών και δευτερογενών συναισθημάτων και όχι (δυστυχώς) άμεσων εμπειριστικών καταστάσεων.
Εκείνα που τελικά μένουν και γυρίζουν γύρω από την ιστορικότητα της στιγμής δεν είναι τίποτα άλλο από τον μύθο, τον ήχο και την εικόνα. Ο μύθος είναι κάτι απροσδιόριστο. Απλά υπάρχει ή δεν υπάρχει. Δεν γεννιέται μεθοδικά, απλά δημιουργείται.
Ο ήχος, απ’ την άλλη, μοιάζει να είναι το γιατρικό της λήθης και της απραξίας. Δυο ακόρντα του Richie Havens ή του Carlos Santana είναι ικανά να ενεργοποιήσουν θύμησες. Τα τύμπανα των Who ή των Ten Years After να αγριέψουν την κίνηση και οι φωνές της Joan Baez ή των Jefferson Airplane να υγράνουν την κίνηση στον χωροχρόνο.
Όσο για την εικόνα δεν έχω να πω τίποτα. Παρατηρώ, απλά, ξανά και ξανά, τον Jimi Hendrix, τους μορφασμούς και τον τρόπο με τον οποίο τα δάκτυλα αγκαλιάζουν την κιθάρα…
Το 3point magazine είναι ένα οριζόντια δομημένο μέσο που πιστεύει ότι η γνώμη όλων έχει αξία και επιδιώκει την έκφρασή της. Επικροτεί τα σχόλια, την κριτική και την ελεύθερη έκφραση των αναγνωστών του επιδιώκοντας την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Σε μια εποχή όμως που ο διάλογος τείνει να γίνεται με όρους ανθρωποφαγίας και απαξίωσης προς πρόσωπα και θεσμούς, το 3point δεν επιθυμεί να συμμετέχει. Για τον λόγο αυτόν σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού, σεξιστικού περιεχομένου θα σβήνονται χωρίς ειδοποίηση του εκφραστή τους.
Ακόμα, το 3point magazine έχει θέσει εαυτόν απέναντι στο φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, σχόλια ανάλογου περιεχομένου θα έχουν την ίδια μοίρα με τα ανωτέρω, τη γνωριμία τους με το "delete".
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του 3point.