Όταν τα επιχειρήματα τελειώνουν, καταφεύγουμε στην κατασκευή τους. Είναι δύσκολο να αποδεχθούμε το λάθος μας. Ρητορικό το εμείς παρακαλώ! Όταν το εξηγητικό μας πλαίσιο δεν μπορεί πλέον να στηρίξει την πραγματικότητα, είναι εύκολο να κλείσεις τις τρύπες με a priori ωφελήματα προς το μέρος σου.
Είναι το χρώμα άραγε; Ένας αφρικανικής καταγωγής albino θα ήταν λιγότερο «αράπης»; Είναι το DNA; Μάλλον. Είναι ο φαινότυπος, εύκολη λύση σε εξαντλημένους νόες. Εξαντλημένους από την έλλειψη προσπάθειας και όχι από την υπερβολή της. Είναι το πιο πρόχειρο επιχείρημα απόρριψης. Πρόκειται για την αδικαιολόγητη υιοθέτηση ενός διαφορετικού πλαισίου κριτικής, το οποίο θωρακίζεται ρητορικά υπολογίζοντας στην αρχή των φιλελεύθερων αντιτασσόμενών του ότι καθένας έχει δικαίωμα στη γνώμη του. Ένα απλό «έτσι πιστεύω» και το θέμα λήγει εκεί. Έτσι εύκολα έρχονται και οι υποστηρικτές από πίσω, αφού δεν θέλει κόπο να δικαιολογήσεις κάτι το οποίο προκρίνεται ως αυταπόδεικτο από τους θιασώτες του. Μα οι πεποιθήσεις δεν είναι απλά εργαλεία. Αλλιώς τις κατέχεις για λόγους ψυχολογικής αυτοβοήθειας, κυριολεκτικά μιας ψυχολογικής αυτοϊκανοποίησης.
Και όταν η ψυχολογική αυτοϊκανοποίηση γίνεται πολιτική θέση, η πολιτική χάνει την αρχική της αξίωση. Παύει να ταυτίζεται με τα κοινά και γίνεται απλά κοινή. Μία κοινή που αρκείται να θρέφει ψευδαισθήσεις περί αλλότριων ευθυνών. Συντηρείται όσο αποσιωπά μίζερα το πώς κι αυτή εθελοτυφλούσε όταν της προέβαλαν το εικονικό μέλλον της πλουσιοπάροχο, περισσότερο από το απατηλό παρόν της. Μα μόλις ξένα χέρια τράβηξαν την αυλαία από τη μέση, το σκηνικό από πίσω είναι σκηνικό όχι αποσύνθεσης, αλλά αποσυναρμολόγησης. Όχι αποσύνθεσης, η οποία έρχεται νομοτελειακά μετά το βιολογικό τέλος, αλλά αποσυναρμολόγησης, η οποία εμπεριέχει σπουδή και μεθόδευση. Όλα αυτά πίσω από μια κουρτίνα που λίγοι θέλησαν να τραβήξουν και ακόμη λιγότεροι να δουν από πίσω.
Έχουμε την παράδοση του εικονικού σε αυτήν την κοινωνία. Κάποτε δημιουργούσαμε την αλήθεια της ευημερίας. Τώρα δημιουργούμε την αλήθεια ότι φταίνε οι άλλοι. Οι άλλοι είτε είναι οι ξένοι του «Τρίτου κόσμου», είτε είναι οι ξένοι του «Πρώτου κόσμου», είτε είναι οι ξένοι συμπολίτες μας. Είναι πρόστυχο να επιρρίπτεις αλλού τις ευθύνες σου. Ωστόσο για όσους βρίσκονται εντός αστικού κύκλου, ευρωπαϊκού ή στενότερα ελληνικού, δεν είναι άμεσα επικίνδυνο. Οι θεσμοί δημιουργούν αναχώματα. Τι συμβαίνει όμως για αυτούς που οι θεσμοί είτε εθελοτυφλούν, είτε δεν τους αγγίζουν; Καταλήγουν υπάρξεις ανυπεράσπιστες σε μία πολιτισμένη ζούγκλα. Πολιτισμένη φυσικά, μόνο ως προς τον διάκοσμο.
Κανείς πάντως δεν είναι άτρωτος. Οι λογικές αυτές εξαπλώνονται στον αστικό κύκλο και αποκτούν βάσεις στα πλαίσιά του. Αποκτούν θεσμική θέση. Κάπως έτσι, ακόμη και όσοι βρίσκονται εντός του, πλέον θυματοποιούνται. Χαρακτηριστικό παράδειγμα, η πρόσφατη απόφαση για το ελληνικό της καταγωγής του Σοφοκλή Σχορτσιανίτη από βουλευτή του ακροδεξιού κόμματος. Θα είναι το ξενικό όνομα που τον ώθησε σε συμπεράσματα, είναι προφανές. Βουλευτής του ελληνικού κοινοβουλίου πλέον, ο φέρων αυτές τις ιδέες θέτει το περίγραμμα της ιδεολογίας του η οποία αψηφά τουλάχιστον τρία άρθρα του Συντάγματος, συνοπτικά.
Μέρος Α’
άρθρο 2.1
«Ο σεβασμός και η προστασία της αξίας του ανθρώπου αποτελούν την πρωταρχική υποχρέωση της Πολιτείας.»
Μέρος Β’
άρθρο 4.2
«Έλληνες πολίτες είναι όσοι έχουν τα προσόντα που ορίζει ο νόμος. Επιτρέπεται να αφαιρεθεί η ελληνική ιθαγένεια μόνο σε περίπτωση που κάποιος απέκτησε εκούσια άλλη ιθαγένεια ή που ανέλαβε σε ξένη χώρα υπηρεσία αντίθετη προς τα εθνικά συμφέροντα, με τις προϋποθέσεις και τη διαδικασία που προβλέπει ειδικότερα ο νόμος.»
άρθρο 5.2
«Όλοι όσοι βρίσκονται στην Ελληνική Επικράτεια απολαμβάνουν την απόλυτη προστασία της ζωής, της τιμής και της ελευθερίας τους, χωρίς διάκριση εθνικότητας, φυλής, γλώσσας και θρησκευτικών ή πολιτικών πεποιθήσεων. Εξαιρέσεις επιτρέπονται στις περιπτώσεις που προβλέπει το διεθνές δίκαιο. Απαγορεύεται η έκδοση αλλοδαπού που διώκεται για τη δράση του υπέρ της ελευθερίας.»
Μάλλον η νέα ατάκα θα είναι «Εμείς δεν ασκούμε βία, είμεθα ρεφορμιστές».
Τα συμπεράσματα δικά σας.
Το 3point magazine είναι ένα οριζόντια δομημένο μέσο που πιστεύει ότι η γνώμη όλων έχει αξία και επιδιώκει την έκφρασή της. Επικροτεί τα σχόλια, την κριτική και την ελεύθερη έκφραση των αναγνωστών του επιδιώκοντας την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Σε μια εποχή όμως που ο διάλογος τείνει να γίνεται με όρους ανθρωποφαγίας και απαξίωσης προς πρόσωπα και θεσμούς, το 3point δεν επιθυμεί να συμμετέχει. Για τον λόγο αυτόν σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού, σεξιστικού περιεχομένου θα σβήνονται χωρίς ειδοποίηση του εκφραστή τους.
Ακόμα, το 3point magazine έχει θέσει εαυτόν απέναντι στο φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, σχόλια ανάλογου περιεχομένου θα έχουν την ίδια μοίρα με τα ανωτέρω, τη γνωριμία τους με το "delete".
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του 3point.