Κείμενο – Φωτογραφίες: Μαρία Καμάνη και Χριστιάνα Βουκελάτου
Περπατώντας από την πύλη Ε4 μέχρι την Ε1, διανύεις χιλιόμετρα που σε αναγκάζουν να δεις διαφορετικά τον κόσμο. Αντικρίζεις σκηνές, γεμάτες με πρόσφυγες και μετανάστες, παιδιά που γελάνε με τη ψυχή τους παίζοντας μοναχά με μία μικρή μπάλα, ουρές ανθρώπων για μία μερίδα φαγητό ή καθαρά ρούχα, γυναίκες και άντρες που παρ’ όλο που αναγκάζονται να ζουν στοιβαγμένοι σε μικρές σκηνές χτισμένες πάνω στο τσιμέντο, πολλές φορές χωρίς τα απαραίτητα, χαρίζουν απλόχερα το χαμόγελό τους σε αυτούς που είναι εκεί για να βοηθήσουν.
Βρεθήκαμε στην Ε1 είσοδο στο λιμάνι του Πειραιά, στον προορισμό μας, για να δούμε τι νιώθουν και πώς αισθάνονται τα ίδια τα παιδιά για όλα αυτά που έζησαν και ζουν μέχρι σήμερα. Tόσο καιρό άλλωστε κανείς δεν έδωσε το λόγο σε αυτά, κανείς δεν ενδιαφέρθηκε για τη δική τους γνώμη.
Σκοπός μας ήταν να βιώσουμε την πραγματικότητα μέσα από τα δικά τους μάτια, γιατί αυτά είναι οι μεγαλύτεροι ήρωες σε αυτό το ταξίδι. Εφοδιαστήκαμε με τα απολύτως απαραίτητα, κόλλες από χαρτιά, μαρκαδόρους, κηρομπογιές και πάνω από όλα καλή διάθεση για να παίξουμε και να ζωγραφίσουμε μαζί τους. Για να σας προλάβω, όχι στόχος μας δεν ήταν να πάρουμε συνέντευξη από τα παιδιά αλλά να τα ακούσουμε και να επικοινωνήσουμε μαζί τους και ο πιο όμορφος τρόπος για να το κάνεις αυτό είναι τα χρώματα.
Μπορεί να μην είχαμε κοινή γλώσσα επικοινωνίας, αν και τα μεγαλύτερα παιδιά γνώριζαν κάποιες λέξεις στα αγγλικά και στα ελληνικά, αλλά η γλώσσα του σώματος και ένα μεγάλο χαμόγελο φτάνουν και περισσεύουν όταν και οι δύο πλευρές είναι πρόθυμες να επικοινωνήσουν και κυριότερα να παίξουν.
Όλα έγιναν πολύ φυσικά, χρειάστηκαν μόλις λίγα λεπτά μέχρι να απλώσουμε κάτω τα παιχνίδια που είχαμε φέρει και τα παιδιά ήρθαν από μόνα τους κοντά μας. Δεν υπήρξε η παραμικρή αμηχανία. Πριν καν πούμε «γεια σας», λάβαμε αγκαλιές και πολλά πολλά φιλιά σαν να μας περίμεναν και να μας ήξεραν καιρό.
Πόση αγάπη μπορείς να χορτάσεις σε λίγα λεπτά; Η απάντηση είναι πολλή και αυτό φτάνει για να σας περιγράψουμε λακωνικά τι εισπράξαμε. Είναι μοναδικό να εισπράττεις τέτοια αγάπη και εμπιστοσύνη από παιδιά που έχουν βιώσει τον πόλεμο και τον ξεριζωμό.
Αρχίσαμε λοιπόν να ζωγραφίζουμε παρέα, πολλά πρόσωπα γύρω μας τόσο ιδιαίτερα, τόσο όμορφα, γεμάτα χαμόγελα και μια έντονη μελαγχολία που φαινόταν στη σιωπή και στις ζωγραφιές τους. Μάτια που δάκρυζαν και καρδιές ραγισμένες αποτυπώνανε στα άσπρα φύλλα που είχαν μπροστά τους. Παράλληλα όμως είχαν μια δίψα για παιχνίδι, για πολλές αγκαλιές, για δυνατά γέλια και ελπίδα που δεν χάθηκε ποτέ στο μακρινό τους ταξίδι.
Μπορείτε να δείτε και εσείς πολύ καθαρά μέσα από τις ζωγραφιές τους πως μπορεί να αισθάνονται. Η πιο χαρακτηριστική εικόνα ήταν ένα μάτι που δακρύζει δίπλα σε ένα πολύχρωμο λουλούδι, αυτό τα περιγράφει όλα.
Τα παιδιά έχουν τον δικό τους κόσμο και είχαμε τη χαρά να μπούμε και εμείς σε αυτόν για αρκετές ώρες. Δεν μιλούν με λέξεις μόνο αλλά και με εικόνες, σχήματα και συναισθήματα.
Εμπιστοσύνη όμως δεν εισπράξαμε μόνο από τα παιδιά αλλά και από τους γονείς τους, οι οποίοι αρκέστηκαν στο να ρίχνουν αραιά κλεφτές ματιές, για να επιβεβαιώσουν ότι τα παιδιά τους βρίσκονται σε καλά χέρια. Έπειτα όταν και αυτοί βεβαιώνονταν για τις προθέσεις μας, μας χαμογελούσαν πλατιά.
Είδαμε τόσους ευγενικούς και προσιτούς ανθρώπους, με φιλική και όμορφη συμπεριφορά που πραγματικά αισθανθήκαμε τόσο οικεία που η ώρα πέρασε και δεν το καταλάβαμε.
Φεύγοντας, είχαμε γεμίσει αισιοδοξία για το πως ακόμη και τα πιο σοβαρά και χειροπιαστά προβλήματα του κόσμου δεν στέκονται ικανά στο να στερήσουν το χαμόγελο και την ευγένεια ενός ανθρώπου. Για το πως η αλληλεγγύη δένει ανθρώπους και λαούς που δεν μιλούν την ίδια γλώσσα, ούτε κουβαλάν τα ίδια ήθη και έθιμα.
Λίγο έξω από το λιμάνι του Πειραιά, η μουντίλα της ρουτίνας και της καθημερινότητας της κρίσης έχει εδραιώσει την κακοκεφιά στους περαστικούς και στους κατοίκους του. Τα προσφυγόπουλα του Πειραιά από την άλλη, πρέπει να λειτουργούν ως υπόδειγμα χαράς και καλοσύνης στον καθένα μας που πνίγεται από τα προβλήματα του, όταν κάποιος τα έχει χάσει σχεδόν όλα.
Το 3point magazine είναι ένα οριζόντια δομημένο μέσο που πιστεύει ότι η γνώμη όλων έχει αξία και επιδιώκει την έκφρασή της. Επικροτεί τα σχόλια, την κριτική και την ελεύθερη έκφραση των αναγνωστών του επιδιώκοντας την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Σε μια εποχή όμως που ο διάλογος τείνει να γίνεται με όρους ανθρωποφαγίας και απαξίωσης προς πρόσωπα και θεσμούς, το 3point δεν επιθυμεί να συμμετέχει. Για τον λόγο αυτόν σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού, σεξιστικού περιεχομένου θα σβήνονται χωρίς ειδοποίηση του εκφραστή τους.
Ακόμα, το 3point magazine έχει θέσει εαυτόν απέναντι στο φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, σχόλια ανάλογου περιεχομένου θα έχουν την ίδια μοίρα με τα ανωτέρω, τη γνωριμία τους με το "delete".
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του 3point.