Οι λέξεις συχνά έχουν παραπάνω από μία έννοια. Εσκεμμένα, αφήνοντας τα θολά όρια των εννοιών να μας προσφέρουν μελλοντικά δυνατότητα ελιγμών στα πλαίσια μίας χρησιμοθηρικής ρητορικής, ή ακούσια, ως θύματα του παιχνιδιού των λέξεων και της ζωής.
Αν κάποια έννοια με έχει προβληματίσει στα πλαίσια της συγγραφής για την στήλη με τις πολλαπλές τις έννοιες, είναι οι εικόνες. Αρχικά ξεκίνησα υιοθετώντας την έννοια της εικόνας ως φωτογραφίας. Οι υπόλοιπες έννοιές της ωστόσο είναι τόσο θελκτικές , ώστε αδυνατώ να μείνω πιστός μόνο στην πρώτη. Εικόνες ως σύνολο πράξεων, εικόνες ως πάγια πρακτική, εικόνες ως κατάσταση, εικόνες ως φαντασιακά δημιουργήματα, παράθυρο από, αλλά και προς την πραγματικότητα. Όλες σαν σειρήνες, σε φωνάζουν κάθε φορά να γράψεις προς την δική τους κατεύθυνση. Σε φωνάζουν να εκδηλώσεις ό,τι αυτές αφήνουν να ίπταται σε ό,τι μπορούμε να θεωρήσουμε ως κόσμο των ιδεών… ή απλώς σε έναν νου που κοντεύει να εκραγεί από τις άτακτες ιδέες.
Είχα υποσχεθεί στον εαυτό μου να μην επηρεάζομαι ιδιαίτερα από την κυρίαρχη επικαιρότητα όταν αποφασίζω τι θα γράψω. Κάτι όμως που βρίσκει τα κουμπιά μου και τα πατάει, κάτι ο Φρέντυ Γερμανός που με την αθάνατη πένα του βρίσκεται τον τελευταίο καιρό στο κομοδίνο μου, στην τσάντα μου, στο χέρι μου (ευτυχώς, όχι και στα όνειρά μου… ακόμη!) , θα αφεθώ ως άλλος Οδυσσέας, τον οποίον όμως οι σύντροφοι έδεσαν πλημμελώς στο κατάρτι και θα υποκύψω σε νύξεις αυτού που όλοι βιώνουμε τις τελευταίες μέρες.
«Άλλο ένα άρθρο για τα αποτελέσματα των εκλογών, άλλο ένα κατηγορώ προς εδώ ή προς εκεί» θα σκεφτεί κανείς. Όχι αγαπητέ αναγνώστη, μη φοβού! Πρόσελθε –καημένη προστακτική, τι τραβάς τελευταία!- μετά πίστεως και συνέχισε παρακάτω. Άλλωστε τα παιδιά μας τα καλά εδώ στο site και πολύτιμοι συνοδοιπόροι έχουν καλύψει με πολύ ζήλο τα επίκαιρα. Χάριν αυτών, βρίσκομαι στην ευχάριστη θέση να πάω ένα βήμα παραπέρα, ένα επίπεδο μετά (μέτα- για τους μυημένους ) στην κριτική πρακτικών, και ακόμη παραπέρα (μέτα-μέτα για τους μυημένους επίσης) στην κριτική κριτηρίων.
Πρακτικές και κριτήρια. Δύο έννοιες που πολύ πονούν σε αυτόν τον τόπο, κρυμμένες στην δική τους σκιερή ή ακόμη και σκοτεινή πλευρά, κάτω από το στέγαστρο και, συχνά, σπηλιά που ορίζει η αυτοσπουδαιότητα πολλών εξ ημών. (Λεξικογραφικό σχόλιο: αυτοσπουδαιότητα, ουσ. γένους θηλ. η ιδιότητα του «ξέρεις ποιος είμαι εγώ;», συν. επί το λαϊκότερον «γαματοσύνη» ) Το τέλος της μεταπολίτευσης είναι ορατό , πιο έκδηλο από ποτέ άλλοτε και όλοι αναζητούν μία λύση, συνήθως κοιτώντας λίστες κομμάτων προς υποστήριξη, πρόσωπα και τσιτάτα, σε μία διαδικασία πολιτικής κατανάλωσης. Τώρα δε που το τέλος της μεταπολίτευσης επικάθεται στο τέλος των ιδεολογιών, ο εκρηκτικός τους συνδυασμός δημιουργεί εξαιρετικές ευκαιρίες. Το ζήτημα είναι πως οι ευκαιρίες αυτές προσομοιάζουν σε αυτές κάθε τέλους εποχής. «Στα δύο το ένα δώρο, πάρε όσο όσο».
Όταν όμως το κατάστημα ξεπουλάει για να καταφέρει να επιβιώσει, ξέρεις ότι σε έχει ανάγκη . Εκεί βρίσκεται η πραγματική ευκαιρία όμως από παθητικός καταναλωτής, να αρχίσεις τις διαπραγματεύσεις, κοινώς, να παζαρέψεις. Αλίμονο, μην παρεξηγηθώ ,δεν τοποθετούμαι ως προς το μνημόνιο, δεν είναι αυτό το προκείμενο. Αυτό που είναι ώρα να τεθεί υπό διαπραγμάτευση είναι η νοοτροπία της πελατείας, της ανάθεσης και της αυτοσπουδαιότητας, που τόσο ωμά ενσαρκώνονται σε ό,τι εξορκίζουμε ως το στερεότυπο του Νέο-Ελληνάρα. Αυτή είναι η πραγματική ευκαιρία.
Η έξοδος από ένα σημείο ισορροπίας – πρέπει να το γνωρίζουμε αυτό- κρύβει την δυναμική, όχι μόνο μετατόπισης σε ένα νέο σημείο, αλλά σε ένα διαφορετικό σύστημα. Αυτό βέβαια καλεί για ανοιχτά μυαλά, επανεξέταση κα των δικών μας ισορροπιών, της δικής μας ζώνης-άνεσης/ πολυθρόνας στην οποία μπορεί να καθόμαστε λίγο ή πολύ, με τον δικό μας τρόπο. Ας σκεφτούμε λίγο τι γεμίζει την πολυθρόνα μας και την κάνει τόσο άνετη. Τι θα πει για εμάς κατεστημένο; Τι θα πει για εμάς επαναστατικό; Τι θα πει αντίδραση, κοινή λογική, σωστό και λάθος, συνεργασία, δικό μου και δικό σου, εγώ και εσύ, εμείς και εσείς, ευθύνη και δικαίωμα; Ποιοί είναι οι άλλοι που φταίνε πάντα;
Είναι τα δεδομένα και η έλλειψη επανεξέτασης αυτών των ερωτημάτων σε διαρκή βάση που δημιουργεί τα καλύτερα ερείσματα πάνω στα οποία εγείρεται ο λαϊκισμός και η άδικη ρητορική παλαιάς και νέας κοπής εκπροσώπων τύπου, πλασιέ νέων ή νεοανερχόμενων χώρων που «μάχονται για το καλό μας» . Αυτή είναι η αχίλλειος πτέρνα μας. Την επόμενη φορά που θα παρακολουθήσετε κάποιον πολιτευόμενο, με την ευρεία έννοια, να μιλά για κάποια κατάσταση, προσπαθήστε να εντοπίσετε όσα άρρητα εισάγει ως δεδομένα με τον λόγο του. Αυτό του επιτρέπει να φαίνεται συνεπής ως προς τα δεδομένα του. Είναι πράγματι όμως τα δεδομένα του αληθή;
Μέχρι την επόμενη συνάντησή μας, να θυμάστε, η εικόνα είναι μεγαλύτερη ή ακόμη και άλλη από αυτήν που εμφανίζεται. Η σχέση δέντρου δάσους είναι γνωστή, σωστά; Γίνετε κύριοι της δική σας προοπτικής.
Εικόνα: Ercan Baysal – http://www.flickr.com/people/ercanbaysal/
Το 3point magazine είναι ένα οριζόντια δομημένο μέσο που πιστεύει ότι η γνώμη όλων έχει αξία και επιδιώκει την έκφρασή της. Επικροτεί τα σχόλια, την κριτική και την ελεύθερη έκφραση των αναγνωστών του επιδιώκοντας την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Σε μια εποχή όμως που ο διάλογος τείνει να γίνεται με όρους ανθρωποφαγίας και απαξίωσης προς πρόσωπα και θεσμούς, το 3point δεν επιθυμεί να συμμετέχει. Για τον λόγο αυτόν σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού, σεξιστικού περιεχομένου θα σβήνονται χωρίς ειδοποίηση του εκφραστή τους.
Ακόμα, το 3point magazine έχει θέσει εαυτόν απέναντι στο φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, σχόλια ανάλογου περιεχομένου θα έχουν την ίδια μοίρα με τα ανωτέρω, τη γνωριμία τους με το "delete".
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του 3point.