Στον απόηχο της δολοφονίας του George Floyd και του κινήματος Black Lives Matter, κάποιοι, εχμ, διανοούμενοι της ημεδαπής συνεχίζουν να μας «ενημερώνουν» πως ο ρατσισμός στις ΗΠΑ (και γενικά) κάθε άλλο παρά συστημικός είναι και πως οι μειονότητες έχουν την τάση να αυτοθυματοποιούνται. Ωστόσο, οι μαρτυρίες διάσημων μη λευκών Αμερικανών και από το παρόν αλλά και από το παρελθόν δείχνουν μια πολύ διαφορετική -και πολύ πιο αξιόπιστη- εικόνα. Χαρακτηριστικό είναι το παράδειγμα της Ella Fitzgerald.
Ήδη από τη δεκαετία του 1930 η Fitzgerald διακρίθηκε και σε εμπορικό και καλλιτεχνικό επίπεδο, ως μια από τις πιο σημαντικές ερμηνεύτριες της τζαζ. Η φήμη της εξαπλώθηκε και εκτός των ΗΠΑ και περιόδευσε επανειλημμένα στην Ιαπωνία, την Αυστραλία και την Ευρώπη. Αυτό δεν σημαίνει ότι μπορούσε να εργάζεται ανενόχλητη στην πατρίδα της: χρόνια μετά το ντεμπούτο της, της ήταν δύσκολο έως και ακατόρθωτο, να δώσει συναυλίες σε συγκεκριμένα μέρη του Αμερικανικού Νότου, ενώ γνώρισε ακόμα και συλλήψεις (όπως στο Χιούστον, το 1955, επειδή, πράγμα σπάνιο και παράνομο για την εποχή και το μέρος, εμφανίστηκε στην ίδια σκηνή μαζί με λευκούς καλλιτέχνες). Παρομοίως, οι δύο πρώτες της συναυλίες στην Αυστραλία, το 1954, ακυρώθηκαν, μιας και η τραγουδίστρια αναγκάστηκε να αποχωρήσει -μαζί με τον πιανίστα και μάνατζέρ της Norman Granz- από το αεροπλάνο που θα τους μετέφερε από τη Χονολουλού στο Σύδνεϋ, χωρίς ποτέ να τους δοθεί μια στοιχειοθετημένη, βάσιμη δικαιολογία (η Fitzgerald μήνυσε την αεροπορική εταιρεία και κέρδισε).
Συνέντευξη για τη μήνυση στην αεροπορική:
Όπως αναφέραμε πρόσφατα και σε ανάρτηση στη σελίδα του 3point στο Facebook, καθοριστική για την καριέρα της Fitzgerald ήταν η κίνηση της Marilyn Monroe να πείσει τον μισαλλόδοξο ιδιοκτήτη του φημισμένου club Mocambo, στο Λος Άντζελες, να προσλάβει την τραγουδίστρια για μια σειρά εμφανίσεων. Η Marilyn Monroe, η οποία ήταν θαυμάστρια της Fitzgerald και είχε εξασκηθεί στο τραγούδι ακούγοντας επανειλημμένα δίσκους της, υποσχέθηκε στον ιδιοκτήτη του Mocambo πως θα ερχόταν κάθε βράδυ στο μαγαζί και θα καθόταν στο πρώτο τραπέζι, χαρίζοντας μεγάλη δημοσιότητα στις συναυλίες. Έτσι και έγινε, και η Fitzgerald πέρασε σε ένα ακόμα υψηλότερο επίπεδο αναγνώρισης και δημοφιλίας.
Αυτό δεν σημαίνει πως οι διακρίσεις και τα προβλήματα από ρατσιστικές συμπεριφορές εξέλιπαν από τη ζωή και την καριέρα της. Το 1963, ενώ το κίνημα για τα πολιτικά δικαιώματα των μαύρων είχε πλέον παγιωθεί και κατάφερνε τις πρώτες του νίκες, η Fitzgerald έδωσε συνέντευξη στον έμπιστο φίλο της και ραδιοφωνικό παραγωγό Fred Robbins, μιλώντας -πράγμα ασυνήθιστο για την ίδια, όπως ομολογεί και κατά τη διάρκεια των παρακάτω αποσπασμάτων- για τα προβλήματα των προκαταλήψεων και του ρατσισμού. Ακολουθούν μερικές από τις τοποθετήσεις της:
E.F.: Ταξιδεύοντας, θα εκπλαγείς από τα πράγματα που λένε άνθρωποι σε άλλες χώρες, όταν διαβάζουν εφημερίδες «Θεέ μου! Γιατί συμβαίνει κάτι τέτοιο;» Και νιώθεις ντροπή, στ’ αλήθεια, νιώθεις, γιατί λες «Λοιπόν, τι μπορείς να πεις!; Τι μπορείς να πεις; Τι…;» Δεν υπάρχει τίποτα και είναι στ’ αλήθεια κρίμα.
[…]
Μπορεί να υπερβαίνω τα εσκαμμένα, αλλά πρέπει να το πω, γιατί είναι στην καρδιά μου… Αλλά σε κάνει να νιώθεις τόσο άσχημα να σκέφτεσαι ότι δεν μπορούμε να περάσουμε από συγκεκριμένα μέρη του Νότου και να δώσουμε συναυλία -όπως κάνουμε εκτός ΗΠΑ, και όλοι έρχονται για ν’ ακούσουν τη μουσική και να την απολαύσουν- λόγω της προκατάληψης που επικρατεί. Παλιά σώπαινα γιατί έλεγα ότι οι άνθρωποι από το χώρο του θεάματος δεν
πρέπει να τοποθετούνται για τα πολιτικά, αλλά έχουμε ταξιδέψει τόσο πολύ και έχουμε νιώσει τόση ντροπή, που δεν μπορούν να καταλάβουν [ενν. οι κάτοικοι χωρών εκτός ΗΠΑ] γιατί δεν μπορούμε να παίξουμε στην Αλαμπάμα, γιατί δεν παίζουμε εκεί ή «Γιατί δεν μπορείτε να κάνετε μια συναυλία; Η μουσική είναι μουσική».
[…]
Οι στενόμυαλοι θα συνεχίσουν να σκέφτονται στενόμυαλα, δεν θα υποχωρήσουν. Και πρέπει να προσπαθήσεις να πείσεις τις νεότερες γενιές. Αυτές είναι που θα κληθούν να φτιάξουν το μέλλον και γι’ αυτές θα πρέπει ν’ ανησυχούμε, όχι για τους στενόμυαλους. […] Ξανοίχτηκα πολύ! Μέχρι που φτάνει η εκπομπή;
F.R.: Σε όλο τον κόσμο.
E.F.: Αλήθεια; Πάει και…
F.R.: Ναι, πάει και στο Νότο.
E.F.: Αλήθεια; Λες να σπάσουν τους δίσκους μου; (Γέλια)
F.R.: Όχι.
E.F.: Όλο αυτό είναι ασυνήθιστο για μένα, αλλά είμαι πολύ χαρούμενη που με φιλοξένησες, γιατί, για αλλαγή, αντί να τραγουδήσω, μπόρεσα κι έβγαλα κάποια πράγματα από πάνω μου. Είμαι απλά ένας άνθρωπος.
Δυστυχώς, όμως, η συνέντευξη δεν μεταδόθηκε ποτέ. Έμεινε στα αρχεία του Paley Center for Media μέχρι και το 2018, όταν και την ανακάλυψε εκ νέου ο συγγραφέας Reggie Nadelson. Τα αποσπάσματα που παρουσιάστηκαν παραπάνω πρόκειται να συμπεριληφθούν στο επερχόμενο ντοκιμαντέρ Ella Fitzgerald: Just One of Those Things”, σε σκηνοθεσία του Leslie Woodhead.
Με πληροφορίες από Open Culture, USA Today
Το 3point magazine είναι ένα οριζόντια δομημένο μέσο που πιστεύει ότι η γνώμη όλων έχει αξία και επιδιώκει την έκφρασή της. Επικροτεί τα σχόλια, την κριτική και την ελεύθερη έκφραση των αναγνωστών του επιδιώκοντας την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Σε μια εποχή όμως που ο διάλογος τείνει να γίνεται με όρους ανθρωποφαγίας και απαξίωσης προς πρόσωπα και θεσμούς, το 3point δεν επιθυμεί να συμμετέχει. Για τον λόγο αυτόν σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού, σεξιστικού περιεχομένου θα σβήνονται χωρίς ειδοποίηση του εκφραστή τους.
Ακόμα, το 3point magazine έχει θέσει εαυτόν απέναντι στο φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, σχόλια ανάλογου περιεχομένου θα έχουν την ίδια μοίρα με τα ανωτέρω, τη γνωριμία τους με το "delete".
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του 3point.