Είμαστε τα κορίτσια με τα μωβ

Είμαστε τα κορίτσια με τα μωβ μπουφάν στις πορείες, που κρατάμε σφιχτά το χέρι του φίλου μας την ώρα της καταστολής.

Είμαστε τα κορίτσια με τα γκλίτερ και μας χτυπούν γιατί είμαστε σεξεργάτριες.

Είμαστε τα κορίτσια που μας ρωτούν «τί φορούσες;» μετά το θάνατο από το βιασμό μας.

Είμαστε τα κορίτσια που ξενυχτούν στις πλατείες της Πολωνίας μερόνυχτα γιατί το σώμα μας, μας ανήκει.

Είμαστε κορίτσια τρανς και είμαστε γυναίκες.

Είμαστε λεσβίες και δεν μας χωρούν πια τα οικογενειακά τραπέζια γιατί δεν είμαστε κορίτσια «κανονικά».

Photo: Θοδωρής Νικολάου

Είμαστε τα κορίτσια που στο στόμα του άντρα αφεντικού μας γινόμαστε «κοριτσάκια».

Είμαστε τα κορίτσια που περνάμε από τις πλατείες με το κεφάλι ψηλά όταν η πατριαρχεία μας φωνάζει «κούκλα» και «ψιτ» και  ψεκάζουμε τη χυδαιότητα με τόλμη.

Είμαστε τα κορίτσια που όταν εκφραζόμαστε ελεύθερα, οι στρέιτ, cis, λευκοί άντρες μας αποκαλούν «υστερικές».

Είμαστε τα κορίτσια που τις Κυριακές μαζευόμαστε με τις φίλες μας και ζωγραφίζουμε τους τοίχους μωβ.

Είμαστε τα κορίτσια που όταν φοράμε μπούρκα οι νυκοκυραίοι μας αποκαλούν «φερέφωνα της θρησκείας» κι όταν φοράμε μίνι φούστες, «τσούλες».

Είμαστε τα κορίτσια που απολύονται καθημερινά από τις επιχειρήσεις τις μεγάλες και τις μικρές, γιατί θέλουμε να κάνουμε παιδιά.

Είμαστε τα κορίτσια που η μαμά μας δε μας μιλάει πια, γιατί δε θέλουμε να κάνουμε παιδιά.

Είμαστε τα κορίτσια που αυτοτραυματιζόμαστε γιατί δε μας δίνουν χώρο να ουρλιάξουμε.

Είμαστε τα κορίτσια που ποτέ δε γυρίσαμε από εκείνο το πάρτυ σπίτι και μας βρήκαν διαμελισμένες στην πόλη, στη θάλασσα, στο χωριό, λίγες ώρες ή ημέρες μετά.

Είμαστε τα κορίτσια που από όταν ήμασταν κορίτσια μικρά, η κοινωνία και οι δάσκαλοι φρόντισαν να μας μάθουν πως η βία είναι σημάδι αγάπης και ο πόνος παράσημο.

Είμαστε τα κορίτσια που κινούμαστε με αναπηρικό καροτσάκι και μας αρέσει το σεξ.

Είμαστε τα κορίτσια που φοβόμαστε να πούμε «όχι», γιατί πάντα μεταφράζεται σε «ναι».

Είμαστε τα κορίτσια που λέμε πολλά «ναι» και γι’ αυτό μας φωνάζουν «εύκολες».

Είμαστε τα κορίτσια που μας φωνάζουν «εύκολες», γι’ αυτό δε μας δίνουν το δικαίωμα να πούμε «όχι».

Είμαστε τα κορίτσια που ό,τι κι αν φορέσουμε, πάντα εμείς θα φταίμε.

Είμαστε τα κορίτσια που μας ακούς να ουρλιάζουμε από τη βία στη διπλανή σου πόρτα, αλλά δεν κάνεις κάτι γιατί έχεις πολλές δουλειές και τρέξιμο.

Είμαστε τα κορίτσια που πληγωνόμαστε από τον εσωτερικευμένο μισογυνισμό των άλλων κοριτσιών.

Είμαστε τα κορίτσια που πληρωνόμαστε λιγότερο στην εργασία μας γιατί είμαστε κορίτσια.

Είμαστε τα κορίτσια που μας στέλνουν σε παπάδες και ψυχαναλυτές για να μεταστρέψουν τη σεξουαλική μας ταυτότητα.

Είμαστε τα κορίτσια που το κράτος βάζει στη φυλακή και σκοτώνει γιατί είμαστε τοξικοεξαρτώμενες.

Είμαστε η Ελένη, η Κλειώ, η Αδαμαντία, η Evin, η Σβετλάνα- Φωτεινή, η Layla, η Serena, η Μυρτώ και τόσες άλλες, πολλές, άπειρες.

Είμαστε τα δολοφονημένα κορίτσια που βάφουμε μωβ τα πλακάκια της πόλης με τα ονόματά μας.

Είμαστε τα κορίτσια που έχουμε χτυπηθεί, βιαστεί, αποκλειστεί, αδικηθεί, φυλακιστεί, κουραστεί, ουρλιάξει.

Είμαστε τα κορίτσια που ξυπνάμε κάθε πρωί και ξεκινάμε τη μέρα μας με τον αγαπημένο μας καφέ, κι ας ξέρουμε τι μας περιμένει έξω από την πόρτα.

Και είμαστε μαζί.

Θα μας βρεις στις πλατείες να σπάμε τους περιορισμούς και να γελάμε. Και να κλαίμε. Και να μην αφήνουμε καμία να πέσει, γιατί γινόμαστε τρυφερή ασπίδα προστασίας και αλληλεγγύης.

Θα μας βρεις παντού και θα μας βρίσκεις πάντα μπροστά σου.

Γιατί δε σκοπεύουμε να αφήσουμε καμία πίσω.

Το κείμενο γράφτηκε με αφορμή την παγκόσμια ημέρα της Γυναίκας και με την ίδια αφορμή ας αφιερώσουμε λίγο χρόνο σε αυτή την κουβέντα: