“Θέλει να καταλύσει το κράτος δικαίου και την έννομη τάξη”
“Εκβιάζει την συντεταγμένη πολιτεία”
“Θέλει να πάρει εκδίκηση”
“Θέλει να εμπνεύσει μια νέα γενιά τρομοκρατών”
“Θέλει στρατηγική της έντασης”
Τα παραπάνω -σε σύνοψη- αποδίδει η κυβερνητική ρητορική στον Δημήτρη Κουφοντίνα, σχετικά με την απεργία πείνας. Σε ένα οξύμωρο της ιστορίας, όμως, είναι ο ίδιος ο Κυριάκος Μητσοτάκης που επιδιώκει όλα τα παραπάνω.
Όσο κι αν ακούγεται τρομαχτικό, ο Κυριάκος Μητσοτάκης επιλέγει αυτή τη στιγμή να εκδικηθεί έναν κρατούμενο: αφού ψήφισε φωτογραφικά νόμο για την μεταγωγή του στον Κορυδαλλό, μετά αποφάσισε να μην τον εφαρμόσει καν, στέλνοντάς τον σε άλλη φυλακή. Ο κρατούμενος προχώρησε σε απεργία πείνας. Όταν τα πράγματα έφτασαν λίγο πριν τον θάνατό του κι ενώ ο Κυριάκος Μητσοτάκης είχε πολλές ευκαιρίες απεμπλοκής από το θέμα, και μάλιστα ανώδυνης (σιγά την “υποχώρηση”, τον δικό τους νόμο θα εφάρμοζαν!), επιλέγει να καταλύσει ο ίδιος το κράτος δικαίου για έναν και μόνο κρατούμενο (θυμίζω ότι στην αντίστοιχη περίπτωση του Β. Δημάκη στο παρά πέντε εφάρμοσαν τα νόμιμα). Το γεγονός ότι ο Δ. Κουφοντίνας είναι υπεύθυνος για τον θάνατο του άντρα της αδερφής του Πρωθυπουργού, μάλιστα, καθιστά αυτή την εκδίκηση “προσωπική”. Κάτι δηλαδή που κανένας πολιτικός δεν θα ήθελε, σε κανονικές συνθήκες, να του πουν, ότι από τη θέση του Πρωθυπουργού εκδικείται αυτόν που έβλαψε την οικογένειά του, ο Κυριάκος Μητσοτάκης φαίνεται να το επιδιώκει.
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης εκβιάζει το κράτος δικαίου και την έννομη τάξη: σταματώντας την εφαρμογή του νόμου ως εκτελεστική εξουσία -στην οποία ανήκει η εφαρμογή του νόμου- και στέλνοντας τελευταία στιγμή, με υπόδειξη της κυβέρνησης, τον κρατούμενο να βρει το δίκιο του στα δικαστήρια τα οποία όχι μόνο είναι νομικά αναρμόδια για τη μεταγωγή, αλλά και επί της ουσίας και να ήθελαν να παρέμβουν βρίσκοντας κάποιο “παραθυράκι”, εκβιάζονται από τη στάση του Μαξίμου, που εκδίδει ανακοινώσεις που “ερμηνεύουν” κατά το δοκούν το νόμο που η ίδια η κυβέρνηση ψήφισε.
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης γνωρίζει πολύ καλά ότι ο θάνατος του Δ. Κουφοντίνα, θα κάνει τη χώρα μας τη μόνη χώρα στην Ευρώπη μετά από 40 χρόνια που θα έχει νεκρό απεργό πείνας -κι ότι η σύγκρισή μας -και στον διεθνή τύπο- θα είναι με την Τουρκία του Ερντογάν: κι αυτό, σε κανονικές συνθήκες, δεν θα το ήθελε κανένας πολιτικός. Κι όμως, ο Κυριάκος Μητσοτάκης φαίνεται να το επιδιώκει! Άλλωστε, και η υπόλοιπη πολιτική του, όπως η κατάσταση στα ΜΜΕ, η λογοκρισία στο facebook, οι απαγορεύσεις κυκλοφορίας, συναθροίσεων κλπ, το καθεστώς Ερντογάν αντιγράφουν (ή τον Όρμπαν, αν θέλουμε ευρωπαϊκό παράδειγμα).
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης γνωρίζει πολύ καλά ότι ο θάνατος του Δ. Κουφοντίνα, κάτω από τέτοιες συνθήκες, θα τον “ηρωοποιήσει” στα μάτια πολλών, κι ότι πιθανώς θα υπάρξουν όχι απλώς επιθέσεις (τις οποίες ακόμη και η ΓΑΔΑ θα προτιμούσε να μην πρέπει να διαχειριστεί), αλλά νέα γενιά ένοπλων οργανώσεων, σε μια φάση που το φαινόμενο αυτό έχει σχεδόν εξαλειφθεί, τουλάχιστον όσον αφορά την αριστερή μεριά του πολιτικού φάσματος (γιατί οι αντίστοιχες οργανώσεις της άκρας δεξιάς ποτέ δεν χαρακτηρίστηκαν ούτε “τρομοκρατικές”, κι ας βρέθηκαν οπλοστάσια στην κατοχή τους, κι ας δολοφόνησαν πολύ περισσότερους ανθρώπους σε λιγότερο χρόνο, ούτε “εξαρθρώθηκαν” ως τέτοιες. Αντιθέτως, ο Μάκης Βορίδης κάνει καριέρα εντός της κυβέρνησης της ΝΔ). Απορεί κανείς ποιος νοήμων άνθρωπος θα ήθελε να πυροδοτήσει την εμφάνιση μιας νέας γενιάς τέτοιων οργανώσεων; Η απάντηση είναι μπροστά στα μάτια μας: ο Κυριάκος Μητσοτάκης και το Μαξίμου.
Άλλωστε εδώ και καιρό, ενώ το φαινόμενο έχει εκλείψει, το επιτελείο του Μαξίμου και τα ΜΜΕ που το ακολουθούν απεγνωσμένα προσπαθούν να βαφτίσουν “τρομοκρατικές επιθέσεις” ότι μπορούν: από τα τρικάκια έξω από σπίτια πολιτικών μέχρι τις δράσεις του Ρουβίκωνα, εναγωνίως προσπαθούν να τις βαφτίσουν “τρομοκρατικές δράσεις”, σε μια περίεργη “νοσταλγία” όλων εκείνων που υποτίθεται ότι απεύχονται να υπάρχουν. Το απεύχονταν πράγματι;
Ο Κ. Μητσοτάκης επιδιώκει να καταλύσει το κράτος δικαίου, να εκδικηθεί, να προκαλέσει ένα χάος που θα βαθύνει την καταστολή, να προκαλέσει την εμφάνιση νέου κύκλου αίματος! Κι όλα αυτά υπό τις ιαχές διαφόρων γραφίδων που ουσιαστικά καλούν την κυβέρνηση να δολοφονήσει έναν κρατούμενο σήμερα και να απαγορεύσει την ύπαρξη οποιουδήποτε θέλει να διαδηλώσει για κάτι αύριο (και σήμερα, κυριολεκτικά). Οι ιαχές αυτών που κάποτε τους ονομάσαμε “ακραίο κέντρο”, όμως πλέον είναι σκέτο “ακραίοι”.
Σε αυτόν ακριβώς τον ακραίο σχεδιασμό είναι που αντιδρούν άλλοι άνθρωποι της δεξιάς παράταξης. Κατά τη γνώμη μου, δεν είναι μόνο η εφαρμογή του νόμου και το κράτος δικαίου που κινητοποίησε τον Σοφό, τον Τζαβάρα, τον Βλαχόπουλο και πολλούς άλλους νομικούς, να κάνουν δηλώσεις με τις οποίες ζητάνε να λυθεί το θέμα και να μην υπάρχει νεκρός κρατούμενος απεργός πείνας. Είναι αυτός ο επικίνδυνα ακραίος σχεδιασμός του Μαξίμου που τους τρομάζει. Και σωστά.
Αυτός ο επικίνδυνα ακραίος σχεδιασμός είναι που κάνει και το Μαξίμου να μη “βλέπει” και να μην “ακούει” τις φωνές παραδοσιακών μελών της δικιάς τους παράταξης. Αυτός ο ακραίος σχεδιασμός είναι που τους κάνει να μην “ακούν” επιχειρήματα που απλώς αναπαράγουν τα όσα μέχρι σήμερα ξέραμε ως βασικές αρχές της νομικής επιστήμης ή βασικές αρχές της αστικής δημοκρατίας: δεν τους νοιάζουν πια αυτές.
Πριν λίγες μέρες είχα γράψει ότι δεν θέλω να πιστέψω το πού το πάει το Μαξίμου με αυτή τη στρατηγική της έντασης. Μια βδομάδα μετά, ειδικά η βδομάδα που πέρασε, ήταν αρκετός χρόνος για να αναμετρηθώ με το ερώτημα. Ναι, εδώ και πολύ καιρό δεν ζούμε πια σε “κανονικές συνθήκες” αυτού που ονομάζαμε “αστική δημοκρατία”. Με την κυβέρνηση Κυριάκου Μητσοτάκη, όμως, το πράγμα κορυφώνεται: δεν ψάχνουν καν το πρόσχημα της “έξωθεν παρέμβασης” (όπως ήταν το πχ Μνημόνιο και η έξωθεν “επιβολή” που δήθεν “ανάγκαζε” τις προηγούμενες κυβερνήσεις).
Είναι γνωστό ότι οι οργανώσεις ένοπλης πολιτικής (ατομικής) βίας, όπως ήταν η 17 Ν, επιδιώκουν να αναλάβουν ατομική δράση με ατομικούς στόχους που δρουν παραδειγματικά, ενώ αναγκάζουν και το κράτος να εντείνει την καταστολή “αποκαλυπτόμενο” στα μάτια της κοινωνίας (αυτή είναι και η βαθιά διαφορά τους με τη μαζική πάλη που πρεσβεύει η Αριστερά). Μόνο που εδώ είναι το ίδιο το Μαξίμου που το επιδιώκει αυτό: να δράσει παραδειγματικά, σκοτώνοντας έναν κρατούμενο, να προκαλέσει χάος για να εντείνει μετά την καταστολή “αποκαλύπτοντας” στα μάτια της κοινωνίας ότι αυτή και μόνο είναι η πολιτική: όποιος πάει κόντρα, σε οποιοδήποτε επίπεδο, εξοντώνεται. Ούτε κοινωνικά συμβόλαια ούτε μαλακίες, η μπότα της καταστολής είναι η απάντηση σε κάθε επίπεδο, από την πανδημία ως το πανεπιστήμιο. Η αυταρχική, τεθωρακισμένη “δημοκρατία”.
Επιδιώκουν φανερά να επαναφέρουν τη χώρα στη μετεμφυλιακή περίοδο: από άποψη δικαιωμάτων, διώξεων, ακόμη και θανατώσεων. Επιδιώκουν μια κοινωνία όπου ένα τμήμα της θα είναι σε διωγμό, ένα άλλο τμήμα θα αλαλάζει “πνίχτε τους” σαν θεατές στο Κολοσσαίο και το υπόλοιπο θα είναι πολύ φοβισμένο για να μιλήσει. Και θυμίζω ότι και στη μετεμφυλιακή Ελλάδα διεξάγονταν εκλογές…
Μόνο αυτό το νήμα μπορεί να συνδέσει την πολιτική τους, από την ηδονή των απαγορεύσεων κυκλοφορίας (καμία σχέση με την πανδημία, προφανώς), την εμφάνιση κάθε “αριστερής” φωνής ως “μη έχουσας δικαίωμα λόγου”, τις αναφορές του Α. Συρίγου στο 1969 και της Λ. Μενδώνη στο 1951, τα νομοσχέδια της Κεραμέως, την υπόθεση Λιγνάδη και τη στάση απέναντι στον Κουφοντίνα. Με λίγο σύγχρονο “φερετζέ” από την “πρώτη γυναίκα πρόεδρο της Δημοκρατίας” μέχρι τον “πρώτο ανοιχτά γκέι υφυπουργό”, όχι για να κρύψουν την ανοιχτά εμφυλιοπολεμική πολιτική τους, αλλά για να δώσουν φύλλο συκής σε όποιον ή όποιαν θέλει να μη δει τον ελέφαντα πίσω από την παπαρούνα…
Να το πω και πιο απλά: ο Μάκης Βορίδης αισθάνεται απόλυτα ικανοποιημένος στην τοποθεσία ελληνική κυβέρνηση…
Το 3point magazine είναι ένα οριζόντια δομημένο μέσο που πιστεύει ότι η γνώμη όλων έχει αξία και επιδιώκει την έκφρασή της. Επικροτεί τα σχόλια, την κριτική και την ελεύθερη έκφραση των αναγνωστών του επιδιώκοντας την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Σε μια εποχή όμως που ο διάλογος τείνει να γίνεται με όρους ανθρωποφαγίας και απαξίωσης προς πρόσωπα και θεσμούς, το 3point δεν επιθυμεί να συμμετέχει. Για τον λόγο αυτόν σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού, σεξιστικού περιεχομένου θα σβήνονται χωρίς ειδοποίηση του εκφραστή τους.
Ακόμα, το 3point magazine έχει θέσει εαυτόν απέναντι στο φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, σχόλια ανάλογου περιεχομένου θα έχουν την ίδια μοίρα με τα ανωτέρω, τη γνωριμία τους με το "delete".
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του 3point.