Ο θάνατος του Φιλίππου της Ελλάδας και της Δανίας (!) έφερε στην επιφάνεια μερικά ακόμα κοινωνικά απόνερα της βοθροειδούς κατάστασης στην οποία άλλοι επιπλέουμε και άλλοι βυθιζόμαστε τα τελευταία χρόνια. Άνθρωποι που ίσως αγνοούν τα πεπραγμένα του συγκεκριμένου ελέω θεού αποικιοκράτη δήλωσαν «συμπάθεια»: «συμπάθεια» για έναν σιωπηρό παράγοντα ίσως της μεγαλύτερης θεσμικής μαφίας που γνώρισε ποτέ το ανθρώπινο είδος. Λες και τα 99 ενός ανθρώπου, οποιουδήποτε, αποτελούν ικανή και αναγκαία συνθήκη για να αντιμετωπιστεί ως ένας «συμπαθής γέροντας» ή για να τύχει του σεβασμού μας.
Το γεγονός ότι ο γηραιός πυλώνας της βρετανικής μοναρχίας αποτέλεσε παράγοντα (συμβολικό ή πραγματικό δεν έχει ιδιαίτερη σημασία) της πιο αιμοσταγούς πλανητικής αυτοκρατορίας που γέννησε ποτέ η Ιστορία, περνά σε δεύτερη μοίρα μπρος στην τεχνητή συγκίνηση που το μιντιακό στερέωμα, με ναυαρχίδα τα βρετανικά media, επιδιώκουν να διαχύσουν στην υφήλιο. Ιθαγενείς των νήσων Βανουάτου ποζάρουν ημίγυμνοι με την καδραρισμένη φωτογραφία του και την βρετανική σημαία. Παπάδες στην Κέρκυρα, παρούσης της δημάρχου της πόλης και τοπικού βουλευτή της Ν.Δ. πραγματοποιούν τρισάγιο. Στα social media της Κύπρου, τα αποικιοκρατικά κατάλοιπα αναθερμαίνονται και πλήθος χρηστών υποκλίνονται ψηφιακά – πάει να πει φαντασιακά – στην εξοχότητά Του.
Έχει ενδιαφέρον να εξετάσει κανείς την υποδοχή και κυρίως την εργαλειοποίηση της είδησης από τα περιφερειακά media σε Ελλάδα και Κύπρο. Αν και το lifestyle εδώ και χρόνια έχει υποχωρήσει στα δελτία των ειδήσεων – ιδίως λόγω της παντοκρατορίας των υγειονομικών και οικονομικών ειδήσεων – ωστόσο, τα media δεν το έβαλαν κάτω: το Μπάκινγχαμ αποτελεί σταθερή αναφορά κουτσομπολιών και ίντριγκας. Τα mainstream συγκροτήματα, αυτή τη φορά, επιχείρησαν αποτυχημένα να αναστήσουν το κοσμοπόλιταν ρεπορτάζ στο μοντέλο του θανάτου της Νταϊάνα(ς). Για όσους λόγω ηλικίας δεν έζησαν την διακαναλική κάλυψη της κηδείας της, αρκεί να ειπωθεί ότι αντίστοιχης κάλυψης ίσως να έτυχε μόνο η κηδεία του Ανδρέα Παπανδρέου.
Την ίδια στιγμή 10.300 άνθρωποι έχουν πεθάνει σε Ελλάδα και Κύπρο και τα νεκροταφεία συνεχίζουν να επεκτείνονται καθημερινά. Μερικοί από αυτούς, πέθαναν περιμένοντας σε ράντσα ή σε λίστες για ράντσα. Οι ΜΕΘ έχουν μετατραπεί σε νοσοκομεία εκστρατείας. Το εξωφρενικό burn out γιατρών και νοσοκόμων δεν γνωρίζουμε πού θα οδηγήσει το δημόσιο σύστημα υγείας τα επόμενα χρόνια. Για όλους τους παραπάνω, η «συμπάθεια» έμεινε στα χειροκροτήματα που δημιούργησαν «όμορφες» τηλεοπτικές εικόνες από τις πόλεις φαντάσματα της 1ης καραντίνας.
Η φρικτή γοητεία της γκλαμουριάς, η επικοινωνιακή επένδυση στο διαχρονικής ισχύος σχήμα «αίμα, σπέρμα, στέμμα» – ειδικά σε τέτοιες περιόδους – υπήρξε πάντα ένα από τα πρόσωπα του τέρατος. Το «αίμα» μας το παρέχουν αφειδώλευτα οι κυβερνήσεις με την καταστροφική – πάει να πει νεοφιλελεύθερη- διαχείριση της πανδημίας. Το «σπέρμα» προσφέρουν τα νεκραναστημένα reality shows που πλέον καθορίζουν ποιός θα ερωτευτεί ποιόν. Όσο για το «στέμμα», οι λίστες Πέτσα και το βορειοκορεατικό μιντιακό τοπίο στην Κύπρο δεν κατάφεραν να πείσουν ότι ο Μητσοτάκης «το έχει» ως «νέος Μωυσής» και ότι ο Αναστασιάδης δεν είναι ο «ηγέτης που απαιτεί η κρίση».
Επιστρέφοντας στον μακαρίτη και τη «συμπάθεια» σκέφτομαι τα άπειρα βιβλία, τα τραγούδια, τα σενάρια, τα θεατρικά έργα για την ισότητα που επιφυλάσσει ο Χάρος στους καλεσμένους του. Έχω αρχίσει να αμφιβάλλω. Όχι για το πώς σκέφτεται ο Χάρος -αυτό άλλωστε δεν θα μάθω ποτέ- αλλά για το πώς σκεφτόμαστε εμείς τον Χάρο.
Το 3point magazine είναι ένα οριζόντια δομημένο μέσο που πιστεύει ότι η γνώμη όλων έχει αξία και επιδιώκει την έκφρασή της. Επικροτεί τα σχόλια, την κριτική και την ελεύθερη έκφραση των αναγνωστών του επιδιώκοντας την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Σε μια εποχή όμως που ο διάλογος τείνει να γίνεται με όρους ανθρωποφαγίας και απαξίωσης προς πρόσωπα και θεσμούς, το 3point δεν επιθυμεί να συμμετέχει. Για τον λόγο αυτόν σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού, σεξιστικού περιεχομένου θα σβήνονται χωρίς ειδοποίηση του εκφραστή τους.
Ακόμα, το 3point magazine έχει θέσει εαυτόν απέναντι στο φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, σχόλια ανάλογου περιεχομένου θα έχουν την ίδια μοίρα με τα ανωτέρω, τη γνωριμία τους με το "delete".
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του 3point.