Η Δημήτρη, Δήμητρα της Λέσβου, μια γυναίκα τρανς η οποία ζούσε για πολλά χρόνια στη Σκάλα Συκαμνιάς της Λέσβου, αγνοούνταν από τον Απρίλιο. Η ίδια, είχε έρθει ωστόσο, ξανά στο προσκήνιο το χειμώνα, κοντά στα Χριστούγεννα αν δεν κάνω λάθος, όταν κάποια ανήλικα άτομα ηλικίας 14-15 ετών, είχαν εισβάλλει στο σπίτι της κοροϊδεύοντάς την και βιντεοσκοπώντας τη. Τότε προβλήθηκαν ξανά διαφορά ντοκιμαντέρ που έδειχναν τη ζωή της. Τότε πολλά άτομα ζήτησαν βοήθεια για τη Δημήτρη χωρίς περαιτέρω ενημέρωση για το ποια ήταν η εξέλιξη.
Πρόκειται για έναν άνθρωπο ο οποίος από την εφηβική κιόλας ηλικία, ένιωθε γυναίκα, ήθελε να είναι γυναίκα. Οι γονείς της τότε την πήγαν σε κάποια ψυχιατρική κλινική και έπειτα της γέμιζαν με φάρμακα το φαγητό πάρα τη θέλησή της, προκειμένου να αλλάξει φύλο (??), προκειμένου να γίνει κανονικός (??) ; Κανείς δεν ξέρει, αλλά αυτή δεν ήταν και η πρώτη κρούση της ψυχιατρικής για την πολυακουσμένη θεραπεία της “δυσφορίας του φύλου”. Περνώντας τα χρόνια και σε μια απόπειρά της να φύγει από το νησί, πήγε στην Αθήνα όπου είχε καταλήξει να κοιμάται σε παγκάκια. Γιατί; Για να είναι απλά αυτό που είναι.
Έπειτα ήρθε ξανά στη Σκάλα για να γηροκομήσει τους γονείς της, ενώ βοηθούσε εντατικά και με την προσφυγική κρίση, τους μόνους ανθρώπους που ένιωθε πως την καταλάβαιναν γιατί είχαν ένα κοινό βαρίδι στις πλάτες τους, το βαρίδι της διαφορετικότητας. Αφότου πέθανε η μητέρα της και μετά, η Δημήτρη μπορούσε να ζει πια ελεύθερα. Να παραγγέλνει τα φορέματά της και να ντύνεται στο σπίτι ή για να πάει καμία βόλτα τριγύρω. Έπρεπε δηλαδή να περάσουν 50 – 55 χρόνια για να μπορέσει να είναι απλά αυτό που είναι.
Θυμάμαι στο ντοκιμαντέρ της Πάολας Ρεβενιώτη που οι γείτονες τοποθετούνται και λένε : “Εμείς δεν είχαμε ποτέ κανένα πρόβλημα με το Δημήτρη. Δεν ενοχλεί κανέναν. Εντάξει ντύνεται όπως ντύνεται αλλά δε μας ενοχλεί”. Γιατί ως γνωστόν ένας άνθρωπος τρανς, όπως ένας άνθρωπος γκει, όπως ένας άνθρωπος πρόσφυγας έρχεται από τη φύση του να “ενοχλήσει ” την ετεροκανονικότητα. Οπότε αν δε το κάνει, εντάξει, λέμε και μια καλημέρα, δηλαδή είμαστε και τόσο γενναιόδωροι. Αλήθεια γείτονες, τα ανήλικα άτομα των 14-15 ετών που εισέβαλαν στο σπίτι της Δημήτρης, δικά σας παιδιά δεν είναι; Δεν ήρθαν να σας περηφανευτούν τα καμώματά τους; Να τους πείτε μπράβο και να γελάσετε πάνω από το κυριακάτικο τραπέζι για το πόσο αστείο ήταν να τραμπουκίζουμε έναν άντρα που ντύνεται γυναίκα ; Αλήθεια ποιος τους έμαθε πως είναι αστείο ένας άντρας να ντύνεται γυναίκα;
Αλήθεια, η λύση για έναν άνθρωπο μόνο, που η μόνη κουβέντα που ανταλλάζε για πολλές ημέρες ήταν εκείνη με το Θεό, ήταν να μεταφερθεί εσώκλειστος σε μια ψυχιατρική κλινική; Αυτή είναι η λύση; Το αν η Δημήτρη έχρηζε ή δεν έχρηζε ψυχιατρικής υποστήριξης σίγουρα θα το κρίνουν οι γιατροί που την παρακολουθούσαν, όμως η κατανόηση της “οικογένειας”, η στήριξη του αδελφού, σε ένα χρονικό φάσμα που μπορεί να χρειαζόταν βοήθεια, μια κουβέντα, ένα ζεστό φαΐ, μια κατανόηση, ήταν ο εγκλεισμός;
Αλήθεια εσείς δε θα τρεχάτε να σωθείτε; Αν κανείς δε σας καταλάβαινε; Και αν πάνω σε αυτή την τρεχάλα σας πάταγε αμάξι; Ποιός θα έκλαιγε για εσάς; Ποιός θα σας αναζητούσε; Μετρήστε τους έναν έναν στα δάχτυλα. Πόσοι λοιπόν αναζήτησαν τη Δήμητρα; Ποιοι φέρουν τις αληθινές ευθύνες μιας εξαφάνισης που συνέβη από τον Απρίλη και βγήκε στην επιφάνεια τον Ιούνιο; Η Δημήτρη βρισκόταν σε ένα ψυγείο, ως ένα πτώμα άνευ στοιχείων, αναμένοντας κάποιος να την αναζητήσει, κάποιος να την αναγνωρίσει. Αλλά φυσικά στην Ελλάδα, η ζωή και ο θάνατος ενός senior lgbtqi ανθρώπου έχει μικρή σημασία ε;
Και βγαίνουν δακρύβρεχτες οι σημαίες αυτές τις μέρες και τα ποστ και θα πάνε και οι γείτονες στην κηδεία και αναρωτιέμαι μέσα σε όλο αυτό το συφερτό, εμείς τι κάναμε; Για τη Δημήτρη και την κάθε Δημήτρη; Γιατί αν πονάει τόσο πολύ, να βρούμε το αγκάθι ρε παιδιά να το βγάλουμε από την πληγή, να σταματήσει πια να ματώνει. Αν πονάμε τόσο πολύ.
Αλήθεια, όταν η Δημήτρη πήγε στην Αθήνα να βρει απάγκιο, γιατί κοιμόταν στο παγκάκι; Γιατί δε βρήκε δουλειά; Ε; Γιατί κατέληξε τόσο να φοβάται τα ψυχιατρεία; Γιατί εκεί δε βρέθηκε κανείς επαγγελματίας όλα αυτά τα χρόνια να την αγκαλιάσει; Γιατί μέσα σε όλο αυτό το δρόμο, σε όλη αυτή την πορεία ζωής, δε βρέθηκε κανένας μηχανισμός, να κρατήσει τον άνθρωπο αυτό ζωντανό; Να του δώσει ελπίδα; Να του δείξει πως δεν είναι διαφορετικός. Πως είναι απλά όμορφος, όπως όλοι μας. Πόσες Δήμητρες έχουμε αφανίσει απλά προσπερνώντας στο διάβα μας ; Μπορούμε να το σκεφτούμε; Μπορούμε να το συνειδητοποιήσουμε;
Όταν απο το σχολείο κοιτάμε τον άλλο άνθρωπο, και γελάμε και δάχτυλο- δείχνουμε γιατί είναι αλλιώς, αλήθεια δε τον εξοντώνουμε; Όταν έρχεται κάποιος και ζητάει δουλειά και δε του δίνει κανείς γιατί είναι αλλιώς, αλήθεια δε τον εξοντώνει; Και όλοι εκείνοι οι ειδικοί στη διαφορετικότητα που κάνουν συνελεύσεις πολύωρες και αντί να αναζητήσουν πόρους για τέτοιους ανθρώπους κολλάνε στους προσδιορισμούς, αλήθεια δε τους εξοντώνουνε;
Και όταν εσύ χλευάζεις και λες δεν είναι νορμαλ, ο άντρας να ντύνεται γυναίκα, αλήθεια δεν τον εξοντώνεις; Γι αυτό μαζέψτε πολλοί τα κροκοδίλεια τα δάκρυά σας και κοίταξτε την ευθύνη σας απέναντι στον άνθρωπο αυτό. Απέναντι στην ανθρωπότητα ολάκερη.
“Έτσι Δημήτρη θέλω να με λένε. Τι σημασία έχει; Το ρόδο όπως και αν το πεις, ρόδο θα παραμένει”.
Και αδειάσαμε τον κήπο μας μοναχοί, επειδή δεν αφήσαμε έναν άνθρωπο να είναι απλά όπως είναι. Εύχομαι στο μέλλον, να μην αφήσουμε κανένα άλλο ρόδο να φύγει έτσι. Εύχομαι τα κλάματα και οι δημόσιοι θρήνοι να βγάλουν κάπου, να σημάνουν κάτι. Να μην προσπεράσουμε ξανά άνθρωπο μόνο του σε παγκάκι, άνθρωπο μόνο του στη ζωή. Εύχομαι η ομορφιά να μπορεί να γίνεται ορατή. Το χρωστάμε στη Δημήτρη. Το χρωστάμε στο ρόδο.
Το 3point magazine είναι ένα οριζόντια δομημένο μέσο που πιστεύει ότι η γνώμη όλων έχει αξία και επιδιώκει την έκφρασή της. Επικροτεί τα σχόλια, την κριτική και την ελεύθερη έκφραση των αναγνωστών του επιδιώκοντας την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Σε μια εποχή όμως που ο διάλογος τείνει να γίνεται με όρους ανθρωποφαγίας και απαξίωσης προς πρόσωπα και θεσμούς, το 3point δεν επιθυμεί να συμμετέχει. Για τον λόγο αυτόν σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού, σεξιστικού περιεχομένου θα σβήνονται χωρίς ειδοποίηση του εκφραστή τους.
Ακόμα, το 3point magazine έχει θέσει εαυτόν απέναντι στο φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, σχόλια ανάλογου περιεχομένου θα έχουν την ίδια μοίρα με τα ανωτέρω, τη γνωριμία τους με το "delete".
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του 3point.