Ο Μάλαμας στο βαγόνι και επιβάτες εμείς. Αλληγορική απεικόνιση ενός εκ των δημιουργημάτων του, όπως θα μπορούσε απoλύτως εύστοχα να διαπιστώσει σε μία διαφορετική περίσταση κάποιος. Όμως, στην προκειμένη περίπτωση αποτελεί την ιδανική σκιαγράφηση μίας “ακόμα μέρας”, όπως την ερμηνεύει με ένα είδος επιθετικής χροιάς ο Παύλος Παυλίδης.
Η ταινία του Terrence Malick, “The Τree of Life”, την οποία οφείλω να ομολογήσω, πως δεν θα πρότεινα ως λύση διασκέδασης, απαιτεί να ξοδέψετε κάτι παραπάνω του δίωρου από τον ελεύθερο χρόνο σας για να τη δείτε, προσφέρει όμως, μία από τις καλύτερες ατάκες, που έχω την αίσθηση ότι γράφτηκαν ποτέ στην ιστορία του κινηματογράφου. Λόγια που φανέρωναν με έναν φαινομενικά εξαιρετικά απλούστατο τρόπο, το πως εγκολπώνεται η ζωή μας σε ένα φαύλο κύκλο ροής γεγονότων μίας στείρας και άχρωμης καθημερινότητας.
“Έτρεχα. Έτρεχα τόσο πολύ, που δεν άκουγα το κελάηδημα των πουλιών, δεν έβλεπα την ομορφιά των δέντρων και το κυριότερο δεν ξεζούμισα τις στιγμές με αυτούς που αγαπούσα και θα μπορούσα να αγαπήσω”, θα μπορούσε να ήταν η φράση. Όμως, δεν σαν κρύβω πως δεν τη συγκράτησα με ακρίβεια, ούτε καν από ποια χείλη βγήκε, αν και έχω την αίσθηση πως μάλλον ήταν από αυτά της Jessica Chastain. Αποκόμισα την αίσθηση της, την ουσία της και αυτό, το οποίο θα με έκανε να αισθανθώ κερδισμένος.
Ημέρα Δευτέρα. Προσπερνάμε δίχως δεύτερης ευκαιρίας βλέμματα. Tο οξύμωρο σχήμα που σκάρωσε ο Μπαλάφας, “Πώς αυτοί που βλέπουν έχουν μάτια τυφλά”, αντιπροσωπεύει το πρόσωπο, το οποίο διαθέτει τα εφόδια, να αντιληφθεί, να συμπονέσει, να διορθώσει και την επιλογή του να αγνοήσει και να υποβαθμίσει στο βωμό του εγώ.
Αποκλειστική αφοσίωση στην αποπληρωμή, στη δουλεία, στο να βγει μία ακόμα ώρα, μία μέρα χωρίς υλικές κατά βάση απώλειες. Η προσοχή στον εαυτό μας, αναλογεί με δύο στιγμές στο καθρεπτισμένο είδωλο μας σε κάποια πόρτα του μετρό.
Δεν βγάζω εαυτόν εκτός της μάζας. Δεν θεωρώ πως είναι λίγες οι φορές που δεν μοιράστηκα, αν και ήρθα σε επαφή με χιλιάδες ανθρώπους μία κουβέντα. Από την άλλη μεριά δεν ήταν και λίγες οι φορές που θέλησα να το κάνω, το επιδίωξα και το τραγικό άσχημο ποσοστό επιτυχίας μου, με γέμισε σαν άδεια διψασμένη κανάτα εγκαταλειμμένου σπιτιού. Ίσως το ότι εγκαταλείψαμε το μέσα μας, να ερμηνεύει την εγκατάλειψη του έξω, που οδήγησε στην ψυχοφθόρα εξαθλίωση.
Ακόμα και στις δικές της πτυχές όμως, βρίσκει κανείς την πρωτοτυπία, την ομορφιά του να ζεις και να ξυπνάς με ένα χαμόγελο καρφιτσωμένο στο πρόσωπο σου. Με εξέπληξε όταν άκουσα τον πιτσιρικά τσιγγάνο, να μοιράζεται μαζί μας την ‘Πριγκιπέσσα”. Συνήθως, ακόμα και οι πλανόδιοι αναλώνονται στα τετριμμένα. Όμως αυτό το παιδάκι κατόρθωσε να συνδυάσει την μουσική του σήμερα (Μάλαμας), με αυτή του χτες (Βαμβακάρης), γεμίζοντας τη ζωή μας, με ένα όμορφο soundtrack, ευχάριστο, γεμάτο, μελαγχολικό και νοτιοευρωπαϊκής ιδιοσυγκρασίας, όπως αυτά του Yann Tiersen στην ευρέως γνωστή ταινία, “Αmelie”. Στο μουντό δόθηκε χρώμα και σε μένα ένας ακόμα λόγος αναζήτησης, του τι υπάρχει πιο πέρα. Έξω από τα όρια μίας τρύπιας μέρας…
Το 3point magazine είναι ένα οριζόντια δομημένο μέσο που πιστεύει ότι η γνώμη όλων έχει αξία και επιδιώκει την έκφρασή της. Επικροτεί τα σχόλια, την κριτική και την ελεύθερη έκφραση των αναγνωστών του επιδιώκοντας την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Σε μια εποχή όμως που ο διάλογος τείνει να γίνεται με όρους ανθρωποφαγίας και απαξίωσης προς πρόσωπα και θεσμούς, το 3point δεν επιθυμεί να συμμετέχει. Για τον λόγο αυτόν σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού, σεξιστικού περιεχομένου θα σβήνονται χωρίς ειδοποίηση του εκφραστή τους.
Ακόμα, το 3point magazine έχει θέσει εαυτόν απέναντι στο φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, σχόλια ανάλογου περιεχομένου θα έχουν την ίδια μοίρα με τα ανωτέρω, τη γνωριμία τους με το "delete".
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του 3point.