Λένε ότι η ιστορία επαναλαμβάνεται. Για τη Νότιο Αφρική είτε η ιστορία επαναλαμβάνεται είτε δυστυχώς τίποτα δεν άλλαξε τόσο δραστικά όσο φαίνεται στην δημοκρατική πλέον(;) αυτή χώρα.
Η είδηση της αιματηρής κατάπνιξης από τις δυνάμεις της αστυνομίας της απεργίας των Νοτιοαφρικανών εργατών στην Μαρικάνα-που φαίνεται αρχικά να πέρασε στα ψιλά απόν τον διεθνή τύπο-δεν γινόταν να μην θυμίσει γεγονότα από μια άλλη Νότια Αφρική, αυτή του φυλετικού διαχωρισμού, του Απαρτχάιντ.
18 χρόνια μετά από την Ν.Αφρική του ρατσισμού, της ανισότητας και της εκμετάλλευσης οι γηγενείς μαύροι εργάτες των ορυχείων της Μαρικάνας παλεύουν ξανά για ισότητα (συγκεκριμένα για να έχουν ίσο μισθό με εκείνο που παίρνουν άλλοι εργαζόμενοι) ή πιο σωστά παλεύουν και πάλι για την κοινωνική(και φυλετική, οι μαύροι συνεχίζουν να κατέχουν τις χαμηλότερες θέσεις στην κοινωνία ενώ οι λευκοί συνεχίζουν να εκμεταλλεύονται τον πλούτο της Ν.Αφρικής) ισότητα που δεν ήρθε ποτέ στην ουσία. 51 χρόνια πριν οι πατεράδες και οι παππούδες τους είχανε κάνει το ίδιο.
Η Σφαγή του Σάρπβιλ
Ήταν 21 Μαρτίου του 1960 και στην Νότιο Αφρική ίσχυε το καθεστώς του Απαρτχάιντ. Αν και αποτελούσαν το 90% του πληθυσμού της χώρας οι μαύροι γηγενείς θεωρούνταν κατώτεροι από τους μειοψηφούντες λευκούς. Εκείνη την μέρα μια ομάδα 5.000 ανθρώπων βγαίνει στους δρόμους για να διαμαρτυρηθεί ζητώντας ίσα δικαιώματα. Το πλήθος κατευθύνεται προς το αστυνομικό τμήμα του Σάρπβιλ. Κατά την διάρκεια της διαδήλωσης όλο και περισσότεροι μαύροι ενώνονται με την πορεία ο αριθμός της οποία άγγιξε τους 19.000 ανθρώπους. Όταν η πορεία φτάνει στο αστυνομικό τμήμα οι λίγες αστυνομικές δυνάμεις ανοίγουν πυρ σκοτώνοντας 69 ανθρώπους ανάμεσα τους γυναίκες και παιδιά ενώ τραυματίζονται άλλοι 180. Η σφαγή του Σάρπβιλ έμεινε στην ιστορία ως η αρχή του τέλους του Απαρτχάιντ αν και αυτό κράτησε άλλα 30 χρόνια. Ήταν η αρχή όπου η διεθνής κοινή γνώμη είδε το αληθινό πρόσωπο του Απαρτχάιντ. Όλο και περισσότερες χώρες κήρυξαν εμπάργκο και η Ν.Αφρική βρέθηκε σε διεθνής απομόνωση.
Οι μνήμες που ξυπνούν
«Η αστυνομία της Νότιας Αφρικής αναγκάστηκε να ανοίξει πυρ για να αμυνθεί από επιτιθέμενους ένοπλους διαδηλωτές» είπε ο επικεφαλή της αστυνομίας Ρία Φιγιέγκα για την εκτέλεση των εργατών-απεργούντων. Τραγική ειρωνεία; Τα ίδια λόγια είχε χρησιμοποιήσει 51 χρόνια πριν ο τότε επικεφαλής της αστυνομίας του Σάρπβιλ.
Και τότε όπως και τώρα είχαν αναγνωριστεί στους αστυνομικούς γελοία ελαφρυντικά, όπως αυτό της απειρίας και της άμυνας απέναντι σε ένα επιτιθέμενο πλήθος. Αντίστοιχα οι διαδηλωτές παρουσιάστηκαν με ευκολία σαν βίαιοι και αγριεμένοι με λόγχες και ξύλα που μετατράπηκαν σε βαρύ οπλισμό έτσι όπως οι πέτρες που κρατούσαν κάποιοι στην διαδήλωση του 1960 είχαν μετατραπεί σε όπλα. Αναρωτιέμαι αλήθεια πόσο διαφέρουν οι παρακάτω δηλώσεις… Πόσο διαφέρει τελικά η Νότιος Αφρική του Απαρτχάιντ με την αυτή του σήμερα;
«Αυτή η κουλτούρα της βίας πρέπει οπωσδήποτε να αλλάξει. Η συμπεριφορά των Ζουλού δεν είναι αποδεκτή για την επίλυση των εργατικών διαφορών στη σύγχρονη κοινωνία» (Τζον Ρόμπι, 2012)
«Η νοοτροπία των ιθαγενών δεν τους επιτρέπει να συγκεντρώνονται ειρηνικά. Για αυτούς οι συγκεντρώσεις ισούνται με βιαιοπραγίες».(Διοικητής της αστυνομίας του Σαρπβιλ, 1960)
Το 3point magazine είναι ένα οριζόντια δομημένο μέσο που πιστεύει ότι η γνώμη όλων έχει αξία και επιδιώκει την έκφρασή της. Επικροτεί τα σχόλια, την κριτική και την ελεύθερη έκφραση των αναγνωστών του επιδιώκοντας την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Σε μια εποχή όμως που ο διάλογος τείνει να γίνεται με όρους ανθρωποφαγίας και απαξίωσης προς πρόσωπα και θεσμούς, το 3point δεν επιθυμεί να συμμετέχει. Για τον λόγο αυτόν σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού, σεξιστικού περιεχομένου θα σβήνονται χωρίς ειδοποίηση του εκφραστή τους.
Ακόμα, το 3point magazine έχει θέσει εαυτόν απέναντι στο φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, σχόλια ανάλογου περιεχομένου θα έχουν την ίδια μοίρα με τα ανωτέρω, τη γνωριμία τους με το "delete".
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του 3point.