Μάρτιος 2011. Ο Καρμέλο Άντονι απαιτεί από τους Ντένβερ Νάγκετς, την ομάδα που είχε περάσει όλη την καριέρα του ως τότε, να τον ανταλλάξει στους Νικς της Νέας Υόρκης.
Οι Νάγκετς, γνωρίζοντας ότι θα μπορούσαν να τον χάσουν για το τίποτα σε λίγους μήνες, μπαίνουν σε διαπραγματεύσεις. Εκεί ζητούν γη και ύδωρ για να συναινέσουν στη μετακίνηση: 2-3 νεαρούς παίκτες με λαμπρό μέλλον, δύο καλούς ρολίστες και δύο μελλοντικές επιλογές στο ντραφτ. Ζητούν ουσιαστικά από τους Νικς να υποθηκεύσουν το μέλλον τους, κάτι που ο τότε πρόεδρος Ντόνι Γουόλς διστάζει να κάνει, καθυστερώντας τη συμφωνία.
Ο Γουόλς έπαιζε το παιχνίδι της λογικής. Άλλωστε ο Μέλο όδευε προς την ελεύθερη αγορά, και από τη στιγμή που η καρδιά του είχε ήδη διαλέξει την Νέα Υόρκη, δεν υπήρχε λόγος να παραχωρηθούν τόσα πολλά περιουσιακά στοιχεία για να αποκτηθεί νωρίτερα. Όμως ο Άντονι ήταν αποφασισμένος να πιέσει για την ολοκλήρωση της ανταλλαγής. Όχι τόσο γιατί ανυπομονούσε να γίνει μέλος της ομάδας, όσο για να εξασφαλίσει περισσότερα χρήματα σε σχέση με το αν υπέγραφε νέο συμβόλαιο το καλοκαίρι.
Οι συζητήσεις είχαν φτάσει περίπου σε αδιέξοδο, μέχρι την παρέμβαση του ιδιοκτήτη των Νικς, Τζέιμς Ντόλαν. Με δική του πρωτοβουλία, οι Νάγκετς πήραν ό,τι ζητούσαν και ακόμα κάτι παραπάνω. Ο Ντόλαν ασφαλώς δεν σκεφτόταν με μπασκετικούς όρους, αλλά με όρους μάρκετινγκ. Η παρουσία του Άντονι στο Μάντισον Σκουέρ Γκάρντεν, το οποίο περνούσε τότε από μια ανακαίνιση ενός δισεκατομμυρίου δολαρίων, ήταν μια εγγυημένη μηχανή κοπής χρημάτων.
Ο Ντόλαν είναι από τους πιο μισητούς ιδιοκτήτες σε όλα τα σπορ των ΗΠΑ από τους οπαδούς της δικής του ομάδας. Όχι άδικα. Πρώτα τσακώθηκε με τον επιτυχημένο προπονητή Τζεφ Βαν Γκάντι, ο οποίος είχε οδηγήσει τους Νικς στους Τελικούς του 1999, εξαναγκάζοντάς τον σε παραίτηση. Λίγα χρόνια αργότερα προσέλαβε τον Αϊζέια Τόμας για να τρέξει το μπασκετικό σκέλος του franchise.
Η εποχή του Τόμας αποδείχθηκε καταστροφική. Ένα διαρκές κυνήγι ακριβοπληρωμένων σταρ που υποτίθεται ότι θα οδηγούσαν τους Νικς στη Γη της Επαγγελίας, ενώ στην πραγματικότητα τους έχωναν βαθύτερα στην ανυπαρξία. Όσο σπουδαίος μπασκετμπολίστας υπήρξε ο “Ζέκε” ως ηγέτης των θρυλικών Bad Boys του Ντιτρόιτ, τόσο βλακώδεις ήταν οι διοικητικές του αποφάσεις.
Από το 2001 και μετά οι Νικς έμεναν διαρκώς να κοιτάζουν τα πλέι-οφ με το κιάλι. Παρόλα αυτά, ο Ντόλαν εξακολουθούσε να δείχνει στον Τόμας τυφλή εμπιστοσύνη. Όμως με τις αποτυχίες να συσσωρεύονται, δεν του είχε μείνει άλλη επιλογή από να του δείξει την πόρτα, έστω και διστακτικά.
Με την προτροπή του τότε κομισάριου του ΝΒΑ και γνωστού φίλου των Νικς, Ντέιβιντ Στερν, ο Ντόλαν προσέλαβε τον Γουόλς για την νευραλγική αυτή θέση. Ο Γουόλς, πρώην πρόεδρος των Ιντιάνα Πέισερς, εκπροσωπούσε την ακριβώς αντίθετη φιλοσοφία από εκείνη του Τόμας. Αντί για φανταχτερές κινήσεις με μπόλικο ρίσκο, προτιμούσε τη συνετή διαχείριση του σάλαρι καπ και το σταδιακό χτίσιμο ενός ικανού ρόστερ. Αντί για νίκη τώρα, κήρυττε υπομονή.
Ο Γουόλς ανέλαβε το 2008 και γρήγορα άρχισε να διαλύει το ελαττωματικό ρόστερ, με το βλέμμα στραμμένο στο 2010 και τον ΛεΜπρόν Τζέιμς. Όταν εκείνος προτίμησε το Μαϊάμι, οι Νικς στράφηκαν στον Αμάρε Στάνταμαϊρ ως βραβείο της παρηγοριάς. Με τον STAT σε πρωταγωνιστικό ρόλο και μερικές ακόμα αξιόλογες προσθήκες οι Νικς άρχισαν να παίζουν συμπαθητικό μπάσκετ και να κινούνται σε τροχιά πλέι-οφ. Ξαφνικά είχαν γίνει ξανά ελκυστικοί.
Ο Καρμέλο Άντονι γεννήθηκε στο Μπρούκλιν και σε ηλικία 8 ετών η οικογένειά του μετακόμισε στην Βαλτιμόρη. Επέστρεψε στην Νέα Υόρκη για να παίξει στο κολέγιο του Σίρακιους, το οποίο οδήγησε ως πρωτοετής στον μοναδικό τίτλο NCAA της ιστορίας του, το 2003. Στο τέλος της σεζόν δήλωσε συμμετοχή στο ντραφτ, όπου επιλέχθηκε στο Νο3 από τους Νάγκετς. Απέκτησε γρήγορα τη φήμη του ασταμάτητου σκόρερ, ωστόσο οι ομάδες του δεν γνώρισαν μεγάλες επιτυχίες πέρα από μια συμμετοχή στους Τελικούς της Δύσης το 2009.
Ο Μέλο ένιωθε τον εαυτό του Νεοϋορκέζο και προσδοκούσε να επιστρέψει για να ζήσει εκεί μια μέρα. Τον Μάρτιο του 2011 οι συνθήκες έμοιαζαν καταλληλότερες από ποτέ. Όχι μόνο μπορούσε να εξαναγκάσει την έξοδό του από το Ντένβερ, αλλά οι Νικς διέθεταν πλέον έναν δευτεροκλασάτο σταρ, με τον οποίο θα έφτιαχνε ένα δυναμικό δίδυμο για να φτάσει σε ένα πρωτάθλημα.
Πιέζοντας, ωστόσο, για την πραγματοποίηση εκείνης της ανταλλαγής προκειμένου να μην χάσει δολάρια, ο Άντονι έκανε στην πραγματικότητα κακό στις δικές του φιλοδοξίες. Ό,τι ταλέντο είχε μαζέψει ο Γουόλς με κόπο κατά την προηγούμενη διετία, πήρε τον δρόμο για το Ντένβερ. Οι Νικς έμειναν σχεδόν απογυμνωμένοι να ψάχνουν για ένα νέο ρόστερ γύρω από τους δύο τους σταρ.
Η παραίτηση του Γουόλς το καλοκαίρι του 2011 σήμανε την επιστροφή της Νέας Υόρκης στην εποχή των αμφίβολων αποφάσεων. Αντί να βγουν στην αγορά για έναν γκαρντ κορυφαίου επιπέδου που θα έφτιαχνε παιχνίδι για τους Άντονι και Στάνταμαϊρ, οι νυν ιθύνοντες αποφάσισαν πως η ομάδα χρειαζόταν ένα καλό αμυντικό ψηλό. Έτσι προτίμησαν να δώσουν ένα ακριβό συμβόλαιο στον Τάισον Τσάντλερ, φρέσκο τότε από το πρωτάθλημα με τους Ντάλας Μάβερικς.
Στα χαρτιά, η τριάδα του frontcourt έμοιαζε η πιο δυνατή στο ΝΒΑ. Τα βεβαρημένα γόνατα του Στάνταμαϊρ είχαν άλλη άποψη. Οι τραυματισμοί έβγαλαν το πλάνο από τις ράγες και οι Νικς γνώρισαν μία ακόμα έξοδο στον πρώτο γύρο των πλέι-οφ.
Tη σεζόν 2012-2013 η εικόνα ήταν διαφορετική. Οι Νικς έπαιξαν το καλύτερό τους μπάσκετ με καθοδηγητή τον πολύπειρο Τζέισον Κιντ, κερδίζοντας 54 παιχνίδια και την κορυφή της Ατλάντικ Ντιβίζιον για πρώτη φορά έπειτα από δύο δεκαετίες. Στα πλέι-οφ έπεσαν θύμα έκπληξης από τους Πέισερς στον δεύτερο γύρο, όμως η γενική αίσθηση ήταν πως είχαν βρει τη συνταγή για να κάνουν το βήμα παραπάνω.
Η πραγματικότητα της περσινής χρονιάς αποδείχθηκε ολέθρια. Η επανεμφάνιση των τραυματισμών, η απώλεια του Κιντ που έγινε προπονητής των Μπρούκλιν Νετς και η αλλαγή του επιτυχημένου στιλ παιχνιδιού με την αψυχολόγητη ανταλλαγή για τον Αντρέα Μπαρνιάνι, έστειλαν τους Νικς εκτός πλέι-οφ. Ο Άντονι, ο οποίος για δεύτερη σερί σεζόν έγραφε τα καλύτερα στατιστικά της καριέρας του, έμεινε να κουνάει το κεφάλι του μπροστά σε αυτή την κατακόρυφη πτώση.
Ο 30χρονος πλέον Μέλο έμοιαζε έτοιμος να εγκαταλείψει το καράβι το φετινό καλοκαίρι, όταν και θα είχε τη δυνατότητα να δοκιμάσει την ελεύθερη αγορά. Αυτός ήταν ο μεγάλος εφιάλτης του Ντόλαν. Το αφεντικό των Νικς συνειδητοποίησε πως ο μοναδικός τρόπος για να κρατήσει την κότα με τα χρυσά αυγά, ήταν ο ίδιος να κάνει εντελώς στην άκρη και να βρει κάποιον με αξιοσέβαστη φήμη για την προεδρία. Εκεί πέτυχε τζακ-ποτ, πείθοντας τον Φιλ Τζάκσον να μετακομίσει στην Νέα Υόρκη μαζί με τα 13 δαχτυλίδια του για να αναλάβει εν λευκώ το μπασκετικό τμήμα.
Έστω κι αν δεν είχε προηγούμενη πείρα σε διοικητική θέση, ο Τζάκσον ξεκαθάρισε από νωρίς τον στόχο του να εγκαθιδρύσει σταδιακά μια κουλτούρα νικητή στη Νέα Υόρκη. Η πρώτη του κίνηση ήταν να προσλάβει τον παλιό του παίκτη, Ντέρεκ Φίσερ, ως χεντ κόουτς για να διδάξει στην ομάδα την αγαπημένη του τριγωνική επίθεση.
Το μπουκωμένο σάλαρι καπ των Νικς δεν επέτρεπε άμεση βελτίωση του ρόστερ, όμως ο Τζάκσον κατέφυγε στην δημιουργικότητά του. Έστειλε τον Τσάντλερ πίσω στο Ντάλας και πήρε τον Χοσέ Καλντερόν, τον βετεράνο πόιντ γκαρντ με στοιχεία που ταιριάζουν γάντι στο νέο σύστημα της ομάδας. Ο Άντονι ενέκρινε την ανταλλαγή, ωστόσο εξακολουθούσε να θέλει να δει τι υπήρχε εκεί έξω. Έτσι επισκέφτηκε διαδοχικά το Σικάγο, το Χιούστον, το Ντάλας και το Λος Άντζελες.
Η μεγαλύτερη απειλή για τις ελπίδες των Νικς να τον κρατήσουν ήταν οι Μπουλς. Μία ομάδα έτοιμη για πρωταθλητισμό, από την οποία έλειπε μόνο ένας δεινός σκόρερ. Το μειονέκτημα του Σικάγο ήταν η αδυναμία να προσφέρει πάνω από 80 εκ. δολάρια για τέσσερα χρόνια, την ώρα που η Νέα Υόρκη μπορούσε να δώσει μέχρι και 129 εκατομμύρια για πέντε χρόνια.
Ο Μέλο βρέθηκε σε δίλημμα. Η σφοδρή του επιθυμία για ένα πρωτάθλημα έβαλε το Σικάγο έντονα στο μυαλό του. Τελικά έκανε πίσω, ανακοινώνοντας την παραμονή του στους Νικς με το εξής μήνυμα: “Η καρδιά μου ποτέ δεν αμφιταλαντεύτηκε”.
Πολλοί έσπευσαν να τον κατηγορήσουν για υποκρισία. Είπαν ότι, παρά τις δηλώσεις του για το αντίθετο, οι πράξεις του δείχνουν πως δεν τον ενδιαφέρει να κερδίσει, παρά μονάχα να βγάλει τα περισσότερα χρήματα, όπως είχε κάνει τον Μάρτιο του 2011.
Η αλήθεια είναι ότι οι Μπουλς έμοιαζαν ως ο πιο σίγουρος δρόμος για την επιτυχία από τις υπόλοιπες επιλογές. Όμως ποιος άνθρωπος στα καλά του μπορεί να αφήσει 50 εκατομμύρια πάνω στο τραπέζι;
Είναι περίπου βέβαιο πως χωρίς την παρουσία του Τζάκσον ο Άντονι θα είχε φύγει από τη Νέα Υόρκη. Η αγάπη του για την πόλη και η απροθυμία του να ξεριζώσει την οικογένειά του από εκεί δεν θα αρκούσαν για να τον κρατήσουν σε ένα τοξικό μπασκετικό περιβάλλον. Όμως με τον Ζεν Μάστερ στο κουμάντο κάτι δείχνει να αλλάζει στο Μεγάλο Μήλο.
Ο Τζάκσον ήθελε πάση θυσία να κρατήσει τον Άντονι, καθώς τον προορίζει για τον ρόλο που κάποτε είχαν ο Μάικλ Τζόρνταν και ο Κόμπι Μπράιαντ στην τριγωνική επίθεση των Μπουλς και των Λέικερς, αντίστοιχα. Και τελικά κατάφερε να του πουλήσει αυτό το όραμα – στην κυριολεξία (124 εκατομμύρια).
Κανείς δεν ξέρει πώς θα εξελιχθούν τα πράγματα. Κανείς δεν μπορεί να δώσει εγγυήσεις για την επιτυχία. Μπορεί οι Μπουλς όντως να κέρδιζαν με τον Μέλο, μπορεί και να άνοιγαν μια τρύπα στο νερό. Αντίστοιχα, μπορεί οι Νικς να κάνουν παρέλαση στην 5th Avenue σε λίγα χρόνια, μπορεί και να χτυπούν το κεφάλι τους στον τοίχο που πληρώνουν 28 εκατομμύρια έναν 35χρονο ξεθωριασμένο σταρ.
Το μόνο σίγουρο αυτή τη στιγμή είναι ότι οι Τζάκσον και Άντονι πόνταραν τα ρέστα τους ο ένας στον άλλον.
Το 3point magazine είναι ένα οριζόντια δομημένο μέσο που πιστεύει ότι η γνώμη όλων έχει αξία και επιδιώκει την έκφρασή της. Επικροτεί τα σχόλια, την κριτική και την ελεύθερη έκφραση των αναγνωστών του επιδιώκοντας την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Σε μια εποχή όμως που ο διάλογος τείνει να γίνεται με όρους ανθρωποφαγίας και απαξίωσης προς πρόσωπα και θεσμούς, το 3point δεν επιθυμεί να συμμετέχει. Για τον λόγο αυτόν σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού, σεξιστικού περιεχομένου θα σβήνονται χωρίς ειδοποίηση του εκφραστή τους.
Ακόμα, το 3point magazine έχει θέσει εαυτόν απέναντι στο φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, σχόλια ανάλογου περιεχομένου θα έχουν την ίδια μοίρα με τα ανωτέρω, τη γνωριμία τους με το "delete".
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του 3point.