Get Low

Το 1937, ένας αγρότης – ξυλουργός από το Τενεσί, αποφασίζει ότι θα ήθελε να παραστεί στην κηδεία του. Η τοπική εφημερίδα κοινοποιεί την πρόθεσή του, την είδηση τσιμπάνε τα μεγάλα ειδησεογραφικά δίκτυα και σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα, ο κύριος Felix Breazeale γίνεται ο πιο διάσημος πολίτης του Τενεσί. Στην κηδεία του, που τελικά πραγματοποιήθηκε το 1938, παραβρέθηκαν τουλάχιστον 8 χιλιάδες άνθρωποι και το παράδοξο αυτό γεγονός απαθανατίστηκε από κάμερες, καλύφθηκε από ρεπόρτερ, και συζητήθηκε όσο λίγα εκείνη τη χρονιά.

Η ταινία Get Low (2009) του Aaron Schneider βασίζεται μεν σε αυτό το περιστατικό, αλλά όπως γίνεται συνήθως, οι σεναριογράφοι θεώρησαν ότι έλειπε το δραματικό στοιχείο από τα πραγματικά γεγονότα κι έτσι σκαρφίστηκαν ένα τραγικό μυστικό που ο Felix θα αποκάλυπτε στην κηδεία του για να εξιλεωθεί.

Θα έλεγα ότι σεναριακά, παρόλο που είναι καλογραμμένο το σενάριο, η ταινία υστερεί. Σα να επέλεξαν οι σεναριογράφοι να εστιάσουν σε λάθος σημείο. Όλη η προσοχή στρέφεται στο μυστικό που κρύβει 40 χρόνια ο Felix, ενώ η ταινία θα μπορούσε να ασχοληθεί περισσότερο με την ιδέα του πώς να είναι να μπορεί κανείς να παραβρεθεί στην κηδεία του και να ακούσει τι λέγεται για αυτόν, ή ακόμα και με τη σχέση που έχουμε με το θάνατο και το πρόβλημα που παρουσιάζουμε οι περισσότεροι, να τον αποδεχτούμε ως τη μόνη κατάληξη. Αφού δεν μπορούμε να το γλιτώσουμε, γιατί να μην το δούμε σαν ευκαιρία για ένα πάρτι; Και ποιος θέλει να χάσει ένα καλό πάρτι, ειδικά όταν γίνεται για τον ίδιο;

Με ηθοποιούς όπως ο Robert Duvall, η Sissy Spacek κι ο Bill Murray, το Get Low πείθει από την αρχή ότι πρόκειται για μια, τουλάχιστον, αξιόλογη ταινία. Ο Duvall ως Felix, κινείται με ευκολία από το ρόλο του αγροίκου ερημίτη σε αυτόν του γόη περασμένων εποχών. Η Spacek, στο ρόλο της Mattie, εμφανίζεται ξαφνικά από το μακρινό παρελθόν του για να τον εξανθρωπίσει στα μάτια των άλλων, με τον αλέγκρο τρόπο της και τον αέρα μιας δυναμικής γυναίκας που ορίζει τον εαυτό της. Ο Murray, ο σχεδόν γλοιώδης ιδιοκτήτης του γραφείου τελετών, εκπροσωπεί επάξια όλους τους επαγγελματίες που κάνουν τα πάντα για να επιβιώσει η επιχείρησή τους, που έχουν μάθει να ζουν με το άγχος, να γίνονται εφευρετικοί και αντισυμβατικοί, να
ελίσσονται, να ρισκάρουν, να ισορροπούν μεταξύ ήθους και ανηθικότητας, και ενίοτε να γελοιοποιούνται.

Πέρα από τα ονόματα που εξασφάλισαν οι παραγωγοί του αψεγάδιαστου Road to Perdition (2002), το πιο δυνατό σημείο του Get Low είναι η φωτογραφία. Η αντανάκλαση του φωτός πάνω στις ξύλινες επιφάνειες – το ξύλο παίζει σημαντικό ρόλο στην ταινία, από την καλύβα και το τραπέζι του Felix, στο φέρετρο που φτιάχνει για τον εαυτό του – σα να “αντανακλά” και την άλλη όψη του Felix, ο Felix ως ευαίσθητος, δημιουργικός, ευάλωτος. Η σκηνή, όμως, που πραγματικά εντυπωσιάζει είναι όταν η Mattie επισκέπτεται τον Felix στην καλύβα του, με μόνο φωτισμό τη φλόγα που τρεμοπαίζει στο τζάκι.

Δείτε την αν σας αρέσουν προσεγμένες ταινίες με έντιμους χαρακτήρες κι ένοχα μυστικά. Δείτε το Kit Kittredge: An American Girl (2008), αν θέλετε να δείτε κι άλλη δουλειά του David Boyd (DoP), αν σας αρέσουν οι ταινίες με θέμα την αμερικανική οικονομική ύφεση του ’30 ή αν, όπως εγώ, δεν χορτάσατε την Abigail Breslin στο Little Miss Sunshine (2006). Αν σας αρέσουν οι ταινίες με κηδείες, κορυφαία παραμένει το Death at a Funeral (2007), του Frank Oz (προσοχή στις αμερικανικές απομιμήσεις!). Ακολουθούν το Those Who Love Me Can Take the Train (1998) του Patrice Chéreau (η μόνη στη λίστα που δεν είναι κωμωδία), το Waking Ned Devine (1998) και το Undertaking Betty (2002).

Ιωάννα Νισυρίου