Την τελευταία τετραετία στην Ελλάδα άλλαξαν πολλά. Συνήθως προς το χειρότερο. Οι εικόνες με ανθρώπους να βρίσκουν στέγη σε χαρτόκουτα, άλλους να ψάχνουν φαγητό στα σκουπίδια και άλλους να αυτοκτονούν επειδή δεν μπορούσαν να τα βγάλουν πέρα, αποτελούν πλέον μέρος της καθημερινότητάς μας.
Μαζί με τα χρήματα, ευτυχώς δεν πήγε περίπατο κι η αξιοπρέπεια. Κανείς δεν ζητά λύπηση. Κανείς δεν ζητά έλεος. Απλώς το δικαίωμα να ζει.
“Δεν είμαι ζητιάνος, πουλάω αναπτήρες”
Ένας ηλικιωμένος προσπαθεί να διασχίσει το γεμάτο από κόσμο βαγόνι. Πουλά αναπτήρες. Η φωνή του ίσα-ίσα που καταφέρνει να βγει. Αρκετοί είναι εκείνοι που δείχνουν εντυπωσιασμένοι. Ακόμα και σήμερα, δύσκολα μπορεί να πιστέψει κανείς ότι βλέπει τον παππού του και τη γιαγιά του, να υποχρεώνονται σε πολύωρες περιπλανήσεις για να ζήσουν. Κάποτε υπήρχε σύνταξη. Τώρα υπάρχει η εξαθλίωση.
Κάποτε επίσης οι άνθρωποι άνοιγαν πιο εύκολα το πορτοφόλι τους. Ο παππούς δυσκολευόταν να πουλήσει τους αναπτήρες του αν και η τιμή τους ήταν χαμηλή. Καθώς ετοιμάζεται να βγει τον σταματούν δύο φίλοι. Του δίνουν τα χρήματα, που ζητά αλλά δεν δέχονται να πάρουν τους αναπτήρες. Ο παππούς τούς επιστρέφει τα λεφτά. “Αν θέλετε να με βοηθήσετε θα πάρετε τους αναπτήρες. Δεν παίρνω έτσι χρήματα”. Χάρη σε αυτά θα μπορούσε πιθανότατα να πάρει κάτι να φάει. Να πάει πιο γρήγορα να ξεκουραστεί. Παρόλα αυτά αρνήθηκε. Η τιμή δεν έχει τιμή. Οι φίλοι το κατάλαβαν και αγόρασαν κανονικά τους αναπτήρες.
Γύρισε για δύο ευρώ…
“Σίγουρα θες να μου τα δώσεις;” λέει στον Τάσο ένας νεαρός άστεγος στο Νέο Ηράκλειο. Μόλις συνειδητοποίησε ότι αυτή τη φορά στη χούφτα του δεν κρατούσε κάποιο εικοσάλεπτο, αλλά ένα κέρμα των δύο ευρώ τα επέστρεψε. Ο Τάσος του χαμογέλασε και του είπε “Σίγουρα”. Αρκούσε η χειρονομία. Τη στιγμή που εκείνος πεινούσε, σκέφτηκε ότι μπορεί να έγινε λάθος και να στερεί τα χρήματα από έναν άνθρωπο που θέλησε να τον βοηθήσει. Δείγμα πραγματικής αλληλεγγύης.
“Μη μου το δίνεις, μάθε με να το φτιάχνω”
Το φαινόμενο της φτώχειας δεν αποτελεί… προνόμιο μόνο του κέντρου της Αθήνας. Στα Μέγαρα συναντά κανείς επίσης συχνά περιπτώσεις ανθρώπων που έχουν χάσει τα πάντα και βρίσκονται στο δρόμο. Λίγο έξω από γνωστό φαστφουντάδικο βρίσκεται τυλιγμένος με μια κουβέρτα ένας άνδρας. Του προσφέρεται ένα χάμπουργκερ. Ευγενικά αρνείται. “Είμαι μουσουλμάνος, δεν τρώω χοιρινό”, εξηγεί, αλλά πριν προλάβουν να φύγουν εκείνοι που το έδωσαν, τους ζητά μια χάρη. “Δεν θέλω ο κόσμος να μου δίνει φαγητό, αλλά να με μάθει να το φτιάχνω”.
Η κοινωνία μας δεν χωρά ανθρώπους που θέλουν να είναι χρήσιμοι. Είναι αφιλόξενη για τους συνταξιούχους, για τους νέους, για τους μετανάστες, για τους Έλληνες, για τους άπορους, για τους αδύναμους οικονομικά. Τους περιθωριοποιεί και τους συνθλίβει. Τους μετατρέπει σε νομάδες στην ίδια τους την πόλη. Η κοινωνία όμως σε ποιον ανήκει; Στα συμφέροντα ή σε όσους την αποτελούν;
Κώστας Παπαντωνίου
Το 3point magazine είναι ένα οριζόντια δομημένο μέσο που πιστεύει ότι η γνώμη όλων έχει αξία και επιδιώκει την έκφρασή της. Επικροτεί τα σχόλια, την κριτική και την ελεύθερη έκφραση των αναγνωστών του επιδιώκοντας την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Σε μια εποχή όμως που ο διάλογος τείνει να γίνεται με όρους ανθρωποφαγίας και απαξίωσης προς πρόσωπα και θεσμούς, το 3point δεν επιθυμεί να συμμετέχει. Για τον λόγο αυτόν σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού, σεξιστικού περιεχομένου θα σβήνονται χωρίς ειδοποίηση του εκφραστή τους.
Ακόμα, το 3point magazine έχει θέσει εαυτόν απέναντι στο φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, σχόλια ανάλογου περιεχομένου θα έχουν την ίδια μοίρα με τα ανωτέρω, τη γνωριμία τους με το "delete".
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του 3point.