Συζητώντας με φίλους για την κρίση του ελληνικού ραδιοφώνου στα FM κυρίως της Αθήνας, διαπίστωσα μια κοινή δυσαρέσκεια: και τι σταθμό να ακούσω πια;
Ο τρόπος με τον οποίο αντιμετωπίζουμε το ζήτημα της μουσικής αντανακλά λίγο πολύ τον τρόπο με το οποίο μάθαμε να λειτουργούμε. Όπως καταναλώνουμε το φαγητό ή το ποτό, με τον ίδιο τρόπο καταναλώνουμε και τη μουσική σαν μια αυτοματοποιημένη συνήθεια. «Δεν χρειαζόμαστε μόνο την ποιότητα σε αυτή τη ζωή» μου απαντά μια φίλη ακούγοντας Lady Gaga την ώρα που έβαζε κραγιόν για να συναντήσει τον καλό της. Σκέφτηκα τότε, πως ενώ οι άνθρωποι αναζητούν την ποιότητα σε κάθε επίπεδο της εξουθενωτικής ζωής τους, στις σχέσεις τους με τους άλλους, στους φίλους και τους συντρόφους τους, γιατί η μουσική και το ραδιόφωνο να αποτελούν εξαίρεση;
Τα playlists και η επανάληψη των τραγουδιών δημιουργούν συνήθειες που ελάχιστα διαφέρουν από τις συνήθειες που μας επιβάλλει η εμπορευματοποίηση και η διαφήμιση και σε άλλους τομείς της ζωή μας. Το γεγονός ότι πολλοί δεν ενοχλούνται να ακούν τα ίδια και τα ίδια τραγούδια στο Μελώδια, για παράδειγμα, είναι άκρως ανησυχητικό.
Από ό,τι φαίνεται δημιουργείται ένα νέο είδος ακροατή σε ένα πρώτο επίπεδο, και ένα νέο είδος ανθρώπου σε ένα δεύτερο. Δεν μας περιόριζουν μόνο στο τι θα ακούσουμε, αλλά πηγαίνοντας λίγο παρά πέρα, θέλουν να μας κάνουν να μην ακούμε, να μην μας νοιάζει τι ακούμε. Με τον ίδιο τρόπο που κάποιοι προσπαθούν μας πείσουν να μην μας νοιάζει τι συμβαίνει γύρω μας.
Πολλοί θεωρούν την ποιότητα συνδεμένη με τα βαρύγδουπα νοήματα, με τις φανφαρολογίες, τα ακατανόητα λόγια και τις βαθυστόχαστες εκφράσεις. Δεν είμαι πια σίγουρη αν αυτό είναι ποιότητα ή η επίφαση της, αν η μορφή καθορίζει και το περιεχόμενο, ή αν απλώς έχουμε μάθει ό,τι μας δυσκολεύει και ό,τι δεν μπορούμε να το κατανοήσουμε να το καταχωνιάζουμε στο κουτί με τα μεγάλα κόκκινα γράμματα «Προσοχή! Πράγματα που απαιτούν σκέψη.»
Η ποιότητα μπορεί να αλλάζει μόρφη, αλλά ποιότικο -ίσως- να είναι αυτό που πάει ένα βήμα παρακάτω τη σκέψη μας, που μας ανοίγει κόσμους, που δεν ήταν κλειστοί αλλά απλώς δεν είχαμε ακόμα ανακαλύψει. Αυτό που ξεχωρίζει από το αυτονοήτο, το εύκολο, το κοινότυπο. Αυτό που δίνει φωνή στα λόγια σου, υπόσταση στις σκέψεις σου και ζωντάνια στο μυαλό σου.
Πλέον έχουμε ένα ραδιόφωνο μόνο για να βγάζει ήχους όταν κάνουμε δουλειές στο σπίτι, όταν βαριόμαστε στο αμάξι ή όταν θέλουμε να διασκεδάσουμε και να πάμε για ποτό. Ένα ραδιόφωνο χωρίς παραγωγούς -γιατι τα λόγια αποσπούν τον ακροατή, άραγε από τι;- και αν όντως υπάρχουν να ακούς ό,τι πιο ανούσιο και περιττό, ραδιόφωνο με playlist, χωρίς φαντασία, χωρίς πρωτοβουλία, χωρίς δημιουργία.
Ενα ραδιόφωνο για να μην σκεφτομάστε και να μας βυθίζει ακόμη περισσότερο στη σιωπή.
(…ένα βράδυ περπατούσα στο δρόμο με κάτι φίλους και τραγουδούσαμε Κιάμο θέλω να πάρω το αίμα μου πίσω πίσω πίσω, γνωρίζοντας όμως ότι τέτοιου είδους τραγούδια είναι σαν τις ατάκες του Σεφερλή, ξέρεις ότι τις λες μόνο για να γελάσεις…)
Το 3point magazine είναι ένα οριζόντια δομημένο μέσο που πιστεύει ότι η γνώμη όλων έχει αξία και επιδιώκει την έκφρασή της. Επικροτεί τα σχόλια, την κριτική και την ελεύθερη έκφραση των αναγνωστών του επιδιώκοντας την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Σε μια εποχή όμως που ο διάλογος τείνει να γίνεται με όρους ανθρωποφαγίας και απαξίωσης προς πρόσωπα και θεσμούς, το 3point δεν επιθυμεί να συμμετέχει. Για τον λόγο αυτόν σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού, σεξιστικού περιεχομένου θα σβήνονται χωρίς ειδοποίηση του εκφραστή τους.
Ακόμα, το 3point magazine έχει θέσει εαυτόν απέναντι στο φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, σχόλια ανάλογου περιεχομένου θα έχουν την ίδια μοίρα με τα ανωτέρω, τη γνωριμία τους με το "delete".
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του 3point.