«Η βραδύτητα» του Μίλαν Κούντερα

Το αίσθημα του εκλεκτού είναι παρόν, λόγου χάρη, σε κάθε ερωτική σχέση. Διότι ο έρωτας, εξ ορισμού, είναι δώρο που δεν το αξίζουμε. Μάλιστα το να σ’αγαπούν χωρίς να το αξίζεις είναι απόδειξη αληθινού έρωτα. Αν μια γυναίκα μου πει: σ’αγαπώ επειδή είσαι έξυπνος, επειδή είσαι τίμιος, επειδή δεν κάνεις απιστίες, επειδή πλένεις πιάτα, εγώ απογοητεύομαι. Αυτός ο έρωτας μοιάζει κάπως ιδιοτελής. Πόσο ωραιότερο είναι ν’ ακούς: είμαι τρελή για σένα κι σας μην είσαι ούτε έξυπνος ούτε τίμιος, κι ας είσαι ψεύτης, εγωιστής, κάθαρμα.

Την αυταπάτη πως είναι εκλεκτός ίσως την πρωτογνωρίζει ο άνθρωπος σαν τροφή, χάρη στις μητρικές φροντίδες, που τις δέχεται χωρίς να τις αξίζει, και τις διεκδικεί παρ’όλα αυτά δυναμικά. Η εκπαίδευση θα ‘πρεπε να τον απαλλάσει από αυτή την αυταπάτη και να του δίνει να καταλάβει πως όλα στη ζωή πληρώνονται. Συχνά όμως είναι πάρα πολυ αργά. Οπωσδήποτε θα έχετε δει το δεκάχρονο κορίτσι που, για να επιβάλλει τη θέληση του στις φίλες του, ξαφνικά, μη βρίσκοντας επιχειρήματα, λέει δυνατά με ανεξήγητη περηφάνια: «Επειδή το λέω εγώ», ή «επειδή το θέλω εγώ». Αισθάνεται εκλεκτή. Κάποια μέρα όμως θα πει «επειδή έτσι θέλω εγώ» και ο κόσμος γύρω της θα καγχάσει.

Τι μπορεί να κάνει, αυτός που θέλει να θεωρείται εκλεκτός, για να αποδείξει πως επιλέχθηκε, για να γίνει πιστευτό και από τον ίδιο και από τους άλλους ότι δεν ανήκει στον χύδην όχλο;