Ήταν ο μάστορας που ήρθε στο σχολείο. Ήταν ο σιδεράς που ήρθε στη γειτόνισσα. Ήταν κάποιος υπεύθυνος στη Νέα Φιλαδέλφεια, στο γήπεδο της Α.Ε.Κ. Ήταν μια μέρα που τα κάγκελα σηκώθηκαν ψηλότερα…
Μπορεί τα κάγκελα στην πάλαι ποτέ έδρα της Α.Ε.Κ. να μπήκαν κάποια στιγμή για να περιορίσουν τους θερμοκέφαλους οπαδούς που ήθελαν να μπουν στο γήπεδο. Το πιο πιθανό, αλλά δεν θα ψάξω πότε μπήκαν και πώς. Πάντα θυμάμαι εικόνες με σκαρφαλωμένους στα πανύψηλα κάγκελα και πάντα να σκέφτομαι κάτι διαφορετικό. Πάντα το παιδί που καβαλάει τα κάγκελα του σχολείου. Όχι γιατί ήταν χουλιγκανάκι, άσχετα τι θα έλεγαν κάποιοι ξινισμένοι περαστικοί. Όχι γιατί ήταν οπαδόπουλα της Α.Ε.Κ. Τόσες ομάδες έχουμε! Άλλος ήταν ο λόγος.
Η εικόνα αυτού που σκαρφαλώνει τα κάγκελα, για εμένα ως παιδί, ανήκε σε εμάς τα παιδιά. Που θέλαμε να πάμε λίγο πιο ψηλά. Που μας έπεσε η μπάλα έξω και θέλαμε να την πιάσουμε. Που θέλαμε να πουλήσουμε μούρη στα κοριτσάκια, αλλά το μονόζυγο ήταν απίθανο και δεν έρχονταν να μας δουν όταν παίζαμε καλή μπαλίτσα. Μα κάποια στιγμή, αυτά τα αναθεματισμένα τα κάγκελα άρχισαν να γίνονται πολύ ψηλά. Κάποια στιγμή αρχίσαμε να κλωτσάμε περισσότερο θες, μάθαμε να σκαρφαλώνουμε θες; Θυμάμαι χαρακτηριστικά πάντως εκείνες τις μέρες.
Μέρες που οι δασκάλες μας, μας κρατούσαν για ένα διάλειμμα λίγο πιο μακριά, για να μην βλέπουμε το φως της οξυγονοκόλλησης. “Ακουμπήσέ το εκεί. Τώρα κράτα, Όχι έτσι ρε, θα πέσει στα παιδιά. Παιδάκια, μην κοιτάτε το φως, τα μάτια σας θα πονάνε μετά.” Και δώστου τζζζτ και πάλι τζζζτ…
Δείτε σήμερα όλα τα σχολεία και βρείτε σε ποια τα κάγκελα έχουν μείνει χωρίς προέκταση. Μερικές ματισιές με την κόλληση και δεν αποδράς το ίδιο εύκολα. Και όταν δεις το κάγκελο να υψώνεται, δύο δρόμους έχεις. Ή το συνηθίζεις και δεν σε νοιάζει, ή αρχίζεις και ξαφνικά το βλέπεις παντού. Ξαφνικά κολλάει το μάτι σου. Μπορεί βέβαια να μην είναι τόσο ηρωικό όσο θέλω να το δείξω.
“Μην πηδήξει και κανένα αλήτης μέσα” θα πει κανένας γονιός, ανήσυχος. Φυσικά. Να προσέχουμε τα παιδιά. Δεν θέλουμε το κακό τους. Αλλά το κάγκελο που κρατάει τον άλλον έξω, κρατάει το παιδί μέσα. Και το παιδί θέλει να βγει έξω, αλλά το εμποδίζει το κάγκελο. Και το παιδί γίνεται ενήλικας και έχει συνηθίσει το κάγκελο. Και ο ενήλικας θέλει να νιώσει οικειότητα και ασφάλεια και αναζητά το κάγκελο. Και το κάγκελο υποκαθιστά κάτι που δεν θα έπρεπε…
Είναι η κρίση που το παιδί θα χτίσει, αν είναι εκεί κανείς να του πει για το ‘”έξω”, χωρίς να κινδυνεύσει από αυτό. Είναι η κρίση του παιδιού που θα το κρατήσει ασφαλές. Είναι η κρίση που θα έχει ενήλικας που θα κουβαλάει παντού μαζί του. Και θα αποδράει. Και θα ξέρει τι έχει έξω. Και δεν θα του λέει κανείς τι να πιστέψει ότι είναι έξω. Και δεν θα χαύει τους διαχωρισμούς που θέλουν να του επιβάλουν. Γιατί τα κάγκελα δεν πάνε παντού. Γιατί δεν μπορούν να σε περιορίζουν για πάντα. Γιατί ο νους μας είναι αληταριό που όλο δραπετεύει.
Το 3point magazine είναι ένα οριζόντια δομημένο μέσο που πιστεύει ότι η γνώμη όλων έχει αξία και επιδιώκει την έκφρασή της. Επικροτεί τα σχόλια, την κριτική και την ελεύθερη έκφραση των αναγνωστών του επιδιώκοντας την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Σε μια εποχή όμως που ο διάλογος τείνει να γίνεται με όρους ανθρωποφαγίας και απαξίωσης προς πρόσωπα και θεσμούς, το 3point δεν επιθυμεί να συμμετέχει. Για τον λόγο αυτόν σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού, σεξιστικού περιεχομένου θα σβήνονται χωρίς ειδοποίηση του εκφραστή τους.
Ακόμα, το 3point magazine έχει θέσει εαυτόν απέναντι στο φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, σχόλια ανάλογου περιεχομένου θα έχουν την ίδια μοίρα με τα ανωτέρω, τη γνωριμία τους με το "delete".
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του 3point.