Στην εφηβεία μας ψάχναμε την επιβεβαίωση. Μεγαλώνοντας, οι ανασφάλειές μας αντί να μειώνονται, ολοένα και αυξάνονται. Τελικά, αναρωτιέμαι, πότε σταματάει να μας κυβερνάει αυτό το μεγάλο εγώ. Κοιτάω μπροστά μου. Υπολογιστής και κινητό. Facebook, Twitter, Instagram. Τραγούδια με ένα ωραίο σχόλιο και 30 like, μια πετυχημένη ατάκα και 20 retweets, μια ωραία φωτογραφία από την παραλία και 25 καρδούλες. Αν δε τα είχα όλα αυτά, άραγε δε θα ήμουν τόσο σημαντική; Ή μήπως τώρα που τα έχω, ξαφνικά με αγάπησε ο κόσμος, έσπασε λίγο την ανασφάλειά μου και έγινα κάποια πιο ορατή στους απ’ έξω;
Ασχολούμαι πολύ με τα social media, και γιατί είναι η φύση της δουλειάς μου τέτοια, αλλά και γιατί μου αρέσει να ασχολούμαι. Μπορώ να σας πω αν θέλετε και πως να ανεβάσετε τα post σας, και πως να «αρέσετε» πιο πολύ. Δε ξέρω όμως αν αυτό είναι το νόημα.
Συζητούσα με ένα φίλο μου, τουιτερά από τους αρκετά γνωστούς, και το σκέφτομαι αρκετά τις τελευταίες μέρες. Η κάθε πλατφόρμα των social media, τελικά, είναι ένας διαφορετικός τρόπος απεικόνισης του εγώ μας, ανάλογα με το πως ο σχεδιαστής είχε φανταστεί το δικό του προσωπικό ναρκισσιστικό εγώ. Και ο ναρκισσισμός στα social media, πλέον, έχει γίνει επιδημία. Μια επιδημία που θυμίζει τη συμπεριφορά των εφήβων που θέλουν να τονώσουν την προσωπική τους εικόνα και την εμπιστοσύνη στον εαυτό τους, λόγω των ανασφαλειών που τους διέπουν.
Ανεβάζουμε μια φωτογραφία και αν δεν έχει απήχηση μπορεί να σκεφτώ, μα μήπως δεν έχω βγει τόσο καλή εδώ; Μήπως πρέπει να την κατεβάσω; Ή γράφω κάτι και αν έχω πολλά σχόλια, αμέσως ανεβαίνει η αυτοπεποίθησή μου και πιστεύω ότι η άποψή μου τελικά μετράει πιο πολύ. Μπορώ να επηρεάσω κόσμο. Μπορώ;
Δε λέω προφανώς ότι όποιος χρησιμοποιεί Facebook ή Twitter γίνεται αυτόματα ωραιοπαθής. Αλλά συνήθως, όσο περισσότερο εθισμένος είναι κάποιος σε αυτά τα μέσα, τόσο περισσότερο θέλει να αναδείξει το εγώ του. Όλα, ο αριθμός των δημοσιεύσεων, των φωτογραφιών, των φίλων/ακολούθων, των check in συνδέονται θετικά με το ναρκισσισμό. Όσα περισσότερα έχουμε, τόσο πιο εγωπαθείς είμαστε. Δε το λέω εγώ, οι έρευνες. Στην ουσία, ό,τι κάνουμε στα social media είναι για να απεικονίσουμε τον εαυτό μας στον κυβερνοχώρο. Ξέρουμε ότι είμαστε καλοί και ωραίοι γιατί μας το λένε. Επίσης, ξέρουμε ότι όσα πιο πολλά like κάνουμε, τόσα πιο πολλά θα μας κάνουνε. Άρα πρέπει να μας αρέσουν κι εμάς οι άλλοι, για να τους αρέσουμε. Μας αρέσει να μας επιβεβαιώνουν, ειδικά όταν στη πραγματική μας ζωή βιώνουμε μια απογοήτευση. Μας αρέσει να κοιτάμε τον εαυτό μας στον καθρέφτη, γι’ αυτό και βγάζουμε selfie. Μπορούμε να ζήσουμε τη ζωή μας όπως και να έχει (YOLO), αρκεί να το δουν όλοι. Έχουμε την πεποίθηση, ότι αν πιστεύαν όλοι τις απόψεις μας, ο κόσμος θα ήταν καλύτερος. Α, και να μη το ξεχάσω, καταβάθος, θέλουμε να γράψουμε τα πάντα για τη ζωή μας και την αυτοβιογραφία μας, γιατί φυσικά είναι πολύ σημαντική.
Για να μη παρεξηγηθώ, δεν έχω κανένα πρόβλημα, με το να αποζητάμε την αποδοχή από τους άλλους και με το να προβάλλουμε τους εαυτούς μας. Και ίσα ίσα, που θεωρώ πως όλα αυτά τα μέσα, μας έχουν κάνει και πολύ καλό σε κάποιο βαθμό, γιατί μαθαίνουμε να κριτικάρουμε, να βλέπουμε και να γνωρίζουμε πολλά παραπάνω πράγματα. Αυτό που με ενοχλεί είναι να βλέπω πως τελικά το μέσο γίνεται αυτοσκοπός. Αντί να παίρνουμε αυτό το εργαλείο και να το χρησιμοποιούμε προς όφελος μας, τελικά καταλήγουμε να χειραγωγούμαστε από αυτό και να πιεζόμαστε για να πάρουμε αυτή την αποδοχή.
Η αποδοχή είναι κάτι το οποίο το έχει ανάγκη ο κάθε άνθρωπος, από την εποχή των σπηλαίων. Μακάρι να μπορούσα να πω πως κι εγώ έχω φτάσει σε ένα επίπεδο που δε με ενδιαφέρει το τι άποψη έχει ο καθένας για μένα ή το πόσο αρεστή είμαι. Θα ήταν ψέμα. Προσπαθώ όμως να μη με νοιάζει. Θέλω να είμαι αρεστή στους ανθρώπους που αγαπάω και είναι κάθε μέρα μαζί μου κι ας μην έχουν καν Facebook. Επίσης, προσπαθώ να γράφω κάτι, επειδή αρέσει σε εμένα και όχι επειδή θα αρέσει στους άλλους. Θέλω να βγάλω μια φωτογραφία και να την κοιτάω και να θυμάμαι την ομορφιά του ηλιοβασιλέματος και όχι τα σχόλια που πήρα στο Instagram. Θέλω να βγαίνω έξω και να γελάω με τους φίλους μου για αυτά που λέμε μεταξύ μας και όχι για τις «έξυπνες» ατάκες που αναρτήθηκαν στο Twitter.
Το πρόβλημα πιστεύω πως δεν είναι ο ναρκισσισμός και το πόσο μας αρέσει ο εαυτός μας. Το πρόβλημα μου είναι ότι προσπαθώντας να μας αρέσει ο εαυτός μας, ξεχνάμε να τον κάνουμε να ζήσει. Και όσο πιο πολύ προσπαθούμε, τελικά τόσο πιο ανασφαλείς γινόμαστε. Και τόσο πιο πολύ χάνουμε πολύτιμες στιγμές.
Το 3point magazine είναι ένα οριζόντια δομημένο μέσο που πιστεύει ότι η γνώμη όλων έχει αξία και επιδιώκει την έκφρασή της. Επικροτεί τα σχόλια, την κριτική και την ελεύθερη έκφραση των αναγνωστών του επιδιώκοντας την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Σε μια εποχή όμως που ο διάλογος τείνει να γίνεται με όρους ανθρωποφαγίας και απαξίωσης προς πρόσωπα και θεσμούς, το 3point δεν επιθυμεί να συμμετέχει. Για τον λόγο αυτόν σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού, σεξιστικού περιεχομένου θα σβήνονται χωρίς ειδοποίηση του εκφραστή τους.
Ακόμα, το 3point magazine έχει θέσει εαυτόν απέναντι στο φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, σχόλια ανάλογου περιεχομένου θα έχουν την ίδια μοίρα με τα ανωτέρω, τη γνωριμία τους με το "delete".
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του 3point.