Η μουσική έχει μια δύναμη που συχνά μας εκπλήσσει. Όχι γιατί δεν το ξέρουμε. Όχι γιατί δεν το έχουμε νιώσει.
Η ανατριχίλα στην ραχοκοκαλιά ή οι τρίχες του χεριού που φουντώνουν απότομα δείχνουν πως οι νότες τρυπώνουν στους πόρους σου και δημιουργούν μια αναστάτωση που καμία δεν της μοιάζει. Λες και η μουσική παύει να μπαίνει από τα αυτιά και να κάθεται στο κεφάλι σου. Λες και μουλιάζεις σε μελωδίες που μπαίνουν απ’ όλο σου το σώμα. Απ’ όλο σου το είναι.
Συγκλονιζόμαστε με κομμάτια που έχουν μια ιδιαίτερη σημασία ή χροια για εμάς. Τις υπόλοιπες ώρες, μπορούμε να ακούμε μουσική, με πολλή αγάπη, χωρίς κάθε στιγμή να έχει την ίδια συγκλονιστική βαρύτητα. Απλά με την ατμόσφαιρα να γίνεται πιο ευχάριστη.
«Βγάλτο, έλα, αρκετά το ακούσαμε!» ακούω έναν φίλο να μου λέει σε ανύποπτη στιγμή.
Εκπληκτος, σηκώνω το κεφάλι μου απ’ αυτό που διάβαζα και κοιτάζω απορημένος, ζητώντας διευκρινήσεις σιωπηλά. Στεκόταν στην μπαλκονόπορτα, κοιτάζοντάς με απλωμένο στο μπαλκονάκι του σπιτιού του χαλαρό. Εκείνος, τεντωμένος από μέσα έμοιαζε αντίθετα ενοχλημένος.
«Ποιος πασατέμπος, έλα αρκετά το ακούσαμε αυτό. Δεν βάζεις τίποτα άλλο;»
Η αλήθεια είναι ότι άκουγα τη διασκευή του «Ο πασατέμπος» του Μανώλη Χιώτη, από τους Imam Baildi. Στο repeat. Ήδη 3-4 φορές. Εύκολα παίρνεις τα αυτιά κάποιου έτσι, το παραδέχομαι. Αν η πρώτη κουβέντα του φίλου μου, ωστόσο, απλά με απέσπασε, η δεύτερη κατάφερε να μου κρατήσει το ενδιαφέρον. Κάτι κρυβόταν πίσω από τις φράσεις του. Έμοιαζε να έχει ένα περίεργο βάρος η φαινομενικά περαστική του παρατήρηση.
«Είναι ωραίο κομμάτι, θα το αφήσω να τελειώσει και το αλλάζω»
«Εεε,το παρακάνες. Ποιος πασατέμπος ρε, άκου πασατέμπος.»
Αυτά είπε κι έφυγε φουριόζος. Και τότε κατάλαβα. Κατάλαβα πως η μουσική που εμένα με ανατρίχιαζε, εκείνον τον είχε βρει κατάστηθα. Είχε μπει μέσα σου και ανασαλέψει όσα μπορεί να είχε βολέψει σε μια ασφαλή γωνιά της ψυχής του. Μία γωνία που ξέρει ότι υπάρχει εκεί και αποφεύγει να κοιτάζει, γιατί είναι σκοτεινή και μυρίζει πόνο κι εξαπάτηση.
Λερωμένα χαρτομάντιλα, άδεια ποτήρια και σπασμένες υποσχέσεις. Βόλτες που ούτε ξαναέγιναν, ούτε η ανάμνηση τις ακούμπησε ξανά με τον ίδιο τρόπο. Όλα αυτά σε ένα σωρό σκόνης και στάχτης, σε μια γωνιά της ψυχής του. Και η μουσική τρύπωσε σαν περίεργος αέρας και τα ξεσήκωσε σύννεφο.
Και το σύννεφο τον έπνιξε. Κι αυτός ήθελε να πνίξει εμένα. Να με πνίξει γιατί ξέχασα κάτι βασικό.
Η μουσική είναι επικίνδυνη. Είναι δίκοπο μαχαίρι. Σε ανατριχιάζει και σε ξεσκίζει όταν έχει ακουμπήσει τις στιγμές και μπορεί να κάνεις κάθε στιγμή να γεμίσει χρώμα ή να επισκιάσει την πιο φωτεινή ημέρα. Η μουσική είναι ψυχοτρόπος. Η μουσική είναι παντοδύναμη.
Το 3point magazine είναι ένα οριζόντια δομημένο μέσο που πιστεύει ότι η γνώμη όλων έχει αξία και επιδιώκει την έκφρασή της. Επικροτεί τα σχόλια, την κριτική και την ελεύθερη έκφραση των αναγνωστών του επιδιώκοντας την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Σε μια εποχή όμως που ο διάλογος τείνει να γίνεται με όρους ανθρωποφαγίας και απαξίωσης προς πρόσωπα και θεσμούς, το 3point δεν επιθυμεί να συμμετέχει. Για τον λόγο αυτόν σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού, σεξιστικού περιεχομένου θα σβήνονται χωρίς ειδοποίηση του εκφραστή τους.
Ακόμα, το 3point magazine έχει θέσει εαυτόν απέναντι στο φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, σχόλια ανάλογου περιεχομένου θα έχουν την ίδια μοίρα με τα ανωτέρω, τη γνωριμία τους με το "delete".
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του 3point.