«Έτρεμαν τα χέρια μου όταν το ‘γραφα». Τα λόγια αυτά ανήκουν στον Δημήτρη Δαλιάνη, ιδιοκτήτη του ιστορικού Mo Better. Μέρος της άγριας ομορφιάς των Εξαρχείων, μετά από 24 χρόνια, γεμάτα από νύχτες που κράτησαν πολύ, γράφει στις 10 Μαΐου την τελευταία του σελίδα. «Κανείς δεν ξέρει πως», μας λέει ο Δημήτρης πριν αρχίσουμε να τα λέμε σαν φίλοι από καιρό.
Είχαμε δώσει ραντεβού στη 1, «ώρα του μαγαζιού». Η φωνή του Chris Cornell ακουγόταν δυνατά μέχρι την είσοδο, οι παρέες είχαν αρχίσει να πιάνουν τις πρώτες γωνιές, σερβιτόροι, μπάρμαν και dj επί το έργον απερίσπαστοι και κεφάτοι. Η ανακοίνωση για το κλείσιμο ήταν σαν μην είχε γίνει ποτέ!
Ο Δημήτρης καθυστερεί λίγο, αλλά τον συγχωρούμε γιατί περιμένοντας ξύπνησαν αναμνήσεις. «Θυμάσαι τότε που σπρωχνόμασταν και βρεθήκαμε σχεδόν έξω από το μαγαζί»;
Μας κερνάει δύο μπύρες, σφηνάκια. «Η γλώσσα εδώ είναι διαφορετική. Δεν χρειάζεται συγγνώμη και ευχαριστώ, το σφηνάκι κάνει αυτή τη δουλειά». Στα 24 χρόνια ο Δημήτρης γνώρισε πολλούς. Το Mo έγινε στέκι για «τουρίστες, πανκιά, κυριλάτους, λεσβίες, τρανς, τα πάντα». Ήταν ακόμα ο χώρος που έπεσε για πολλούς το πρώτο κεραυνοβόλο βλέμμα. «Έχουμε παντρέψει κόσμο και κόσμο εδώ μέσα. Παιδιά ζευγαριών που γνωρίστηκαν εδώ, έρχονται στο μαγαζί τώρα και λένε ‘είμαι ο γιος ή η κόρη…’ ». Στέγασε μεγάλες μπάντες. «Μόνο ο Iggy δεν πέρασε, όλοι οι μουσικοί του ήρθαν όμως». Αποτέλεσε την έμπνευση για παρέες που άνοιξαν τα δικά τους μαγαζιά.
Ο Δημήτρης πήρε απόφαση να κλείσει τα Χριστούγεννα. «Όταν βρέχει, βρέχει και μέσα στο μαγαζί. Γιορτινές μέρες, περιμένεις να βγάλεις μεροκάματο κι εγώ ήμουν με τη σφουγγαρίστρα στα σκαλοπάτια». Λίγοι το έμαθαν, κανείς δεν το πίστεψε. Το Mo είχε περάσει ξανά δύσκολα άλλωστε. «Είχαμε πολλά down. Όλα τα μαγαζιά κάνουν κύκλους, με το συνέταιρό μου καταφέραμε όμως να το γυρίσουμε 3 φορές. Καταφέραμε να το γυρίσουμε και μετά τον Γρηγορόπουλο. Φάγαμε ξύλο, δακρυγόνα, φοβόμασταν για τη ζωή μας, δεν είχαμε πελατεία αλλά αντέξαμε».
Την είδηση, διαδέχτηκε βροχή μηνυμάτων. Πρώτα γινόταν το αναγκαίο τσεκάρισμα. «Πρωταπριλιάτικο αστείο;» Θα ‘ταν όμως κακόγουστο. «Έπαθα σοκ με την αντίδραση του κόσμου, ειδικά στο facebook. Ήξερα ότι αγαπάνε το μαγαζί αλλά ήταν συγκλονιστικό». Το δέσιμο με το Mo προκύπτει από το εξής απλό. Ο κόσμος περνά καλά! «Εμείς εδώ διαχειριζόμαστε το χρόνο που μας δίνει ο πελάτης, τον ελεύθερο χρόνο του. Αν τον διαχειριστούμε καλά τότε ο άλλος νοιώθει ότι μπορεί να μας εμπιστευτεί τα αισθήματά του, τα προβλήματά του, αυτά που ‘χει μέσα του».
2014. Το Mo είναι ένα από τα λιγοστά ροκ κλαμπ. Στα Εξάρχεια κυριαρχούν πια τα ρακομελάδικα κι οι καφετέριες. Ένας σημαντικός κρίκος από την αλυσίδα χάνεται. «Όταν ανοίξαμε υπήρχαν πολλοί. Ιρις, Decadance… Μείναμε εμείς όμως και το Stand». Η κρίση έχει το μερίδιό της σε αυτή την κατάσταση. «Δεν έρχεται πολύς κόσμος εκτός κέντρου. Μένουν στις περιοχές τους και μοιραία αυτό μας επηρεάζει».
Η ιδέα για το Μο γεννήθηκε πριν 24 χρόνια. «Θυμάμαι μόνο να χαμογελάω όταν ανοίξαμε. Τίποτα άλλο». Ήρθε ως φυσικό επακόλουθο. «Μ’ ένα φίλο δουλεύαμε μαζί και ξέραμε ότι ήμασταν καλοί. Εγώ dj, αυτός barman. Είπαμε λοιπόν αφού γάμησε η φάση στο μαγαζί που ήμασταν, να κάνουμε κάτι δικό μας. Τότε ήμασταν φοιτητές». Για πολύ καιρό έκαναν τα πάντα, από σκούπισμα μέχρι βάψιμο. «Μόνο τον μαραγκό δεν έχω κάνει». Δεν το λέει με παράπονο, αλλά με καμάρι.
Τα ποτήρια μας γεμίζουν ξανά. Μας προσκαλεί να ζήσουμε μία από τις τελευταίες βραδιές του Mo. Παίζει Rage Against The Machine, Foo Fighters, Red Hot Chili Peppers. Πίνουμε κι άλλες μπύρες, βγαίνουμε ζαλισμένοι και χαμογελαστοί ξημερώματα. Τα λόγια του Δημήτρη μας έρχονται στο στόμα. «Αυτή η 24χρονη πορεία ήταν ένα όμορφο μεθύσι. Πέρασα καλά και μέσα στο μαγαζί αλλά και έξω με αυτά που μου πρόσφερε». Το Mο ήταν αυτό ακριβώς. Ένα όμορφο μεθύσι για όλους. Γι’ άλλους κράτησε όσο μια βραδιά, γι’ άλλους εξελίχθηκε σε συνήθεια.
Θα είναι δύσκολο να περνάς από την Κωλέττη μεσάνυχτα μετά τις 10 Μάη. Έξω από το παλιό κτίριο αριθμού 32, με τις σκαλωσιές για να μην πέσουν οι σοβάδες και το μπάνερ του κλαμπ κάπως να καμουφλάρει τη μόστρα, δεν θα μπορείς να πεις πια «πάμε Mo;».
Κώστας Παπαντωνίου, Ηλέκτρα Χατζηκάλφα
*Το Mo ανοίγει ξανά, μάθε περισσότερα εδώ.
Το 3point magazine είναι ένα οριζόντια δομημένο μέσο που πιστεύει ότι η γνώμη όλων έχει αξία και επιδιώκει την έκφρασή της. Επικροτεί τα σχόλια, την κριτική και την ελεύθερη έκφραση των αναγνωστών του επιδιώκοντας την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Σε μια εποχή όμως που ο διάλογος τείνει να γίνεται με όρους ανθρωποφαγίας και απαξίωσης προς πρόσωπα και θεσμούς, το 3point δεν επιθυμεί να συμμετέχει. Για τον λόγο αυτόν σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού, σεξιστικού περιεχομένου θα σβήνονται χωρίς ειδοποίηση του εκφραστή τους.
Ακόμα, το 3point magazine έχει θέσει εαυτόν απέναντι στο φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, σχόλια ανάλογου περιεχομένου θα έχουν την ίδια μοίρα με τα ανωτέρω, τη γνωριμία τους με το "delete".
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του 3point.