Του Γιάννη Κ
Λίγα πράγματα μείναν απ’το Δεκέμβρη του 2008 και τον άμεσο απόηχό του. Κυρίως σχέσεις πολύτιμες μεταξύ ανθρώπων. Απ’τα λίγα λοιπόν είναι και αυτή η όαση του αυτοδιαχειριζόμενου (και ουχί αυτοκαθαριζόμενου) πάρκου Ναυαρίνου στα Εξάρχεια που δημιουργήθηκε στα απόνερα της εξέγερσης και στο πνεύμα της το 2009.
Από τότε ένας πυρήνας έχει μείνει σταθερός να το παλεύει να μένει ο χώρος φροντισμένος, καθαρός, πράσινος και προσβάσιμος για εκατοντάδες εκδηλώσεις και ανάγκες και σε ΟΛΕΣ τις χρήσεις που ΔΕΝ ΔΙΩΧΝΟΥΝ τις άλλες. Η ελευθερία του ενός έχει ως προϋπόθεση την ελευθερία του άλλου, θα έπρεπε να ίσχυε. Και όχι η ελευθερία του καθενός είναι κάνω ό,τι θέλω όποτε θέλω.
Αυτός ο πυρήνας ανθρώπων, αυτή η παρέα που κατά καιρούς είχε διάφορες προσθαφαιρέσεις συμμετεχόντων και συμμετεχουσών, είχε διάφορες επισκέψεις από παρκολόγους, εξαρχειολόγους από όλη την Ελλάδα και τον κόσμο, είχε χαρές και λύπες, στιγμές ανάτάσης και στιγμές συντριβής, τώρα πλέον έχει φτάσει στα όρια της. Το πάρκο κινδυνεύει να ανακαταληφθεί απ’τη μιζέρια της καθημερινής χαύνωσης ή ακόμα χειρότερα να παρατηθεί στην τύχη του, αν συνεχίσουν οι περίοικοι να αναθέτουν στην ουσία την διαχείρισή του σε αυτή την ομάδα ανθρώπων και μόνο. Όσοι/ες μένετε κοντά -και μην ξεχνάτε πως με αφορμή και την δολοφονία του δικηγόρου στα όρια Νεάπολης με Γκύζη, Εξάρχεια είναι όλη η Αθήνα- θα πρέπει να βάλετε ένα χεράκι για να μη τελειώσει έτσι άδοξα αυτή η υπέροχη ιστορία του πάρκου Ναυαρίνου.
Από πολύ νωρίς ήμουν πολιτικά υπέρ κάθε μορφής αποκέντρωσης τόσο της δράσης όσο και της συλλογικοποίησης των αντιστάσεων, ΩΣΤΟΣΟ εδώ μιλάμε για τη μία και μόνη περίπτωση άνθρωποι να έχουν καταλάβει δημόσιο χώρο για να στήσουν πάρκο ΑΝΟΙΧΤΟ σε όλους/ες που μακροημέρευσε με εκατοντάδες εκδηλώσεις (καμία σχέση με την επίσης πολύ αξιολογη προσπάθεια σε Κύπρου και Πατησίων…).
Αν με ρωτάτε, το ΒΟΞ θα προτιμούσα να είναι στο Περιστέρι και το Nosotros στους Αμπελόκηπους, τα Πίσω Θρανία στο Μεταξουργείο και το Δίκτυο στο Μετς αλλά εδώ μιλάμε για κάτι εντελώς διαφορετικό. Στην ιστορική και πάντα ζωηρή κι ενδιαφέρουσα τσιμεντογειτονιά των Εξαρχείων δεν είναι πολλά τα μέρη να αράξεις με λίγο πράσινο χωρίς να χρειαστεί να τα σκάσεις ή να πνιγείς στις αναθυμιάσεις του αλκόoλ και την αποφορά της βρώμικης κάλτσας που καπνίζεται πολύ εσχάτως.
Στην παρουσίαση την Τετάρτη, όπως έχω καταλάβει, θα γίνει πολύ ξεκάθαρο στον καθένα και την καθεμία ότι το πάρκο τελειώνει, αν δεν αγκαλιαστεί απ’τη γειτονιά και όχι μόνο. Οι εργασίες και οι ευθύνες που περιλαμβάνει η διαχείρισή του είναι συγκεκριμένες και αναλογούν σε όλων των ειδών τις βαθμίδες εμπλοκής και τις ταχύτητες συμμετοχής που μπορεί να υπάρξουν, που μπορεί ο καθένας να δηλώσει και να δεσμευτεί ότι θα αναλάβει. Τολμήστε το, βγείτε απ’το κλουβί και θα σας ανταμεἰψει… Σε κάθε περίπτωση νομίζω ότι ο “μαλάκας” του λάκκου της γελοιογραφίας ξεπέρασε τα όρια των αντοχών του 9 χρόνια τώρα. Ελάτε να το πάρετε ειδάλλως να λείπουν τα κροκοδείλια δάκρυα, όταν χαθεί.
Διάβασε ακόμη:
Το 3point magazine είναι ένα οριζόντια δομημένο μέσο που πιστεύει ότι η γνώμη όλων έχει αξία και επιδιώκει την έκφρασή της. Επικροτεί τα σχόλια, την κριτική και την ελεύθερη έκφραση των αναγνωστών του επιδιώκοντας την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Σε μια εποχή όμως που ο διάλογος τείνει να γίνεται με όρους ανθρωποφαγίας και απαξίωσης προς πρόσωπα και θεσμούς, το 3point δεν επιθυμεί να συμμετέχει. Για τον λόγο αυτόν σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού, σεξιστικού περιεχομένου θα σβήνονται χωρίς ειδοποίηση του εκφραστή τους.
Ακόμα, το 3point magazine έχει θέσει εαυτόν απέναντι στο φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, σχόλια ανάλογου περιεχομένου θα έχουν την ίδια μοίρα με τα ανωτέρω, τη γνωριμία τους με το "delete".
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του 3point.