“Ευνοϊκό επενδυτικό περιβάλλον σημαίνει πετσοκομμένοι μισθοί”

Πριν λίγες ημέρες, στις 25 Οκτωβρίου, ψηφίστηκε το αναπτυξιακό νομοσχέδιο στη Βουλή από την κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας και το ακροδεξιό και για πρώτη φορά μέσα στο Κοινοβούλιο κόμμα της Ελληνικής Λύσης. Το νομοσχέδιο υπόσχεται, όπως προδίδει άλλωστε η ονομασία του, την ανάπτυξη για τη χώρα, η οποία σύμφωνα με τις κυβερνητικές εξαγγελίες πρόκειται να φέρει μαζικά δουλειές στον κόσμο και να μειώσει σημαντικά την ανεργία η οποία παραμένει ακόμη σε πολύ υψηλά και διψήφια επίπεδα.

Η πραγματικότητα όμως φαίνεται να είναι διαφορετική. Η ανάπτυξη είναι μια λέξη που μπορεί να ηχεί γλυκά σε αρκετό κόσμο, καθώς «έτσι του μάθανε», και να δημιουργεί σημαντικές προσδοκίες. Όμως, όπως εξηγεί στο 3point ο Νίκος Παπαγεωργίου από το ΠΑΜΕ, το οποίο αντέδρασε έντονα στη ψήφιση του νομοσχεδίου με δυναμικές κινητοποιήσεις, η ανάπτυξη το μόνο που μπορεί να πετύχει είναι να βγάλει από την κρίση τους μεγάλους επιχειρηματικούς ομίλους.

«Ο κόσμος πρέπει να αξιοποιήσει την πείρα του και να δει αν αυτή η πρακτική έβγαλε από την κρίση τον λαό η έδωσε στην κυριολεξία γη και ύδωρ ώστε να βγουν από την κρίση οι επιχειρηματικοί όμιλοι», τονίζει χαρακτηριστικά ο Ν. Παπαγεωργίου, ο οποίος είναι μέλος της διοίκησης της πανελλήνιας ομοσπονδίας εργαζομένων στον επισιτισμό – τουρισμό και της εκτελεστικής γραμματείας του ΠΑΜΕ.

Μέσω του 3point αναφέρεται στον παράλληλο στόχο του νομοσχεδίου, που είναι να πλήξει την οργάνωση του εργατικού κινήματος και ειδικότερα μιλά για τις διατάξεις που ανοίγουν την πόρτα για την άλωση συνδικάτων και σωματείων από τους εργοδότες.

Παράλληλα σχολιάζει την άποψη που εκφράζεται στην κοινή γνώμη ότι το ΠΑΜΕ έχει πιο δυναμική παρουσία από τότε που άλλαξε η κυβέρνηση και απαντά στην κριτική που γίνεται ότι κατεβαίνει μόνο του στον δρόμο, αποτρέποντας την ενότητα στον χώρο τω εργαζομένων.

Ποια η άποψή σας για το αναπτυξιακό νομοσχέδιο;

Είναι γνωστό για μας ότι ανάπτυξη χωρίς να βάζουν στον προκρούστη το σύνολο των εργατικών δικαιωμάτων, δεν μπορεί να υπάρξει. Δεν γίνεται εξ αντικειμένου.

Το νομοσχέδιο δεν έρχεται μόνο μετά από 10 χρόνια μνημόνια και εκατοντάδες αντεργατικούς νόμους. Αλλά είναι ένα νομοσχέδιο που έρχεται να ολοκληρώσει ό,τι έχει ξεκινήσει όλα τα προηγούμενα χρόνια από τις προηγούμενες κυβερνήσεις και ιδιαίτερα από την τελευταία.

Ο στρατηγικός στόχος είναι να ρίξουν τον μέσο μισθό. Γι΄ αυτό επιβάλλουν συντριπτικό χτύπημα στις συλλογικές συμβάσεις, δίνοντας τη δυνατότητα στους επιχειρηματικούς ομίλους είτε να μην τις εφαρμόζουν, είτε να ορίζουν μισθούς κατά περίπτωση, κατά επιχείρηση και κατά περιοχή, όπως θέλουν. Μετά ενισχύουν ακόμη περισσότερο τις ελαστικές μορφές εργασίες, όπως τη μερική απασχόληση. Τραβώντας προς τα κάτω τον μεσαίο μισθό δημιουργούν ευνοϊκό επενδυτικό περιβάλλον για το επόμενο διάστημα.

Για να τα καταφέρουν αυτούς τους δύο στόχους, χρειάζεται να βάλουν στον γύψο τη συνδικαλιστική δράση. Και φυσικά δεν εννοούν όσους έτσι κι αλλιώς στηρίζουν με τα μπούνια την πολιτική τους, τις ηγετικές ομάδες στη ΓΣΕΕ και σε μία σειρά ομοσπονδίες και συνδικάτα. Αυτούς έτσι κι αλλιώς τους έχουν αρωγούς και στηρίγματα αυτής της πολιτικής. Ο στόχος είναι το ταξικό κίνημα.

Εκεί στοχεύουν και γι’ αυτό θέλουν πρώτα απ’ όλα να χτυπήσουν την οργάνωσή του. Να  απομακρύνουν τους εργαζόμενους από τις μαζικές συλλογικές διαδικασίες που προβλέπονται και αποτελούν εχέγγυο ότι ένα σωματείο, συνδικάτο, μία ομοσπονδία, ένα εργατικό κέντρο θα βαδίζουν με στόχο την υπεράσπιση των συμφερόντων των εργαζομένων και βεβαίως με κριτήριο τις ανάγκες του κόσμου και όχι τις ανάγκες των κερδών των επιχειρηματικών ομιλών.

Αλλά και τα υπόλοιπα που προβλέπει το πολυνομοσχέδιο είναι σημαντικά, αφού δίνει στο μεγάλο κεφάλαιο ζεστό χρήμα από τον κρατικό προϋπολογισμό, δημόσιες υποδομές και συνέχιση των ιδιωτικοποιήσεων.

Επιπλέον συμπεριλαμβάνει διατάξεις που αφορούν την κοινωνική ασφάλιση. Δηλαδή το γεγονός ότι θεωρείται επί της ουσίας ο εργαζόμενος συνυπεύθυνος αν ο εργοδότης δεν τον ασφαλίσει, είναι ένας προάγγελος ενός αντιασφαλιστικού νομοσχεδίου που θα έρθει με την αυγή του άλλου χρόνου ή απ ό,τι λένε κι οι ίδιοι μέσα στον Δεκέμβρη.

Αυτό που διαφημίζουν δεν είναι ανάπτυξη για όλους. Είναι ανάπτυξη για πολύ συγκεκριμένους και μάλιστα όλο και λιγότερους

Πάντως το επιχείρημα της ανάπτυξης βρίσκει απήχηση στον κόσμο. Πώς θα μπορούσε αυτό να αλλάξει;

Με την πείρα του. Η πείρα του κόσμου των εργαζομένων είναι μεγάλη υπόθεση και πρέπει να την αξιοποιήσει πια, γιατί τα ίδια φούμαρα άκουγε και τα προηγούμενα 4,5 χρόνια για τη δίκαιη ανάπτυξη και την ανάπτυξη για τους πολλούς. Η ίδια προσπάθεια γινόταν από την αρχή της κρίσης. Όλοι λέγανε ότι όχημα για να βγούμε από την κρίση είναι η ανάπτυξη. Αυτά έλεγαν Νέα Δημοκρατία και το ΠΑΣΟΚ, αλλά και ο ΣΥΡΙΖΑ μετά.

Ο κόσμος πρέπει να αξιοποιήσει την πείρα του και να δει αν αυτή η πρακτική έβγαλε από την κρίση τον λαό η έδωσε στην κυριολεξία γη και ύδωρ ώστε να βγουν από την κρίση οι επιχειρηματικοί όμιλοι. Ή μήπως οι 700 αντεργατικοί νόμοι που υπάρχουν στα χαρτιά θα φύγουν χάρη στην ανάπτυξη;

Στον τουρισμό υπάρχει και μεγάλη ανάπτυξη και απασχόληση.

Ο τουρισμός δεν επηρεάστηκε από την κρίση σχεδόν καθόλου. Ήταν σε τρομακτική αναπτυξιακή πορεία ειδικά από το ‘13 και μετά. Οι εργαζόμενοι όμως γνωρίζουν πολύ καλά ότι αυτή η τρομερή ανάπτυξη που είχε ο τουρισμός, δεν βελτίωσε καθόλου τις συνθήκες που εργάζονταν. Αντίθετα τα πράγματα έγιναν χειρότερα. Από το 2009 μέχρι και σήμερα η μερική απασχόληση στον τουρισμό αυξήθηκε 160%, πολύ παραπάνω από οποιονδήποτε άλλο κλάδο στη χώρα.

Αυτά όλα δείχνουν με ποιο τρόπο βγαίνει από την κρίση το μεγάλο κεφάλαιο, σκοτώνοντας στην κυριολεξία κάθε ελπίδα για βελτίωση της ζωής του εργαζόμενου ακόμη και τμήματος εργαζομένων, των οποίων ο κλάδος γνωρίζει ανάπτυξη.

Αυτό που διαφημίζουν δεν είναι ανάπτυξη για όλους. Είναι ανάπτυξη για πολύ συγκεκριμένους και μάλιστα όλο και λιγότερους.

Τι είναι αυτό που θα κάνει ένα νέο άνθρωπο ή γενικώς έναν εργαζόμενο να συμμετάσχει σε ένα σωματείο, αν αυτό δεν έχει λόγο παρέμβασης για όλα του τα προβλήματα;

Υπάρχει όμως περιθώριο μετά από 10 χρόνια κρίσης και πολιτικών λιτότητας, για περαιτέρω σκληρά μέτρα;

Τα περιθώριά τους είναι σχεδόν αστείρευτα. Μέχρι το σημείο που θα φτάσουμε στον 16ο αιώνα και να μας βάζουν πάλι μια μπάλα στο πόδι, ένα στρώμα στη γωνία κι ένα πιάτο φαΐ.

Τα περιθώρια τους είναι πολύ μεγάλα και στο κομμάτι των μισθών και στο κομμάτι των δικαιωμάτων. Γιατί στη χώρα μας το προηγούμενο διάστημα είχαμε ένα εργατικό κίνημα το οποίο είχε κατακτήσεις, μέσα από πολύ σκληρούς αγώνες για δεκαετίες ολόκληρες, κατακτήσεις, ίσως, πιο σημαντικές από ό,τι σε άλλες χώρες της Ευρώπης. Δύσκολα θα βρεις σήμερα τόσο οργανωμένο ταξικό εργατικό κίνημα σε άλλες χώρες και ακριβώς επειδή υπάρχει αυτή η αντίσταση καταλαβαίνουν ότι η επίθεσή θα πρέπει να είναι αντίστοιχα πιο ισχυρή.

Ο κόσμος, ειδικά οι πιο νέοι, δεν έχουν επαφή με τον συνδικαλισμό. Τους φαίνεται ένα ξερός όρος. Πώς πιστεύετε ότι ο κόσμος μπορεί πάλι να ενδιαφερθεί γι αυτά και να συσπειρωθεί;

Το πλαίσιο πάλης του ΠΑΜΕ, είναι ένα πλαίσιο που αγγίζει όλες τις πλευρές των εργαζομένων είτε είναι έλληνες είτε μετανάστες, είτε είναι μικροί, είτε μεγάλοι, είτε γυναίκες, είτε άντρες, είτε είναι βιομηχανικοί εργάτες είτε όχι, είτε είναι στον δημόσιο, είτε στον ιδιωτικό τομέα. Νομίζω το πλαίσιο πάλης είναι πλήρες δεν μπορεί κανείς δηλαδή να το χαρακτηρίσει λειψό. Τι πρέπει όμως να γίνει καλύτερα;

Το κρίσιμο ζήτημα είναι οι κλάδοι από κάτω να μπορέσουν αυτό το πλαίσιο πάλης να το εξειδικεύσουν. Γιατί δεν απευθύνονται όλοι οι κλάδοι ακριβώς στο ίδιο target group. Υπάρχουν κλάδοι που έχουν πάρα πολλούς νέους. Μπορείς εκεί λοιπόν, το ζήτημα αυτό, να μην το εξειδικεύσεις καλύτερα; Εξειδίκευση θέλει κι ως προς την περιοχή. Τα ίδια ζητήματα αντιμετωπίζει ο εργαζόμενος στην Κέρκυρα με αυτόν στη Φλώρινα;

Ή μπορείς το ζήτημα των μεταναστών εργαζομένων να το αφήσεις ως ένα ανθρωπιστικό ζήτημα γενικά και αόριστα; Δεν πρέπει το ζήτημα της ξενοφοβίας και του ρατσισμού να το χτυπήσεις έχοντας πολύ συγκεκριμένες προτάσεις και πολύ συγκεκριμένους στόχους πάλης για τους μετανάστες. Οι μετανάστες δεν είναι παντού. Για παράδειγμα στο δημόσιο δεν θα βρεις πολλούς μετανάστες, θα βρεις όμως στην κλωστοϋφαντουργία. θα βρεις στον τουρισμό, θα βρεις αλλού. Μπορεί να μη βρεις στις τηλεπικοινωνίες, εκεί όμως που θα βρεις, δεν γίνεται να βάλεις ξερά το πλαίσιο του ΠΑΜΕ. Πρέπει να το εξειδικεύσεις στον κλάδο, στους χώρους δουλειάς με βάση τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν.

Ή μπορείς να πεις ότι το ζήτημα των πλειστηριασμών μπορεί να μείνει μακριά από τα σωματεία; Δεν θα δεις αν στον κλάδο σου έχεις ανθρώπους με τέτοια προβλήματα; Τι είναι αυτό που θα κάνει ένα νέο άνθρωπο ή γενικώς έναν εργαζόμενο να συμμετάσχει σε ένα σωματείο, αν αυτό δεν έχει λόγο παρέμβασης για όλα του τα προβλήματα; Πού θα βρει άκρη ο εργαζόμενος αν πάει να του πάρει ένας το σπίτι; Σε ποιον θα πάει, στον δικηγόρο; Καλό είναι ένα ολοκληρωμένο πλαίσιο, αλλά αυτό πρέπει να ανοίγει προς τα κάτω σα βεντάλια.

Δεν προωθούν τη ψηφοφορία  μόνο για την απεργία. Αλλά δίνουν τη δυνατότητα αύριο ο Βρούτσης ή ο κάθε Βρούτσης να μπορεί να ορίζει όχι μόνο πώς θα αποφασίζουν οι εργάτες αλλά και τί θα αποφασίζουν.

Είναι αρκετή κάθε τόσο μια μεγάλη κινητοποίηση; Πώς μπορεί να αποτραπεί μία απόφαση, από τη στιγμή που η κυβέρνηση έχει την πλειοψηφία να περνά όποιο νομοσχέδιο θέλει;

Μπορεί να μην αποτρέψεις τη ψήφιση των νομοσχεδίων, αλλά μπορείς ν’ αποτρέψει την εφαρμογή τους.

Ο στόχος μας δεν είναι μόνο μια κινητοποίηση. Ο στόχος είναι να συσπειρώνουμε, μέρα με τη μέρα, όλο και περισσότερες δυνάμεις για ένα μαραθώνιο αγώνα που δεν τελειώνει σήμερα ή αύριο.

Ο όρος για να αποσυρθεί ένα νομοσχέδιο είναι η συμμετοχή εκατομμυρίων εργαζομένων στον δρόμο κι αυτό δεν το κρύβουμε. Μπορούμε να το καταφέρουμε. Έχουμε δει νομοσχέδια να αποσύρονται ακόμη και στην περίοδο της κρίσης.

Έχουν ψηφιστεί όμως και νόμοι που έχουν μείνει στα χαρτιά. Έχει να κάνει με την αποφασιστικότητα που θα δείξει το κίνημα, ώστε να ακυρώσει το εκάστοτε νομοσχέδιο στην πράξη.

Πώς επηρεάζουν οι αλλαγές στο ηλεκτρονικό μητρώο;

Από την προσωπική μου πείρα δεν ξέρω κανένα σωματείο που να μην έχει ηλεκτρονικό μητρώο. Εντάξει είμαστε στο 2019, όλοι έχουμε ηλεκτρονικά μητρώα. Δεν έχουμε τα μεγάλα βιβλία, πια, τα βαριά που γράφαμε με το χέρι ώρες ολόκληρες. Δεν διευκολύνει τη δουλειά μας.

Το θέμα λοιπόν δεν είναι αν το μητρώο είναι ηλεκτρονικό ή όχι. Το θέμα είναι ποιος το έχει στα χέρια του. Αν θα είναι στα χέρια των εργατών ή του κράτους και της εργοδοσίας. Αν θα τηρηθούν τα καταστατικά των σωματείων. Μπορεί στη συγκεκριμένη περίπτωση, το ζήτημα να αφορά μόνο τα συνδικάτα ή το διοικητικό συμβούλιο. Όταν ανοίγεις όμως μια πορτίτσα συνήθως γίνεται μπαλκόνι. Ανοίγει δηλαδή ο δρόμος για να χτυπήσουν τα συνδικάτα, που τους ενδιαφέρει πραγματικά να χτυπήσουν. Δεν νομίζω ότι η ηγετική ομάδα της ΓΣΕΕ είχε ποτέ πρόβλημα να τα δώσει. Εμείς πρέπει να δώσουμε μάχη να μην βάλλουν χέρι στα Συνδικάτα, τηρούνται τα καταστατικά μας, τα οποία φτιάξαμε εμείς. Ούτε η κυβέρνηση με νόμο, ούτε κανένας άλλος.

Σχετικά με την ηλεκτρονική ψηφοφορία, ο στόχος τους είναι να στείλουν τους εργαζόμενους που δρουν και συμμετέχουν σε συλλογικές διαδικασίες, σπίτι τους. Ή στην χειρότερη να πατάνε ένα κουμπάκι απ’ τη δουλειά τους, με τον εργοδότη δίπλα, για το αν θέλουν ή όχι απεργία. Κι αύριο γιατί όχι να επιλέγουν ποιο θα είναι το ΔΣ τους. Γιατί ποιος λέει ότι αυτή η πρακτική δεν θα επεκταθεί σε όλα τα ζητήματα.

Δεν προωθούν τη ψηφοφορία  μόνο για την απεργία. Αλλά δίνουν τη δυνατότητα αύριο ο Βρούτσης ή ο κάθε Βρούτσης να μπορεί να ορίζει όχι μόνο πώς θα αποφασίζουν οι εργάτες αλλά και τί θα αποφασίζουν.

Είναι δυνατόν να συμφωνήσουμε; Προς χάρη της τεχνολογίας; Μα την έχουν στα χέρια τους επι της ουσίας αυτοί οι οποίοι τη χρησιμοποιούν ως μέσο για να βαθαίνει η δικιά μας εκμετάλλευση. Θα την αφήσουμε λοιπόν να αποτελέσει και όχημα για να χτυπήσουν την ίδια μας την οργάνωση, την καρδιά του εργατικού κινήματος; Όποιος νομίζει κάτι τέτοιο κάνει λάθος.

Γι’ αυτό λέμε λοιπόν ότι για μας δεν είναι συνδικαλιστικός νόμος, ούτε αφορά προνόμια συνδικαλιστών. Αφορά την καρδιά του εργατικού μας κινήματος που είναι η οργάνωση, τα σωματεία μας, τα συνδικάτα μας. Ένα από τα συνθήματά μας είναι «Οργάνωση- Αντίσταση – Ανατροπή».  Αν δεν υπάρχει οργάνωση, πώς να περάσεις στην αντίσταση και πόσο μάλλον στην ανατροπή;

Δεν θα πω ότι είναι λάθος να μας γίνεται κριτική για το πόσο ανοιγόμαστε. Τα περιθώρια να βελτιωθούμε είναι μεγάλα

Τελευταία ακούγονται περισσότερο οι δράσεις σας.

Ήμασταν οι πρώτοι που αποκαλύψαμε το μέγεθος της απάτης του ΣΥΡΙΖΑ. Ενάμιση μήνα μετά τις εκλογές του Γενάρη οργανώσαμε κινητοποιήσεις απέναντι στα πρώτα αντιλαϊκά μέτρα που είχε πάρει ο ΣΥΡΙΖΑ, όπως για παράδειγμα  την παράταση του προγράμματος σταθερότητας.  Τότε  δεχτήκαμε επιθέσεις. Μας έλεγαν ότι είναι μια αριστερή κυβέρνηση, ότι δεν δίνουμε χρόνο, ότι δεν μπορεί να είμστε αντίθετοι σε όλα. Λίγους μήνες μετά επιβεβαιωθήκαμε και δεν σταματήσαμε καθόλου μέσα στην τετραετία να έχουμε πολύ σημαντικές παρεμβάσεις, έχοντας κόντρα τους πάντες. Γιατί και οι παρατάξεις της ΔΑΚΕ και ΠΑΣΚΕ ήταν σε μια φάση δεν που δεν θέλανε να κουνηθεί φύλλο στην κυριολεξία, αλλά και οι παρεμβάσεις συνδικαλιστών του ΣΥΡΙΖΑ πήγαιναν κόντρα στην ανάδειξη ζητημάτων.

Δεν είναι αλήθεια ότι έχουμε πιο μεγάλη ένταση στις ενέργειές μας. Μετά από 4 χρόνια κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ και την προσπάθειά του να τραβήξει πίσω το κίνημα τώρα παραμένουμε οι μόνοι που αντιστεκόμαστε. Στο συλλαλητήριο ενάντια στην αμερικανονατοική συμφωνία στις αρχές του Οκτώβρη, αν δεν κάναμε εμείς τίποτα, δεν θα κουνιόταν φύλλο πουθενά. Την ώρα που ο Πομπέο υπέγραφε μαζί με τον Μητσοτακή, εμείς είχαμε πορεία. Ήταν μια παρέμβαση. Μια παρέμβαση, η οποία χτυπήθηκε από τις δυνάμεις καταστολής.

Ο κόσμος επιδοκίμασε τη συγκρουσιακότητα που δείξατε

Ναι υπάρχει ένας κόσμος, ο κόσμος της δουλειάς και τα λαϊκά στρώματα που δεν έχουν απωλέσει τον αντιαμερικανισμό. Η Ελλάδα είχε παραδοσιακά τέτοιο κίνημα, παρά την τεράστια προσπάθεια που έγινε, ειδικά με το πλυντήριο του ΣΥΡΙΖΑ με τον καλό-διαβολικό Τραμπ.

Δεν μπορεί ο στόχος και η παρέμβασή μας όμως να είναι μόνο σε έναν κόσμο που έχει αυτά τα χαρακτηριστικά. Ο στόχος πρέπει να είναι αυτοί οι εργαζόμενοι που νομίζουν ότι το ΝΑΤΟ είναι παράγοντας ασφάλειας. Αντίληψη που καλλιεργεί η κυβέρνηση. Αντίληψη που θέτει το δήθεν αθώο ερώτημα «τι πρόβλημα υπάρχει με τις βάσεις; Εκτός του ότι εγγυώνται ασφάλεια φέρνουν και κανά μεροκάματο.» Να πω δηλαδή στο παιδί μου ότι οι βάσεις είναι καλές. Δηλαδή  αν σε πετσοκόψουν μεθαύριο οι Ρώσοι ή κανένας άλλος δεν έχει καμιά σημασία, θα πας φαγωμένος.

Είναι και ο δυναμισμός που αντιμετωπίσατε την καταστολή, αλλά κι η παρέμβαση για πλειστηριασμό στην Eurobank

Για να μην είναι διεκπεραιωτική μια κινητοποίηση πρέπει να έχει στόχο. Άλλες δυνάμεις δεν έχουν ξεκάθαρο στόχο. Σε φοιτητικούς συλλόγους ακούς από τις αριστερές δυνάμεις συνθήματα «όχι στον πόλεμο, ναι στην ειρήνη». Αμφισβητεί κανείς ότι αυτό το σύνθημα το λέει η Νέα Δημοκρατία, ότι το λέει το ΝΑΤΟ; Όλοι το λένε αυτό το σύνθημα. Οι άλλοι μας κατηγορούν γιατί βάζετε στα αιτήματά την αποδέσμευση από την Ε.Ε; Μπορείς σήμερα να μιλάς γι’ αυτά τα ζητήματα χωρίς να έχεις την αποδέσμευση από το ΝΑΤΟ και την Ε.Ε; Τι να πούμε ναι στο ΝΑΤΟ, αλλά όχι στις βάσεις; Ή όχι στο ΝΑΤΟ, αλλά ναι στην Ε.Ε, η οποία έχει κι εκείνη δικούς της στρατιωτικούς μηχανισμούς.

Το ΠΑΜΕ είναι ανοιχτό στον κόσμο; Αρκετοί πιστεύουν ότι διαδικασίες είναι κλειστές, ή ότι αν συμμετάσχουν κινδυνεύουν να καπελωθούν.

Δεν θα πω ότι είναι λάθος να μας γίνεται κριτική για το πόσο ανοιγόμαστε. Τα περιθώρια να βελτιωθούμε είναι μεγάλα.

Πρέπει να θυμίσουμε όμως ότι το ΠΑΜΕ είναι ένα μέτωπο σωματείων, συνδικαλιστικών οργανώσεων, δηλαδή ομοσπονδιών, εργατικών και συνδικάτων. Μέσα στο μέτωπο αυτό χωράνε όσοι δίνουν τη μάχη ενάντια στα μονοπώλια και τις κυβερνήσεις τους. Γιατί δεν μπορείς γενικά κι αόριστα να θες να είσαι με το ΠΑΜΕ.

Όμως ποτέ μέχρι σήμερα δεν κλείσαμε την πόρτα σε κανένα σωματείο, σε καμία συνδικαλιστική οργάνωση και σε κανένα συνδικαλιστή που θέλησε να μας πλησιάσει, αν και είχε διαφωνίες. Ίσα -ίσα σε όλες τις συσκέψεις κατά καιρούς έχουν έρθει συνδικαλιστές που εξέφρασαν άλλες παρατάξεις.

Όχι μόνο δεν κλείσαμε την πόρτα, αλλά απευθύνουμε ένα ισχυρό κάλεσμα και κάνουμε ένα μεγάλο άνοιγμα το τελευταίο διάστημα, καθώς όλη αυτή η αναμόρφωση στο πολιτικό σκηνικό αγγίζει το εργατικό κίνημα και δημιουργεί άλλους όρους και δυνατότητες για διεύρυνση του ταξικού πόλου μέσα στο εργατικό κίνημα.

Αντίθετα από όσα λένε ορισμένοι ορκισμένοι εχθροί, το ΠΑΜΕ ούτε παράταξη είναι, ούτε συνδικαλιστικός βραχίονας κομμάτων. Είναι ανοιχτό μέτωπο που έχει συνδικαλιστικές οργανώσεις, ορισμένες από αυτές δεν συμφωνούν και με τα πάντα όλα. Δεν γίνεται όμως να μη συμφωνούμε σε κεντρικά ζητήματα. Δεν μπορεί να μη συμφωνούμε ότι το πλαίσιό μας, θα έχει στην προμετωπίδα του τις σύγχρονες ανάγκες των εργαζομένων. Δεν μπορεί να ‘ρθει κάποιος και να πει εντάξει καλά τα λέτε, να συμμετάσχω μαζί σας, αλλά εγώ πιστεύω ότι θα πρέπει ο επιχειρηματίας να αυξάνει την κερδοφορία του για να περάσω κι εγώ καλά.

Σας λένε, επίσης, ότι κατεβαίνετε μόνοι σας στον δρόμο. 

Φαντάσου όλα αυτά τα χρόνια να ακούγαμε αυτές τις φωνές από αριστερούς ή από αυτούς που θέλανε να λέγονται αριστεροί και να πηγαίναμε σε κοινές συγκεντρώσεις με τα τσιράκια της εργοδοσίας και των κυβερνήσεών της. Φαντάσου πού θα ήμασταν σήμερα, πόσο πιο απαξιωμένο θα ήταν το εργατικό κίνημα στη συνείδηση των εργαζομένων.

Θα έλεγα να μας δοκιμάσουν, όποιος θέλει εδώ είμαστε. Στην πρωτοβουλία που είχαμε πάρει για τις συλλογικές συμβάσεις πριν τρία χρόνια υπήρχαν πάνω από 300 οργανώσεις που συνυπέγραψαν την πρόταση νόμου που δώσαμε στη Βουλή ως ΠΑΜΕ. 300 οργανώσεις που δεν ήταν οργανώσεις που συσπειρώνονται στο ΠΑΜΕ. Φιλοδοξούμε να το προωθήσουμε αυτή την προσπάθεια ακόμη παραπέρα.