Το να αποτυπώσεις πολλές φορές ένα συναίσθημα σε λόγια είναι από δύσκολο έως ακατόρθωτο. Όχι πως δεν γίνεται. Γίνεται, ωστόσο κατά πάσα πιθανότητα δεν θα μπορέσεις ποτέ να το παρουσιάσεις, έτσι όπως πραγματικά του αρμόζει. Κάτι τέτοιο συμβαίνει και στην «ιστορία» που θα διηγηθώ σε λίγο, με την λέξη ιστορία να μπαίνει μέσα σε αποσιωπητικά για τον απλούστατο λόγο πως δεν πρόκειται ξεκάθαρα για μία ιστορία, αλλά για εικόνες αραδιασμένες στο μυαλό μου.
Μία συνηθισμένη μέρα λοιπόν, που για κάποιο λόγο κατευθύνεσαι προς το κέντρο της Αθήνας, είτε αυτός ο λόγος λέγεται δουλεία, είτε καφές, είτε κάτι διαφορετικό. Μπαίνεις στο μετρό με τα ακουστικά του mp3 να βρίσκονται ήδη στα αυτιά σου, θέλοντας έτσι να μειώσεις υποσυνείδητα τον χρόνο που θα περάσει μέχρι να φτάσεις στον τελικό σου προορισμό. Όλα μοιάζουν πάνω-κάτω όπως τα άφησες την τελευταία φορά που πραγματοποίησες την ίδια διαδρομή, ώσπου ξαφνικά βλέπεις κάτι το διαφορετικό. Μία κοπέλα που έρχεται να καθίσει απέναντι σου κλαίει.
Στην αρχή απλά «κολλάς». Στο απέναντι κάθισμα σου είναι ένας άνθρωπος που κλαίει. Τι πρέπει να κάνεις; Τον αφήνεις στην ησυχία του επειδή προφανώς περνάει κάτι προσωπικό ή του μιλάς για να δεις τι έχει; Κι αν του μιλήσεις τι θα του πεις; «Γιατί κλαίς; Τι έχεις;» Δεν τον ξέρεις καν… Ε και…;
Εγώ δεν μίλησα. Ντράπηκα. Ένα βαγόνι γεμάτο κόσμο, εγώ να ακούω την μουσικούλα μου και ο απέναντι να κλαίει. Είναι πολύ βολικό να μην κάνεις τίποτα απολύτως. Απλά το προσπερνάς. Ούτως ή άλλως σε λίγα λεπτά, μπορεί και δευτερόλεπτα θα κατέβεις στην στάση σου ή αυτός στην δικιά του και όλα θα ξεχαστούν. Άσε που αν μιλήσεις, τι θα πει ο κόσμος; Αλλά και η ίδια; Στο κάτω-κάτω το πιο πιθανό είναι να μην θέλει να μιλήσει με κανέναν εκείνη την στιγμή, πόσο μάλλον με έναν παντελώς άγνωστο…
Ναι αλλά αν θέλει…; Αν έχει την ανάγκη να πει σε κάποιον τι έγινε ή έστω κάποιος να την ρωτήσει τι τρέχει, γιατί να μην συμβεί αυτό; Άσε που εσύ ο ίδιος δεν θες; Βλέπεις έναν συνάνθρωπο σου να δακρύζει και δεν έχει την παραμικρή ανάγκη να μάθεις το πώς και το γιατί…;
Επειδή λοιπόν την έχεις, απλά μίλα του. Εγώ δεν το έκανα και το μετάνιωσα. Γιατί ακόμα και η απάντηση στην ερώτηση «Τι έχεις;» να είναι «Όλα καλά…» ή ένα παρεμφερές ψέμα, θεωρώ αδιανόητο αυτός ο άνθρωπος να μην γυρίσει σπίτι του με ένα παραπάνω λόγο για να χαμογελάει και ένα λιγότερο για να κλαίει. Αλλά κι εγώ ο ίδιος θα βγω από το βαγόνι, ξέροντας πως η αλλοτρίωση μου δεν έχει φτάσει σε τέτοιο βαθμό, ώστε να έχω ξεχάσει το πιο απλό πράγμα. Να ενδιαφέρομαι για τον δίπλα μου. Όποιος κι αν είναι αυτός.
Το 3point magazine είναι ένα οριζόντια δομημένο μέσο που πιστεύει ότι η γνώμη όλων έχει αξία και επιδιώκει την έκφρασή της. Επικροτεί τα σχόλια, την κριτική και την ελεύθερη έκφραση των αναγνωστών του επιδιώκοντας την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Σε μια εποχή όμως που ο διάλογος τείνει να γίνεται με όρους ανθρωποφαγίας και απαξίωσης προς πρόσωπα και θεσμούς, το 3point δεν επιθυμεί να συμμετέχει. Για τον λόγο αυτόν σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού, σεξιστικού περιεχομένου θα σβήνονται χωρίς ειδοποίηση του εκφραστή τους.
Ακόμα, το 3point magazine έχει θέσει εαυτόν απέναντι στο φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, σχόλια ανάλογου περιεχομένου θα έχουν την ίδια μοίρα με τα ανωτέρω, τη γνωριμία τους με το "delete".
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του 3point.