Δύο διαμετρικά αντιστικτικές εικόνες με ξύπνησαν χαράματα. Από τη μία οι δύο performers που αφού σαπακιάστηκαν στο ξύλο από τις ένστολες ναζιστικές ορδές του Χρυσοχοΐδη, αφέθηκαν ελεύθεροι με χουντικούς περιοριστικούς όρους. Από την άλλη ο Χαρδαλιάς να χαζογελάει με τα σεξιστικά, τελειωμένα, αηδιαστικά ξευτιλίκια του Ζαχαράτου, χωρίς ούτε ίχνος από τα μέτρα για τα οποία τόσο πολύ μας έπαιξε τον μάγκα και τον superhero της δημόσιας υγείας και ασφάλειας. Νιώθω ότι αυτές οι δύο εικόνες δεν είναι απλά αντιθετικές. Είναι το πιο δυσοίωνο μέλλον που τελικά βιάστηκε ακόμα περισσότερο να γίνει παρόν.
Γιατί οι δύο αυτές εικόνες είναι οι δύο κόσμοι, οι δύο Ελλάδες που όχι απλά συγκρούονται αλλά πρέπει να συγκρουστούν μετωπικά. Η σύγκρουση αυτή, τουλάχιστον από την πλευρά την από ‘δω, των χαμηλόμισθων νέων με 2 και 3 πτυχία, των αντιφασιστών και δημοκρατών, των νέων επιστημόνων και εργατών που μετανάστευσαν, των καλλιτεχνών, δεν είναι κάτι που πρέπει να αποτραπεί. Τη σύγκρουση αυτή, εμείς, οι από ’δω, πρέπει να την βαθύνουμε, να την διευρύνουμε, είτε αυτό αρέσει είτε δεν αρέσει στους φασίστες, στους ναρκεμπόρους, στα λαμόγια που κινούν τον Κούλη και τις άλλες μαριονέτες. Μόνο έτσι θα ηττηθεί το στρατόπεδο που έχει βαλθεί να κάνει την Ελλάδα από χώρα χώρο όπου θα αλωνίζουν άφοβα από καναλάρχες μέχρι ξένοι ιμπεριαλιστές και από επίορκοι υπουργοί μέχρι τεχνοκράτες της Ευρωπαϊκής Ένωσης που ετοιμάζουν το νέο, ιογενές μνημόνιο.
Οι δύο εικόνες συμβολίζουν από τη μία την ασθμαίνουσα ζωή που προσπαθεί, που επιμένει, και, από την άλλη, τον αμετάκλητο θάνατο της όποια ηθικής και αισθητικής, τον ενταφιασμό του όποιου σκιρτήματος προς ένα αξιοπρεπές μέλλον. Από τη μία τα μυαλά και από την άλλη τα σκατά. Από τη μία η φαντασία και από την άλλη η αλητεία.
Οι δύο εικόνες υπενθυμίζουν γιατί τα πρώτα που έπρεπε να κλείσουν και τα τελευταία που θα ανοίξουν είναι τα θέατρα, οι κινηματογράφοι, οι χώροι πολιτισμού. Τα μπουκαρίσματα στα σινεμά όταν παιζόταν ο Τζόκερ και οι συλλήψεις παιδιών και γονέων πριν την καραντίνα, το ξύλο στους νεαρούς που μαζεύονταν στις πλατείες μετά την καραντίνα, η φασιστική περιφρόνηση on camera των καλλιτεχνών από την ανέραστη θεούσα που μας έλαχε για Υπουργός Πολιτισμού, οι τσαμπουκάδες του Χαρδαλιά στους ρομά της Λάρισας – γιατί εκεί νόμιζε ότι τον παίρνει – οι πατερούλικες νουθετήσεις του Τσιόδρα που αντί να παραιτηθεί όταν οι μπάτσοι χτυπούσαν άυπνους, κατάκοπους, αριθμητικά ανεπαρκείς γιατρούς εν μέσω καραντίνας απήγγειλε θυμοσοφίες, είναι μια εικόνα που αναπαράγεται σε διάφορες εκδοχές εδώ και μια δεκαετία.
Ενώ ο Βασίλης Μάγγος κηδεύεται, ο Χαρδαλιάς γελάει, θα έλεγε κανείς, κυνικά με τη σύζυγό του: ένα περιστατικό πιστό αντίγραφο της νύχτας της δολοφονίας του Γρηγορόπουλου όταν ο τότε Υπουργός Παιδείας Στυλιανίδης πήγε να το γλεντήσει στα μπουζούκια. Από την άλλη η κοινότητα του stand-up comedy συγκεντρώνεται στην Ευελπίδων σε συμπαράσταση του συλληφθέντος συναδέλφου της, στέλνοντας ένα μήνυμα που αδιαφορεί για επαγγελματικά ρίσκα, ένα μήνυμα με το οποίο γνωρίζει ότι στο εξής θέτει εαυτόν στο στόχαστρο της εξουσίας. Και παρ’ όλ’ αυτά αναλαμβάνει την ευθύνη, σε αντίθεση με τον μνημειώδη μέσο ανθρωπάκο που έχει λουφάξει και το πιο πολιτικό πράγμα που κάνει είναι να μονολογεί παρακολουθώντας στην τηλεόραση τις ειδήσεις των 20.00
Θα μας εγκαλέσουν ότι διχάζουμε την κοινωνία ενώ ο εχθρός εξ ανατολών καραδοκεί. Θα τους απαντήσουμε ότι, με αυτούς στην εξουσία, ο εχθρός ήδη στοχεύει σαν ελεύθερος σκοπευτής το μυαλό μας.
Το 3point magazine είναι ένα οριζόντια δομημένο μέσο που πιστεύει ότι η γνώμη όλων έχει αξία και επιδιώκει την έκφρασή της. Επικροτεί τα σχόλια, την κριτική και την ελεύθερη έκφραση των αναγνωστών του επιδιώκοντας την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Σε μια εποχή όμως που ο διάλογος τείνει να γίνεται με όρους ανθρωποφαγίας και απαξίωσης προς πρόσωπα και θεσμούς, το 3point δεν επιθυμεί να συμμετέχει. Για τον λόγο αυτόν σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού, σεξιστικού περιεχομένου θα σβήνονται χωρίς ειδοποίηση του εκφραστή τους.
Ακόμα, το 3point magazine έχει θέσει εαυτόν απέναντι στο φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, σχόλια ανάλογου περιεχομένου θα έχουν την ίδια μοίρα με τα ανωτέρω, τη γνωριμία τους με το "delete".
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του 3point.