Αγαπώντας με της λήθης το χάδι

Bράδυ Δευτέρας, παρέα μ’ ένα φίλο να λύνουμε διαφορές που δεν υπήρχαν. Οι μπύρες άρχισαν ν’ απαλύνουν τον πόνο, που προκάλεσε την οργή και μια χαζή διαμάχη. Καταλήγουμε ν’ ακούμε το Σαράβαλο του Αγγελάκα και να χαζεύουμε λίγο ουρανό και λίγο τα παλιά.

Φρέσκια σύνθεση και χαρακτηριστική. «Πιο Αγγελάκας δεν γίνεται!», μου λέει. Το γέλιο αυθόρμητο. «Έψαχνα κομμάτια και έπεσα πάνω σε μερικά». Και κάπως έτσι ο Κώστας μου πρότεινε ένα ακόμα, θυμίζοντας μου λιγάκι τον Λευτέρη.

Γιάννης Αγγελάκας – Θέλω ένα κορμί άθικτο

Θέλω ένα κορμί άθικτο
ένα κορμί καθαρό
να σκαλίσω πάνω του την ιστορία μου

Μια καρδιά αθώα
παιδική, ανυποψίαστη

Να την ακούω σιγά σιγά
να πρωτομουρμουρίζει
τις πρόστυχες μελωδίες μου

Άλλα είχα στο νου να σας προτείνω. Σήμερα όμως το πάμε λίγο αντίστροφα. Και πιο πλούσια. Κάθε εβδομάδα ένας καλλιτέχνης μας εκμυστηρεύεται τις ιστορίες κομματιών του και μοιράζεται μαζί μας τα… κολλήματά του. Μαζί μας αυτή την εβδομάδα ο Αντώνης Μπακαούκας. Τα τραγούδια είναι από τον τελευταίο του δίσκο “Πάρτυ στο κρεβάτι”.

Φωτιές
Τα τραγούδια δεν τα μαρτυράς. Τα μαρτυράνε οι άλλοι που τ’ ακούν και ίσως τα κάνουν δικά τους. Και πρέπει να παραδοθούν σ’ αυτά. Όπως παραδόθηκα κι εγώ, πίσω απ’ τη θάλασσα, πίσω απ’ τα φώτα σ’ εκείνη που άναβε φωτιές. Άνευ όρων, έτσι, χωρίς στόχο, άγαρμπα και χωρίς ωριμότητα. Γι’ αυτό το ‘γραψα. Για να κηλιδώσω τους όρους που πολύ αργότερα μέσα σε σύγχυση έβαλα ο ίδιος για να επανακτήσω “χαμένα εδάφη”. Μα τί να τα κάνω δικά μου; Δε μου χρειάζονται. Με το τραγούδι αυτό ήθελα να κατοχυρώσω την άρνησή μου για σύμβαση αγάπης και να παραδοθώ ξανά σ’ εκείνη που συνεχίζει ν’ ανάβει φωτιές.

Λήθη
Ένα μικρό άκομψο τραγουδάκι θανάτου. Για ό,τι κατάφερα (περιουσία από πέτρες) και για τα πολλά που δεν πέτυχα. Με την ευχή – βεβαιότητα να ξεχαστώ μετά θάνατον, αγαπώντας με της λήθης το χάδι. Το ‘γραψα για να εξοστρακίσω και να ματαιώσω τυχόν σκέψη που μπορεί να σφηνώσει στο κεφάλι μου πως “κάποιος” είμαι και “κάτι” κάνω και άρα να τυγχάνω μνήμης. Ας ξεχαστώ απ’ όλους μιας και τόσο αταίριαστα φέρομαι. Κι αν θέλουν τα παιδιά μου να λένε καμιά φορά τ’ όνομά μου, να το κάνουν για να θυμούνται τα λάθη μου κι αυτά να προσπαθούν για το καλύτερο.

Η πρόταση
Ένα τραγούδι που ακούω όχι μόνο σήμερα, αλλά και σε κάθε φορτισμένη περίοδο της ζωής μου είναι το ‪Thru The Eyes Of Ruby, από το επικό πλέον: Mellon Collie and the Infinite Sadness των Smashing Pumpkins. Μια αγάπη που δεν μπορεί να ερμηνευθεί-εξηγηθεί γιατί πολύ απλά η αγάπη δεν ερμηνεύεται… με  την  τελική “ευχή”:  the night has come to hold us young.

Αυτό το τραγούδι άκουγα ένα ολόκληρο βράδυ πριν από κάποιο πρωινό πολλά χρόνια πριν που παιζόταν η ίδια μου η ζωή και σκεπτόμενος πως ίσως “έφευγα”, με αυτό ήθελα να αποχωρήσω….

Στα δικά μας τώρα..

Beirut – Elephant Gun

If I was young, I’d flee this town
I’d bury my dreams underground
As did I, we drink to die, we drink tonight

Το κομμάτι γνωστό. Τα λόγια γράφτηκαν σε μια στιγμή. Ανέγγιχτα, σας τα παραθέτω. “Παντού και πουθενά. Σ’ ένα καφέ των Εξαρχείων και σ’ ένα του Παρισιού. Το μεγαλείο της μουσικής. Σε ταξιδεύει τζάμπα, στα πιο όμορφα μέρη. Σε αυτά που έζησες και σε αυτά που θα ‘θελες να ζήσεις”.

A Banda Mais Bonita da Cidade – Oração

Κι όσο προχωράς στο σπίτι όλο και περισσότεροι παίζουν μουσική. Σε κάθε δωμάτιο κάτι διαφορετικό. Ένας διαφορετικός ήχος. Αλλού πιο μοναχικός, αλλού λιγότερο.  Ιστορία 100 χρόνων όσο και τα θεμέλια του σπιτιού.

*Μην ξεχνάτε να στέλνετε τις δικές σας προτάσεις στο papantoniou90@yahoo.gr. Ραντεβού την άλλη εβδομάδα…