Μια φορά και έναν καιρό η εξουσία αποφάσισε να κλειδώσει τα συναισθήματα σε ένα κουτί και στη συνέχεια τα έκρυψε. Οι μπάτσοι αμέσως υπάκουσαν στις διαταγές και ξεκίνησαν να κάνουν εφόδους στα σπίτια με βίαιο τρόπο. Άρπαζαν λοιπόν τα συναισθήματα και τα κλείδωναν. Οι περισσότεροι άνθρωποι τα έδωσαν με μεγάλη ευκολία, γιατί τόσα χρόνια έμαθαν να υπακούν και εκείνοι στην εξουσία. Έγιναν ρομπότ, αποξενώθηκαν, έχασαν την ουσία της ζωής, γκρέμισαν όλα τα δάση και έφτιαξαν πολυκατοικίες και το μόνο που τους απέμεινε ήταν τα συναισθήματα. Τώρα, η εξουσία θα είναι ικανοποιημένη αν τους πάρει και αυτά. Αν το κάνει ολόκληρο το πλήθος θα είναι χειραγωγήσιμο.
Κάποιοι αντέδρασαν και αρνήθηκαν να τα παραδώσουν. Αυτό σημαίνει ότι συγκρούστηκαν με τις δυνάμεις καταστολής, χτυπήθηκαν άσχημα και δικάστηκαν ως τρομοκράτες. Τα ΜΜΕ μετέδιδαν συνεχώς πλάνα από τις συγκρούσεις των διαδηλωτών και οι τηλεθεατές αποχαυνωμένοι μπροστά στην τηλεόραση, συμφωνούσαν με τις αναλύσεις περί τρομοκρατίας.
Πολλοί δολοφονήθηκαν στους δρόμους, άλλοι στάλθηκαν στην εξορία και άλλοι προσπάθησαν να τρέξουν και να εξαφανιστούν.
Τελικά, το σχέδιο της εξουσίας πέτυχε και όλα κυλούσαν ομαλά για αυτή. Κανένα συναίσθημα, καμία επαφή, κανένας δεσμός. Όμως, οι εξόριστοι διαδηλωτές κατάφεραν να κρατήσουν τα συναισθήματά τους και ήταν οι μόνοι σε ολόκληρο τον πλανήτη που αισθάνονταν ακόμα. Το θέμα είναι ότι κατανοώντας την κατάσταση, το συναίσθημα που επικρατούσε σε όλους ήταν το καταθλιπτικό. Δεν μπορούσαν να είναι χαρούμενοι όταν όλοι γύρω τους έπαψαν να αισθάνονται. Καμιά φορά βέβαια, προσπαθούσαν να νιώσουν και τα υπόλοιπα συναισθήματα μιας και είχαν αυτό το προνόμιο. Ήταν οι αισιόδοξοι καταθλιπτικοί, μιας και ήταν οι μόνοι που αισθάνονταν και προσπαθούσαν να δώσουν πίσω τα συναισθήματα. Οξύμωρο αλλά αληθινό. Όταν κάποιος έχει όραμα είναι αισιόδοξος. Τι και αν είναι και καταθλιπτικός παράλληλα; Αισιόδοξοι καταθλιπτικοί λοιπόν.
Πέρασαν τα χρόνια και γέρασαν όλοι οι εξόριστοι. Προσπαθούσαν τόσα χρόνια να κάνουν εξέγερση αλλά η τεχνολογική εξέλιξη που είχε στα χέρια της η εξουσία δεν τους άφησε και κατέστρεψε όλες τις προσπάθειές τους. Προσπάθησαν με την λογική να συμβιβαστούν ώστε οι ίδιοι να πάψουν να είναι καταθλιπτικοί και να ζήσουν χαρούμενοι όσο διάστημα τους απέμεινε. Μία από αυτούς όμως, ετοιμοθάνατη και ξαπλωμένη, άρχισε να κλαίει απελπισμένη και τότε τους είπε το εξής:
Λένε οι ψυχολόγοι και οι φίλοι μου οι λόγιοι, απλά τα πράγματα να λες και στα τραγούδια να μην κλαις, λέει ο Σωκράτης σε ένα τραγούδι του. Μάλλον, σκέφτηκα, αυτό που μας οδηγεί σε αδιέξοδο, είναι ακριβώς αυτή η έκφραση περί «απλών πραγμάτων». Το γεγονός ότι από την μία συνειδητοποιείς ότι είναι πολύ απλά, από την άλλη εκείνα σε δυσκολεύουν προκαλώντας σου δυσφορία, είναι ασύλληπτο. Διακρίνεις το απλό αλλά εκείνο, μόλις που το διακρίνεις, μετατρέπεται σε μία πολυσύνθετη διαδικασία.
Απλά τα πράγματα, λες στον εαυτό σου. Τα επαναλαμβάνεις για να τ’ ακούσεις καλύτερα μάλιστα και μόλις αισθάνεσαι ότι τα κατάφερες έρχεται ένα κλικ και σε ισοπεδώνει.
Ο αιώνας των καταθλιπτικών ανθρώπων, ενός απλού ζητήματος της λογικής, που όμως είναι πολυσύνθετο συναισθηματικό μπλέξιμο των αόρατων δυνάμεων του εσωτερικού εαυτού. Και το γαμώτο είναι ότι δεν μπορείς να πιάσεις το εσωτερικό σου και να το μαλώσεις, άρα την έκατσες.
Τα Πολυτεχνεία και οι άλλοι αγώνες μετατρέπονται σιγά- σιγά σε άλλων ειδών αγώνες. Αγώνες επιβίωσης της ψυχής. Σας μιλάει ο καταθλιπτικός αγωνιζόμενος λαός.
Γκρεμίστε το τείχος των αόρατων υπάρξεων, των συναισθημάτων δηλαδή. Γκρεμίστε κάθε τείχος και εκφράστε τα, λέει ο καταθλιπτικός αγωνιζόμενος λαός. Μόλις το λέει, υψώνεται μια τεράστια καγκελόπορτα και απέξω περνάνε γονείς με παιδιά για να δούνε τα θηρία στα κλουβιά. Μιας και πέρασε η εποχή των συναισθημάτων όσοι αισθάνονται, με εντολή των μπάτσων και του κράτους, κλειδώνονται σε κλουβιά και διαπομπεύονται. Αλλά ο καταθλιπτικός λαός που τον βάλατε σε κλουβιά, επειδή αισθάνεται ακόμα, κάποια μέρα θα σπάσει αυτά τα κάγκελα και τότε θα γίνει έκρηξη συναισθημάτων. Επεισόδιο εξαιρετικά απειλητικό για την κυβέρνηση και την κοινωνία των ψυχρών.
Σας μιλάει ο καταθλιπτικός αγωνιζόμενος λαός. Αισθανθείτε…
Το 3point magazine είναι ένα οριζόντια δομημένο μέσο που πιστεύει ότι η γνώμη όλων έχει αξία και επιδιώκει την έκφρασή της. Επικροτεί τα σχόλια, την κριτική και την ελεύθερη έκφραση των αναγνωστών του επιδιώκοντας την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Σε μια εποχή όμως που ο διάλογος τείνει να γίνεται με όρους ανθρωποφαγίας και απαξίωσης προς πρόσωπα και θεσμούς, το 3point δεν επιθυμεί να συμμετέχει. Για τον λόγο αυτόν σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού, σεξιστικού περιεχομένου θα σβήνονται χωρίς ειδοποίηση του εκφραστή τους.
Ακόμα, το 3point magazine έχει θέσει εαυτόν απέναντι στο φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, σχόλια ανάλογου περιεχομένου θα έχουν την ίδια μοίρα με τα ανωτέρω, τη γνωριμία τους με το "delete".
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του 3point.