Άλλο γήπεδο, άλλο θέατρο. Μην μπερδεύεστε!

Ο Παναθηναϊκός διεκδικούσε την Πέμπτη (18/04) την Τρίτη του νίκη απέναντι στην Μπαρτσελόνα για να πάρει την πρόκριση στο Final Four του Λονδίνου. Το σκηνικό έξω από το κλειστό του ΟΑΚΑ ήταν ανάλογο της κρισιμότητας του παιχνιδιού. Το γήπεδο χωράει 18.700 θεατές και με το που ξεκίνησε το παιχνίδι υπήρχαν περίπου 30.000 άνθρωποι μέσα! Το πήραμε το ματς σκέφτηκα…

Κι όμως όχι μόνο δεν το πήραμε, αλλά χάσαμε και με διψήφια διαφορά πόντων. Είναι αλήθεια ότι δεν μας πήγαν τα σουτ, ειδικά τα τρίποντα. Είναι αλήθεια ότι ο Ναβάρο (και κατά διαστήματα όλη η Μπαρτσελόνα) δεν έχανε σουτ ακόμα και με πίεση πάνω του (ειδικά το τρίποντο στο 4ο δεκάλεπτο που έφερε τη διαφορά από το -8 στο -11). Είναι αλήθεια ότι ο Δημήτρης Διαμαντίδης δεν βρέθηκε σε καλή μέρα. Όποιος τον κατηγορήσει για αυτό θα είναι τουλάχιστον αχάριστος. Τα ριμπάουντ ήταν ένα ακόμα αδύναμο σημείο. Το παιχνίδι όμως για μένα χάθηκε και από τον κόσμο.

Την Τρίτη δεν ήμουν στο γήπεδο. Είδα το ματς από την τηλεόραση και σκεφτόμουν από μέσα μου: «Μακάρι να ήμουν στο γήπεδο» και ας είχα καιρό να πάω. Το ματς της Τρίτης πήγαινε στον πόντο και ο κόσμος δεν σταμάτησε λεπτό να τραγουδάει και να εμψυχώνει την ομάδα του. Σε κάθε καλάθι ή καλή αμυντική προσπάθεια νόμιζα πως θα πέσει το γήπεδο και με έκανε να ζηλέψω που δεν ήμουν εκεί.

Πέμπτη μεσημέρι. Χτυπάει τηλέφωνο από καλό μου φίλο. «Θα έρθεις γήπεδο»; Με την εικόνα του ματς της Τρίτης, ακόμα νωπή στο μυαλό μου δεν άργησα να απαντήσω καταφατικά. Η κίνηση στον δρόμο τρομερή, η ατμόσφαιρα έξω από το γήπεδο θύμιζε γιορτή, μέσα στο γήπεδο υπήρχαν οπαδοί, όπου μπορεί να φανταστεί κανείς, αρκεί να βλέπουν ακόμα και το ένα από τα δύο καλάθια. Το πήραμε το ματς σκέφτηκα…

Στριμωγμένος στα σκαλιά μιας θύρας του πρώτου διαζώματος, προσπαθούσα να βρω την τέλεια θέση για να βλέπω ανάμεσα από τα κεφάλια των ψηλότερων μπροστινών μου. Προφανώς όλοι όρθιοι, προφανώς χωρίς αριθμούς σειράς και καθισμάτων. Φτάνει η παρουσίαση των παικτών από τα μεγάφωνα. Ενώ περίμενα να επικρατήσει πανδαιμόνιο, μάλλον πέρασε στα ψιλά. Περίεργο για τόσο σημαντικό ματς, σκέφτηκα. Κάτι δεν πάει καλά είπα μέσα μου.

Το ματς ξεκινάει! Ο κόσμος ενθουσιασμένος και αποφασισμένος να σπρώξει την ομάδα στη νίκη. Όλα αυτά μέχρι το 4-11 υπέρ της Μπαρτσελόνα. Ξαφνική «παγωμάρα» και μέχρι το τέλος της πρώτης περιόδου χλιαρές μουρμούρες, με αποτέλεσμα το 10-20 υπέρ της Μπάρτσα.

«Εντάξει ρε φίλε, 10 πόντοι είναι, πρώτο δεκάλεπτο είναι, γιατί σταματήσανε όλοι να φωνάζουν;» λέω στον φίλο μου, ο οποίος ευτυχώς, είχε την ίδια απορία. Το δεύτερο δεκάλεπτο ξεκινάει καλύτερα και το -10 του πρώτου δεκαλέπτου, μετατρέπεται σε -4 στο ημίχρονο. Παρόλα αυτά, η ατμόσφαιρα δεν με γέμιζε. Κάτι έλειπε.

Άρχισα να παρατηρώ τον κόσμο γύρω μου. Μπροστά μου, τέσσερις κοπέλες που μπήκαν προς το τέλος του πρώτου δεκαλέπτου, με τα εισιτήρια τους. Οι συγκεκριμένες κοπέλες, έφυγαν στην αρχή του 4ου δεκαλέπτου. Όχι γιατί είχαν μπει τζάμπα και δεν τους ένοιαζαν τα λεφτά που έδωσαν, αλλά πιθανότατα επειδή η διαφορά ήταν περίπου 15 πόντους και καταλάβανε με την εμπειρία τους ότι το ματσάκι δεν γύριζε. Να γλιτώσουν και την κίνηση. Έτσι κι αλλιώς το καθήκον τους το κάνανε. Και φωτογραφίες βγάλανε και check in στο Facebook κάνανε, οπότε να κάτσουν να σκάσουν; Άσε που οι τρεις, για να μην πω όλες, δεν έβλεπαν καν το ματς.

Λίγο πιο δίπλα μου, κοπέλα με το αγόρι της. Ο πιτσιρικάς σωστός, όρθιος, φώναζε εμψύχωνε, πανηγύριζε και λοιπά. Η κοπελίτσα, καθιστή (!) απορώ καταρχήν που βρήκε χώρο και έκατσε, κοιτάζοντας είτε τις πλάτες μας, είτε το πάτωμα σχεδόν σε όλη τη διάρκεια του ματς. Γιατί δεν καθόσουν σπίτι σου κορίτσι μου; Για να είμαστε ακόμα πιο στριμωγμένοι εμείς που όντως θέλαμε να δούμε το ματς, ή για να μην βρει γκόμενα ο φίλος σου;

Μακάρι να ήταν μόνο αυτές, γιατί είναι και κοπέλες και έχουν ένα ελαφρυντικό παραπάνω από εμάς σε θέματα γηπέδου. Ο τύπος που ήρθε στη μέση του δεύτερου δεκαλέπτου και έσπρωξε ολόκληρη θύρα, για να βρει τελικά τη συγκεκριμένη καρέκλα που έγραφε το εισιτήριο του τι έκανε στο γήπεδο; Μήπως μπέρδεψε το γήπεδο με το σινεμά ή το θέατρο; Αν και απορώ αν έχει φύγει ποτέ από σινεμά ή από θέατρο πριν τελειώσει η ταινία ή η παράσταση, όπως έκανε στο γήπεδο.

Το παιχνίδι ξανάρχισε και παρά τις προσδοκίες μου για ένα «καμίνι» που θα λιώσει την μηδαμινή διαφορά των τεσσάρων πόντων του ημιχρόνου, ένιωθα πάλι πως βρίσκομαι σε θέατρο. Έπρεπε να φτάσουμε περίπου πέντε λεπτά πριν από τη λήξη και να μειωθεί η διαφορά στους 8 πόντους για να ξαναθυμίσει το ΟΑΚΑ γήπεδο. Κι όμως, πάνω που χάρηκα και λέω ας είναι έστω πέντε τα λεπτά που θα αισθάνομαι ότι είμαι σε γήπεδο, ο Ναβάρο με ένα τρίποντο στην αμέσως επόμενη φάση, μου την χάλασε, όπως και σε πολλούς ακόμη. Δυστυχώς όχι σε όλους…

Πολλοί πήγαν σήμερα στο γήπεδο γιατί είναι μόδα, γιατί είναι in, για το check in και για οποιονδήποτε άλλο λόγο μπορεί κανείς να φανταστεί, εκτός από τον αυτονόητο, τον προφανή. Για να στηρίξουν την ομάδα τους, φωνάζοντας και εμψυχώνοντας σε όλη τη διάρκεια του παιχνιδιού.

Όσοι θέλετε θέατρο ή σινεμά, ευτυχώς υπάρχουν πάρα πολλά στην Αθήνα. Διαλέξτε ένα από όλα και πηγαίνετε. Εκεί θα έχετε το εισιτήριό σας και την θεσούλα σας και δεν θα σας την πάρει κανείς. Ακόμα και αν σας την πάρει κάποιος, θα έρθει ο ταξιθέτης και θα μας σηκώσει. Αφήστε το γήπεδο για αυτούς που το αγαπούν πραγματικά και δεν μπαίνουν μέσα επειδή είδαν φως ή επειδή μπερδεύτηκαν. Είναι κρίμα να χάνονται προκρίσεις για να κάνει ο καθένας το κομμάτι του.

Ευτυχώς υπάρχει και το τελευταίο ματς για να διεκδικήσει ο Παναθηναϊκός την πρόκρισή του στο Final Four του Λονδίνου. Μακάρι το εχθρικό κοινό, να αφυπνίσει τους παίκτες του και να μην το κοιμίσει όπως έγινε σήμερα. Ίσως είναι καλύτερα έτσι…