Ας ξεκινήσουμε από τα βασικά. Η ανατροφή ενός παιδιού από τους γονείς του είναι κομβική για την εξέλιξη του παιδιού αυτού σε ολοκληρωμένο άνθρωπο στο πέρασμα των χρόνων. Κανένα «κωλόπαιδο» δεν γεννήθηκε «κωλόπαιδο» και κανένας «λαμπρός χαρακτήρας» δεν βγήκε από την κοιλιά της μάνας του τόσο «λαμπρός».
Θεωρώ λοιπόν παράλογους τους ανθρώπους που κρίνουν νέα παιδιά για την συμπεριφορά τους, χωρίς να αναλογίζονται το γιατί αυτά τα παιδιά συμπεριφέρονται με αυτό τον τρόπο. Τα βέλη της κριτικής θα έπρεπε αρχικά να στοχεύουν τους ανθρώπους που έφεραν στον κόσμο το παιδί αυτό, το ανέθρεψαν και ανέλαβαν την ευθύνη να πλάσουν μία υγιή προσωπικότητα και στην συνέχεια στο ίδιο το παιδί.
Αν λόγου χάρη ο Αντωνάκης της κυρίας Μαρίας έχει γίνει κοτζάμ μαντράχαλος και δεν έχει κανέναν φίλο η κυρία Μαρία κάτι έκανε λάθος. Μπορεί να ήταν υπερπροστατευτική και να μην άφηνε τον Αντωνάκη να βγαίνει, όταν όλα τα πιτσιρίκια της ηλικίας του έγδερναν τα πόδια τους στα τσιμέντα παίζοντας κρυφτό, κυνηγητό και μπάλα. Μπορεί ο Αντωνάκης να ήταν από την φύση του πιο ήσυχο και σιωπηλό παιδί και η κυρία Μαρία να αγχώθηκε που ο γιό της δεν μιλάει με συνομηλίκους του και να άρχιζε να τον πιέζει, έχοντας όμως τα αντίθετα αποτελέσματα. Μπορεί, μπορεί, μπορεί…
Μετά από κάποια ηλικία ωστόσο, ο Αντωνάκης παύει να είναι Αντωνάκης και γίνεται Αντώνης. Ο Αντώνης λοιπόν οφείλει καθώς μεγαλώνει να συνειδητοποιήσει ότι οι «αμαρτίες» της μητέρας του τον έφτασαν ως εδώ και να λάβει δράση. Η προσωπική επανάσταση του ξεκινάει με την καταπολέμηση όλων τον κόμπλεξ που του δημιουργήθηκαν από την παιδική του ηλικία και τελειώνει με την ανεύρεση πραγματικών φίλων.
Ο Αντώνης όμως που δεν έχει φίλους και έχει μία μητέρα που τα θαλάσσωσε στην παιδική του ηλικία είναι ένα πολύ απλό και υποθετικό παράδειγμα. Δυστυχώς τα περιστατικά με αποτυχημένους γονείς και «χαλασμένα» παιδιά είναι πολλά περισσότερα στην πραγματικότητα.
Αν ανοίξεις καλά τα αυτιά σου και τα μάτια σου θα παρατηρήσεις πολλούς γονείς που καταπίεσαν, αμέλησαν, έβγαλαν τα κόμπλεξ τους και «βίασαν» ψυχικά τα παιδιά τους και πλέον αναρωτιούνται γιατί τα «βλαστάρια» τους κατέληξαν στο αλκοόλ, τα ναρκωτικά, την βία, την αδιαφορία για τους ανθρώπους γύρω τους και τα συναισθήματά αυτών.
Η αναγνώριση ενός προβλήματος ωστόσο είναι η αρχή της αντιμετώπισής του. Αν λοιπόν οι αλκοολικοί, οι ναρκομανείς, οι βίαιοι και οι αδιάφοροι συνειδητοποιήσουν το λόγο της κατάστασής τους δεν θα προβούν στα ίδια μοιραία λάθη και ο φαύλος κύκλος του «Αμαρτίαι γονέων παιδεύουσι τέκνα» μπορεί και να κλείσει.
Το 3point magazine είναι ένα οριζόντια δομημένο μέσο που πιστεύει ότι η γνώμη όλων έχει αξία και επιδιώκει την έκφρασή της. Επικροτεί τα σχόλια, την κριτική και την ελεύθερη έκφραση των αναγνωστών του επιδιώκοντας την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Σε μια εποχή όμως που ο διάλογος τείνει να γίνεται με όρους ανθρωποφαγίας και απαξίωσης προς πρόσωπα και θεσμούς, το 3point δεν επιθυμεί να συμμετέχει. Για τον λόγο αυτόν σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού, σεξιστικού περιεχομένου θα σβήνονται χωρίς ειδοποίηση του εκφραστή τους.
Ακόμα, το 3point magazine έχει θέσει εαυτόν απέναντι στο φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, σχόλια ανάλογου περιεχομένου θα έχουν την ίδια μοίρα με τα ανωτέρω, τη γνωριμία τους με το "delete".
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του 3point.