Ανάγκη για ουρανό

Η ανάγκη υπερτερεί της ηθικής. Υπερτερεί και της αξιοπρέπειας. Η ανάγκη, γράφει κάπου ο Μολιέρος, κάνει τον άνθρωπο ανήμερο θηρίο. Η ανάγκη καταστρέφει τα όνειρα. Η ανάγκη φέρνει τη μετριότητα. Η μετριότητα καταστρέφει τα όνειρα. Τα κατεστραμμένα όνειρα δημιουργούν ανθρώπους οργισμένους κι απογοητευμένους. Ανθρώπους που χάνουν όποιο ενδιαφέρον για τη ζωή που βρίσκεται “εκεί έξω”. Ανθρώπους που δεν έχουν ζωή μέσα τους.

Χωρίς ζωή οι άνθρωποι δεν έχουν κι ελπίδα. Άνθρωποι δίχως ζωή κι ελπίδα, οργισμένοι, απογοητευμένοι, φοβισμένοι. Υποταγμένα σκυλιά δίχως ίχνος φλόγας στο βλέμμα, με σκυμμένο κεφάλι από ντροπή, ναι σε όλα, ναι στην υποβάθμιση της ύπαρξης σου. Όσο όμως σφίγγεις το λουρί στο λαιμό του σκυλιού, τόσο περισσότερο ρισκάρεις να σε δαγκώσει. Για πόσο θα ταΐζεις το θηρίο της ανάγκης αφήνοντας να χαθούν τα παιδικά σου όνειρα, τα εφηβικά “θέλω”, τα ενήλικα σχέδια για το μέλλον;

Όσο σφίγγει η θηλιά στο λαιμό σου και σε τραβούν μία από εδώ, μία από εκεί, όπως οι ανάγκες και οι “άλλοι” θέλουν, τόσο σφίγγουν, σε απόλυτη αναλογία, δόντια και γροθιές. Θέλεις να σπάσεις αυτό που σε κρατά δεμένο, θέλεις να νιώσεις ελεύθερος, θέλεις να ξεπεράσεις το σύστημα, αλλά ξεχνάς. Ξεχνάς ότι το σύστημα το κερδίζεις μόνο από μέσα. Το αφήνεις να σε παραλύσει και το ροκανίζεις σιγά σιγά, χρόνο με το χρόνο, λεπτό με το λεπτό. Δεν έχεις πολλές ελπίδες, μιας κι εσύ έχεις μόνο μερικά χρόνια μπροστά σου ενώ το σύστημα είναι αιώνιο, μα είναι ο μόνος δρόμος που ξέρεις. Γεννημένος ανήσυχος, προσπαθείς να παλέψεις για κάτι καλύτερο από ότι έκαναν οι γονείς σου και οι γονείς των γονιών σου. Προσπαθείς να ξεφύγεις από τον κύκλο των αναγκών, να μη σε νοιάζει αν θα έχεις φαΐ την επόμενη ημέρα γιατί θα ξέρεις ότι το τραπέζι σου θα είναι γεμάτο, να μην πετάς στα σκουπίδια σπουδές και αγώνες για να έχεις απλά χρήματα, χρήματα που δεν σου φτάνουν και στο τέλος του μήνα είσαι πάλι με τις τσέπες σου άδειες.

Η μόνη ανάγκη που ο σύγχρονος άνθρωπος οφείλει να έχει είναι η ανάγκη για ουρανό. Η ανάγκη για βαθιές ανάσες που σε γεμίζουν ζωή. Κάθεσαι κλεισμένος στο μίζερο διαμέρισμα σου βρώμικος από την πρόστυχη καθημερινότητα, και χαμηλώνεις το βλέμμα όταν σκέφτεσαι κάθε βράδυ τι μπορούσες να κάνεις και τι τελικά έκανες. Τι ήθελες να κάνεις.

Σκέφτομαι τους γονείς μου. Μετανιωμένοι, σκυμμένοι, διαλυμμένοι σωματικά και ψυχικά. Με μόνη παρηγοριά ότι καταφέρνουν και φροντίζουν σχεδόν αξιοπρεπώς την οικογένεια τους, την ίδια στιγμή που οι ίδιοι δεν νιώθουν καθόλου αξιοπρεπείς. Άνθρωποι που δεν δαμάστηκαν αλλά νικήθηκαν από το σύστημα, που έχει πολλούς τρόπους και δρόμους να σε υποτάξει.

Και για δες, ποιος σου μιλάει για το σύστημα και απαιτεί να το νικήσεις. Αυτός που κάθεται νικημένος, με το κεφάλι σκυμμένο και το λουρί να ορίζει κάθε του βήμα, στο μίζερο διαμέρισμα του, ψάχνοντας λίγο ουρανό στο υπόγειο.

Στοιχειωμένος Σπίτης